Ecuador

27 augustus 2004 Quito – Amsterdam

Het is half vijf als we opstaan, wel erg vroeg. Ik doe de tassen op slot en sjouw ze van vier hoog naar beneden. Om 4.50 uur komt onze wake up call van 4.30 uur. We staan dan al op het punt om de kamer af te sluiten en naar beneden te gaan. Om vijf uur stappen we in het Hyandai busje dat ons rechtstreeks in een kwartiertje naar het vliegveld brengt. Hier is het een chaos. We zoeken de rij van de KLM balies op. Deze begint bijna buiten.
We moeten ook nog $25 per persoon luchthavenbelasting betalen. Daarom sluit ik in een andere rij aan. Deze is ook erg lang en ik word naar een ander loket verwezen. Als ik eindelijk aan de beurt ben, hebben ze onze instapkaarten nodig. Deze hebben we nog niet want José en Suzanne staan nog in de KLM rij. Eindelijk kunnen de tassen op de band. We krijgen stoel 32F en 32 G, kunnen hier de luchthavenbelasting betalen, en moeten moeten door.

We snappen waarom want we moeten weer bij een rij aansluiten. Nu voor de security check. Als we deze voorbij zijn lopen we zo de rij voor de douanecontrole in. Hier wachten we maar een kwartier. Dan is het eindelijk tijd voor een kop cappuccino. Het heeft anderhalf uur geduurd voordat we bij gate B02 zijn. Om 7 uur boarden we en met een half uur vertraging vertrekt de MD-11 richting Guayaquil. Na 25 minuten vliegen landen we voor de vierde keer op Simon Bolivar (08.15 uur). Hier moeten we 50 minuten wachten. We vertrekken om 09.20 uur naar het Caribische gebied. Het ontbijt smaakt goed maar de melk en de koffie zijn nog het lekkerste. Na 2,5 uur vliegen landen we om 11.50 uur in Bonaire. Ik zet de horloge alvast 7 uur vooruit: 18:50 uur!
Hopelijk zit dat stel met springzaad dan niet meer voor ons, maar dat zal wel.

Om 20.10 (14.10 in Bonaire) beginnen we aan de laatste etappe van 8 uur en 50 minuten. We hebben een goede vlucht. Het eten smaakt redelijk en de koffie met cognac/cointreau is ook niet te versmaden. We doezelen, lezen en luisteren naar mp3-tjes. Om 04.45 uur zetten we de landing in. Nog een kwartier taxiën en we zijn bij gate E24. Hier is een strenge controle. Onze donkere medemensen worden allemaal uit de rij gehaald. Hun bagage wordt extra gecontroleerd. Als wij langs de controle lopen worden pakjes, gewikkeld in aluminiumfolie, open gemaakt. De handbagage wordt ook gescand. Als we bij de belt aankomen draaien onze tassen al rondjes. We stoppen ze door een röntgen apparaat en lopen naar de treinautomaat om twee enkeltjes naar Tilburg te kopen. Als we bij Spoor 5 aankomen rijdt de trein net voor onze neus weg. Omdat het zaterdag is moeten we een uur wachten. Daarom drinken we boven allebei een cappuccino. We nemen de trein van 6.40 en stappen in Dordrecht over. Om half negen zijn we in Tilburg.
Wat hebben we de afgelopen vier en halve week veel gezien. Hier zullen we nog veel van nagenieten!

26 augustus 2004 Puerto Ayore – Quito

Het is kwart over zeven en we zitten al aan het ontbijt. We hanteren hier gewoon Quito tijd. We krijgen een hard gekookt ei met bacon. De jam en thee zijn weer aangevuld. Bij barkeeper Tony reken ik $50 voor de drank van afgelopen dagen af. Bier $2 (15 stuks), witte wijn $1,80 (6 stuks) en 1 caipiriñha ($3). Voor de laatste keer springen we in de dingy die ons in een paar minuten naar het vaste land van Puerto Ayora brengt.
Met het Kia busje rijden we naar het Charles Darwin Research Center dat 1 kilometer buiten Puerto Ayora ligt. Roberto vertelt alles over de schildpadden en we zien Diego de dekhengst schildpad en lonely George, de enig overgeblevene van zijn soort. De landleguanen liggen verscholen in hun hol. In een hoek ligt een verdwaald jonkie. Er zijn hier erg veel toeristen en we vinden het een beetje te massaal.
Om half 10 pillen we bij de haven onze bagage op en rijden vervolgens naar het vliegveld. Hier wordt onze bagage door de National Park Service gecontroleerd. We checken in en drinken in het restaurant een cola en een pilsje ($2,75). We lopen nog even naar de douane om een stempel van de Galapagos in ons paspoort te laten zetten. Om 12.10 uur is het boarding time en om 12.35 verlaat de Airbus 320 van TAME Linea Aera de Ecuador het vliegveld van Baltra. Aan boord krijgen we een overheerlijke maaltijd en omdat het twaalf uur geweest is nemen we een rode wijn en een pilsje.
De klok kan weer een uur vooruit en het is 15.15 uur als we op Guayaquil landen. Kist schoonmaken en passagiers erin en om 15.40 uur raast de airbus alweer over het asfalt. Het is 35 minuten vliegen naar Quito. We krijgen een snackje (saucijzen broodje en cakeje) en er is net genoeg tijd om een kop koffie te serveren. Het is 16.20 uur als we voor de vierde keer deze vakantie in Quito aankomen. De Finse tortelduifjes reizen met ons busje mee.
Ze worden in een vijf sterren hotel afgezet. Wij rijden eerst naar Fuente Puedro 1 om de tassen op te halen. Dan meteen door naar Fuente PUedro 2 aan de JC Mera. We krijgen de sleutel van kamer 17. Deze ligt op de vierde verdieping. Wat een gesjouw met de tassen. Hijgend val ik op bed neer. Moet ik nu weer aan de hoogte wennen?
We nemen eerst een warme douche want dat is er met het koude water op de boot bij ingeschoten. José begint zovast de tassen in te pakken en ik kijk een stukje van de wedstrijd Barcelona – AC Milan (2-1).
Dan lopen we de stad in en kopen voor 6 dollar nog een tasje voor José. We sturen de laatste e-mail naar het thuisfront en drinken bij Magic Bean een pilsje en een caipiriñha. We lopen naar de Texas Ranch en bestellen allebei een steak pimienta. De kip komt onze neusgaten uit en ik begin al bijna eieren te leggen. De steak smaakt prima. Ik reken $18,60 af en we lopen naar de hotelkamer. De kleren voor morgenvroeg leggen we klaar en om 21.30 uur gaat het licht van de schemerlamp uit.

25 augustus 2004 Floreana -Puerto Ayore

We hebben vannacht niet echt goed geslapen. De deining ging van links naar rechts en omgekeerd. Om 7 uur bij het ontbijt was er fruit, één pancake p.p. en brood. Nu is ook de jam op, net als de melk. Het is armoe troef aan boord. Intussen varen we naar Floreana. Daar maken we van kwart over acht tot tien uur een wandeling. Zoals gebruikelijk liggen de zeeleeuwen al op ons te wachten.
Floreana is een vrij dor eiland met in het midden een meertje waar we in de verte een groep flamingo’s zien. Op het andere strandje zijn geen zeeleeuwen, maar volop Sally Light foot krabben. Het wemelt ervan. We worden gewaarschuwd niet in het water te gaan omdat er langs de kustlijn volop sting rays zwemmen. We hebben er dan ook een aantal gezien. De wandeling duurt zo’n anderhalf uur. Roberto vertelt nog het een en ander over de planten.
Dan is het BOB time. Terug op de boot hebben we 15 minuten om voor te bereiden op het snorkelen en een panga ride bij Devil’s Crown. Phons waagt zich aan het snorkelen. Het is de laatste kans. Zelf ga ik niet mee, ik vaar wel een rondje. Als de rondrit vertrekt staat Phons zich op het bovendek in een wet suite te hijsen. Het het vaartochtje stelde niks voor. Af en toe motregen en het was heel kort.

Bijna bij de Darwin Explorer zien we nog een schildpad met zijn hoofd boven water zwemmen. Als de snorkelclub terug komt blijkt Phons in een grijspak gehesen. Het zwarte dat we eerst zagen was de binnenkant. Het snorkelen op zich viel hem erg tegen. Sterke stroming, geen ervaring en een vervelende neusklem. Maar goed hij heeft het geprobeerd. Om 12 uur gaan we naar het postkantoor op Floreana.
De walvisvaarders manier gaan wij ook proberen.
Een kaart aan onszelf geschreven en een voor Martine en Dauwe. Na lang zoeken bij de aanwezige post hebben we een kaart die we thuis sturen naar Meppel (gepost op 18 aug) en een naar Heverlee in Belgie (gepost op 20 aug). Ben Benieuwd of onze kaarten ooit ook een keer aankomen. Op het eiland was het zonnig en warm.
En van de 15 pinguïns die er leven hebben we er drie gezien. Helaas hebben we ze niet op de foto vast kunnen leggen.
BOB is het het lunch tijd. We rammelen weer. Aardappelsalade, rode kool salade, rijst en vlees. Vooraf tomatensoep met popcorn er in en als toetje watermeloen. Intussen is de thee ook op! Tijdens het eten, waar je snel moet zijn met opscheppen, want anders heeft die aso italiaan alles, vaart de boot uit.
We zijn op weg naar Puerto Ayora. Dit gaat de hele middag kosten. Gelukkig is het weer heerlijk. Lekker doezelen in de zon.
Om 18.00 uur briefing. Daar horen we over het ontbijt (06.45 uur), het bezoek aan het Charles Darwin Center (van half 8 tot 10) en over het vertrek. Rond half 7 is er een afscheidsborrel en kunnen we de tip voor de gids en de bemanning afgeven. Zo ook het evaluatieformulier. Dat zullen heel wat opmerkingen worden over het eten en het tekort aan melk, jam en thee. Van ons tenminste wel. Het diner van 19.45 begon om 20.15 uur.

Voor de verandering maar weer eens kip, groenten en gepofte aardappel. Het toetje, halve perzik uit blik, kwam een half uur later. Na het eten snel met de dingy naar het vast land van Puerto Ayora. Internetten, Blackie is de pijp uit, wat drinken en om half 11 met het bootje terug naar de Darwin Explorer. Voor het slapen gaan nog een pilsje en een thee, tassen vol proppen en de ogen dicht. De laatste nacht aan boord. Morgen terug naar Quito, daar nog één nachtje slapen en dan naar huis.

P.S.
Op zaterdag 18 september kwam onze Galapagoskaart thuis aan, vergezeld door een kaart uit Groningen met de groeten van Brigitte en Walter.

24 augustus 2004 Espagnola

Na een kermisrit van 6½ uur wordt het anker om 03.15 uur naar beneden gelaten. Nu kunnen we pas echt slapen. Om kwart over 6 loopt de wekker af, want over een half uur is het ontbijt. Het is licht bewolkt en de zon probeert door te breken. Het ontbijt smaakt weer prima en om half 8 stappen we in de bootjes en varen naar Punta Suarez. Op het strand liggen een aantal baby-zeeleeuwtjes te spelen.
Ze zijn twee weken oud en op het strand liggen nog placenta’s. Na 40 meter lopen zien we een grote groep zeeleguanen. Ze hebben een rode kleur. De mockingbirds lopen en springen door onze groep. De leguanen niezen het zout uit door hun neus, waardoor hun kop wit is.
Verderop loopt een blauwvoet Jan van Gent over het pad. Hier zien we er maar weinig van. De gemaskerde Jan van Genten zitten bij de rotsen.

De jonkies zijn net pluizenbollen. Dan zien we albatrossen die een paringsdans opvoeren. Een zeer komisch gezicht. Volgens Roberto duurt zo’n dans wel 30 minuten. Ik heb er een filmpje van 14 seconden van gemaakt. Bij de “blow holes” rusten we 10 minuten. Het is prachtig om te zien hoe het water wel 10 meter door de gaten omhoog gespoten wordt.
We volgen het pad, gemarkeerd door zwartwitte paaltjes en zien twee albatrossen van twee maanden oud. Ze zijn echt lelijk. Verder zien we nog een Galapagoshavik met jong, verschillende vinken. Om kwart over tien stappen we weer in de bootjes. We zien nog een surfende zeeleeuw. Op de Darwin Explorer staan de koekjes klaar. Tijd voor een sigaar en een kop koffie. Het is prachtig weer en we trekken de zwemkleding aan.
Er staat een flinke wind, dus een t-shirt is nodig. Plotseling spotten we walvissen. Twee humpback wales zwemmen op 50 meter afstand van de D.E. Iedereen is in extase. In vergelijking met Isla de la Plata stelt dit niet veel voor. Het is nog minder dan in Plettenberg. Alleen maar een paar ruggen. Om tien over half twaalf wordt bij Bahia Gandmer het anker gelicht.
Jammer dat de boot met de luidruchtige generator weer naast ons vaart.
Nu is het tijd voor een paar hoofdstukken van Treinman en de lunch. Om 12 uur eten we weer lekker. Na de lunch lezen en zonnen we op ons privé dek. Het is afgekoeld en om 2 uur besluit ik om niet te gaan snorkelen, maar met de panga mee te gaan. We varen naar de baai en zien een paar vogels. De bootsman pakt een schelp en een zee-egel van de wand. Als deze twee een rondje boot hebben gemaakt, worden ze netjes teruggelegd.
We varen nog een paar grotten in. Hier is niet veel te zien. De benzinedamp van de buitenboordmotor stinkt enorm. Na een uur zijn we terug op de D.E. De snorkelaars hebben het stervenskoud gehad. We hebben een kwartier de tijd om de spullen voor het strand te pakken. Helaas is de lucht helemaal dichtgetrokken en is het te koud om te zwemmen. Op het strand is zojuist een zeeeeuwtje geboren.

We zien hoe de moeder de nageboorte op het strand werpt. Ze is agressief en jaagt al bijtend de andere zeeleeuwen die op haar pad liggen weg. Het is vijf uur en de panga’s pikken ons op. In de branding zien we een grote adelaarsrog ( eagle ray ) Het is bar-tijd en we drinken een witte wijn en een pilsje. Om 7 uur staat het diner klaar. Een stukje kip met groenten. Je moet er wel snel bij zijn, anders vis je achter het net. De porties zijn eigenlijk te weinig, en die aso Italiaan schept steeds aso op.
Na het diner is het party time. Op de merengue muziek wordt volop gedanst. Het personeel heeft Caraïbische instrumenten we hebben veel plezier. Alleen Suzanne, Rose en wij doen mee. De rest van de groep slaapt al. Ze weten niet wat ze missen en voor de bemanning is het sneu. Zij doen zo hun best. Om half 10 zoeken wij ook onze hut op, want om elf uur gaan we weer schommelen. Hopelijk vallen we van te voren in slaap.

23 augustus 2004 Santa Cruz – Santa Fé

Niet te geloven, we hebben allebei goed geslapen tot zo’n uur of vijf. Toen begon het lawaai en het geschommel. Tot half 7 hebben we gedoezeld en zijn toen opgestaan. Om 7 uur was het ontbijt. Sap, ei, jam en voor Phons het laatste zakje gewone thee. Ook al was het voor ons doen erg vroeg, het fietste erin. Voor iedere activiteit wordt de bel geluid, dus ook om 8 uur. We gaan op excursie naar Islas Plaza. In de bootjes naar de kust, waar we een droge landing hebben.
Een zeeleeuw ligt ons op te wachten in zijn eigen stank. Het geurt hier behoorlijk. We zien heel wat zeeleeuwen; groot, klein, oud en jong. Roberto legt alles goed uit en hij is echt zuinig op zijn eilandje. We mogen vooral niet op de plantjes trappen. Deze plantjes zijn nu, in de droge periode, rood van kleur. In het natte seizoen worden ze eerst oranje en daarna groen. Overal komen we de zwarte zeeleguanen tegen, maar ook de landleguanen.
De mannetjes van deze soort hebben geel/oranje poten en stekeltjes. Ze zijn mooi van lelijkigheid. Dan zien we moedermeeuw met haar jonkie van ± 14 dagen oud. Ze zijn allebei bijna even groot. Roberto wijst ons op de Opuntias, een grote cactusboom, waarvan de de volwassen landleguanen eten. Al met al lopen we ruim 2 uur over Islas Plaza, zonder ons een seconde te vervelen. Het is echt genieten van de dieren en de planten.
Dan worden we opgehaald en zijn half 11 terug aan boord. Lekker bakkie Nescafé op de banken van de voorplecht. Het lijkt of we ons eigen terras hebben. De golven zijn behoorlijk. We schommelen lekker. Tot twee keer toe ontdekken we een joekel van een zeeschildpad. Om 12.15 uur is de lunch. We beginnen met groetensoep, gevolgd door kip, rijst, bruine bonen en rauwkost. Het smaakt ons prima. De zeelucht maakt hongerig.
Na de lunch relaxen we op ons voorterras. Goed één uur gaan we voor anker bij Santa Fé. Dan begint het te motregenen, echt vies. Voor het zwemmen en het snorkelen is het vast te koud. Trouwens, ik ga toch niet mee. Mij te nat en te diep. Het is 14.15 als 7 mensen klaar staan om te gaan snorkelen. De 9 achterblijvers krijgen een rondvaart in de panga.
We varen langzaam langs de rotsen, waar het stikt van de Sally Lightfoot krabben en waarop luie zeeleeuwen liggen te stinken. Dichterbij het strandje, waar het zwart ziet van de zeeleeuwen, ontdekt de schipper de eerste roggen. Deze vissen zwemmen zo sierlijk in het rond. Dan worden de schildpadden ontdekt. Mister Italiano schiet als een idioot naar de andere kant van het bootje. Die vent spoort niet. De schildpadden zijn best groot.

Dan, tot ieders grote verrassing, komt er een met zijn/haar kop boven water om adem te halen. Wat was dat mooi. Ook zagen we nog een haai, vlak bij de boot in het ondiepe water. Het is hier net een aquarium. |Langs de andere kant varen we ook nog langs de rotsen. Een spelende zeeleeuw zet de achtervolging in en duikt plotseling naast de boot op. Pelikanen en blauwpoten zitten op de rotsen.
Na een royaal half uur worden we weer op de grote boot gezet. Straks hebben we een wet landing en excursie op Santa Fé. De aankomst daar was wel heel leuk. We werden verwelkomd door tientallen zeeleeuwen. Op het eiland maakten we een mooie wandeling tussen de witte bomen en de cactussen,Soms lagen er leguanen op of naast het pad. Aan het eind van de trip kwamen we op een ander strandje uit. Daar lagen de dames zeeleeuw.

Een paar van hen hadden een jonkie. Eentje was er pas geboren, de navelstreng zat er nog aan. B.O.B. ( back on board ) stonden hapjes klaar. Iedereen leek weer uitgehongerd. We hadden nog een uur voor het diner. Nog even tijd voor een wijntje en een pilsje. Dan rap onder de douche, helaas een koude, maar je “frist” er wel van op. Het diner bestond uit bloemkool, boontjes en lasagne. Iedereen at als een schooier.
Wat wil je ook? De hele dag in de buitenlucht. Na het eten hebben we nog wat gedronken en zijn we om 9 uur naar onze kooi gegaan. Moet je nagaan dat wij weer de laatste waren. Ze gaan allemaal vroeger. Als we willen gaan slapen gaat de boot varen.
ecuador_0967.JPG-for-web-normal Eenmaal op zee schommelde dat ding heftig. Gratis kermis. We schudden, schuiven en deinen. Soms klapt de boot zo hard op het water, dat we boven de matrassen zweven. Het prettige vooruitzicht is dat dit tot 3 uur vannacht zo doorgaat. Welterusten.

22 augustus 2004 Puerto Ayore – Santa Cruz

Om kwart voor acht staan we uitgerust op. Het regent dat het giet en de lucht is grijs. Dit weer hebben we niet besteld. We lopen naar El Chocolate voor het ontbijt. Het dorp is uitgestorven. Bij El Chocolate duurt het ontzettend lang en we stappen op om in het hotel te ontbijten. Er wordt daar niks gevraagd en we krijgen een plak ananas, toast, roerei, jam, een glas vruchtensap en thee. Overheerlijk.
Op de kamer pakken we de spullen en als ik het ontbijt afreken ( $ 6 ) en de sleutel inlever, staat onze gids Miguel al te wachten. Iets voor half tien vertrekken we richting Baltra. Nog even langs de supermarkt voor de laatste inkopen voor de boot en langs het kantoor van Unigalapagos. We rijden dezelfde route als gisteren en Miguel heeft de snelheid erin. Hij rijdt 120 km. Waar je maar 80 mag. Een bekeuring is het gevolg.
Nadat we het hoogste punt van het eiland gepasseerd zijn, breekt de lucht open en de zon laat zich zien. Na 40 minuten zijn we bij de ferry. We hoeven niet lang te wachten. Op Baltra staat de bus naar het vliegveld al te wachten. Niet dat we weer de lucht ingaan, maar daar moeten we overstappen op een andere bus. Bij het vliegveld aangekomen, kunnen we met dezelfde bus door naar de haven. Miguel krijgt geen contact met onze boot.
Daarom moeten we lang op de panga ( taxibootje ) wachten. We vermaken ons met de pelikanenshow en de zeeleeuwen die voor ons zwemmen. Om kwart over 11 is onze panga gearriveerd. We stappen in met onze in vuilniszakken verpakte bagage. Dit is geen overbodige luxe, want door de harde wind staan er hoge golven. We worden tot ons kruis nat. Onze boot ligt een aardig eind uit de kust.

Als we bij de Darwin Explorer aankomen krijgen we meteen onze hut aangewezen. Een kleine ruimte met een stapelbed. We trekken eerst droge kleren aan, en omdat de boot afgetankt wordt, moeten we in onze hut, zeg maar hutje, blijven. Nu is het wachten op onze medereizigers, die met het tweede vliegtuig uit Quito zullen aankomen. Het is, afgezien van de wind, prachtig weer. Kwart voor één worden de medepassagiers aan boord gebracht. We hebben een internationaal gezelschap.
Italianen, Finnen, Duitsers, Engelsen, een Australische en een Amerikaan. Om één uur kiest de D.E. het ruime sop. Om half 2 is het lunchtijd: een stuk meloen en een stuk pizza. Smaakt prima. Kwart over twee maken we de eerste natte landing op het strand: Bachas Beach. We maken eerst een korte wandeling en zien de Sally Lightfoot krab, zwarte krabben, fregatvogels, duikende blauwvoet Jan van Genten, pelikanen, een eenzame flamingo en zwarte zeeleguanen. We lopen terug naar het strand om te snorkelen. Het is prachtig weer, maar het water is koud. José was snel uitgesnorkeld.
Ze raakt in paniek en moet thuis eerst in de badkuip oefenen. Na 10 minuten heb ik het snorkelen onder de knie. Bij de rotsen zwemmen prachtig gekleurde visjes. Net een aquarium. Na het zwemmem zonnen we nog even op het strand en plotseling komt een zeeleeuw een kijkje nemen. Tegen zes uur zijn we terug op de D.E. en bij de bar drinken we 3 pilsjes ( 2$ kleine fles ) en een caipiriňa van 3$.
We maken kennis met Heinz en Ann uit Duitsland, Ryan from the States, en Paul from U.K. Om 7 uur is het dinertime. Spaghetti met sla, wortelen en broccoli. Als het zo doorgaat bekeer ik nog tot de Italiaanse keuken. Na het eten krijgen we een briefing van onze gids Roberto. De dag van morgen staat van uur tot uur op een white-board. Hier kan Steven nog iets van leren.

Na de informatie van Roberto krijgen we om half negen een welkomstdrankje. Het personeel stelt zich voor.
Daarna volgt een voorstelrondje van de passagiers. Het Finse stel is op huwelijksreis, en hebben op het dak de suite gekregen. Iedereen gaat na het drankje naar zijn/haar hut.
Wij blijven met Rose, onze Australische, nog naar de pelikanen kijken, die achter onze boot aan het vissen zijn. Een kanjer zit als een dokus op het platform. Om negen uur zoeken we onze hut op. Het is fris en morgen worden we om zeven uur voor het ontbijt verwacht.

21 augustus 2004 Quito – Baltra – Puerto Ayore

Om kwart voor zeven staan we op. De pot zit zo vol en scheren is ook snel gebeurd. Om zeven uur brengen we de bagage naar de receptie van het hotel. We krijgen een ontvangstbewijs en de sterke bewaker sjouwt de twee weekendtassen en de rugzak in één keer naar de opslagruimte. Om kwart over zeven belt de receptioniste dat onze chauffeur gearriveerd is. We wachten op Suzanne en om half acht vertrekt de Kia naar het vliegveld.
Tien minuten later staan we al in de vertrekhal. We worden naar een controle post gestuurd, maar omdat we alleen handbagage hebben mogen we meteen doorlopen. We hebben een pre check-in en hoeven daarom niet in de rij aan te sluiten. De stoelnummers worden op de coupon ingevuld en we kunnen door de controle. Suzanne moet haar nagelvijl inleveren. In de hal is niets te krijgen dus het is wachten tot we kunnen boarden.
Dit is om 09.10 uur. Vijf over half tien vertrekt vlucht EC103, een DC722 van TAME airlines. Het is kraakhelder en we zien de Antisane, de Cotopaxi en de Cayambe vanuit de lucht. Een prachtig gezicht. Om kwart over tien zet de kist zijn wielen op de landingsbaan van vliegveld Simon Bolivar in Guayaquil.
Hier moeten we 40 minuten wachten. In deze tijd vullen we de toelatingskaart voor de Galapagos eilanden in.
Rond elf uur verlaten we de grootste stad van Ecuador.
Onderweg krijgen we een lekker hapje. José neemt rode wijn en ik een pilsje. Om 5 over half één lande we op het vliegveld van Baltra. Omdat het hier een uur vroeger is zetten we het horloge op 11.35 uur.
Buiten staat Miguel al met een bordje “Djoser” op ons te wachten. Omdat we alleen handbagage hebben kunnen we direct naar de bus die ons naar het veerbootje brengt. Binnen tien minuten staan we op het eiland Santa Cruz.
We lopen naar het busje van H&M Tourist, weer een Kia en beginnen met de eiland tour. Het noordelijk deel van Santa Cruz is vreselijk droog. De bomen (Palisano) lijken wel dood. Na een half uurtje rijden wordt de natuur groener.
We stopen bij drie gaten in de grond. Deze zijn niet door vulkanisme ontstaan. We zien een prachtige monkey bird. We rijden verder en plotseling zit er een grote schildpad op de weg. Het is een vrouwtje.
Miguel legt uit hoe je het geslacht kunt bepalen (staart) en hoe je de ouderdom kunt vaststellen (schild). We rijden door en komen bij een grasveld waar nog veel meer van deze oerbeesten zitten. We wandelen ontspannen rond en maken foto’s.
Methusalem (nummer 660) is de oudste schildpad (200 jaar). Bij een restaurantje eten we sinaasappel en grapefruit, roken een peuk en drinken een kop nescafé.
Dan rijden we door naar Gran Hotel Lobo del Mar. We krijgen kamer 8 die erg ruim is. Het is weer een gezellig hotel. We wandelen het dorp in voor een late lunch. Bij Pelican Bay zitten de pelikanen in een boom. We strijken neer bij El Chocolate.
José neemt een Spagetti Bolognese en ik een hamburguesa. Beide porties zijn flink en overheerlijk. Inclusief bier en cola rekenen we $10,50 af.
We wandelen door de avenida Charles Darwin. Er zijn heel veel souvenirswinkels maar de prijzen het het dubbele van Quito. Een T-shirt en de hoed van José kosten hier $12! Onderweg schieten we een internet café in voor het laatste nieuws van de Spelen en de Holland Casino Eredivisie.
Omdat hotmail niet beschikbaar is sturen we een mail via “Mijn Djoser”.
We kopen bij de supermarkt grote plastic zakken om de bagage in te doen, sapjes en een fles bier. Dan gaan we naar de kamer om een paar uur met een boek te ontspannen. Voor het diner lopen we richting het plein. Het zijn hier Europese prijzen. Na wat rondwandelen besluiten we op het terras van El Chocolate te gaan zitten. José bestelt een salade atun en ik een pilsje. De hamburger van vanmiddag zit nog in mijn maag dus ik besluit niet te eten.
We zitten gezellig en José krijgt een flinke salade. Voor mij nog een pilsje en José een cola en om tien uur rekenen we $9,70 af. We gaan naar Lobo del Mar en proberen tussen het lawaai in te slapen. Dit is wonder boven wonder goed gelukt.

20 augustus 2004 Quito

Al vroeg, om half 5, begon het gestommel. Vandaag vertrekken 17 mensen van de groep terug naar huis. Om 5 uur vertrekt de bus naar het vliegveld. Phons blijft lekker slapen. Hij heeft gisteren van de meeste afscheid genomen. Belofte maakt schuld, dus om 10 voor 5 stond ik in de hal om iedereen uit te zwaaien, ook César en Steven. Toen de bus weg was, snel terug in bed, maar inslapen viel niet mee. Achteraf gezien hebben we allebei een slechte nacht gehad. We waren moe toen we opstonden. Bij het hotel ontbeten en om half 11 naar de stad. Naar de Amazona om te pinnen en om de foto’s op CD-rom te laten zetten. Geld hadden we zo, maar een goede fotozaak moesten we zoeken. Een aardige Ecuadoriaan die goed Engels sprak heeft het hele zootje overgezet. Helaas was er met één kaartje iets mis en zijn we 176 foto’s van vooral de eerste vijf dagen kwijt. De Cayambe, het kratermeer, de jungle, de treinreis, een deel Baños. Alles foetsie. Gelukkig staan er op mijn toestel nog een heel stel goede prentjes. Van de schrik zijn we eerst maar koffie gaan drinken.
[na lang zoeken op internet heb ik het programma Photorescue gevonden. Voor $35 heb ik de foto’s kunnen herstellen. Dit programma leest het geheugenkaartje en repareert foute jpg bestanden. Toppie!].

Daarna slenteren we rond. Bij Libri Mundi hebben we een mooi boek over de Galapgos eilanden gekocht, vol met foto’s informatie en tekeningen. Uit voorzorg hebben we vandaag vast de T-shirts gekocht. Wie weet lukt het volgende week niet. Ook nog een kalender van 2005 en een hoedje (voor op de boot) aangeschaft. Van de winkeldame kregen we een Quito kalender van 2004 en een sleutelhanger cadeau. Ook hebben we nog geinternet.
Ecuador - vakantie 2004 671b.jpg-for-web-normal De voetbaluitslagen en een vraag om theezakjes. Gelukkig is het in Nederland met iedereen goed, behalve dan met het weer. Bij de Magic Bean hebben we bier en thee op en bij een broodjeszaak een sandwich gehaald. Onderweg nog een sapje en een blikje bier gekocht en we lunchen lekker op de kamer. Intussen zijn de grote tassen heringepakt en staan de spullen voor de Galapagos klaar.

Ecuador - vakantie 2004 681.jpg-for-web-normal Nu, 18.00 uur, zitten we op het terras van het hotel met een lekkere Pilsener en een Margarita. We gaan de deur niet meer uit. Straks lekker douchen en een klein hapje eten hier. Het is mooi geweest. Laat de Galapagos eilanden maar komen.
Tegen achten gaan we in het restaurant eten. Phons alleen tomatensoep en zelf een salade niçoise. Die valt klein uit en vandaar nog een heerlijke fruitsalade na. Phons zit bijna te slapen boven zijn soep. Hij heet maar één wens: naar bed. Vandaar dat ik ga afrekenen. Dat duurde bijna een half uur. Zelf ook maar vroeg gaan slapen. Mijn licht ging om half 10 uit. Toen had Phons er al drie kwartier opzitten. Het was gelukkig rustig in het hotel. Dat slaapt wat lekkerder. Morgen weer op vakantie!!!

19 augustus 2004 Machachi – Saquisili – Quito

Gisterenavond was het een hele heldere lucht met ontelbare sterren en een mooi maansikkeltje. Vreemd genoeg regende het vanmorgen. We hebben heerlijk geslapen. Een goed en lang bed. Het ontbijt hebben we overgeslagen, veel te vroeg. Phons rekende het diner en de drank af ($35). Het diner was $10 per persoon. Het pintje kostte hier $2. Om half 8 vertrok de bus voor de markt in Saquisili.
Volgens Steven anderhalf uur rijden, maar veel tijdsbesef heeft hij niet. Dus waren we er om half 9. Deze markt was veel mooier dan die van Otavalo. Alles was gegroepeerd: varkens, lama’s. koeien, veevoer en eettentjes. Het was een erg kleurrijk geheel. Jong, oud, mooi en lelijk, van alles kwamen we tegen. Een heel stel kinderen, en ouders ook, waren blij met de dierenkaarten.
Het is zo’n heerlijk gezicht, die glunderende toetjes. Van een vader moest ik mijn naam en Holanda op de kaart schrijven. Later zagen we vanuit de bus, het meisje triomfantelijk met haar kaart lopen. Om 9.15 uur reden we met de bus een klein stukje verder voor een andere markt. Ook dit was een kleurrijk spektakel. Verschillende afdelingen met handelswaar hebben we bezocht.
Van souvenirs, hoedjes, fruit en pannen. Voor 1 dollar een klein portemonneetje gekocht. Het hoefde niet groot te zijn, er blijft toch geen geld inzitten. Op een bankje voor een winkeltje dronken we allebei een cola. Een grote en een kleine voor 1$ met een mooi uitzicht toe. De Koninklijke militaire kapel speelde voor ons een deuntje. Een cola, de mensen en de muziek zorgden ervoor dat het gezellig zitten was in de zon.

Intussen zijn we alle knuffels kwijt. Verbaasde gezichtjes, lachende oogjes, blije mama’s. Daar doe je het voor. Waar we ooit nog naar toe gaan, knuffels en kaarten gaan zeker weer mee.Toen de cola op was zijn we nog snel een hoedje gaan kopen. Een vervanger voor de Chinese muts.
Phons schat dat we om 1 uur bij ons hotel in Quito zijn. Hij krijgt gelijk (Steven zei 2 uur). We komen op onze vorige kamer nummer 2 van Fuente de Piedra terecht. Als de tassen op de kamer staan, de banjos is bezocht, gaan we op het binnen pleintje lunchen. Phons kippen/groente soep met bier en ik arroz con pollo met cola.
De vaste club heeft ronde tafelconferentie. Na het eten gaan Truus en Nell samen op stap en gaan wij met zijn vieren naar de Amazona’s. Daar gaan we winkeltjes kijken. Het is er druk, warm en een stuk chiquer. Als we willen kunnen we heel wat schilderijtjes kopen. Dat doen we dus niet. We drinken wat op een terras en kopen op de terugweg een kitsch auto voor $1,20.
Dan terug naar het hotel, douchen, de was bij elkaar scharrelen en een briefing over de Galapagos.
De briefing was best duidelijk. Phons heeft aantekeningen gemaakt. We hebben onze tickets gekregen, dus we kunnen op pad. om half 8 verzamelen we voor het laatste groepsavondmaal. We gaan naar Mongol. Daar bestellen we mojito, die toch niet zo lekker is dan op de Dominicaanse Republiek.
Het eten wordt wokken. In schaaltjes schep je op wat je lust, geeft het af, krijgt een nummer en dan maar wachten tot het klaar is. De garnalen waren lekker en de rest ging wel. Voor het afscheid had Ciska een lel van een lied gemaakt. De tekst was een compleet reisverslag van jungle tot Cotopaxi. Knap stukje werk:
Ecuador 2004
op de wijs van “Les Trois Cloches”

Tekst en zang: Ciska
Achtergrond: the Djoser singers

REFREIN:
Een reis door Ecuador met Djoser, dat is een voortdurend feest. Onder leiding van een Gozer, die er als eens is geweest. Steven geeft ons een A4-tje vol met tips en goede raad. Prachtig weer, een wegversperring, Cesar neemt nog een berghelling. En we banjossen maar raak!!!

Otavalo in het noorden, met de markt op zaterdag
Omgeven door vruchtbare oorden, en waar ook de veemarkt was. Demonstratie panfluit maken, en ook nog een klein concert. De tocht om het kratermeer maakte, dat de reis al ‘n toppunt werd.

REFREIN

Wandelen al door de jungle, dat gaf soms heel veel getier
En het werd een groot geklungel, dat waden door de river
Met een band de stroom afdalen, of op zoek naar een kaaiman. Bij het kampvuur veel verhalen, en het drankje uit de kan.

REFREIN

Lekker rijden op een paardje, op de heuvels van Banos
Soms in een harder vaartje, ruggen werden wel de klos
Anderen gingen de berg op, naar het hoge uitkijkpunt
Als oefening voor de bergtop, leuk als je die halen kunt

REFREIN

Chimborazo, de beklimming, de hoogste berg van heel deez’ aard. Voor allen een overwinning, en dat was de moeite waard. Hijgen, puffen, ademhalen, water drinken bij de vleet. Door de hoogte toch geen kwalen, hier en daar een beetje zweet.

REFREIN

In de ochtend, vroege uren, zaten wij op een treindak
De reis zou zes uur duren, zorgde voor zitongemak
Kijken naar het mooie landschap, niets werd on ook maar teveel. Als je ‘t even zat was, begon weer het zwaairitueel
REFREIN

Wandelen door Las Cajas, zie de wond’ren der natuur
Plantjes, poepjes, een soort duingras, alles is hier even puur. Likstok likken op een stoeltje, gaf ons weer wat energie. Ieder een tevreden smoeltje, deze dag, die telt voor drie.

REFREIN

Lekker stuit’ren in een bootje, midden op de oceaan
Zo ging het Djoser vlootje, op Isla de la Plata aan
Jan van Genten, masker, bl,auwvoet, een albatros zo af en toe. De walvissen deden het ook goed, het pilletje maakte ons moe.

REFREIN

Het dagje raften was bijzonder, op de kolkende rivier,
Iedereen ging kopje onder, dat vergrootte het plezier
Beide Quito’s zijn bekeken, ook de oude basiliek
De gezondheid toont gebreken, steeds meer mensen werden ziek

REFREIN

De Cotopaxi, onherbergzaam, vier die liepen ver op kop
Cesar daalde zeer behoedzaam, zijn stuurmanskunsten zijn echt top. Anderen raceten de berg af, met de mountainbikes van Arie. Oh, dat was werkelijk kei gaaf, hier en daar een blauwe knie.

REFREIN

Dirk houdt nog een speech voor Steven en César en dan krijgt Steven de groepsfooi. Wanneer César wat krijgt blijft vaag. We nemen nog een afzakkertje, rekenen $24 en gaan terug naar het hotel.

Het was best gezellig geweest. Morgenvroeg gaat de grote ploeg om 5 uur weg. We hebben nog een volle week te goed, waar we erg zin in hebben.

18 augustus 2004 Quito – Cotopaxi – Machachi

Vandaag vertrekken we om half negen. Daarom staan we om half 8 op. José neemt bij het hotel een ontbijtje met fruit en jam. Ik heb geen trek en neem een kop thee. Ik reken bij de receptie $ 18,65 af en even over half 9 vertrekt de bus. Fuente Piedra I is ons prima bevallen. Een geweldig gezellig hotel. Alleen jammer dat het zo gehorig is. Na een uur bussen ( volgens Steven 1½ uur ) komen we aan bij Hosteria La Estacion in Machachi.
Het is een oude hacienda buiten het dorpje tegenover een station. We droppen de tassen in de hal en stappen direct weer in de bus. Het is nog anderhalf uur rijden naar de Cotopaxi. Halverwege stappen de mountain-bikers uit. De 8 rafters plus Steven gaan met Arie’s bike een afdaling van de Cotopaxi maken. Wij rijden met de bus naar 4600 meter hoogte. De weg is vol scherpe bochten en zit vol met gaten.
Als César de bus een scherpe bocht niet omkrijgt, schijten Ellen en Nell zeven kleuren stront. De bus hotst van links naar rechts en de motor slaat 2 keer af. Met spinnende wielen weet César de bus de bocht om te krijgen, met een luid applaus als beloning. Als we op 4600 meter zijn aangekomen installeren de bikers, die met een aparte jeep naar boven gingen., hun helm, elleboog- en kniebeschermers. Wij kleden ons warm aan. Het is halfbewolkt, maar erg koud.
Dit is de eerste keer dat ik in Ecuador mijn handschoenen aandoe. José, Truus en Nell besluiten bij de bus te blijven. José voelt zich duizelig en niet fit genoeg voor de klim. Omdat Louise in Machachi is achtergebleven, beginnen we met z’n achten aan de klim naar de gele refuge op 4800 meter. De bergwand bestaat uit rulle lavaresten en is erg stoffig.
We hebben een ijskoude harde wind op kop, die de weinige adem ( zuurstof ) die we hebben afsnijdt. Het is 6 graden en voetje voor voetje bestijgen we de vulkaan. Na veertig stapjes moet ik boven mijn wandelstokken uithijgen. Ik loop van steen naar steen. Jeetje, wat is dit zwaar. Na vijftig minuten plof ik op de bank bij de REFUGIO JOSE F. RIBAS neer. Binnen een minuut is mijn hartslag weer normaal en is het tijd om van het landschap te genieten.
Tien minuten later bereiken Karin, Ellen en Henk de berghut. De rest is halverwege omgedraaid. Eerst even bijkomen en dan foto’s maken. Deze prestatie moet vastgelegd worden. Vlak voor we de afdaling in willen zetten begint het zachtjes te sneeuwen. Het afdalen gaat veel makkelijker dan klimmen, maar je glijdt steeds weg in de rulle lava. Mijn stokken bieden houvast. In twintig minuten zijn we weer 200 meter gezakt en als we de bus instappen krijgen we spontaan applaus. Omdat we ruim anderhalf uur boven waren, start César direct de bus om naar beneden te hotsen botsen. We komen de bikers tegen, die dezelfde route afleggen als de bus. Het meer waar we zouden picknicken laat lang op zich wachten.

Als Martina vraagt hoe lang het nog naar de lunchplek is, blijkt dat we niet naar het meer gaan. Een vorm van miscommunicatie. Omdat het al 3 uur geweest is en we allemaal honger hebben, eten we ons lunchpakketje in het gras langs de weg op. Na de lunchstop rijden we nog een half uurtje over de kasseien door een schitterend landschap. Om 4 uur zijn we weer bij Hosteria La Estacion. José regelt een pilsje en een cola. Vijf minuten later arriveert Steven met de bikers. We krijgen de sleutel van een ruime kamer en delen de ingang en hal met Ellen en Henk. We genieten van de consumptie en om half zes is het tijd voor een douche.

We lezen en schrijven nog wat en om half 8 worden we voor het diner verwacht. We zijn de eersten en schuiven met Ellen, Henk, Ciska en Charles aan de ronde tafel. Al snel komen Martina en Letty. De andere tafels worden ook snel gevuld. Louise vult de open plek bij onze tafel. Dirk schuift bij Steven aan. Het voorgerecht was een empanada met kaas. Daarna kregen we een groentesoep.
Het hoofdgerecht was gebakken kip met groenten, aardappelpuree en rijst. Tenslotte een taartje als toetje. José drinkt witte wijn en ik als gebruikelijk bier. Het diner wordt er in een half uur doorheen gejaagd. De jeugd zakt met Steven naar beneden naar de bar. Wij blijven boven en kletsen gezellig na. Ciska en Ellen bekijken op de landkaart de route die we gemaakt hebben.

Als ik van deze studie een foto maak, wil “slofke” van onze tafel een foto maken. Dit is volgens mij zijn eerste kennismaking van een digitale camera. Maar de foto is prima gelukt. Om kwart voor tien gaan we naar onze kamer. Even sanitair ontspannen en dan onder de wol. We hebben een heerlijk bed.
Om 10 uur komt Klaas Vaak langs en nestelen we in ons in het fijne bed.

17 augustus 2004 Quito

Om kwart over acht staan we op. Vandaag kunnen we vrij invullen. Om 9 uur ontbijten we buiten op de patio van het hotel. Gisteren zijn Esther, Louis en Alexander doodziek van het raften teruggekomen. Charles en Suzanne v.d.W. zijn vannacht ook flink ziek geweest. Gelukkig hebben wij nergens last van. Om kwart voor tien lolpen we met Truus, Nell, Henk en Ellen naar Trolley Station Santa Clara op de Avenida 10 de Augusto.
Voor een kwartje gaan we naar het oude stadsdeel van Quito. Na een kwartier stappen we uit in oud Quito bij Station Plaza Grande. We volgen de stadswandeling van de Lonely Planet en gaan eerst naar Plaza Grande, ook wel bekend als Plaza de Independencia. We bezoeken het presidentieel paleis ( Palacio del Gorbierno ) en de kathedraal. Daarna lopen we naar Plaza San Fransisco en bezoeken de Monastery of San Fransisco. Er is een Heilige Mis bezig.
Dit is een van de mooiste kerken van Quito. Als we door de kerk lopen worden we begeleid door politieagenten. Steven had ons gewaarschuwd voor de criminaliteit op straat. Daarom hebben we alle waardevolle zaken in de kluis van het hotel achtergelaten, maar de bescherming in de kerk gaat wel ver. In de straten en op de pleinen wemelt het van de politie, gewapend met pistool en knuppel. Henk heeft spijt dat hij zijn videocamera niet heeft meegenomen. We bezoeken ook nog de kapel ven Jesus del Gran Poder. Het valt ons op hoe gelovig de mensen hier zijn. We vervolgen de wandeling en komen uit op de Plaza de Santo Domingo. Midden op het plein staat een standbeeld van veldmaarschalk Mariscal Sucre.

Op de bovenste verdieping van hotel Real Audiencia drinken we wat. We hebben een prachtig uitzicht op het plein, de bergen en de maagd van Quito. Na een uurtje rusten willen we de Iglesia de Santo Domingo bezoeken. De kerk sluit net als we voor de deur staan. Helaas kon je daar na één uur niet meer terecht. Op het plein voor de kerk trekt een kerel erg veel volk. Hij geeft belangstellenden sex lessen. Hij heeft hulpmiddelen, plaatjes en drankjes in de aanbieding. We vervolgen de stadswandeling en rond half 2 is het tijd voor de lunch. Voor allebei een hamburger, cola en friet, en dat voor $ 4,40 samen. Na het eten gaan we naar de Basilica. Dat is een hele klim. Als we hier aankomen, is hij gesloten. Staan we alweer voor een dichte kerkdeur.
De Basilica gaat pas om 6 uur open en dat duurt ons te lang. We wandelen door achterafstraatjes, waar het leven zich op straat afspeelt, naar beneden naar Trolley Station Banco Central. In tien minuten zijn we weer bij Santa Clara. Even naar boekwinkel Mundi Libre en dan naar het terras van Magic Bean voor een Pilsener en een caipiriñha. We lopen naar de hotelkamer en schrijven de kaarten, die we in de boekhandel gekocht hebben. Dan gaan we naar het postkantoor, waar we de kaarten afgeven die meteen afgestempeld worden. We strijken neer op het terras van Aladdin. We bestellen er bier en cola, maar slaan de waterpijp over. Even lekker genieten van het straatleven van Quito. Om 18.00 uur zijn we terug bij het hotel voor een welverdiende douche.
Nell komt vertellen dat ze niet mee gaat eten. Van Truus wisten we het al, maar Nell voelt zich ook niet lekker. Ze eet vanavond een klein hapje in het hotel. Ciska en Karin gaan met ons mee, Charles slaapt en is ziek. We lopen richting Reina Victoria. Omdat we niet snel een leuk restaurant vinden, besluiten we om weer bij Texas Ranche te gaan eten. We bestellen allebei een steak piementa, plus een cola en een bier. Het is weer overheerlijk en de jaren 80 muziek maakt het sfeervol.
Het is hartstikke gezellig en om half elf sluiten we de tent. Voor $ 21 hebben we gesmuld. Met z’n allen lopen we naar het hotel. Eerst de rugzakken prepareren voor morgen en om 11 uur gaat het licht uit.

16 augustus 2004 Santa Domingo – Quito

De nachtrust viel vies tegen. Heel erg warm met als gevolg erg slecht geslapen. Maar het ontbijt om acht uur smaakte toch goed. Eitje, sap en thee. Om 8.45 uur vertrekt de bus. Eerst 3 kwartier rijden en de rafters afzetten. Een laatste wens hadden ze niet. Het zal voor hen wel een lange dag worden, want pas vanavond tussen 8 en 10 zullen zij in Quito aankomen. We rijden door een werkelijk schitterend landschap.
Wat is de Andes toch mooi. César slingert ons door de bergen, op een rustige en verantwoordelijke manier, wat van een hoop andere gekken niet te zeggen is. Ook is hij zo aardig om ons naar de berg met Maria te rijden ( Panecillo: Virgen de Quito ) Vanaf dat punt hebben we een wijds uitzicht over de stad. Of het allemaal klopte is niet zeker, maar voor we er weggingen moesten we ieder een dollar betalen. Dan op naar het hotel.: Fuente de Piedra I, waar we op de bijna begane grond kamer 2 krijgen. Niet supergroot, maar netjes en met een hele fijne badkamer.
Om half 2 gaan we met de club van 6 op pad. Eerst gaan we wat eten, maar we kunnen Sugar Mamas niet vinden en gaan daarom maar naar Magic Bean. De mini hamburger en de salade waren lekker. Inclusief bier en cola waren we $ 12 kwijt. Dan gaan we met z’n allen op zoek naar het postkantoor. Rechtsaf, 5 blokken verder en ja hoor: gevonden. Ellen kon haar kaarten posten en wij 3 postzegels kopen. Het is internettijd geworden. Van het thuisfront krijgen we het laatste nieuws en de voetbalberichten.

In Nederland is de hittegolf voorbij en in Geldermalsen is alles ook in orde. Wij konden terugberichten dat het met ons ook prima gaat, al vergaan we van de jeuk. Ontelbare bulten bedekken onze voeten en benen. Je wordt er stapelgek van. Bij een farmacia hebben we nog naar iets gezocht, maar dat was niks. Morgen zien we wel verder. Op een deftig terras hebben we wat gedronken. Van Hernan, de ober, kregen we een snoepje en een dikke rekening. $ 12 voor 2 biertjes, 2 cola’s, 1 sap en 1 koffie. Dan slenteren we terug naar het hotel.
Heerlijk douchen, een eettent zoeken en schrijven in het dagboek. We hebben pas om kwart voor 8 afgesproken, dus nog even de tijd. Na lang zoeken ploffen we neer bij Texas Ranch, waar ze heerlijke Argentijnse steaks hebben. We smullen ervan terwijl er gezellige muziek klinkt. De baas is erg vriendelijk. En dat alles voor maar $ 18,50 voor z’n tweetjes. Eenmaal terug in het hotel blijkt hoe gehorig het er is. Je verstaat de mensen letterlijk. Inslapen kostte wat moeite. Het werd een nacht van 100 slaapjes.

15 augustus 2004 Puerto Lopez – Santa Domingo

We hebben een lange reisdag voor de boeg. Om kwart voor 8 nemen we eerst een Americano-ontbijt. Weer met lekkere verse sinaasappelsap. Dan verlaten Puerto Lopez om kwart voor 9. Het zijn een paar leuke dagen hier geweest De bus tuft door een mooi landschap. Eerst nog een stukje langs de kust en later door de heuvels. Onderweg stoppen we nog bij kapokbomen en een souvenirwinkeltje. Die man doet goede zaken en slijt heel blauwvoet Jan van Genten en armbandjes. Zelf zocht ik een armbandje voor $ 1 uit. Na vertrek daar moesten we nog anderhalf uur bussen voor de lunchstop.

De lunch had heel wat voeten in aarde. De keuze was beperkt en alles ging zo sloom, dat we van één tot drie nodig hadden voor de middaghap. Maar we zaten er lekker buiten in de schaduw. Gelukkig maar want de temperatuur was flink gestegen. Voor $ 9 hadden we 2 Pilsener, een cola, rijst met groenten en rijst met kip. Dan in één ruk door naar Santo Domingo.
We rijden door de Betuwe van Ecuador: sinaasappelen, mandarijnen, ananas, bananen. Beslist een vruchtbaar gebied. Tegen zessen arriveren we in Santo Domingo bij Hosteria Valle Hermoso. Terwijl we op de sleutels staan te wachten worden we verrot gestoken door kleine vliegjes. Het zijn gemene rotzakken en iedereen staat te meppen en te krabben. Sleutel 1 is voor ons. Het is voor een kleine bloedhete twee onder een kap woning. Phons sleurt de tassen erheen. Als die in de kamer staan moeten we terug naar de bus, want daar moeten we het avondeten al bestellen. Phons pollo a la plancha en ik trucha a limon.

Om half 9 is het diner. Maar eerst hebben we een drankje verdiend. Pilsener en cola bij het zwembad. Even bijkomen van een toch wel lange en warme reisdag. We krijgen gezelschap van Ellen en Henk, terwijl de jeugd in het water speelt. In de schemering zien we vuurvliegjes dartelen. Het is een mooi gezicht. Intussen is het op de kamer een dikke 32 graden, terwijl de fan als een turbo-diesel staat te draaien. Dat wordt, is en blijft denk ik zweten.
Het avondeten smaakte best, en met de club van zes hebben we veel plezier gehad. Vooral op de terugweg op de hangbrug was het veel lachen en wiebelen. Slapen viel helaas niet mee. Het was toch zo warm in het kotje. En het blaasapparaat maakte zoveel lawaai dat het wel uit moest. Het zal zweten worden.

14 augustus 2004 NP Machalilla Isla de la plata

Om 8 uur ontbijten we in het hotel. Allebei een Americano. ($2,50 p.p.) Het verse sinaasappelsap is overheerlijk en de rest van het ontbijt ook. Om kwart over 9 lopen we met de hele groep en gids Johnny naar de boten. Omdat we met z’n allen niet in één boot passen, gaan Nell, Truus, Dirk en Louise met een andere groep mee. Eerst allemaal een zwemvest aan en dan kiest de boot het ruime sop.

De oceaan is redelijk rustig. Isla de la Plata ligt 40 kilometer uit de kust. Omdat bij de walvissen al vier boten liggen, varen we in een hoog tempo meteen door naar het “zilver-eiland”. Aan land krijgen we bananenkoek en gele exota-limonade. De andere boot blijft maar weg. Zij zijn bultruggen aan het spotten. Na bijna drie kwartier wachten beginnen we alvast aan de tour.
Johnny doet zijn verhaal over de Ballenas en Steven vertaalt maar de helft. Dan zet het viertal voet op het eiland. Zij zijn wild enthousiast en wij vreselijk jaloers. Rond 11 uur beginnen we aan de wandeling over het eiland. Al snel lopen vier blauwvoet Jan van Genten ( Booby azul ) over het pad. Voorzichtig maken we foto’s. Uiteindelijk lopen we langs de vogels en ze blijven gewoon zitten. Het tempo is hoog, we moeten tijd inhalen.
Bij de rotswand zitten gemaskerde Jan van Genten. Sommigen zitten te broeden. In de verte zien we de bultruggen springen. Bij de albatrossen staan bordjes. Blijven deze beesten hier altijd zitten, of verplaatsen de parkwachters steeds de bordjes? De klim naar de top van het eiland is muy fuerte. Hijgend , puffend en zwetend bereiken we de top op 170 meter. Het 28 graden en zwaar bewolkt.

Onderweg zien we nog een salamander, een slang, gieren en paradijsvogels. In stevige pas dalen we af richting de boten. Rond drie uur gaan we aan boord. De lunch wordt meteen uitgeserveerd: meloen, ananas, een broodje tonijn, een broodje kaas en bekers cola. Dan varen we naar de walvissen. We hebben ze snel gevonden en de opwinding is groot als we de eerste sprong van een bultrug zien.
Op nog geen 30 meter van de boot springt het 17 meter lange zoogdier uit het water omhoog en valt met een grote plons op zijn/haar rug in de oceaan terug. Dit is veel spectaculairder dan in Plettenberg, Zuid-Afrika. Iedereen heeft de camera’s in de aanslag, maar het valt niet mee om een springende walvis op de memorycard vast te leggen. De oceaan is nog nooit zo vaak gefotografeerd.
Ik zit op het dak, maar aan de verkeerde kant van de boot. Om het schip in evenwicht te houden moeten we aan “onze” kant blijven zitten. Na een poos wissel ik van plaats met Martina en ik maak een paar prachtige foto’s. Esther en Louis worden flink zeeziek en zien helaas weinig van dit bijzondere schouwspel. Als ik boven weer aan de “verkeerde kant” zit, zak ik af naar beneden. De beesten worden moe of hebben geen zin meer.
Ze springen bijna niet meer. Om half vijf houden we het voor gezien en de boot vaart met 40 km. per uur richting Puerto Lopez. Onderweg zien we nog een paar walvissen spuiten. Op het strand vragen kinderen of ze onze voeten mogen wassen. Dit doen we niet. Bij de ingang van ons hotel spoelen we onze zandvoeten af. Terwijl José een douche neemt bekijk ik de foto’s. Ze zijn mooi en scherp.
De waterlandschappen verwijder ik. Als José is opgefrist gaan we bij ons stamcafé een Pilsener en een caipiriñha drinken. We hebben besloten niet mee te doen met de B.B.Q. , maar vanavond samen op pad te gaan. Als de consumpties op zijn lopen we naar de kamer en neem ik een heerlijke douche. Opgefrist lopen we om kwart voor acht naar het Ballena café.
We bestellen een vegetarische en een hampizza, plus een fles halfdroge witte Argentijnse wijn van $ 8. Het smaakt allemaal voortreffelijk en we hebben een prachtig uitzicht op de boulevard, het strand en de oceaan. Als toetje nemen we een earlgrey thee en een Pilsener. Het is gezellig om na ruim twee weken weer eens samen te eten. Als de ogen bijna dichtvallen lopen we naar het hotel terug. Onderweg zien we onze nachtportier “lekker kontje”, die van zattigheid niet meer op zijn benen kan staan.
We zijn zo moe dat we besluiten de tassen morgenvroeg in te pakken. We kruipen in de klamboe en om half elf knip ik de schemerlamp uit. Wat een geweldige dag!!!!

13 augustus 2004 Puerto Lopez

We hebben lekker uitgeslapen tot half 9. Vandaag gaat alles op ons gemak. Bij Manantial nemen we ons ontbijt. Het was niet echt bijzonder. Meloensap, een paar broodjes en een beetje ei. Maar voor $ 3 samen mogen we niet klagen. Toen werd het tijd voor een strandwandeling. Boven onze hoofden suizen de pelikanen, fregatvogels en de gieren. Het is een drukte van belang in de lucht. Als we bij de vissersbootjes aankomen, zien we de vissers hun vangst uitladen.
Die vangst is heel divers en kleurrijk. Joekels van vissen worden bij een soort afslag schoongemaakt en gewogen. Aan de overkant staan vrouwen de vis te fileren. Het is een schouwspel met veel kleuren en geuren. Na dit gezien te hebben kuieren we verder door het water. Soms vind ik een mooie schelp of steen. Na een uur lopen bereiken we het einde van het strand. Op de rotsen zitten Nell en Truus uit te rusten.
We kletsen wat en genieten van het prachtige uitzicht. Terug hebben we de wind tegen, maar we stappen er stevig op los en hebben er geen last van. Halverwege staat er langs de dorpsweg een wereldwegwijzer. Amsterdam is volgens de pijl bijna 10.000 km. Hier vandaan. Daar wachten we nog maar even mee, want we zijn pas op de helft van onze supervakantie. Terug bij het hotel leggen we de schelpen en de stenen weg, ontspannen sanitair en gaan dan op zoek naar wat te eten en te drinken.
Het werd May-flower, voor een vegetarische rijst met bier n garnalenspaghetti met cola. We zitten er lekker, maar worden constant gestoord door een klein blaffend k..hondje.
De baas van het beestje trekt zich er niks van aan. Na het afrekenen ( $9,60 ) wordt het tijd voor internet. Een bericht terug uit Geldermalsen, waar alles goed gaat, net als in Tilburg. Het thuisfront hebben we laten weten dat alles onder controle is. Langs het strand lopen we terug naar het hotel. Straks tussen 5 en 6 is de was klaar, die ik vanmorgen heb weggebracht. Op de kamer lezen en luieren we wat. Al snel is Phons in dromenland. Om half 6 ga ik de was halen.
Die ziet er voor $ 3,50 keurig uit. Omdat Phons nog wat wil pitten, ga ik bij het zwembad wat lezen. Om 19.30 uur hebben we met de club van zes weer afgesproken. Als het zover is worden we beneden door een Belske aangesproken. Of we een kabeltje hebben, want ze had al haar kaartjes volgetrokken. Phons had wel een kabeltje, maar helaas geen passend. Of ze nou nog foto’heeft kunnen maken? Met z’n zessen gaan we naar Belitalia, waar Phons en ik allebei een salade Niçoise eten. Dan gaat het even met mijn buik niet goed. Op de terugweg snel langs de hotelkamer.
Dan zakt het gelukkig en kunnen we nog een afzakkertje pakken. Vlak bij het hotel is een uitbundig feest bezig. Harde muziek en veel gejoel. Het is een of andere feestdag, waar de jeugd zich tegoed aan doet. Dat feest gaat aan ons voorbij. Ze zien maar. Wij gaan lekker slapen in de klamboe.
Morgen gaan we naar Isla de la Plata en wie weet zien we de bultrugwalvissen. Het zal een voorproefje worden voor ons bezoek aan de Galapagoseilanden.

12 augustus 2004 Cuenca – Puerto Lopez

Het is half 7 en de reiswekker doet zijn werk. We ontbijten niet, want om 7 uur vertrekken we voor de langste rit van deze rondreis: Cuenca – Puerto Lopez. We doen de laatste spullen in de tassen en om 5 over 7 vertrekt de bus richting Stille Oceaan. Het weer is opnieuw prachtig. Een strakke blauwe lucht en volop zon. We rijden door het Nationale park El Cajas en op de plek waar we gisteren geluncht hebben houden we een korte pauze.
Boven de berg spotten we een gigantische roofvogel. De onderkant van zijn vleugels is wit en we denken dat we een condor hebben gezien. We rijden weer verder en na ongeveer een uur hebben we een foto/plaspauze. In de verte zien we de Chimborazo tussen de wolken liggen. Wat een prachtig gezicht. We passeren de pas op 4050 meter en zetten de afdaling in.
Om kwart voor tien verlaten we de Andes en om half elf is er geen berg meer te zien. Op de weg ligt cacao te drogen en aan beide kanten van de weg zien we bananenplantages. We hebben nog een plas/snack/koffiepauze en om 14.00 uur arriveren we bij Cevecheria Sandrita voor de lunch. Arroz con camaron voor José en voor mij een arroz con la Galinera. Het is net nasi, maar smaakt voortreffelijk.
Twee pilsjes en een cola erbij voor $ 8,50. Om 3 uur vertrekken we voor de laatste etappe. Het is nog twee uur rijden naar Puerto Lopez. De lucht is dichtgetrokken en we rijden door de wolken. Dan begint het ook nog te miezeren. Rond vijf uur arriveren we in de kustplaats. Steven regelt eerst de excursie naar Isla de la Plata. ($ 50 p.p.)
Op vrijdag is er niet voldoende ruimte op de boot en daarom gaan we zaterdag naar “klein Galapagos”. We zetten de bagage op kamer 114 van Hotel Pacifico en drinken bij Manantial ‘ cola en een grote fles Pilsener voor maar $ 1,20 !! Dan naar de kamer voor een lekkere douche. Om half 8 lopen we met Ellen, Henk, Truus en Nell naar Picanteria Rey Hoja. José bestelt arroz con camaron ( alweer !! ) en ik een corrida à la plancha. We denken dat het vis is, maar het is een flink stuk varkensvlees. ( achteraf was het dus toch vis )
Om 8 uur hebben we de maaltijd al achter onze kiezen. Wat een doorjaagsysteem. We lopen naar Manantial, want hier hebben ze voor Nell en Truus een fruitsalade. Ik neem een Pilsener en José een caipiriñha. We zitten buiten op het terras en het is nog 25 graden. We vermaken ons best en José deelt knuffels uit. Als ik op de baños ben, komt een klein manneke dat een knuffel kreeg, José een regalo ( cadeautje ) brengen. Een poppetje gemaakt van schelpen. Het ventje werd er verlegen van en voor ons was het heel ontroerend.
We grappen en grollen tot half 12 op het terras en dan gaan we weer naar het hotel. We zoeken onze klamboe op.

11 augustus 2004 Parque Nacional El Cajas

Na een redelijke nacht, Phons in de lakenzak, zijn we om acht uur gaan ontbijten. Het mora/bramensapje was lekker. Vandaag staat de 3½ uur durende wandeltocht in El Cajas op het programma. Op 4000 meter hoogte gaan we hopelijk mooie plantjes zien. We verzamelen in de hal en maken kennis met Marcelle, onze Belgische gids voor vandaag. Onvoorstelbaar, ze kent al onze namen in een mum van tijd.
Marcelle is 46 jaar en woont al 14 jaar in Ecuador. Tijdens de rit naar El Cajas krijgen we van Marcelle in een half uur meer informatie over Ecuador, dan van Steven in 2 weken. Van hem krijgen we alleen de de eet- en vertrektijden mee en o ja de onkosten en een kamernummer. Als we bij El Cajas aankomen begint eerst de grote aankleedpartij. We hebben weer geluk; een stralend heldere lucht, maar hartstikke koud.
Een T-shirt, spijkerjack, fleece vest, een jas, das,muts en handschoenen. Klaar voor een poolexpeditie. We zijn het park nog niet binnen of de eerste bloemetjes worden al bekeken. Een witte andesmargriet, een rode penseelbloem. Van Truus krijgen we vanavond een botanisch overzicht. Zij heeft alles genoteerd. De bodem is zompig en drassig. Het totaalbeeld is zo mooi, dat je dat niet kunt beschrijven.
Ook nu moeten de foto’s het bewijs leveren. Al die honderden kleuren, de vele meren. Het is hier één groot wonder van de natuur. We stijgen en dalen en Marcelle trakteert ons op een snoepje voor wat extra energie. Bijna iedereen geniet van de wandeling. Jammer dat een paar a-sociale exemplaren door de uitleg heen ouwehoeren. Soms hebben we een adempauze bij een mooi uitzichtpunt.
Daar is de wind ijzig koud. Toch is het 8 graden, maar het voelt veel kouder. Het feit dat we hoog zijn, zo’n 4000 meter, zorgt ook voor kortademigheid. Dat nemen we op de koop toe, we krijgen er zoveel geweldigs voor terug. De camera’s maken overuren. Dan dalen we af door het papierbomenbos. Een waar sprookje. Iedereen was heel stil tijdens de afdaling, zodat je de velletjes aan de bomen kon horen ritselen.
Een fantastisch stuk van El Cajas. Eenmaal het bos uit stiefelen we rustig verder. Een paar keer moesten we via stenen een watertje oversteken. Op een heel mooi plekje maakte Marcelle met onze camera’s groepsfoto’s. Om half 3 zijn we bijna bij de bus terug. De groep splitste zich; een deel ging verder via de Spaanse weg. In de verte zagen we nog de Incatrail lopen.
Best wel moe, maar diep onder de indruk van de schitterende natuur, ploffen we in de bus. César brengt ons naar een restaurantje waar we zalige forel eten. Ook de lokale bevolking eet daar, en een klein ventje is blij met een knuffeltje. Z’n mama ook, ze werd er verlegen van. Na het eten rekent Phons $ 9 af. Voor Marcelle leggen we $ 5 p.p. uit. Het entree was $ 10. Om half 4 brengt César ons met de bus terug naar Cuenca.
Onderweg vertelt Marcelle ons nog van alles over de sociale problemen in haar land. De hoge interest, het onderwijs e.d. Kwart over 4 zijn we weer bij het hotel. Even naar de kamer en dan samen lekker naar La Barraca voor een pint en een witte wijn. We zitten hier heerlijk relaxed. Phons leest en ik schrijf. Maar we zijn zo moe dat we maar snel teruggaan naar het hotel.

Lekker even op bed liggen, daarna douchen om om half 8 met de club van zes te gaan eten. Van een dutje en een douche knappen we op. Truus heeft voor ons de hele lijst met planten overgeschreven. Dat plooien we met grote dank aan haar in het verslag. Daarom volgt er nu een letterlijk verslag van Truus:

“Planten die we hebben gezien tijdens de wandeling in het Parque Nacional El Cajas:”

·         Andesmargriet ( wit ) zonder steel
·         Leeuwentand (geel net als paardenbloemen) zonder steel
·         Andestulpje (klein geel met rood)
·         Penseeltje (rood, soms met en soms zonder steel. Dit is afhankelijk of er gras groeit)

·         Vrouwemantel (dit is de bodembedekker waar we steeds op lopen)
·         Sensitive flower – de gevoelige bloem (blauw). Als je het aanraakte ging het later weer dicht
·         Korstmos
·         Ledermos (wit) leek op paddestoelen. Soms bruin in de schaduw
·         Konijnenoor (het blad lijkt op een konijneoor) witte bloem
·         Gele aster
·         Paarse aster (Nederlandse tuinplant)
·         Cubilan (energiegevend blad met zurige/bittere smaak)
·         Achupilla (met stekelige bladeren) Familie van de bromelia.
Bloeiwijze: lange pluim met turqoise bloemen. De top van de lange steel is wollig: natuurlijke handverwarmer.
·         Hertengewei ( gele bloem met 4-6 bloemen; lijkt op een hertengewei)
·         Porotio (paarse bloem, gentiaanachtig
·         Wolfsklauw (licopodia) worden gebruikt in geneesmiddel tegen longziekte: rood paars steeltje
·         Crocus (paars)

Quinoaboom (papierboom) kan 1000 jaar worden, breed vertakt wortenstelsel, goed om erosie tegen te gaan.
·         Waar het kous is harde varens
·         Iguliia-plant. De paarse bessen zijn een goed middel tegen diarree
·         Chuquizagua. De kolibrie haalt hier honing uit.
·         Viooltjes
·         Tipoplant (kleine blaadjes). Daarvan dronken we thee. Goed middel tegen hoogteziekte.
·         Andesvaleriaan (om rustig van te worden). Bodembedekker.

De planten begroeien het meer. Op den duur groeit het meer dicht. De grond is heel veerkrachtig, maar de ondergrond blijft hard. Het water stroomt onder het “tapijt”door. We zaten ver boven de boomgrens ( 4000 meter ) Waar in Europa al lang niets meer groeit, zie je hier planten, bomen en bloemen. Truus, onze dank is groot voor je bijdrage aan dit verslag.
Charles bedankt voor de foto’s van de planten die ik niet op de digitale plaat heb vastgelegd!
Vanavond gaan we eten bij La Viña, een Italiaans restaurant. In eerste instantie was er geen plaats, maar reserveren kon. Daarom gaan we eerst een borrel bij Austria drinken. Het is er net happy hour en een caipiriñha kostte nu maar een dollar. Om half 9 konden we bij La Viña terecht. Daar hebben we een heerlijke tonijnsalade en een pizza gegeten. Inclusief de drank waren we $ 17 kwijt. Dan gaan we terug.

10 augustus 2004 Cuenca

Al vroeg worden we wakker van het lawaai van de andere hotelgasten. Wat een gehorig hotel met klotebedden. Nu snap ik waarom El Quijote noch een vermelding in de Lonely Planet, noch in het Elmar handreisboek heeft. Helaas moeten we nog twee nachten hier doorbrengen. Dit wordt de tegenvaller van de vakantie. Om half 10 ontbijten we in het restaurant. Allebei een Amerikaans ontbijt met gebakken ei en roerei.
José neemt een tomatensapje en ik een mora (braam). Smaakt goed. Dan gaat José de sokken wassen en bereid ik het programma voor de dag voor. Rond half elf lopen we de derde grootste plaats van Ecuador in. Ons doel is de Plaza San Sebastian. Hier is een mooie kerk. Onderweg pinnen we 600 $ en kopen wat voor José bij een apotheek. Bij de kerk kunnen we niet komen. Het hele plein is afgezet met triplex. De restauratie is in volle gang. Dan lopen we naar de rivier: de Rio Tomobamba. De plaatselijke bevolking is de was aan het doen.
De hele oever ligt vol. José spot een internetcafé. Dus eerst naar het thuisfront mailen. Papa beantwoordt steeds onze mail en in Nederland is alles in orde. Voor 45 cent hebben we de verhandelingen van de afgelopen 3 dagen gemaild. PSV speelt morgen de CL-voorrondewedstrijd tegen Rode Ster Belgrado. En de AEX herstelt een beetje. We hebben zin in koffie en lopen naar Heladeria Hollandesa. Twee cappuccino’s en een stuk chocoladetaart voor $ 1,50. Een prima tentje dat druk bezocht wordt door de locals. We lopen terug naar de rivier en gaan een stukje stroomafwaarts.
De koloniale huizen zijn prachtig. Op een bankje genieten we van de rust en de omgeving. Het is lunchtijd en we slenteren naar Café Austria. Hier bestellen we een spaghetti, sandwich, cola en een bier. Het café is leuk ingericht en op de achtergrond klinkt klassieke muziek. Als alles op is rekenen we af, $ 7,50 en gaan we naar de Plaza Calderon. We kopen voor $ 5,- vijf CD’s, allemaal original copies.
De Cathedral de la Inmaculata Conception is prachtig en het interieur lijkt op de Sint Pieter in Rome. Op de bloemenmarkt kopen we voor 4 dollar (de vraagprijs was 6) een tasje voor José. Hier kunnen later de schoolspullen in. Dan zien we Truus en Nell. Ze zijn allebei van streek, want Truus is overvallen. Een onverlaat heeft geprobeerd haar gouden ketting van haar hals te rukken. Dat is niet gelukt, maar de striemen staan in haar hals. Die gek heeft haar ook over de grond gesleurd, waardoor haar videocamera is beschadigd.
Gelukkig werden ze door omstanders geholpen en heeft Truus haar ketting nog wel. Ik heb ze de weg naar het politiebureau uitgelegd, waar ze aangifte kunnen doen. Wij lopen verder naar de winkelstraat Gran Colombia en zien daar een “artisano”winkel. Ze hebben hier hele leuke dingen en we kopen een Incabeeld van $ 3,60 en een kerstgroepje van $ 9,-. Dan lopen we naar Café La Baraca. Hier bestellen we een Pilsener en een droge witte wijn. De plaats aan het raam komt vrij en we verhuizen. Daar hebben we een mooi uitzicht op het straatleven.
Het is net of we op een terras zitten. Henk en Ellen willen naar het hotel gaan, zien ons zitten en schuiven aan. We drinken en kletsen gezellig. Weer terug in het hotel informeren we Truus en Nell hoe het afgelopen is. Een Peruaanse die Duits sprak heeft hen goed geholpen en het politierapport is opgemaakt.
We spreken om half 8 af om met zijn zessen te gaan eten. Als we vertrekken sluiten Ciska, Charles en Karin zich bij ons aan. We gaan naar Raymipampa. Het is hier erg druk, maar ze hebben beneden een tafel voor vier en boven een tafel voor vijf.
Wij gaan met Henk, Ellen en Nell naar boven. Ik bestel er Churrasco ( gegrilde lomo met gebakken ei, friet, rijst en groente) en José gepaneerde gefrituurde garnalen met friet, rijst en groente. Het is veel en vet. We drinken bier en cola en kletsen gezellig. Na het eten rekenen we $ 15 af en lopen naar het hotel. We luisteren nog even naar de nieuwe CD en gaan rond half 11 slapen.

9 augustus 2004 Huigra – Cuenca

Wonder boven wonder hebben we goed geslapen. Om half 8 staan we op, pakken in en zijn om 8 uur klaar voor het ontbijt. In de tuin staat een lange tafel gedekt. Ontbijten in de ochtend zon, het geeft een echt vakantiegevoel. We laten ons de thee, eieren en broodjes lekker smaken, terwijl Fikkie ons gezelschap hout. Phons rekende $42 af voor diner, ontbijt en drankjes. Toen konden we om 9 uur op weg.
Slingerend door de bergen over een slechte weg, tot we niet meer verder kunnen. Een elektriciteitsmast is omgevallen en helaas daar kan de bus niet onderdoor. Onder het toeziend oog van de Djoserploeg improviseert Steven met een bezem. En ja hoor het ken net. Om de bocht nog een keer stunten en we kunnen verder. Opnieuw mogen we genieten van een schitterend landschap, de lokale bevolking en de dieren in het land en langs de weg.
We stoppen even voor een schamel huisje waarop het dak een religieus symbool te zien is. Een kruis (katholicisme) dat staat in een halve maan (inca). De twee groezelige kindjes maken we blij met twee knuffeltjes. Ze zijn er zo blij mee, de smoeltjes stralen en leveren een paar mooie foto’s op. Dan gaan we verder naar de ruines van Ingapirca. Vooraf bestellen we ons eten. Phons wordt nog eens kippig. Zelf bestel ik forel.
300 meter verder is de ingang van de ruines. Entree $6 p.p. Meteen worden we verwelkomt door een doofstom vrouwtje waar we een mooie zelfgeschilderde kaart van kopen. Samen slenteren we langs de overblijfselen van de Inca’s en de lama’s. Het kostte weer heel wat foto’s Het is de moeite waard. Dan lopen we verder, Phons boven en ik onderlangs naar de Inca kop. Het is een schitterend ding.
Wie maakte dat nou? De mens of de natuur? Men weet het nog steeds niet. Terug naar de bus. Bij een winkeltje past Phons een paar truien. Helaas aan de krappe kant, maar voor mij vinden we een vrolijk vest met puntmuts. Voor $8,50 kan ik thuis de blits gaan maken. Bij het restaurant wordt de openhaar aangestoken en we eten lekker voor $10.
Het is twee uur bussen van Ingapirca naar Cuenca. De lucht begint te betrekken en plotseling rijden we door de wolken. Rond half vijf rijden we Cuenca binnen. Het is even zoeken maar dan hebben we de panamahoeden fabriek gevonden. Jorge vertelt ons hoe zo’n hoed gemaakt wordt en waarin het prijsverschil zit (fijnheid). Hij laat zien hoe de vorm in een hoed geperst wordt.
Dan lopen we naar boven en hebben we een mooi uitzicht over Cuenca en de bergen van het Nationale park Las Cajas. Jorge is trots op zijn wijnkelder en hij is ook prachtig. Voor de liefhebbers is er een glaasje aguadiente. Het bevat 60° alcohol en lijkt op jonge jenever. Smaakt prima maar je voelt je slokdarm.
Alexander en Suzanne kopen een hoed die in een “hoedenzakje” ingepakt wordt.
Dan rijden we naar hotel El Quijote. We krijgen kamer 105 toegewezen. Een piepklein hokje, zonder daglicht, waarin je je kont niet kunt keren. We nemen een douche en zakken af naar de bar waar we kort kletsen met een kerel die de 22-daagse Djoser reis maakt. Om 19.00 uur gaan we met de hele groep naar Café Eucalyptus.
Dit is een oud gebouw dat sfeervol is ingericht met posters van Ché Gueara en de Olympische spelen. De open haard brandt volop. Ik bestel een Pilsener (klein) en José eem gin tonic. De kaart bestaat uit allemaal kleine gerechten van de hele wereld. José neemt exotische salade, soep van paddestoelen en garnalen en een sate.
Ik neem een hamburg met frites. Het smaakt allemaal prima alleen jammer dat de frites koud is. Steven legt aan iedereen persoonlijk de mogelijkheden in Cuenca uit die je morgen kunt ondernemen.
Ik reken $30 af en we lopen rond 9 uur naar onze hotelkamer. We hebben het “twee op één cel gevoel” en vallen snel in slaap.

8 augustus 2004 Riobamba – Huigra

Ook dit is vakantie. De wekker liep om half 5 af. Snel de laatste spullen ingepakt, de ham van het balkon en we kunnen naar de bus. Iets over vijven vertrekken we naar het station van Riobamba. Vandaag staat de treinreis, op het dak, naar de Duivelsneus op het programma. Ondanks dat het zo vroeg is valt het best mee. Aangekomen op het station krijgen we een kussen ($1) en klauteren we via een stapelbedtrap het dak van de trein op.
Rechts is de beste kant. Daar zit de Djoser groep dan om half 6 in de morgen. Meteen komen de koffie, thee en chocomel verkopers bij ons langs. Een lekker bakkie thee is wel fijn. Er rest ons alleen maar wachten tot 7 uur. Als het eindelijk zover is gaan we voor onze 104 kilometer lange reis op weg. Intussen is het licht geworden en de lokale bevolking zwaait ons uit. Langs en onder ons glijdt een geweldig mooi landschap.
Beschrijven valt niet mee, maar de foto’s moeten het bewijs leveren. Af en toe veranderen we van zithouding. Ook al hebben we een kussen, echt relaxed zitten doet het niet. Geen houten, maar een ijzeren kont. Langs de weg en in het landschap zien we regelmatig kleurrijke mensen, herders, gezinnen en kinderen. Een bont geheel in het decor van de prachtige natuur. Toch wisselt het schouwspel: van rotsachtig tot groen tot droog.
We genieten van iedere minuut. Soms komt er een verkoper langs. Patatas, agus enz. Het lollyventje doet goede zaken. Vijf lollies voor 1 dollar. Die gooien we, tot grote ergernis van een Fransman, naar de kinderen langs de spoorbaan. Om 9.15 uur stopt de trein voor de eerste keer op een stationnetje. Empanada, empanada, nee dank je, net zo goed als we het gebraden varken niet lusten.

10.15 uur zet de trein zich weer in beweging. We zitten nog helemaal ingepakt, met das en muts, op het dak, met die ijzeren kont, maar het blijft schitterend. Zo gaan we kedeng kedeng weer een paar uur verder. Intussen is de temperatuur wat gestegen. Toe we vertrokken was het 14°C. De zonnebrand komt tevoorschijn. Het gaat hier hard. Als we op het station van Alausi aankomen begint de kermis opnieuw.
De andere Djoser groep verlaat de trein en andere mensen komen op het dak. Een brutale man met kind schuift voor Henk en gaat zitten. Hij is niet van plan daar weg te gaan, ondanks het ingrijpen van Steven. Een paar knietjes in de rug helpen en hij vertrekt. Dan gaan we om 12 uur weg voor de laatste etappe. Een zigzag retourtje naar de Duivelsneus.
Omdat het zo warm is geworden (38° C) hebben we de jassen en vesten uitgetrokken. Broekspijpen omhoog en tuffen maar. De neus van de duivel is niet zo goed te ontdekken, maar met wat fantasie herkennen we een bobbelneus en een hoorntje. Als we daar weer weggaan worden de wagons één voor één op een ander spoor gezet omdat de locomotief weer vooraan moet rijden.
In de brandende zon gaan we terug naar Alausi. Daar staat Steven op ons te wachten. Als iedereen met zijn stijve en pijnlijke achterwerk van het dak is geklauterd gaan we naar de bus. Tijd om te lunchen. Bij het restaurant is het druk en iedereen wil eigenlijk naar Huigra toe. We slaan de lunch over en houden onderweg een korte plaspauze. Over een hobbelweg komen we na een uur in Huigra aan.

Het is een onooglijk rommelig, stoffig dorp. Gelukkig gaan we nog een klein stukje verder en arriveren we om 14.15 uur bij Hosteria la Eterna Primavera. We krijgen kamer 10 met maar liefst vijf bedden. Het hele complex ziet er gezellig uit. Een mooie tuin en een onfris zwembad. Hier is het goed toeven. De jeugd gaat pal in de zon bij de pool en wij nestelen ons onder een grote boom in de schaduw. Bier, cola en gezellig nakletsen over de geweldige treinreis.
Mijmeren over alles wat we al gezien en gedaan hebben. Om vijf uur verdwijnt de zon achter de bergen en wordt het fris. We krijgen het koud, omdat we verbrande armen en benen hebben. Vanavond eten we hier.
De douche is koud maar we zijn zo stoffig dat we er toch maar onder springen. De witte handdoeken zien er niet uit. Om half 8 gaan we eten. Vooraf hadden we allebei kippensoep en kip met champignonsaus besteld. De smaak was prima.
Na het eten was er nog een kampvuur waar we nog een warme canelasso kregen. Maar de vermoeidheid kreeg de overhand. Het was vroeg dag vandaag en daarom gingen we om tien uur slapen. De bedden zijn zacht, te zacht, maar misschien voelen we daar niks van. Het te zachte bed, in tegenstelling met het harde treindak. Hopelijk een goede mix.

7 augustus 2004 Baños – Chimborazo – Riobamba

Het is acht uur en we lopen met de paraplu in de stromende regen het dorp in. We hebben geen zin in ontbijt en willen bij een bakker wat broodjes kopen. We lopen naar de hoofdstraat en dan naar de supermarkt. Deze is nog dicht maar naast deze winkel is een bakkertje. We kopen voor een habbekrats drie broodjes en lopen naar Café Ali Cumba. De bazin staat ons al op te wachten. Het is niet druk en onze sandwiches liggen al klaar.
We bestellen een thee en een koffie. Dit is de lekkerste koffie die José in negen dagen gedronken heeft. We rekenen $3 af en lopen naar onze kamer. Het is inmiddels droog. We sleuren de bagage naar de bus en zijn blij dat we tassen met wieltjes hebben want het is een heel eind lopen. Om 9.15 uur vertrekken we richting Riobamba. We rijden eerst naar Hosteria La Andaluza. Dit is een prachtige Haciënda waar we omstreeks half elf aankomen.
We slapen in kamer 403. Een ruime kamer met een twee en een één persoons bed, goede douche en TV. We droppen de bagage en pakken de warme kleren. Om kwart over elf verlaat de bus het parkeerterrein en gaan we richting de hoogste berg van Ecuador. Halverwege betalen we $10 p.p. entree voor het park en na een aantal fotostops komen we bij de refuge op 4800 meter aan. De ocean safaris muts zetten we open de sjaal doen we om.
Als ik naar de banos loop, merk ik dat we op hoogte zitten. José en ik hebben afgesproken dat ieder in zijn eigen tempol naar de refugio Whymper op 5000 meter zal lopen. We vertrekken om 13.10 uur en voetje voor voetje, diep ademhalend om ze veel mogelijk zuurstof binnen te krijgen , ben ik klaar voor de klus. José twijfelt nog of ze dit avontuur wel aan kan. Het is prachtig weer, de zon schijnt en de witte kroon van de bergreus steekt af tegen de strak blauwe lucht.
Voetje voor voetje loop ik van steen naar steen. Verstand op nul en de blik op de Chimborazo. Mijn hart bonkt bijna uit mijn borstkast en ik moet regelmatig recupereren. Halverwege de klim word ik licht in mijn hoofd. Na veertig minuten hijgen en puffen bereik ik de refugio Whymper. Karin en Suzanne v.d. W zijn al boven. Eerst even bijkomen en dan maak ik met twee toestellen een groepsfoto van de Djoser groep die de 22 daagse Eucuador/Galapagos reis doet. Dan haal ik het felbegeerde stempel/stickertje in mijn paspoort. Iedereen maakt foto’s en tot mijn grote verbazing bereikt José om vijf over twee de refugio.
Half dood valt ze in mijn armen. De emotie is groot, een overwinning op haar zelf. Ook José heeft de stempel in haar paspoort. Uiteindelijk bereiken zestien groepsleden het doel. Letty en Louise zijn in Riobamba achtergebleven en Truus en Nell zien de klim niet zitten.
Om 14.20 uur beginnen we aan de afdaling. Dit gaat een stuk gemakkelijker. In een kwartier zijn we beneden. We voelen ons net dronkelappen. Als iedereen beneden is vertrekken we om kwart voor drie naar lagere oorden. Nog twee fotostops en dan naar Riobamba waar we inkopen voor het ontbijt en lunch van morgen doen. Om vijf uur rijden we naar de prachtige haciënda.

We trekken de kisten uit en drinken met Henk en Ellen in de bar een pilsje/cola. Dan naar de kamer voor de welverdiende douche. De kachel doet volop zijn best en het is bloedheet in de kamer. Daarom laten we de kachel uit zetten. Rond half acht lopen we naar het restaurant. Onderweg kopen we voor $5 een T-shirt met de vier hoogste bergen van de Ecuadoriaanse Andes.
Dan schuiven we aan voor het diner. José bestelt een salade mixte en een spaghetti Alfredo en ik een steak pimienta + bier en cola. Mijn steak is goed maar niet warm. Omdat we morgen om 4.40 uur gewekt worden gaan we om kwart over negen naar de kamer. De tassen inpakken,

6 augustus 2004 Baños

Om 8 uur loopt de wekker af. Omdat we de tijd aan ons zelf hebben sta ik pas om half negen op. Het is helder weer maar fris. We lopen het dorp in om te ontbijten en strijken neer bij Café Ali Cumba. Charles, Ciska en Karin zitten hier ook te ontbijten. Voor $3 per persoon krijgen we homemade bread met roerei en jam, thee en maracuja sap. Het smaakt voortreffelijk. De tent word gerund door een Deens/Ecuadoriaans echtpaar. Na het ontbijt lopen we naar de kamer om wat warmers aan te trekken. Bij de receptie ontmoeten we Steven. Hij geeft ons een plattegrond van Baños en legt de wandeling naar Bellavista uit.
Deze gaan we lopen. Een straatjoekel vergezelt ons naar het begin van de wandeling. Het pad stijgt flink. We lopen weer door de modder en over rotsblokken. Het uitzicht en de natuur zijn prachtig. Na een klein uur bereiken we ons doel: het grote kruis. Boven op de top zien we Ciska en Charles. We zijn 260 meter gestegen en zijn aan een consumptie toe. Daarom lopen we naar het cafeetje. José een cola en ik een bier want het is inmiddels twaalf uur geweest. Op het terras lopen honden, kippen, een haan en een kat. Vooral de puppies zijn scheetjes. Even later schuiven Dirk en Louise aan.

We kletsen gezellig en genieten van het uitzicht. Om half twee zetten we de afdaling in. Het is goed opletten want sommige plekken zijn glad. Na een half uur dalen zijn we terug in Baños en lopen we naar Café Ali Cumba waar we een tuna en een ham sandwich bestellen. Deze zijn heerlijk. Daarom bestellen we twee ham sandwiches “to go” voor de lunch van morgen.
We rekenen $15,50 (inclusief de sandwiches voor morgen) en lopen het stadje in op zoek naar de CD’s die Steven ons geadviseerd heeft. Er zijn veel CD shops maar we slagen niet. Voor $0,5 mailen e-mailen we naar het thuisfront en na een rondje Baños, wat erg leuk was, lopen naar onze kamer.
Het is inmiddels kwart over vier en we nemen even rust. José neemt een half koude douche onder een piel straaltje.
Als ik wil gaan douchen is het water op! Om zes uur lopen we naar het restaurant. Dit is het verzamelpunt voor de salsa les.
Alleen Esther en Dirk willen, samen met ons, dit avontuur proberen. Steven vindt de opkomst ook tegen vallen. We lopen naar de pena en we leren de basis pasjes. Al snel loopt het zweet over ons hoofd. De “zijstap” en de “draai” zijn moeilijk.
Ik krijg privé les en ben tot onmogelijke draaien in staat. Om 19.15 uur bestellen we een caipirihña. Het bereiden kost een kwartier. Hij smaakt prima maar anders dan we gewend zijn. Om kwart voor acht komt Steven met de rest van de groep binnen. Ze bestellen allemaal een drankje. Dit is ter compensatie voor de gratis salsa les.
We moeten demonstreren wat we geleerd hebben en hebben het gevoel dat een aantal mensen spijt hebben dat ze niet zijn meegegaan. Ik reken $5 af en we lopen naar het Cavia restaurant. Hier zijn we de enige gasten. De soep wordt er doorheen gejaagd. We krijgen koude en warme soep. Hierna komt, voor de liefhebbers, de cavia op tafel. Ik heb kip besteld. Beide gerechten vallen tegen.
De cavia smaakt, maar er zat maar weinig vlees aan het beestje. Dan komt de salsa lerares met aanhang een folkloristisch optreden geven. Ze zijn van een indianenstam bij de grens met Colombia waar ze verdreven zijn. Het klinkt prachtig en voor $10 kopen we de CD van Yachac. Inclusief drank moet ik $26 afrekenen. Dit is het geld niet waard.
ecuador_0330.JPG-for-web-normal Het is flink gaan regenen en zeiknat komen we bij Monte Silva aan. De was is klaar ($7) en aangekomen op de kamer hangen we onze natte kleren uit. We prepareren de rugzakken voor de tocht der tochten: morgen is de dag van de waarheid. We gaan de Chimborazo beklimmen. Het is inmiddels middernacht en het is tijd om onze luiken te sluiten. Weer een schitterende dag in een prachtige omgeving met vriendelijke mensen. Wat een vakantie!

5 augustus 2004 Jungle – Baños

We hebben heerlijk geslapen. Om 6 uur schrokken we wakker. De wekker was de kluts kwijt. Gelukkig was het meeste al ingepakt en waren we snel klaar. Vlug naar het ontbijt: thee, brood en jam. Ondanks dat het zo vroeg was, smaakte het prima. In twee boten met bagage, lege gastanks en kratten verlieten we de jungle. We gaan weer naar de bus. Het werd een lange hobbelochtend. Wat zijn de wegen hier slecht.
Eigenlijk zijn het zand en keienpaden. Maar ooit zal het goed komen, want er wordt hard aan de wegen gewerkt. Onderweg zijn we nog gestopt om te sassen. In Puyo hebben we een lunchstop bij El Torro Asado. Vooraf hebben we in de bus de menukaart bestudeerd. De serveersters kwamen in de bus om onze bestellingen op te nemen. Zo kan het dus ook. Voor het eten gaan we een balsahoutfabriekje bezoeken. Het is klein en wel aardig om te zien.
We kopen een toekan van $0,75 en een panfluitje van $1,20. Weert twee aanwinsten voor de plank. Intussen is het bloedheet geworden. Als de bezichtiging klaar is gaan we eten. Ze hebben het goed geregeld. Al snel zit iedereen aan de bestelde maaltijd. Phons aan de pollo à la plancha en ik rijst met garnalen. Het was lekker, en samen met bier en cola waren we $11,- kwijt. Weer even de bus , want we bezoeken nog een suikerrietdrankfabriekje. ( leuk woord voor galgje )
Het is niks bijzonders, maar het stinkt wel. We mochten in het winkeltje nog 2 drankjes proeven. Het water was maar 80%, het vruchtensapje 40%. Voor onderweg een ½ litertje sap voor $1 gekocht. Dan gaat de reis verder: asfalt en onverharde weg wisselen elkaar af.
Omdat er aan tunnels gewerkt werd, waren er verschillende wegomleidingen. Die wegen waren niet om aan te zien.
Na lang wachten, bij eenrichtingsverkeer, mochten we eindelijk verder reizen. Na 200 meter kreeg een andere bus voor ons pech. De hele uitlaat lag eraf. Ongeduldige automobilisten probeerden er langs te komen, aangemoedigd door ons. Het werd een hele show. Met hulp van onze César werd de bus provisorisch gerepareerd en kon aan de kant. Wij konden verder.
Kwart over 5 kwamen we bij een waterval: Pailon del Diablo.
In 3 kwartier mochten we naar beneden en terug. Phons heeft de hele route afgelegd en genoten van het gespetter. Zelf ben ik na een paar honderd meter afgehaakt en heb bij een kraampje zitten wachten. Geen zin. Als we weer op weg zijn naar Baños komt Steven met zijn “verrassing”.
Met een kabelbaan kunnen we voor een dollar over de Canyon Rio Pastaza roetsjen. Het leek eng, maar viel mee. Vandaar dat ik het toch maar gedaan heb. Weer verder. En als we bijna bij de stad zijn zien we de vulkaan Tungurahua (5016 m.) met de rookpluim. Jammer dat het al zo schemerde. Eindelijk komen we dan aan bij Hosteria Monte Selva. Sleutel 202 is voor ons. Een jongen helpt de tassen naar boven sjouwen. Dat kwam goed uit.

Het was een hele klim. De kamer ziet er gezellig uit. De bedden op een verhoging, een knusse zithoek en een prachtig uitzicht over de stad. En een fijne douche. Kunnen we eindelijk fatsoenlijk poedelen. Daar knapt een mens van op. Om half 9 hebben we beneden afgesproken om te gaan eten met Nell, Truus, Ellen en Henk. Meteen de vuile was meegenomen. In de hal staat de t.v. aan. P.S.V. speelde op Canal + een oefenwedstrijd tegen Boca Juniors.
Phons en Henk kunnen het als echte fans niet nalaten om toch even te kijken. Met z’n allen strijken we bij Mariane neer, een Frans restaurantje. We eten er een overheerlijke steak met pepersaus en provençaalse kruiden. Ook de wijn en het bier waren lekker. Voor $20 hebben we gesmuld. Na een hele gezellige avond lopen we terug naar de Hosteria. Morgen hebben we A.D.V. en kunnen we de hele dag ons eigen plan trekken. Maar eerst gaan we lekker slapen: uitslapen.

4 augustus 2004 Jungle

Ondanks alle natuurgeluiden van water, vogels en kikkers slapen we best goed. Tegen de ochtendschemering banjossen we stiekem bij het huis. Om 8 uur is het tijd voor het ontbijt. Lekker vers fruit, klutsei, thee en brood. Het fietste er wel in. Dan wordt het tijd voor de jungle-wandeling. De groep wordt in twee partijen gesplitst. Een ploeg jong en een ploeg oud. Steven en Bartholomé gaan met ons mee.
Omdat het ’s nachts keihard geregend heeft is het flink modderig, maar dat deert ons niet. Onderweg krijgen we uitleg over medicinale planten. We klimmen, dalen en glibberen. Dan moeten we een riviertje oversteken. Door de regen staat het water te hoog voor de laarzen. Bartholomé zakt tot over de knieën in het water. Steven volgt. Samen maken we hand in hand een ketting om over te steken.
Een hoop gejoel en gelach. We staan ongeveer een meter in het nat. Droge laarzen kunnen we vergeten, die zijn intussen volgelopen. Eenmaal aan de overkant geven we elkaar een balletvoorstelling. Ballettend gieten we onze laarzen leeg en soppen lekker verder. Dan begint het zachtjesaan te regenen en wordt het tijd voor de poncho’s. Het gaat steeds harder, een echte tropische plensbui. Dan heeft Bartholomé nog een cadeautje.
Het is iets dat de mannen hier graag aan hun vriendin geven: een in ’n blad verpakte boomvrucht in de vorm van een reuzenpiemel. Het is wel een plakkerige dildo, het sap komt er nog uit. Smakelijk!! Louise mocht het ding uitpakken. Lachen dus. Ellen nam hem later mee. Een souvenir voor thuis?
ls we verder gaan zien we nog van alles. We mogen levende zure mieren proeven. Nou niet voor ons. Even later moeten we weer een riviertje oversteken. Schuifelend en evenwicht zoekend gaan we over boomstammen. Met “droge” voeten bereiken we de overkant. In mijn enthousiasme schiet ik op het laatste moment met een voet tussen de oever en de boomstam.
Dat was even niet zo lekker, maar gelukkig viel het mee. Intussen zien we er met z’n allen niet meer uit. Alles is modder, maar dat mag in het Amazone-regenwoud. Om één uur zijn we helemaal voldaan terug bij de lodge. Snel opfrissen, want de lunch staat al klaar: soep en spaghetti. De wandeling had ons hongerig gemaakt en daarom smaakte het heerlijk. Nog even lekker relaxen. ’s Middags was er de keuze om met een zwemband de rivier af te drijven, of om op kaaimannenjacht te gaan. De jeugd zocht het water op, wat achteraf een koude bezigheid bleek te zijn, en de rest ging met Bartholomé in de boot mee om kaaimannen te zoeken. ( $4 ) De hele excursie zou 2½ uur duren. Samen op pad.

Helaas wist niemand vooraf dat we van de boot af moesten om die beesten te vinden. Dan zijn simpele plastic teenslippers van 2 euro niet zo handig. Het werd soppen in de blubber en af en toe een slipper uit de drek vissen. Na een entree van 1$ mochten we op zoek. De zonen van Barth hielpen mee en ja hoor: zij ontdekten de kaaiman. Met een stuk touw en kippenpoten werd het dier dichterbij gelokt.

Het beest kwam tot vlakbij ons. Na de show weer terugmodderen naar de boot. Het laatste stuk op blote voeten ging makkelijker. Rond 6 uur waren we weer terug bij onze lodge: 2 leuke ervaringen rijker. Eerst voeten wassen, dan tassen inpakken en daarna naar her restaurant voor een Pilsener en een cola.
Het avondeten bestond uit soep, kip en perzik. Om een uur of half 10 hielden we het voor gezien en gingen we naar de klamboe toe. We kunnen gaan dromen van natte laarzen, moddervoeten en veel, heel veel mooie natuur.

3 augustus 2004 Tena – Jungle

Om 8 uur worden we aan de ontbijttafel verwacht. Wij zijn vroeg wakker en om half acht zie ik bij het restaurant een prachtige toekan. De vogel hupst op en neer en is niet bang van mensen. In de bomen zitten aapjes. Ze slingeren van boom naar boom. Plots schiet er één over mijn hoofd. Grote hilariteit maar ik schrik me rot. Het ontbijt was geweldig. Heerlijk brood met roerei, jam en thee/koffie.
Terwijl de tassen worden ingeladen reken ik af: $22,50 ($3 ontbijt, $6 diner, $1,5 *3 bier). Dan lopen we met onze “jungle rugtas” het stuk wat we gisteravond in het donker hebben gelopen. Na tien minuten bereiken we de bus. Om 9.15 uur vertrekken we. Na een plaspauze en een tweede etappe komen we rond elf uur bij de aanlegsteiger van amazoonico aan.
We varen ongeveer vijf minuten in een gemotoriseerde uitgeholde boomstam naar dit opvangcentrum. Het is bloedheet met de zwemvest aan. We lopen naar boven en Sylvia, een Oostenrijkse, doet voor ons haar eerste toer in het engels. Ze vertelt duidelijk wat de opzet van het park is. Het opvangen van dieren die in de vrije natuur geen kans hebben. Als een dier zich in het wild weer in leven kan houden, dan wordt het vrijgelaten.

We zien loslopende apen, een capibara en een neusbeer. De meeste beesten zitten in kooien. We lopen langs papagaaien, toekans, ocelots, agouti’s en spider-monkeys. Na de toer betalen we $2,50 entree en lopen we door het winkeltje. Dan terug naar de boten. Weer een korte tocht en dan is het tijd voor de lunch. Uit grote kisten komt voor iedereen een plastic zakje met een sandwich, cakeje, koekje, biscuits, snoepjes en een flesje water.

We genieten van de lunch zittend op de grond in een plekje in de schaduw. Het is weer boven de 30 °C.Na de lunch stappen we weer in de bus. Het is ongeveer anderhalf uur rijden naar de volgende “boomstam”. Als we hier aankomen leggen we de rugzakken op een groot zeil. De zwemvesten weer aan en de groep wordt over twee boten verdeeld. Als de rugzakken ingeladen zijn vertrekken we over de Rio Napo.

ecuador_0186.JPG-for-web-normal Na slechts tien minuten varen komen we bij de Yacuma Lodge aan. We krijgen cabaña 80 aangewezen. Henk en Ellen zijn onze buren. We hebben een prachtig uitzicht op de rivier. Het is een gehorig onderkomen waar de kamers gescheiden zijn door een klein schotje. Het dak is open. We installeren meteen de klamboes om te voorkomen dat we lek gestoken worden. Steven roept dat we de laarzen moeten komen opzoeken.
De maat 41 die ik besteld heb is veel te groot. Omdat maat 40 voor Martina te groot is neem ik deze. Als iedereen van laarzen voorzien is gaan we een indianendorp bezoeken. Het is inmiddels al 4 uur. Een deel van de groep steekt de Rio Napo met de boot over. José en ik waden met andere waaghalzen door de rivier. Het water blijft net onder de rand van de boots. Omdat mijn linker laars lek is krijg ik een natte voet.
Geen probleem want ik heb geen sokken aan. Bij de overkant aangekomen gaan we rechtsaf en lopen we over de rivierbedding. Het is laag water. Na een kwartier wandelen steken we de rivier nogmaals wadend over. We verzamelen bij een kampvuur waar een quechua vrouw een demonstratie potje kleien geeft. Met spuug en tandenbijtend wordt een klein potje geknutseld. De kinderen en de locale papagaai kijken toe.
Het kampvuurtje dat de muggen verjaagt rookt erg. José sponsort de indianen en koop voor $2 een leuk schaaltje.Onze gids Bartholomé leidt ons door het dorp. We bezoeken het schooltje en lopen door het huis van de oudste bewoners (79 jaar!) van het dorp. Het blonde meisje, waarmee de dochter van Bartholomé “begunstigd” is, loopt steeds met ons mee. Haar vader woont in Hollanda.
Rond zes uur lopen we terug naar onze cabañas. We trekken de laarzen uit en gaan naar de bar. Het is tijd voor een heerlijk koud pilsje. Henk en Ellen schuiven aan. We kletsen en de muggen komen te voorschijn. Daarom trekken we een T-shirt met lange mouwen aan en is het tijd voor DEET. Als we terug bij het restaurant zijn, schuiven we aan voor het diner. De “jeugdherberg” zit aan een tafel en de “soos” aan de andere. We hebben twee groepen in een groep. Het eten is voortreffelijk: soep, frites met vis en warme boomtomaat als toetje. Heerlijk!Dan is het tijd voor het kampvuur.
Rond zes uur lopen we terug naar onze cabañas. We trekken de laarzen uit en gaan naar de bar. Het is tijd voor een heerlijk koud pilsje. Henk en Ellen schuiven aan. We kletsen en de muggen komen te voorschijn. Daarom trekken we een T-shirt met lange mouwen aan en is het tijd voor DEET. Als we terug bij het restaurant zijn, schuiven we aan voor het diner. De “jeugdherberg” zit aan een tafel en de “soos” aan de andere. We hebben twee groepen in een groep. Het eten is voortreffelijk: soep, frites met vis en warme boomtomaat als toetje. Heerlijk!Dan is het tijd voor het kampvuur. Martina bijt om half tien de spits af met “the lion sleeps tonight”.
Martina bijt om half tien de spits af met “the lion sleeps tonight”. Het klinkt prachtig. Jammer dat ze maar een paar liedjes kent. Ciska neemt het over met een nummer van Leonard Cohen en De Noordzee (Cornelis Vreeswijk). Dan speelt Cesar een paar nummers. Omdat het ‘gitaar repertoire’ op is zingen Louis en Esther zonder begeleiding. Na een paar nummers wordt het nog erger als een schoolkamp. Om 23.30 uur hadden we het wel gehad en zijn we op onze veranda gaan zitten. Even genieten van de natuur en ga ik de klamboe van binnen te bekijken!