We staan om kwart over 7 op, want om 8 uur vertrekt de bus voor een redelijk lange reisdag.we drinken thee, kopen een fles water ( 92 rp ) en halen onze spullen in de kamer op. Even over 8 vertrekt de bus. We worden uitgezwaaid door onze taximannen. We rijden dwars door de Pink City en met weemoed verlaten we de stad. Al snel verandert het landschap. Prachtig groene weiden en rijstvelden, waarop de lokale bevolking aan het werken is. De gehuchtjes die we passeren zijn heel leuk. De kinderen zwaaien naar ons.
Na ruim twee uur rijden hebben we een koffiestop. We nemen allebei een kop koffie ( 60 rp ) . dan weer snel verder. Nou ja, snel. De weg lijkt snel, maar als een zeilboot met tegenwind laveert de bus tussen de kuilen door. Ik denk dat we gemiddeld 30 km per uur halen. Om 12.30 uur komen we bij het Kaledeo National Park aan. Met z’n elven gaan we per fietsriksja het park in ( 200 roepies p.p. ).
Na 10 minuten fietsen bereiken we de ingang. We betalen 200 rp entree p.p. en onze , met blauwe tulband getooide chauffeur, vertelt onderweg over de impala’s, ooievaars en de slang en halsvogels. Het park is prachtig en plotseling komen we bij de broedplaats van een groot aantal vogels. Hele bomen zitten helemaal vol nesten. Talloze vogels komen aanvliegen met nestmateriaal. Het is een geweldig gezicht. Op de terugweg trapt Astrid de riksja, maar als ze bij een drempel komt ( ja die hebben ze ook volop in India ), rijdt ze de berm in. Geen gevolgen, wel hilarisch. We pikken onze lunchpakketten op. We betalen 165 roepies voor 3 sandwiches met kaas en 4 hardgekookte eieren.
De lunch eten we in de bus op. Om 13.45 uur vertrekken we richting Fatihpur Sikra, waar we om kwart voor 3 aankomen. Eerst naar de openlucht moskee. Hier worden we opgewacht door wel zeer opdringerige verkopers. Ze plukken en trekken en blijven aanhouden. Een agressief stelletje. José en Daniëlle kopen allebei een enkelbandje. Ze denken van het gezeur af te zijn, maar die kerels gaan gewoon door. Astrid krijgt het aan de stok met een agressieve moslim. Waarschijnlijk omdat ze als gids werd aangezien i.p.v. toerist. Hier zijn we snel weg. We kopen tickets ( 260 rp p.p.) voor de oude Pur (= stad ). Het is bloedheet, dik 40 graden en we zoeken zoveel mogelijk schaduw op. Schaduw-hoppen.|
Na zo’n 3 kwartier hebben we het wel gezien en om 16.15 vertrekt de bus voor de laatste etappe. Na een uur bereiken we Hotel Amber. We droppen de bagage op kamer 406 en drinken in de bar allebei een heerlijk “ijsvogeltje”. ( The king of good times ) De barman, die we Isaac noemen, want hij lijkt op Isaac van de Love Boat, is een gezellige kerel. Om 18.15 gaan we douchen en de was sorteren, want om 7 uur is het verzamelen voor het diner.
Voor 50 roepies per bromriksja ( retour !! ) worden we naar Zorba de Buddha gebracht. Volgens Astrid gaan we de lekkerste maaltijd van de vakantie nuttigen. Binnen 10 minuten zijn we op de plaats van bestemming. We lopen naar de 1ste verdieping en komen in een steriele kamer terecht. Op het menu staan alleen vegetarische gerechten. Het is een restaurant waar de gezondheid hoogtij viert. Tot onze grote verbazing hebben ze géén bier en géén cola. Dan maar aan de soda met limoen. We bestellen allebei een chiew nuts. Noodles, gebakken in sojasaus, met cashewnoten.
De smaak is goed, maar de noten ver te zoeken en het eten is lauw. Voor ons een tent om NOOIT meer terug te komen. Wat een ballentent ! we nemen snel de riksja terug naar het hotel. Als we daar bijna zijn, zijn we getuigen van een frontale botsing. Wat een klap. Wij gaan naar de bar. We bestellen een lekker Kingfisherbiertje. Het is druk in de bar, en als de rest van de groep komt, puilt de bar uit. We kletsen gezellig en pas om half 12 gaan we ons bed opzoeken, morgen mogen we uitslapen. JIPPEE !!!!
Tag: Jaipur
19 juli 2005 Jaipur
Jammer, maar helaas, we kunnen weer niet lang blijven liggen. Om 8 uur vertrekken we met z’n allen met 3 of 4 auto’s voor alweer een excursie. We rijden eerst door een nog rustige stad. Onderweg was het weer een kleurrijk geheel. Bij het Amberfort aangekomen zijn we voor 130 roepies p.p. op een olifant naar boven geschommeld. Op Jumbo 70 gezeten liep er een manneke mee om kleine olifantjes te verkopen. Na lang aanhouden en veel afpingelen hadden we er 36 voor 1100 INR. Achteraf veel te duur, maar goed. Op het Amberfort kregen we een rondleiding van een oude man met harige oren. Hij vertelde veel interessante dingen.
We zagen prachtig mozaïkwerk en konden genieten van geweldige uitzichten. Via de trap lopen we weer naar beneden, waar we ons nog 10 olifantjes voor 200 en een sandelhouten Ganesha beeldje voor 200 lieten aansmeren. Eenmaal weer in de auto gingen we naar het Waterpaleis. In het meer lag een mooi en vervallen bouwwerk. Na 5 minuten weer verder naar de tombes van weet ik niet meer.
Een van de chauffeurs gaf tekst en uitleg. Het was er bloedheet. Een vrouwtje zette henna tattoos op de handen. Astrid, Irma, Daniëlle en ik lieten ons overhalen en in een supertempo waren onze rechterhanden versierd. En dat voor maar 100 roepies. Het prutje moest wel 20 minuten drogen. Voorzichtig zijn we in de auto gestapt en naar een restaurantje gegaan. Daar dronken we cola en bier en aten we groente-noodlessoep. Dat fietste er wel in. Na het afrekenen lieten we ons bij het hotel afzetten. Daar konden de 46 fantjes gelost worden.
Met z’n drieën ( Daniëlle ging met ons mee ) gingen op pad naar het Paleis van de winden. Het was een hele tippel, die we vanwege de hitte grotendeels onder de galerijen door maakten. Daar hadden we tenminste wat schaduw. Als we vlak bij het paleis zijn zie ik een bank, wat dus alleen maar reclame is, maar er is daar wel een bazaar met stoffen. We besluiten daar later naar terug te gaan, want eerst moeten we een foto van het paleis zien te maken. Omdat we bomen zien denken we op de middenberm te moeten zijn, maar ze staan op het trottoir.
Jammer genoeg past de hele gevel niet op de foto. Maar geen nood. Een aardige man neemt ons mee naar zijn dakterras. Dat gaat daar prima, het hele gebouw past op de gevoelige plaat. Als dank moeten we in zijn winkeltje kijken en natuurlijk ook wat kopen. Het wordt een mooi enkelbandje voor 400 roepies. Het liefst sleurt hij ons ook nog naar zijn stoffenzaak. Nee, dank je, we hebben meer behoefte aan een drankje.
Op en binnenplein ploffen we op de plastic stoelen tussen de locals. We bestellen een koude cola en krijgen een Indiase versie van Coca Cola. De eerste 5 minuten hebben we veel bekijks, maar daarna zitten we op ons gemak en ongestoord. Als de cola op is gieten we er ook nog een liter water in en gaan dan op weg naar de stoffenbazaar. Op weg daarheen laten we ons overhalen om naar kussenovertrekken te kijken. Ze zijn echt heel mooi. Lekker binnen zitten, zingen, lachen en afpingelen. We gaan echt heel ver. 250 roepies voor 8 stuks is echt het uiterste.
De koop wordt gesloten en voor 65 eurocent per stuk zijn we helemaal gelukkig. Daniëlle blij en ik ook. En prima deal samsam. Net buiten de bazaar wordt ook van alles en nog wat verkocht. De tweedehands kunstgebitten zijn in de aanbieding. Met gratis stof. Dat doen we maar niet, we hebben al kussenslopen. De bazaar zelf is geweldig. Het is een groot kleurenspektakel en we worden heerlijk met rust gelaten.
Iedereen is erg vriendelijk. Bij een van de winkeltjes hebben we veel lol met een oma en een vingerpoppetje. De hele familie lag in een deuk en wij ook. Maar ook aan deze kleurenexcursie komt een einde. Buiten gekomen lopen we naar de grote stadspoort, waar we een bromriksja regelen, die via een ATM bank naar het hotel rijdt. Terug in Bisau Palace nemen we eerst een lekkere pint en daarna een douche. Heerlijk opgefrist gaan we op het dakterras eten. Het wordt een groentencurry met nahm en bier. Om een uur of elf gaan we slapen en dromen van Jaipur. Het zal de laatste nacht in het hemelbed worden. Morgen gaan we Jaipur verlaten en zal de bus ons naar Agra brengen.
18 juli 2005 Jaipur
Alweer vroeg uit bed ( voor mijn doen althans ). Kwart over 7 loopt de wekker af. Eer we uit bed zijn is het half 8. we nemen slechts thee als ontbijt en bestellen een fles water voor onderweg. ( totaal voor 110 roepies ). Om half 9 vertrekken we met 3 jeeps voor de dagexcursie die Astrid heeft geregeld. Na drie kwartier rijden door landelijk gebied, komen we bij een landhuis aan. Hier staan zes kamelen voor karren gespannen. Eerst krijgen we thee aangeboden, maar wij slaan over.
Rond half 11 bestijgt José de kameel. Ik kruip in het bakje. Makkesh, onze kamelendrijver, is heel aardig. Hij kent een paar zinnetjes Engels. Where are you from? Are you married? Do you have children? Op een sukkeldrafje trekt de kameel door het groene Indiase platteland. Vrouwen werken op het land, terwijl ik in het bakje lig te hotsebotsen. Na 3 kwartier komen we bij een schooltje aan. De kinderen ontvangen ons met een welgemeend “Vader Jacob”. De camera’s maken overuren en de kinderen vinden het geweldig als ze zichzelf op de digitale camera terugzien. Als Jopi een balpen uitdeelt wordt ze bestormd door hebberige kindertjes. Daarom worden de pennen, potloden en kaarten centraal afgegeven. Als we 4 klasjes hebben gehad lopen we naar de families in het dorpje. Lachend in kleurrijke kleding laten de dorpelingen zich op de foto zetten. De kinderen blijven om balpennen schooien. You pen? You pen?
Astrid maakt korte metten. I am Astrid!! Verderop is een 81 jarige man een Hindiritueel aan het opvoeren. We krijgen een rode tika op ons voorhoofd geverfd en een “long life “toegewenst. We lopen nog wat door het dorpje en dan is het mijn beurt om camelboy te bestijgen. Voor het zover is, grijpt Makkesh een stok en slaat er in de berm op los. Het eindresultaat een dode slang. Hij houdt het dode beest triomfantelijk in de lucht, om het aan iedereen te laten zien. Het bleek een giftig exemplaar te zijn. Na dit huzarenstukje gaan we echt verder.
Met moeite hijs ik me op de kameel en als een volleerd drijver stuurt José de kameel door het landschap. Na drie kwartier heb ik behoorlijk pain in the ass. Ik klots steeds met mijn kont tegen het houten zadel. ( Achteraf heeft Phons 2 grote schaafplekken op zijn achterwerk.). ik ben dan ook blij dat Jopi nog even op een kameel wil zitten. We ruilen snel van plaats, zij op de kameel en ik in het bakkie. Rond twee uur zijn we terug bij ons basecamp. Ik bestel een pilsje voor 150 en José een cola. Die zit bij de excursie inbegrepen. Net als het eten. Allereerst worden een soort dimsums geserveerd. Heerlijk dippend in een rode saus zitten we in de schaduw te genieten.
De rijst met vegetarische prut is heerlijk. Om het vochtgehalte op peil te houden neem ik nog een pilsje. De liefhebbers kunnen nog even poedelen in een ondiepe bak water. Niet voor ons dus. Rond 3 uur vertrekken de jeeps naar de “apentempel “.Het is een prachtig complex in de bergen. We betalen 30 entree en 30 voor de camera. We hebben ruim de tijd om de tempel te beklimmen. De apen zijn brutaal, maar niet irritant. Eentje pieste boven op Hermans hoofd. Had hij weer. Bovenin is een natuurlijk meertje waar de locals volop in zwemmen. Oude manen wassen zich er en spoelen daar ook hun pamper schoon.
Ik geef een monnik 50 roepies en wordt gezegend met de Hare Krisjma. Al met al een geweldige excursie 
voor 650 p.p.als we in het hotel Bissau Palace terug zijn drinken we in de prachtige zaal een pilsje. Marije ( reisleidster in spé ) en Astrid zitten hier ook en later schuift Herman aan. Dan is het tijd voor een welverdiende douche. Om 5 uur is het verzamelen voor het avondprogramma. Met de tuktuk gaan we naar Niro’s. het is een chique restaurant met een zeer gevarieerde keuken. José neemt butterchicken met tomatoes. Ik neem een veilig Chinees gerecht: chop chow mein. Voor de eerste keer deze reis ontmoeten we Nederlandse toeristen. We zaten wat krap met z’n achten aan een tafel voor 6 personen, maar het eten en drinken waren voortreffelijk.
Eindelijk is het tijd voor Bollywood. Astrid, Marije, Daniëlle, Vincent, Jantien en wij willen deze ervaring meemaken. Voor de ingang moeten we eerst op de foto met een Indiaas meisje. Leuk, de omgekeerde wereld. Bij binnenkomst wil ik een foto in de prachtige foyer maken. Dit is helaas niet toegestaan. Er zijn maar erg weinig Westerlingen voor de film. We vallen op. De film “Bunty and Babli “begint spectaculair met een John Travolta dans. Ondanks het feit dat de film in het Hindi wordt gesproken en er geen ondertiteling is, kunnen wij hem volgen. Alles ligt er duimendik bovenop. Zoetsappige romantiek, soms melodramatisch met spectaculaire dans. We genieten van de beelden en van de reacties van het publiek. Na ruim een uur houden we het voor gezien en regelt Astrid tuktuks naar het hotel. Hier nemen we nog een afzakkertje en om half 12 kruip ik in mijn lakenzak. Het licht kan uit. Dit was weer een perfect day.
17 juli 2005 New Delhi – Jaipur
Om half 4 staan we naast ons bed. We kleden ons aan, stoppen de laatste spullen in de rugzak en om 10 voor 4 zet ik de bagage in de hal. Omdat om 5 over 4 een aantal mensen nog koffie en thee gaan drinken en Jopi en Frans zich verslapen hebben is het 4.20 uur dat de bus naar het station vertrekt. Delhi ontwaakt en we zien de vele daklozen langs de straat en in de parken slapen. Grote aantallen riksjarijders slapen nog in hun voertuig. Wat een bestaan: dag en nacht op je fiets of motorriksja doorbrengen. Als ik een baaldag heb, denk ik voortaan aan deze stakkers.
Het is 10 voor 5 als we op het station aankomen. We zeulen de bagage naar een treinloos perron. Effen wachten, maar de trein is al weg. De vertrektijd is per 10 juli veranderd, en dat wist niemand. Er zit niks anders op, terwijl de ezels stenen sjouwen, om naar de bus terug te gaan. Wel toevallig dat die al gekeerd is en nog staat te wachten. Hoe zit dat? 1000 maal excuses en we gaan met de bus naar Jaipur. Weer door de stad, eerst naar de busbaas. Daar moeten we even zijn om de papieren voor de provinciegrens in orde te maken. Even plassen, benen strekken en dan moeten we er tegen aan. In de bus is het door de airco steenkoud. Uit dus dat ding.
De chauffeur en bijrijder snappen dat niet. Tot over achten bussen we door een mooi groen landschap. Dan leggen we aan voor ontbijt. Thee voor Phons en koffie en plain omelet voor mij. Brood zat er niet bij. Dan maar zo, smaakt ook. De thee is inktzwart en de koffie loeisterk, maar beiden heerlijk. Rond 9 uur rekenen we af (110 INR) en vervolgen we onze busreis naar Jaipur. Met muziek op de oren kachelen we naar de roze stad. De ogen worden zwaar, en ondanks de muziek dutten we in. Stilstaand bij de provinciegrens worden we wakker. Vakantie is een zwaar leven.
Tegen half één naderen we de stad en spotten we volop olifanten op de weg en een aantal badend in de rivier. Eenmaal in de stad is het een drukte van jewelste. Alles krioelt door elkaar en langs de weg wordt werkelijk van alles verkocht: groente, fruit, vis, vlees, huishoudelijke artikelen. De hele winkel van Sinkel gaat aan ons voorbij. Eindelijk zijn we bij het hotel. Hotel Bissau Palace ziet er geweldig uit. Alles in koloniale stijl: de gebouwen, de lobby, de bibliotheek. Net een oud sprookje. We krijgen kamer 11. niet heel erg groot, maar een knusse beauty. Een smal, kort hemelbed, een zitje en een grote badkamer, inclusief overal muur- en plafondschilderingen. Hier houden we het wel 3 nachten uit. Met Daniëlle spreken we om half 2 af om met z’n drieën de stad in te gaan.
We lopen naar Chandpole Gate op weg naar het City Palace. Jaipur is net als Delhi rommelig, maar wel rustiger. Bij Chandpole Gate check ik of we op de Chandpole bazaar zitten. De straatnaambordjes zijn in het Hindi, dus daar hebben we niks aan. Een vriendelijke Indiër merkt snel dat we uit Nederland komen en spreekt zelf een beetje Nederlands. Een familielid van hem is getrouwd met een Nederlander, vandaar. We zitten goed en we lopen een eind over de bazaar. We slaan linksaf en dwalen door smalle steegjes.
Een prachtige ervaring. Het gewone Indiase leven trekt aan ons voorbij. Uiteindelijk worden we weer naar Chandpole bazaar verwezen. We lopen dan nog een stuk, maar nemen voor het gemak een motorriksja voor 20 INR. Bij aankomst stapt Phons midden in een heerlijke verse koeienvlaai. Voor 180 roepies p.p. mogen we CitY Palace in. Eerst gaan we naar een textielmuseum.
De kleding van de maharadja’s hangt in de vitrines. Heel indrukwekkend. Dan gaan we naar een shop. José koopt een klein typisch Rajastan kleedje voor de plé-tentoonstelling. Daniëlle wil een groter kleed kopen. De hele winkel wordt op z’n kop gezet. Er wordt geen overeenstemming over de prijs bereikt, dus vertrekken we. Het is gaan regenen en we besluiten om in het Palace Café wat te eten en te drinken.José een vegaburger en ik een plain omelet met toast. Omdat het bier lauw is drinken we cola. Voor 200 roepies is de maag weer gevuld. Het is gaan plenzen en we gaan weg bij het Palace.
In de stromende regen maken we nog een paar foto’s. dan terug naar de bazaar richting hotel. Een groot stuk lopen we overdekt. José en Daniëlle kopen ieder voor 10 roepies oogzwart. Het is net schoensmeer. Als we bij het einde van de overkapping komen, zit er niks anders op dan door 30 cm. water te baggeren.
We springen in een bromriksja die ons voor 40 roepies naar het hotel brengt. We zijn nat tot op de huid. Snel trekken we de natte zooi uit en nemen een warme douche, om verkoudheid te voorkomen. José haalt bij de bar een cola en een pilsje. Bij mij gaat het licht uit en van kwart over 6 tot kwart voor 7 neem ik een hazenslaapje.
Om 7 uur is iedereen present voor het Indiaas buffet in het hotel. Vanwege de regen wordt van het dakterras uitgeweken naar de eetzaal in het hotel. We krijgen een soort aspergesoep vooraf, als hoofdgerecht lamscurry en 4 vegetarische gerechten en banaan en papaya als toetje. Ook was er koffie en thee na. Voor 910 INR inclusief 2 bier zijn we spekkoper. Het was heerlijk. Tot slot van de avond krijgen we een voorstelling in de lobby. Zang en dans, een ontzettend lawaai, en een vuurvreter traden een half uur voor ons op. Dan is het bedtijd. Eindelijk een “normale”nacht. Om half elf gaat het licht uit.
