We hebben allebei een goede nacht gehad. om zeven uur staan we op en gaan dan beneden ontbijten. Net iets voor achten gaan we La Paz verlaten. Op de weg is het nog redelijk rustig. In het oude stadsdeel wordt het drukker. We slingeren door een prachtig landschap richting Titicacameer. Onderweg hebben we nog een korte fotostop voordat we bij de veerboten zijn.
De bus gaat op een grote duwbak en wij maken de oversteek in een aparte boot. Wij zijn er een stuk eerder dan de bus. Maar daar wachten is geen straf. Het is er leuk om naar de mensen te kijken en de boten die aankomen. In 40 minuten rijden we naar Copacabana. Het is zomaar een armetierig hostel. We krijgen kamer 24 op de tweede verdieping. Daar zijn we niet echt blij mee, want in de ijle, droge lucht is het afzien als je moet sjouwen.
Gelukkig zeult een potige dame mijn tas naar boven. De kamer is best aardig, met uitzicht op het meer. Maar de vloer kraakt als ik weet niet wat, er zijn geen handdoeken en er is geen toiletpapier. Dat ligt later voor de deur. Eerst gaan we lunchen bij Colonial. Een koffie met melk en een omelet. Het smaakt goed en is in ieder geval warm. De temperatuur valt hier vies tegen. Voordat we het plaatsje ingaan trekken we nog wat extra kleren aan.
We hebben ieder wel zo’n zes lagen aan. Op straat is het stoffig en de uitlaatgassen doen weer hun best. Gewoonweg verschrikkelijk. In de zijstraatjes is het enigzins te doen. Er staan in de hoofdstraat veel versierde auto’s. Bij de kerk zien we de zegening. Het is een hele happening. De eigenaren van de auto’s sproeien eerst een soort champagne over de auto en onder de motorkap. Daarna komt de confetti.
De hele familie verzamelt zich met allerlei relikwieën om de auto, om zich vervolgens door een priester te laten zegenen. Deze is niet zuinig met het wijwater. Dan bezoeken we de kerk. Nog voordat we er erg in hadden, speldde een vrouw ons een kaartje van de Maagd van Copacabana op. Kosten 10 Bol. De kerk zelf was van binnen mooi. Veel mensen kwamen bloemen brengen. Daarna zijn we in een zijkapel terechtgekomen.
Het was meer het idee van een grot, waar mensen kaarsen komen branden. Het was er helemaal zwart van het roet en er hing een zware kaarsenlucht. Heel bijzonder om te zien. Toen werd het tijd voor een drankje. Op een patio hebben we bier ( Phons dus ) en cocathee gedronken. Tot slot hebben we broodjes en jam gekocht voor de lunch van morgen, omdat we geen trek hebben in een buffet.
De hoogte en de verkoudheid zorgen ervoor dat we ons best moe voelen. Daarom gaan we op de kamer wat rusten. Phons kruipt onder de dekens en valt meteen in slaap. Zelf kampeer ik op het bed, want anders wordt Phons wakker van de krakende vloer. Na het bijwerken van het verslag speel ik om de tijd te doden talloze potjes patience. Als Phons wakker wordt is hij lekker warm en opgeknapt en ben ik helemaal verkleumd.
Daarom gaan we maar eten. We komen terecht bij Kala Uta. Er is nog niemand en daarom kunnen we dicht bij het kacheltje zitten. Phons bestelt kip en witte wijn en ik forel met een mate de coca. De wijn komt later.
Eerst iets om op te warmen. Het eten is prima, alleen erg zout. Daar houden ze hier van. Volgens Phons krijg je daar grote ….. van. Na het eten lopen we op ons gemak, hardlopen lukt hier toch niet, naar het hotel.
Onderweg maken we zoveel mogfelijk Bolivianos op. Nog een kussenovertrek en 18 kleine poppetjes. Op de kamer aangekomen is het er barstenskoud. Een goede reden om vlug in bed te kruipen. We gaan lekker slapen, want morgen staat er een lange busreis op het programma. Terug naar Peru.
Ik heb een T-shirt, trui, fleece vest en spijkerjasje aan. We rijden de stad uit en nemen highway 1. Vandaag hebben we gelukkig alleen maar asfalt weg. We rijden op 4300 meter over de Altiplano een prachtig landschap. Kwart over tien hebben we een plaspauze. Er staat een stevige wind en het is koud buiten. Dan vervolgen we onze dagexcursie naar La Paz. We rijden in een stuk door tot tien over een. De lunch hebben we in de bus opgegeten.
In het restaurant is het ijskoud en na het eten warmen we buiten in de zon op. Om 1 uur rijden we verder en om half twee verlaten we de geasfalteerde weg. We rijden over een zandpad met kuilen. Het is erg stoffig. De avontuurlijke rit door het ruige woestijnlandschap is prachtig. We zien lama’s en vicuna ’s in alle kleuren. En rijden steeds rond 3800 meter hoogte.
Dan gaan we naar het cocamuseum, maar dat is nog dicht. Daar gaan we later nog eens kijken. De San Fransisco kathedraal is aan de beurt. Van buiten is er niet zoveel aan vanwege bouwwerkzaamheden voor op het plein. Maar van binnen is het een en al pracht en praal. Veel lokalen , die prachtig gekleed zijn, komen beelden en afbeeldingen van Christus brengen. Zij zetten dat op de trappen voor het altaar en nemen dan plaats in de kerkbanken.
Om half 11 gaan we slapen. Het was een hele mooie, maar vermoeiende dag. We hebben gevoeld dat we op hoogte zijn.
Na een half uurtje varen zien we de drijvende riet eilanden. We worden door de lokale bevolking hartelijk ontvangen en begroeten hen in hun eigen taal terug: quasili. We nemen in een ronde op een bussel riet plaats en krijgen van onze gids uitleg hoe de eilanden gemaakt worden. Er wordt zelfs een maquete van het dorp getoond. Dan mogen we een huis zien dat onderdak biedt aan drie personen. Er is electriciteit en in het dak zit een laag plastic tegen de regen. 
