Quito

27 augustus 2004 Quito – Amsterdam

Het is half vijf als we opstaan, wel erg vroeg. Ik doe de tassen op slot en sjouw ze van vier hoog naar beneden. Om 4.50 uur komt onze wake up call van 4.30 uur. We staan dan al op het punt om de kamer af te sluiten en naar beneden te gaan. Om vijf uur stappen we in het Hyandai busje dat ons rechtstreeks in een kwartiertje naar het vliegveld brengt. Hier is het een chaos. We zoeken de rij van de KLM balies op. Deze begint bijna buiten.
We moeten ook nog $25 per persoon luchthavenbelasting betalen. Daarom sluit ik in een andere rij aan. Deze is ook erg lang en ik word naar een ander loket verwezen. Als ik eindelijk aan de beurt ben, hebben ze onze instapkaarten nodig. Deze hebben we nog niet want José en Suzanne staan nog in de KLM rij. Eindelijk kunnen de tassen op de band. We krijgen stoel 32F en 32 G, kunnen hier de luchthavenbelasting betalen, en moeten moeten door.

We snappen waarom want we moeten weer bij een rij aansluiten. Nu voor de security check. Als we deze voorbij zijn lopen we zo de rij voor de douanecontrole in. Hier wachten we maar een kwartier. Dan is het eindelijk tijd voor een kop cappuccino. Het heeft anderhalf uur geduurd voordat we bij gate B02 zijn. Om 7 uur boarden we en met een half uur vertraging vertrekt de MD-11 richting Guayaquil. Na 25 minuten vliegen landen we voor de vierde keer op Simon Bolivar (08.15 uur). Hier moeten we 50 minuten wachten. We vertrekken om 09.20 uur naar het Caribische gebied. Het ontbijt smaakt goed maar de melk en de koffie zijn nog het lekkerste. Na 2,5 uur vliegen landen we om 11.50 uur in Bonaire. Ik zet de horloge alvast 7 uur vooruit: 18:50 uur!
Hopelijk zit dat stel met springzaad dan niet meer voor ons, maar dat zal wel.

Om 20.10 (14.10 in Bonaire) beginnen we aan de laatste etappe van 8 uur en 50 minuten. We hebben een goede vlucht. Het eten smaakt redelijk en de koffie met cognac/cointreau is ook niet te versmaden. We doezelen, lezen en luisteren naar mp3-tjes. Om 04.45 uur zetten we de landing in. Nog een kwartier taxiën en we zijn bij gate E24. Hier is een strenge controle. Onze donkere medemensen worden allemaal uit de rij gehaald. Hun bagage wordt extra gecontroleerd. Als wij langs de controle lopen worden pakjes, gewikkeld in aluminiumfolie, open gemaakt. De handbagage wordt ook gescand. Als we bij de belt aankomen draaien onze tassen al rondjes. We stoppen ze door een röntgen apparaat en lopen naar de treinautomaat om twee enkeltjes naar Tilburg te kopen. Als we bij Spoor 5 aankomen rijdt de trein net voor onze neus weg. Omdat het zaterdag is moeten we een uur wachten. Daarom drinken we boven allebei een cappuccino. We nemen de trein van 6.40 en stappen in Dordrecht over. Om half negen zijn we in Tilburg.
Wat hebben we de afgelopen vier en halve week veel gezien. Hier zullen we nog veel van nagenieten!

26 augustus 2004 Puerto Ayore – Quito

Het is kwart over zeven en we zitten al aan het ontbijt. We hanteren hier gewoon Quito tijd. We krijgen een hard gekookt ei met bacon. De jam en thee zijn weer aangevuld. Bij barkeeper Tony reken ik $50 voor de drank van afgelopen dagen af. Bier $2 (15 stuks), witte wijn $1,80 (6 stuks) en 1 caipiriñha ($3). Voor de laatste keer springen we in de dingy die ons in een paar minuten naar het vaste land van Puerto Ayora brengt.
Met het Kia busje rijden we naar het Charles Darwin Research Center dat 1 kilometer buiten Puerto Ayora ligt. Roberto vertelt alles over de schildpadden en we zien Diego de dekhengst schildpad en lonely George, de enig overgeblevene van zijn soort. De landleguanen liggen verscholen in hun hol. In een hoek ligt een verdwaald jonkie. Er zijn hier erg veel toeristen en we vinden het een beetje te massaal.
Om half 10 pillen we bij de haven onze bagage op en rijden vervolgens naar het vliegveld. Hier wordt onze bagage door de National Park Service gecontroleerd. We checken in en drinken in het restaurant een cola en een pilsje ($2,75). We lopen nog even naar de douane om een stempel van de Galapagos in ons paspoort te laten zetten. Om 12.10 uur is het boarding time en om 12.35 verlaat de Airbus 320 van TAME Linea Aera de Ecuador het vliegveld van Baltra. Aan boord krijgen we een overheerlijke maaltijd en omdat het twaalf uur geweest is nemen we een rode wijn en een pilsje.
De klok kan weer een uur vooruit en het is 15.15 uur als we op Guayaquil landen. Kist schoonmaken en passagiers erin en om 15.40 uur raast de airbus alweer over het asfalt. Het is 35 minuten vliegen naar Quito. We krijgen een snackje (saucijzen broodje en cakeje) en er is net genoeg tijd om een kop koffie te serveren. Het is 16.20 uur als we voor de vierde keer deze vakantie in Quito aankomen. De Finse tortelduifjes reizen met ons busje mee.
Ze worden in een vijf sterren hotel afgezet. Wij rijden eerst naar Fuente Puedro 1 om de tassen op te halen. Dan meteen door naar Fuente PUedro 2 aan de JC Mera. We krijgen de sleutel van kamer 17. Deze ligt op de vierde verdieping. Wat een gesjouw met de tassen. Hijgend val ik op bed neer. Moet ik nu weer aan de hoogte wennen?
We nemen eerst een warme douche want dat is er met het koude water op de boot bij ingeschoten. José begint zovast de tassen in te pakken en ik kijk een stukje van de wedstrijd Barcelona – AC Milan (2-1).
Dan lopen we de stad in en kopen voor 6 dollar nog een tasje voor José. We sturen de laatste e-mail naar het thuisfront en drinken bij Magic Bean een pilsje en een caipiriñha. We lopen naar de Texas Ranch en bestellen allebei een steak pimienta. De kip komt onze neusgaten uit en ik begin al bijna eieren te leggen. De steak smaakt prima. Ik reken $18,60 af en we lopen naar de hotelkamer. De kleren voor morgenvroeg leggen we klaar en om 21.30 uur gaat het licht van de schemerlamp uit.

21 augustus 2004 Quito – Baltra – Puerto Ayore

Om kwart voor zeven staan we op. De pot zit zo vol en scheren is ook snel gebeurd. Om zeven uur brengen we de bagage naar de receptie van het hotel. We krijgen een ontvangstbewijs en de sterke bewaker sjouwt de twee weekendtassen en de rugzak in één keer naar de opslagruimte. Om kwart over zeven belt de receptioniste dat onze chauffeur gearriveerd is. We wachten op Suzanne en om half acht vertrekt de Kia naar het vliegveld.
Tien minuten later staan we al in de vertrekhal. We worden naar een controle post gestuurd, maar omdat we alleen handbagage hebben mogen we meteen doorlopen. We hebben een pre check-in en hoeven daarom niet in de rij aan te sluiten. De stoelnummers worden op de coupon ingevuld en we kunnen door de controle. Suzanne moet haar nagelvijl inleveren. In de hal is niets te krijgen dus het is wachten tot we kunnen boarden.
Dit is om 09.10 uur. Vijf over half tien vertrekt vlucht EC103, een DC722 van TAME airlines. Het is kraakhelder en we zien de Antisane, de Cotopaxi en de Cayambe vanuit de lucht. Een prachtig gezicht. Om kwart over tien zet de kist zijn wielen op de landingsbaan van vliegveld Simon Bolivar in Guayaquil.
Hier moeten we 40 minuten wachten. In deze tijd vullen we de toelatingskaart voor de Galapagos eilanden in.
Rond elf uur verlaten we de grootste stad van Ecuador.
Onderweg krijgen we een lekker hapje. José neemt rode wijn en ik een pilsje. Om 5 over half één lande we op het vliegveld van Baltra. Omdat het hier een uur vroeger is zetten we het horloge op 11.35 uur.
Buiten staat Miguel al met een bordje “Djoser” op ons te wachten. Omdat we alleen handbagage hebben kunnen we direct naar de bus die ons naar het veerbootje brengt. Binnen tien minuten staan we op het eiland Santa Cruz.
We lopen naar het busje van H&M Tourist, weer een Kia en beginnen met de eiland tour. Het noordelijk deel van Santa Cruz is vreselijk droog. De bomen (Palisano) lijken wel dood. Na een half uurtje rijden wordt de natuur groener.
We stopen bij drie gaten in de grond. Deze zijn niet door vulkanisme ontstaan. We zien een prachtige monkey bird. We rijden verder en plotseling zit er een grote schildpad op de weg. Het is een vrouwtje.
Miguel legt uit hoe je het geslacht kunt bepalen (staart) en hoe je de ouderdom kunt vaststellen (schild). We rijden door en komen bij een grasveld waar nog veel meer van deze oerbeesten zitten. We wandelen ontspannen rond en maken foto’s.
Methusalem (nummer 660) is de oudste schildpad (200 jaar). Bij een restaurantje eten we sinaasappel en grapefruit, roken een peuk en drinken een kop nescafé.
Dan rijden we door naar Gran Hotel Lobo del Mar. We krijgen kamer 8 die erg ruim is. Het is weer een gezellig hotel. We wandelen het dorp in voor een late lunch. Bij Pelican Bay zitten de pelikanen in een boom. We strijken neer bij El Chocolate.
José neemt een Spagetti Bolognese en ik een hamburguesa. Beide porties zijn flink en overheerlijk. Inclusief bier en cola rekenen we $10,50 af.
We wandelen door de avenida Charles Darwin. Er zijn heel veel souvenirswinkels maar de prijzen het het dubbele van Quito. Een T-shirt en de hoed van José kosten hier $12! Onderweg schieten we een internet café in voor het laatste nieuws van de Spelen en de Holland Casino Eredivisie.
Omdat hotmail niet beschikbaar is sturen we een mail via “Mijn Djoser”.
We kopen bij de supermarkt grote plastic zakken om de bagage in te doen, sapjes en een fles bier. Dan gaan we naar de kamer om een paar uur met een boek te ontspannen. Voor het diner lopen we richting het plein. Het zijn hier Europese prijzen. Na wat rondwandelen besluiten we op het terras van El Chocolate te gaan zitten. José bestelt een salade atun en ik een pilsje. De hamburger van vanmiddag zit nog in mijn maag dus ik besluit niet te eten.
We zitten gezellig en José krijgt een flinke salade. Voor mij nog een pilsje en José een cola en om tien uur rekenen we $9,70 af. We gaan naar Lobo del Mar en proberen tussen het lawaai in te slapen. Dit is wonder boven wonder goed gelukt.

20 augustus 2004 Quito

Al vroeg, om half 5, begon het gestommel. Vandaag vertrekken 17 mensen van de groep terug naar huis. Om 5 uur vertrekt de bus naar het vliegveld. Phons blijft lekker slapen. Hij heeft gisteren van de meeste afscheid genomen. Belofte maakt schuld, dus om 10 voor 5 stond ik in de hal om iedereen uit te zwaaien, ook César en Steven. Toen de bus weg was, snel terug in bed, maar inslapen viel niet mee. Achteraf gezien hebben we allebei een slechte nacht gehad. We waren moe toen we opstonden. Bij het hotel ontbeten en om half 11 naar de stad. Naar de Amazona om te pinnen en om de foto’s op CD-rom te laten zetten. Geld hadden we zo, maar een goede fotozaak moesten we zoeken. Een aardige Ecuadoriaan die goed Engels sprak heeft het hele zootje overgezet. Helaas was er met één kaartje iets mis en zijn we 176 foto’s van vooral de eerste vijf dagen kwijt. De Cayambe, het kratermeer, de jungle, de treinreis, een deel Baños. Alles foetsie. Gelukkig staan er op mijn toestel nog een heel stel goede prentjes. Van de schrik zijn we eerst maar koffie gaan drinken.
[na lang zoeken op internet heb ik het programma Photorescue gevonden. Voor $35 heb ik de foto’s kunnen herstellen. Dit programma leest het geheugenkaartje en repareert foute jpg bestanden. Toppie!].

Daarna slenteren we rond. Bij Libri Mundi hebben we een mooi boek over de Galapgos eilanden gekocht, vol met foto’s informatie en tekeningen. Uit voorzorg hebben we vandaag vast de T-shirts gekocht. Wie weet lukt het volgende week niet. Ook nog een kalender van 2005 en een hoedje (voor op de boot) aangeschaft. Van de winkeldame kregen we een Quito kalender van 2004 en een sleutelhanger cadeau. Ook hebben we nog geinternet.
Ecuador - vakantie 2004 671b.jpg-for-web-normal De voetbaluitslagen en een vraag om theezakjes. Gelukkig is het in Nederland met iedereen goed, behalve dan met het weer. Bij de Magic Bean hebben we bier en thee op en bij een broodjeszaak een sandwich gehaald. Onderweg nog een sapje en een blikje bier gekocht en we lunchen lekker op de kamer. Intussen zijn de grote tassen heringepakt en staan de spullen voor de Galapagos klaar.

Ecuador - vakantie 2004 681.jpg-for-web-normal Nu, 18.00 uur, zitten we op het terras van het hotel met een lekkere Pilsener en een Margarita. We gaan de deur niet meer uit. Straks lekker douchen en een klein hapje eten hier. Het is mooi geweest. Laat de Galapagos eilanden maar komen.
Tegen achten gaan we in het restaurant eten. Phons alleen tomatensoep en zelf een salade niçoise. Die valt klein uit en vandaar nog een heerlijke fruitsalade na. Phons zit bijna te slapen boven zijn soep. Hij heet maar één wens: naar bed. Vandaar dat ik ga afrekenen. Dat duurde bijna een half uur. Zelf ook maar vroeg gaan slapen. Mijn licht ging om half 10 uit. Toen had Phons er al drie kwartier opzitten. Het was gelukkig rustig in het hotel. Dat slaapt wat lekkerder. Morgen weer op vakantie!!!

19 augustus 2004 Machachi – Saquisili – Quito

Gisterenavond was het een hele heldere lucht met ontelbare sterren en een mooi maansikkeltje. Vreemd genoeg regende het vanmorgen. We hebben heerlijk geslapen. Een goed en lang bed. Het ontbijt hebben we overgeslagen, veel te vroeg. Phons rekende het diner en de drank af ($35). Het diner was $10 per persoon. Het pintje kostte hier $2. Om half 8 vertrok de bus voor de markt in Saquisili.
Volgens Steven anderhalf uur rijden, maar veel tijdsbesef heeft hij niet. Dus waren we er om half 9. Deze markt was veel mooier dan die van Otavalo. Alles was gegroepeerd: varkens, lama’s. koeien, veevoer en eettentjes. Het was een erg kleurrijk geheel. Jong, oud, mooi en lelijk, van alles kwamen we tegen. Een heel stel kinderen, en ouders ook, waren blij met de dierenkaarten.
Het is zo’n heerlijk gezicht, die glunderende toetjes. Van een vader moest ik mijn naam en Holanda op de kaart schrijven. Later zagen we vanuit de bus, het meisje triomfantelijk met haar kaart lopen. Om 9.15 uur reden we met de bus een klein stukje verder voor een andere markt. Ook dit was een kleurrijk spektakel. Verschillende afdelingen met handelswaar hebben we bezocht.
Van souvenirs, hoedjes, fruit en pannen. Voor 1 dollar een klein portemonneetje gekocht. Het hoefde niet groot te zijn, er blijft toch geen geld inzitten. Op een bankje voor een winkeltje dronken we allebei een cola. Een grote en een kleine voor 1$ met een mooi uitzicht toe. De Koninklijke militaire kapel speelde voor ons een deuntje. Een cola, de mensen en de muziek zorgden ervoor dat het gezellig zitten was in de zon.

Intussen zijn we alle knuffels kwijt. Verbaasde gezichtjes, lachende oogjes, blije mama’s. Daar doe je het voor. Waar we ooit nog naar toe gaan, knuffels en kaarten gaan zeker weer mee.Toen de cola op was zijn we nog snel een hoedje gaan kopen. Een vervanger voor de Chinese muts.
Phons schat dat we om 1 uur bij ons hotel in Quito zijn. Hij krijgt gelijk (Steven zei 2 uur). We komen op onze vorige kamer nummer 2 van Fuente de Piedra terecht. Als de tassen op de kamer staan, de banjos is bezocht, gaan we op het binnen pleintje lunchen. Phons kippen/groente soep met bier en ik arroz con pollo met cola.
De vaste club heeft ronde tafelconferentie. Na het eten gaan Truus en Nell samen op stap en gaan wij met zijn vieren naar de Amazona’s. Daar gaan we winkeltjes kijken. Het is er druk, warm en een stuk chiquer. Als we willen kunnen we heel wat schilderijtjes kopen. Dat doen we dus niet. We drinken wat op een terras en kopen op de terugweg een kitsch auto voor $1,20.
Dan terug naar het hotel, douchen, de was bij elkaar scharrelen en een briefing over de Galapagos.
De briefing was best duidelijk. Phons heeft aantekeningen gemaakt. We hebben onze tickets gekregen, dus we kunnen op pad. om half 8 verzamelen we voor het laatste groepsavondmaal. We gaan naar Mongol. Daar bestellen we mojito, die toch niet zo lekker is dan op de Dominicaanse Republiek.
Het eten wordt wokken. In schaaltjes schep je op wat je lust, geeft het af, krijgt een nummer en dan maar wachten tot het klaar is. De garnalen waren lekker en de rest ging wel. Voor het afscheid had Ciska een lel van een lied gemaakt. De tekst was een compleet reisverslag van jungle tot Cotopaxi. Knap stukje werk:
Ecuador 2004
op de wijs van “Les Trois Cloches”

Tekst en zang: Ciska
Achtergrond: the Djoser singers

REFREIN:
Een reis door Ecuador met Djoser, dat is een voortdurend feest. Onder leiding van een Gozer, die er als eens is geweest. Steven geeft ons een A4-tje vol met tips en goede raad. Prachtig weer, een wegversperring, Cesar neemt nog een berghelling. En we banjossen maar raak!!!

Otavalo in het noorden, met de markt op zaterdag
Omgeven door vruchtbare oorden, en waar ook de veemarkt was. Demonstratie panfluit maken, en ook nog een klein concert. De tocht om het kratermeer maakte, dat de reis al ’n toppunt werd.

REFREIN

Wandelen al door de jungle, dat gaf soms heel veel getier
En het werd een groot geklungel, dat waden door de river
Met een band de stroom afdalen, of op zoek naar een kaaiman. Bij het kampvuur veel verhalen, en het drankje uit de kan.

REFREIN

Lekker rijden op een paardje, op de heuvels van Banos
Soms in een harder vaartje, ruggen werden wel de klos
Anderen gingen de berg op, naar het hoge uitkijkpunt
Als oefening voor de bergtop, leuk als je die halen kunt

REFREIN

Chimborazo, de beklimming, de hoogste berg van heel deez’ aard. Voor allen een overwinning, en dat was de moeite waard. Hijgen, puffen, ademhalen, water drinken bij de vleet. Door de hoogte toch geen kwalen, hier en daar een beetje zweet.

REFREIN

In de ochtend, vroege uren, zaten wij op een treindak
De reis zou zes uur duren, zorgde voor zitongemak
Kijken naar het mooie landschap, niets werd on ook maar teveel. Als je ’t even zat was, begon weer het zwaairitueel
REFREIN

Wandelen door Las Cajas, zie de wond’ren der natuur
Plantjes, poepjes, een soort duingras, alles is hier even puur. Likstok likken op een stoeltje, gaf ons weer wat energie. Ieder een tevreden smoeltje, deze dag, die telt voor drie.

REFREIN

Lekker stuit’ren in een bootje, midden op de oceaan
Zo ging het Djoser vlootje, op Isla de la Plata aan
Jan van Genten, masker, bl,auwvoet, een albatros zo af en toe. De walvissen deden het ook goed, het pilletje maakte ons moe.

REFREIN

Het dagje raften was bijzonder, op de kolkende rivier,
Iedereen ging kopje onder, dat vergrootte het plezier
Beide Quito’s zijn bekeken, ook de oude basiliek
De gezondheid toont gebreken, steeds meer mensen werden ziek

REFREIN

De Cotopaxi, onherbergzaam, vier die liepen ver op kop
Cesar daalde zeer behoedzaam, zijn stuurmanskunsten zijn echt top. Anderen raceten de berg af, met de mountainbikes van Arie. Oh, dat was werkelijk kei gaaf, hier en daar een blauwe knie.

REFREIN

Dirk houdt nog een speech voor Steven en César en dan krijgt Steven de groepsfooi. Wanneer César wat krijgt blijft vaag. We nemen nog een afzakkertje, rekenen $24 en gaan terug naar het hotel.

Het was best gezellig geweest. Morgenvroeg gaat de grote ploeg om 5 uur weg. We hebben nog een volle week te goed, waar we erg zin in hebben.

18 augustus 2004 Quito – Cotopaxi – Machachi

Vandaag vertrekken we om half negen. Daarom staan we om half 8 op. José neemt bij het hotel een ontbijtje met fruit en jam. Ik heb geen trek en neem een kop thee. Ik reken bij de receptie $ 18,65 af en even over half 9 vertrekt de bus. Fuente Piedra I is ons prima bevallen. Een geweldig gezellig hotel. Alleen jammer dat het zo gehorig is. Na een uur bussen ( volgens Steven 1½ uur ) komen we aan bij Hosteria La Estacion in Machachi.
Het is een oude hacienda buiten het dorpje tegenover een station. We droppen de tassen in de hal en stappen direct weer in de bus. Het is nog anderhalf uur rijden naar de Cotopaxi. Halverwege stappen de mountain-bikers uit. De 8 rafters plus Steven gaan met Arie’s bike een afdaling van de Cotopaxi maken. Wij rijden met de bus naar 4600 meter hoogte. De weg is vol scherpe bochten en zit vol met gaten.
Als César de bus een scherpe bocht niet omkrijgt, schijten Ellen en Nell zeven kleuren stront. De bus hotst van links naar rechts en de motor slaat 2 keer af. Met spinnende wielen weet César de bus de bocht om te krijgen, met een luid applaus als beloning. Als we op 4600 meter zijn aangekomen installeren de bikers, die met een aparte jeep naar boven gingen., hun helm, elleboog- en kniebeschermers. Wij kleden ons warm aan. Het is halfbewolkt, maar erg koud.
Dit is de eerste keer dat ik in Ecuador mijn handschoenen aandoe. José, Truus en Nell besluiten bij de bus te blijven. José voelt zich duizelig en niet fit genoeg voor de klim. Omdat Louise in Machachi is achtergebleven, beginnen we met z’n achten aan de klim naar de gele refuge op 4800 meter. De bergwand bestaat uit rulle lavaresten en is erg stoffig.
We hebben een ijskoude harde wind op kop, die de weinige adem ( zuurstof ) die we hebben afsnijdt. Het is 6 graden en voetje voor voetje bestijgen we de vulkaan. Na veertig stapjes moet ik boven mijn wandelstokken uithijgen. Ik loop van steen naar steen. Jeetje, wat is dit zwaar. Na vijftig minuten plof ik op de bank bij de REFUGIO JOSE F. RIBAS neer. Binnen een minuut is mijn hartslag weer normaal en is het tijd om van het landschap te genieten.
Tien minuten later bereiken Karin, Ellen en Henk de berghut. De rest is halverwege omgedraaid. Eerst even bijkomen en dan foto’s maken. Deze prestatie moet vastgelegd worden. Vlak voor we de afdaling in willen zetten begint het zachtjes te sneeuwen. Het afdalen gaat veel makkelijker dan klimmen, maar je glijdt steeds weg in de rulle lava. Mijn stokken bieden houvast. In twintig minuten zijn we weer 200 meter gezakt en als we de bus instappen krijgen we spontaan applaus. Omdat we ruim anderhalf uur boven waren, start César direct de bus om naar beneden te hotsen botsen. We komen de bikers tegen, die dezelfde route afleggen als de bus. Het meer waar we zouden picknicken laat lang op zich wachten.

Als Martina vraagt hoe lang het nog naar de lunchplek is, blijkt dat we niet naar het meer gaan. Een vorm van miscommunicatie. Omdat het al 3 uur geweest is en we allemaal honger hebben, eten we ons lunchpakketje in het gras langs de weg op. Na de lunchstop rijden we nog een half uurtje over de kasseien door een schitterend landschap. Om 4 uur zijn we weer bij Hosteria La Estacion. José regelt een pilsje en een cola. Vijf minuten later arriveert Steven met de bikers. We krijgen de sleutel van een ruime kamer en delen de ingang en hal met Ellen en Henk. We genieten van de consumptie en om half zes is het tijd voor een douche.

We lezen en schrijven nog wat en om half 8 worden we voor het diner verwacht. We zijn de eersten en schuiven met Ellen, Henk, Ciska en Charles aan de ronde tafel. Al snel komen Martina en Letty. De andere tafels worden ook snel gevuld. Louise vult de open plek bij onze tafel. Dirk schuift bij Steven aan. Het voorgerecht was een empanada met kaas. Daarna kregen we een groentesoep.
Het hoofdgerecht was gebakken kip met groenten, aardappelpuree en rijst. Tenslotte een taartje als toetje. José drinkt witte wijn en ik als gebruikelijk bier. Het diner wordt er in een half uur doorheen gejaagd. De jeugd zakt met Steven naar beneden naar de bar. Wij blijven boven en kletsen gezellig na. Ciska en Ellen bekijken op de landkaart de route die we gemaakt hebben.

Als ik van deze studie een foto maak, wil “slofke” van onze tafel een foto maken. Dit is volgens mij zijn eerste kennismaking van een digitale camera. Maar de foto is prima gelukt. Om kwart voor tien gaan we naar onze kamer. Even sanitair ontspannen en dan onder de wol. We hebben een heerlijk bed.
Om 10 uur komt Klaas Vaak langs en nestelen we in ons in het fijne bed.

17 augustus 2004 Quito

Om kwart over acht staan we op. Vandaag kunnen we vrij invullen. Om 9 uur ontbijten we buiten op de patio van het hotel. Gisteren zijn Esther, Louis en Alexander doodziek van het raften teruggekomen. Charles en Suzanne v.d.W. zijn vannacht ook flink ziek geweest. Gelukkig hebben wij nergens last van. Om kwart voor tien lolpen we met Truus, Nell, Henk en Ellen naar Trolley Station Santa Clara op de Avenida 10 de Augusto.
Voor een kwartje gaan we naar het oude stadsdeel van Quito. Na een kwartier stappen we uit in oud Quito bij Station Plaza Grande. We volgen de stadswandeling van de Lonely Planet en gaan eerst naar Plaza Grande, ook wel bekend als Plaza de Independencia. We bezoeken het presidentieel paleis ( Palacio del Gorbierno ) en de kathedraal. Daarna lopen we naar Plaza San Fransisco en bezoeken de Monastery of San Fransisco. Er is een Heilige Mis bezig.
Dit is een van de mooiste kerken van Quito. Als we door de kerk lopen worden we begeleid door politieagenten. Steven had ons gewaarschuwd voor de criminaliteit op straat. Daarom hebben we alle waardevolle zaken in de kluis van het hotel achtergelaten, maar de bescherming in de kerk gaat wel ver. In de straten en op de pleinen wemelt het van de politie, gewapend met pistool en knuppel. Henk heeft spijt dat hij zijn videocamera niet heeft meegenomen. We bezoeken ook nog de kapel ven Jesus del Gran Poder. Het valt ons op hoe gelovig de mensen hier zijn. We vervolgen de wandeling en komen uit op de Plaza de Santo Domingo. Midden op het plein staat een standbeeld van veldmaarschalk Mariscal Sucre.

Op de bovenste verdieping van hotel Real Audiencia drinken we wat. We hebben een prachtig uitzicht op het plein, de bergen en de maagd van Quito. Na een uurtje rusten willen we de Iglesia de Santo Domingo bezoeken. De kerk sluit net als we voor de deur staan. Helaas kon je daar na één uur niet meer terecht. Op het plein voor de kerk trekt een kerel erg veel volk. Hij geeft belangstellenden sex lessen. Hij heeft hulpmiddelen, plaatjes en drankjes in de aanbieding. We vervolgen de stadswandeling en rond half 2 is het tijd voor de lunch. Voor allebei een hamburger, cola en friet, en dat voor $ 4,40 samen. Na het eten gaan we naar de Basilica. Dat is een hele klim. Als we hier aankomen, is hij gesloten. Staan we alweer voor een dichte kerkdeur.
De Basilica gaat pas om 6 uur open en dat duurt ons te lang. We wandelen door achterafstraatjes, waar het leven zich op straat afspeelt, naar beneden naar Trolley Station Banco Central. In tien minuten zijn we weer bij Santa Clara. Even naar boekwinkel Mundi Libre en dan naar het terras van Magic Bean voor een Pilsener en een caipiriñha. We lopen naar de hotelkamer en schrijven de kaarten, die we in de boekhandel gekocht hebben. Dan gaan we naar het postkantoor, waar we de kaarten afgeven die meteen afgestempeld worden. We strijken neer op het terras van Aladdin. We bestellen er bier en cola, maar slaan de waterpijp over. Even lekker genieten van het straatleven van Quito. Om 18.00 uur zijn we terug bij het hotel voor een welverdiende douche.
Nell komt vertellen dat ze niet mee gaat eten. Van Truus wisten we het al, maar Nell voelt zich ook niet lekker. Ze eet vanavond een klein hapje in het hotel. Ciska en Karin gaan met ons mee, Charles slaapt en is ziek. We lopen richting Reina Victoria. Omdat we niet snel een leuk restaurant vinden, besluiten we om weer bij Texas Ranche te gaan eten. We bestellen allebei een steak piementa, plus een cola en een bier. Het is weer overheerlijk en de jaren 80 muziek maakt het sfeervol.
Het is hartstikke gezellig en om half elf sluiten we de tent. Voor $ 21 hebben we gesmuld. Met z’n allen lopen we naar het hotel. Eerst de rugzakken prepareren voor morgen en om 11 uur gaat het licht uit.

16 augustus 2004 Santa Domingo – Quito

De nachtrust viel vies tegen. Heel erg warm met als gevolg erg slecht geslapen. Maar het ontbijt om acht uur smaakte toch goed. Eitje, sap en thee. Om 8.45 uur vertrekt de bus. Eerst 3 kwartier rijden en de rafters afzetten. Een laatste wens hadden ze niet. Het zal voor hen wel een lange dag worden, want pas vanavond tussen 8 en 10 zullen zij in Quito aankomen. We rijden door een werkelijk schitterend landschap.
Wat is de Andes toch mooi. César slingert ons door de bergen, op een rustige en verantwoordelijke manier, wat van een hoop andere gekken niet te zeggen is. Ook is hij zo aardig om ons naar de berg met Maria te rijden ( Panecillo: Virgen de Quito ) Vanaf dat punt hebben we een wijds uitzicht over de stad. Of het allemaal klopte is niet zeker, maar voor we er weggingen moesten we ieder een dollar betalen. Dan op naar het hotel.: Fuente de Piedra I, waar we op de bijna begane grond kamer 2 krijgen. Niet supergroot, maar netjes en met een hele fijne badkamer.
Om half 2 gaan we met de club van 6 op pad. Eerst gaan we wat eten, maar we kunnen Sugar Mamas niet vinden en gaan daarom maar naar Magic Bean. De mini hamburger en de salade waren lekker. Inclusief bier en cola waren we $ 12 kwijt. Dan gaan we met z’n allen op zoek naar het postkantoor. Rechtsaf, 5 blokken verder en ja hoor: gevonden. Ellen kon haar kaarten posten en wij 3 postzegels kopen. Het is internettijd geworden. Van het thuisfront krijgen we het laatste nieuws en de voetbalberichten.

In Nederland is de hittegolf voorbij en in Geldermalsen is alles ook in orde. Wij konden terugberichten dat het met ons ook prima gaat, al vergaan we van de jeuk. Ontelbare bulten bedekken onze voeten en benen. Je wordt er stapelgek van. Bij een farmacia hebben we nog naar iets gezocht, maar dat was niks. Morgen zien we wel verder. Op een deftig terras hebben we wat gedronken. Van Hernan, de ober, kregen we een snoepje en een dikke rekening. $ 12 voor 2 biertjes, 2 cola’s, 1 sap en 1 koffie. Dan slenteren we terug naar het hotel.
Heerlijk douchen, een eettent zoeken en schrijven in het dagboek. We hebben pas om kwart voor 8 afgesproken, dus nog even de tijd. Na lang zoeken ploffen we neer bij Texas Ranch, waar ze heerlijke Argentijnse steaks hebben. We smullen ervan terwijl er gezellige muziek klinkt. De baas is erg vriendelijk. En dat alles voor maar $ 18,50 voor z’n tweetjes. Eenmaal terug in het hotel blijkt hoe gehorig het er is. Je verstaat de mensen letterlijk. Inslapen kostte wat moeite. Het werd een nacht van 100 slaapjes.

2 augustus 2004 Quito – Tena

Het is 06.45 uur en het wekkertje loopt af en tegen 7 uur waren we er uit. Phons heeft weer lekker geslapen, maar bij mij wilde het weer niet lukken. Om 12 uur nog een neurofen genomen, maar echt geholpen heeft het niet. In het hotel hebben we lekker ontbeten met thee, sap, broodjes, vers fruit en jam. Voor $6 hadden we de buikjes lekker gevuld. Om 08.10 uur vertrok de bus. Opnieuw is het vandaag stralend weer. Geen wolkje te bekennen.

Eenmaal Quito uit konden we genieten van een schitterend landschap in de zon. Bergen, besneeuwde toppen, het kon niet op. Tegen 10 uur kwamen we aan bij de Antisane (4034 meter). De berg lag te stralen in de zon. De sneeuw schitterde ons tegemoet, maar het straffe windje maakte het fris. Het fleece vest was welkom. Cesar, die hier al negen jaar met de bus langs komt, vertelde dat dit voor hem de vierde keer was dat hij de Antisane zo mooi en helder zag.
Opnieuw zijn we bofkonten om dit mee te mogen maken. Dan vertrekken we naar Papallacto, waar warmwaterbaden zijn. Aan ons zijn ze niet besteed. We gaan niet mee. Vandaar dat we bij een cafeetje worden afgezet, samen met Charles, Ciska en Karin. Daar drinken we wat en moeten tot kwart voor twaalf wachten. Dat is geen straf. We wandelen wat rond en genieten van de geweldige omgeving. Het is 21 °C, maar het voelt een stuk frisser hier op 3298 meter. Het is bijna 12 uur als we weer verder gaan.
De badgasten vonden het leuk, maar echt enthousiast klinken ze niet. Je hoort er later niemand spontaan over praten. Wij hebben daar niks gemist, maar wel kunnen genieten van de natuur. De bus slingert langs de Rio Quijos, een wild stromende rivier die gevoed wordt door talloze watervallen. Soms wijkt de bus uit voor gaten, bulten en keien. Grote stukken weg zijn een grote puinhoop, maar het uitzicht maakt veel goed. Met volle teugen genieten we van de omgeving. Om half twee arriveren we in Bazea voor de lunch. De keuze is beperkt, kip of forel. Dat is niet moeilijk. Pollo frito voor Phons en forel met knoflook voor mij.
Een watertje en een Pilsener hopsoep maken de lunch compleet. Het smaakte heerlijk voor $11,10. Dan is het drie uur en we gaan weer. We zijn Bazea nog niet uit of het is bewolkt. Het ziet er heel anders uit. Dan is ook het asfalt op en hobbelen we langs de bergen. De bomen zitten vol bromelia’s (epifieten). Een mooi gezicht, kamerplanten in de bomen.
Om half vier worden we tegengehouden. Er wordt aan de weg gewerkt.
Toch mogen we door maar de vooruitzichten zijn niet best. Een eind verderop zijn ze ook bezig, maar daar kunnen we niet door. Intussen is het gaan regenen en dat gaat steeds harder. Ja hoor het is zover. Stoppen en wachten. Ze rooien bomen, er vallen stenen, dus wachten we in de bus totdat de werklui klaar zijn. Het giet. Als we geluk hebben zijn we om half negen in Tena in plaats van een uur of zes. Om tien over zes komt er beweging in de stoet.
We beginnen weer te hobbelen. Door de regen heeft het landschap een trieste aanblik. Cesar moet goed opletten want de weg is ontzettend slecht. Om acht uur komen we in Tena aan. De bus dropt ons en met de handbagage moeten we in de pikkedonker een kleine kilometer lopen. De tassen worden met een pick-up gebracht.
Establo de Tomas is een knus onderkomen. Het ligt aan een rivier. Gaar van het bussen ploffen we in het restaurant neer. Steven neemt de bestelling voor de drank op. Gelukkig wordt het bier als eerste uitgeserveerd. De sapjes komen pas een half uur later. We kletsen gezellig en om negen uur is het tijd voor het diner. De soep vind ik niet lekker. ER zit kaas en yuka in. Dan krijgen we Tilapia in een bananenblad op ons bord.
De vis is erg vet maar smaakt goed. Wel een gepielie met de graat. Als toetje werd een bakje met vruchtjes opgediend. Dit smaakte prima. We drinken nog een pilsje maar José moet als snel naar de baños rennen. Het is weer foute boel. Tegen elf uur was het bedtijd. We krijgen cabaña nummer twee toegewezen. Een knus hokje met twee klamboes.
We pakken de spullen die mee in de rugzak naar de jungle moeten in. Steven heeft duidelijk verteld wat we mee moeten nemen. Henk komt de wereldstekker lenen want zijn geaarde verloopstekker past niet in het stopcontact van het huisje. José gaat naar bed en ik pak uit de koelkast nog een fles bier die ik op de veranda opdrink. Rond middernacht ga ik op bed liggen en val ik, met het geluid van de rivier, als een blok in slaap.

1 augustus 2004 Otavalo – Quito

Er valt vandaag heel wat moois te schrijven. Nadat we om 7 uur zijn opgestaan, dronken we thee in het restaurant. Afrekenen, tassen halen en om 8 uur weg met de bus. Het weer was uitzonderlijk helder vandaag, alleen was er best veel wind. Cesar bracht ons via een slechte weg naar het kratermeer Laguna Cuicocha op 3000 meter. Als we uitstappen zitten we op 3475 meter en is het 17 °C.
Steven legde de route uit en wijst ons het eindpunt. Eerst lopen we naar El Mirador. We hebben een prachtig uitzicht op het kratermeer. Het water is azuurblauw en de twee eilandjes steken mooi groen af. De lucht is knalblauw en we hebben een prachtig uitzicht op de Cayambe met zijn 5790 meter de derde hoogste vulkaan van Ecuador en op de Cotopaxi (5987 meter) de tweede hoogste vulkaan.
De witte kronen steken prachtig af tegen de blauwe lucht. We lopen langs de kraterwand, tegen de wijzers van de klok in. Langs het pad bloeien allerlei verschillende planten waaronder vele orchideeën en op de kleine agaven lijkende puya’s. Iedereen loopt op zijn eigen tempo. Wij wandelen met Henk en Ellen. Het fototoestel maakt overuren en we hebben veel plezier van onze wandelstokken.

Als we achter de bergwand gelopen hebben, hebben we een prachtig uitzicht op de Cerro Cotacachi met zijn licht besneeuwde top. Het afdalen gaat steeds steiler en Nell maakt een schuiver. José toont haar BHV kunsten en spuit een film over de schaafwond.
Na twee uur wandelen arriveren we rond 12.00 uur bij het restaurant. Het is 24 °C en we zijn afgezakt naar 3100 meter.

We bestellen een sprite en een pilsje en drinken dit buiten op een terrasje op. Een panfluit duo speelt mooi populaire muziek. Simon & Garfunkel is hun favoriet. Dan rijden we in een kwartiertje naar Cotacachi voor de lunch. José bestelt een avocado soep en een salade mixto. Ik neem alleen de salade mixto. Plus een grote fles bier en een water. Voor $14 hebben we heerlijk gegeten en gedronken.
We lopen naar het centrale plein langs de vele leerwinkeltjes, waar dit kleine plaatsje om bekend is. Op het plein nemen we plaats op een banken en zitten een kwartiertje heerlijk te zonnen. Om kwart voor drie vertrekt de bus, maar “faltan dos”. Dirk en Louise zitten niet in de bus. Steven gaat ze zoek en Cesar rijdt de bus terug naar het plein. Als de verloren schapen ingestapt zijn vertrekken we opnieuw richting Quito. De tocht duurt twee uur en onderweg hebben we een tank- en een baños stop. Vanwege een congres in Quito krijgen we een opgewaardeerd hotel.
ecuador_0132.JPG-for-web-normal We slapen 1 nacht in hotel Embassy (****) in kamer 47. Een prima kamer met een goede douche. Eerst lekker douchen en dan schrijven en de tassen herschikken.
Om 7 uur gaan we met de vaste ploeg, dus zonder jeugd naar “The magic Bean”. We zitten buiten in een ruimte die met plastic is afgedekt. José neemt een spagetti bolognesa en ik een mini hamburger.
Deze past nauwelijks op het grote bord. De pils en fanta smaken prima en de sfeer zit er goed in. We rekenen $18,50 af en om half tien zijn we op de hotelkamer. We pakken de spullen in voor morgen en gaan slapen. Hopelijk is er ‘s-nachts geen vliegverkeer boven Quito want we zitten vlak bij het vliegveld.

29 juli en 30 juli 2004 Amsterdam – Otavalo

Om 17.45 uur trekken we deur van ons huis dicht en lopen we met een volle rugzak en zware roltassen (20 kilo per stuk) naar de bushalte aan Duurswoudelaan. Lijn 48 is tien minuten te laat. We hebben alle tijd, de trein vertrekt pas om 18.32 uur.
Aangekomen op het station trekken we twee enkeltjes Schiphol uit de automaat en lopen we naar spoor 2. De trein richting Breda is exact op tijd.
We stappin in Dordrecht over op de intercity richting Amsterdam. Het is prachtig weer (28 °C). Om kwart over acht rijdt de trein het station Schiphol binnen. We lopen naar vertrekhal 2 en kunnen meteen inchecken. Omdat we elektronische tickets hebben, hoeven we niet op de Djoser knul te wachten. We zijn zo door de douane en zien geen Heineken bar. De restaurants in dit deel zijn niet bijzonder.
In vijf minuten lopen zijn we bij onze stamkroeg. Het is druk maar gelukkig is er nog een tafeltje vrij. Als we willen bestellen horen we dat de tent over twee minuten (21.00 uur!) dicht gaat. Een tegenvaller. We hijsen onze rugzakken op de rug en gaan op zoek naar een andere bar. Alle tenten zijn aan het sluiten. Op de begane grond is de Cone bar.
Deze is 24 uur per dag open. José bestelt een rode wijn en een halve liter bier.
We zitten op ons gemak en bestellen nog een keer hetzelfde. Dan is het al weer tijd om naar gate E22 te lopen. Hier aangekomen moeten we nog even wachten maar dan kunnen we boarden. Ik heb stoel 32B en José 32D. We zijn gescheiden door het gangpad. Als mijn buurvrouw naast mij wil komen zitten, vraagt José of ze wil ruilen.
Omdat ze via de KLM een raamplaats heeft geregeld is ze dit niet van plan. José baalt flink.
Als ik zeg dat wij bij Djoser geboekt hebben, weet ze dat we in dezelfde groep zitten. Na een kwartiertje geeft ze aan dat ze zich aangevallen voelt en wel wil ruilen. Om 23.45 uur, tien minuten te laat, vliegt de DC11 (vlucht KL573) over de startbaan richting Bonaire. De maaltijd die uitgeserveerd wordt is lapperdepoepie. We nemen allebei een melatonime pilletje en installeren ons voor de nacht. Hopelijk zit de lange dweil achter mij stil. We vallen allebei snel in een lichte slaap. Na twee uur pitten schrikken we wakker van een gil. Mijn schoen valt, uit de kofferbak, op het hoofd van mij “voorzitster”. Het is fris geworden en ik sla de deken om en ben zo weer vertrokken. Rond half acht wordt het ontbijt geserveerd met een lekker stukje Beemsterkaas. Rond 08.30 uur landen we op het piepkleine vliegveld van Bonaire. Het toestel wordt schoongemaakt en we krijgen een nieuwe bemanning. Iedereen die doorvliegt gaat naar de transithal. Hier moeten we een uur wachten.
Het is 27 °C en de sfeer is relaxed. Mijn horloge heb ik op Quito tijd gezet (7 uur vroeger) en om 02.30 uur lopen we naar de Maria Callas.
Om 03.15 uur verlaten we het Benedenwindse eiland. Het is 2042 kilometer naar Guayaquil en de geschatte reistijd is 2,5 uur. We krijgen al snel ons tweede ontbijt. Een warm broodje met omelet of iets dergelijks. Ik eet het chocoladetaartje en het fruithapje op.
ecuador_0008.JPG-for-web-normal José gaat voor de warme hap. Na de maaltijd doezelen we allebei weer weg. Time flies en om 05.45 uur schroeit het rubber van de DC11 op het asfalt van vliegveld Simon Bolivar op Guayaquil. Weer een stop van een uur. Deze keer blijven we in het toestel zitten. Het is nog 272 kilometer naar Quito. Deze afstand leggen we in een half uur. Het is jammer dat het zo bewolkt is.
Pas in de buurt van Quito zien we de eerste vulkanen, met sneeuwtoppen.
Om 07.45 uur landen we op het vliegveld van Quiten. We moeten lang op de tassen wachten. Buiten staat Steven ons op te wachten. We sjouwen de tassen naar de bus en stellen ons aan de overige groepsleden voor. Dan naar de plé’s voor een sanitaire stop. Steven loopt met Louis, Esther en ons naar een pinautomaat. We trekken $300 uit de muur.
Dan rijden we met een volle bus richting Otavalo. Al snel hebben we een fotostop. Het is koud en de spijkerjacks doen goed dienst. Na een uurtje bussen stoppen we bij de echte Mitad del Mundo bij Cayambe oftewel de evenaar. Steven vertelt dat het monument volgens zijn gps niet op de juiste locatie staat. Hij wijst ons de juiste plek. Na het maken van foto’s van deze speciale plek bussen we weer verder.
We stoppen bij Mira Lago een prachtig meer met uitzicht op vulkanen. De kraters van Taita Imbabura (papa) en Cotacachi (mama) liggen jammer genoeg in de wolken. We vervolgen de panamericana richting Otavalo. De straat van ons hotel is opengebroken.
We zien de Ecuadoriaanse versie van “de stratenmaker op zee show”. Kamer 217 is van hotal Corazon is voor ons.
Het lopen van de vier trappen met de tassen valt zwaar. We merken dat we op 2850 meter hoogte zitten. Snel de bagage op de kamer zetten en dan beneden verzamelen. We bussen naar Peguche en stoppen bij Hostal Aya Huma, dat gerund wordt door een Nederlands/Ecuadoriaans echtpaar.
We geven de bestelling van de lunch. Dan rijden we vijf minuten naar voor een demonstratie panfluit in elkaar zetten. Als toetje krijgen we een optreden van de hele familie. Een paar groepsleden kopen instrumenten. We rijden terug naar Aya Huma. Een deel van de groep (de jeugd) strijkt buiten en neer en de rest zit aan een lange tafel in het gezellig ingerichte restaurantje.
De logistiek is niet best en met hilariteit worden gerechten a fuerda (= naar buiten) gestuurd. We hebben allebei een lome met groenten en aardappelen. José neemt een kleine fles bier en ik natuurlijk een grote (0,6 liter). Het gerstenat is lekker gekoeld en smaakt heerlijk. Na de lunch stoppen we bij een weverij. Dit vinden wij niets bijzonders maar in de buurt van Otavalo moet je natuurlijk een wever bezig gezien hebben. Steven probeert ons de cascade de Peguche uit het hoofd te praten maar het merendeel van de groep wil hier naar toe. Weer een korte rit maar dit keer een flinke wandeling. Deze is meer dan de moeite waard.
Een prachtig stuk natuur. We lopen terug naar de bus en rijden terug naar hotel Coraza. Om de hoek kopen we anderhalve liter water en gaan lekker douchen. Om 17.30 uur is het weer verzamelen voor de introductiebijeenkomst. We vullen eerst een formulier in met onze paspoortnummers, schoenmaat voor de laarzen in de jungle en eventueel je dieet (vegetarisch).
Dan neemt Steven het A4-tje door dat hij ons in de bus heeft gegeven. Hier staat het programma met mogelijke excursies en tips over geldzaken, gezondheid en hoogteziekte op. We horen weinig nieuws.
We storten $30 p.p. voor de fooienpot en $35 p.p. voor de jungle. Iedereen krijgt van hotel Corazon een roos en een glaasje canelasso.
Een gelig drankje van aguardiente met citroensap, rietsuiker en kaneel. Het stinkt maar het warme goedje smaakt prima. Om 18.10 uur zijn er geen vragen meer en gaan we nog even naar de kamer. Ik ga even op het bed liggen. José durft dit niet. We vechten tegen de slaap. Om zeven uur lopen we met negentien personen (Suzanne vd W en Kim voelen zich niet lekker) naar restaurant Il de Roma. Hier bestellen we allebei een pizza uit een houten oven. Ze zijn overheerlijk maar voor mij is de pizza uiteraard te groot. Als een lokaal folkloristisch bandje begint te spelen, wordt de deur van het restaurant open gezet. Wel erg fris. Ze moeten nog veel leren en we zijn het geluid van de panfluit nu al moe. Om 21.00 uur reken we $18 af en zoeken snel ons bed op. We snakken naar nachtrust.