Er valt vandaag heel wat moois te schrijven. Nadat we om 7 uur zijn opgestaan, dronken we thee in het restaurant. Afrekenen, tassen halen en om 8 uur weg met de bus. Het weer was uitzonderlijk helder vandaag, alleen was er best veel wind. Cesar bracht ons via een slechte weg naar het kratermeer Laguna Cuicocha op 3000 meter. Als we uitstappen zitten we op 3475 meter en is het 17 °C.
Steven legde de route uit en wijst ons het eindpunt. Eerst lopen we naar El Mirador. We hebben een prachtig uitzicht op het kratermeer. Het water is azuurblauw en de twee eilandjes steken mooi groen af. De lucht is knalblauw en we hebben een prachtig uitzicht op de Cayambe met zijn 5790 meter de derde hoogste vulkaan van Ecuador en op de Cotopaxi (5987 meter) de tweede hoogste vulkaan.
De witte kronen steken prachtig af tegen de blauwe lucht. We lopen langs de kraterwand, tegen de wijzers van de klok in. Langs het pad bloeien allerlei verschillende planten waaronder vele orchideeën en op de kleine agaven lijkende puya’s. Iedereen loopt op zijn eigen tempo. Wij wandelen met Henk en Ellen. Het fototoestel maakt overuren en we hebben veel plezier van onze wandelstokken.
Als we achter de bergwand gelopen hebben, hebben we een prachtig uitzicht op de Cerro Cotacachi met zijn licht besneeuwde top. Het afdalen gaat steeds steiler en Nell maakt een schuiver. José toont haar BHV kunsten en spuit een film over de schaafwond.
Na twee uur wandelen arriveren we rond 12.00 uur bij het restaurant. Het is 24 °C en we zijn afgezakt naar 3100 meter.
We bestellen een sprite en een pilsje en drinken dit buiten op een terrasje op. Een panfluit duo speelt mooi populaire muziek. Simon & Garfunkel is hun favoriet. Dan rijden we in een kwartiertje naar Cotacachi voor de lunch. José bestelt een avocado soep en een salade mixto. Ik neem alleen de salade mixto. Plus een grote fles bier en een water. Voor $14 hebben we heerlijk gegeten en gedronken.
We lopen naar het centrale plein langs de vele leerwinkeltjes, waar dit kleine plaatsje om bekend is. Op het plein nemen we plaats op een banken en zitten een kwartiertje heerlijk te zonnen. Om kwart voor drie vertrekt de bus, maar “faltan dos”. Dirk en Louise zitten niet in de bus. Steven gaat ze zoek en Cesar rijdt de bus terug naar het plein. Als de verloren schapen ingestapt zijn vertrekken we opnieuw richting Quito. De tocht duurt twee uur en onderweg hebben we een tank- en een baños stop. Vanwege een congres in Quito krijgen we een opgewaardeerd hotel.
We slapen 1 nacht in hotel Embassy (****) in kamer 47. Een prima kamer met een goede douche. Eerst lekker douchen en dan schrijven en de tassen herschikken.
Om 7 uur gaan we met de vaste ploeg, dus zonder jeugd naar “The magic Bean”. We zitten buiten in een ruimte die met plastic is afgedekt. José neemt een spagetti bolognesa en ik een mini hamburger.
Deze past nauwelijks op het grote bord. De pils en fanta smaken prima en de sfeer zit er goed in. We rekenen $18,50 af en om half tien zijn we op de hotelkamer. We pakken de spullen in voor morgen en gaan slapen. Hopelijk is er ‘s-nachts geen vliegverkeer boven Quito want we zitten vlak bij het vliegveld.
