Namibië

30 juli 2006 N’Gepi – Okavango delta

Het was een bijzondere nacht in onze bamboe boomhut. Terwijl Phons gewoon doorslaapt, word ik vaak wakker. De geluiden zijn overweldigend. Gejank, gepiep, geslorp, gekraak, van alles en nog wat. Het is hier dus nooit stil. Het is raden wat voor dieren je hoort. In ieder geval zaten er hippo’s, hyena’s en vogels bij. Het is één grote kakofonie, niet te beschrijven. Als om half 7 de telefoonwekker begint te piepen, ben ik allang wakker. Snel trek ik wat kleren aan en ga buiten zitten. Het lijkt of ik midden in een volière zit. Wel 6 verschillende soorten vogels zitten vlak bij me op het dak. En Phons maar slapen. Hij weet niet wat hij mist.

Om 7 uur moeten de tassen klaar staan, en dan is er ook koffie en thee. Met weemoed nemen we afscheid van onze hut. Nog een nacht hier zou absoluut geen straf zijn . Als ontbijt worden de picknickspullen gebruikt om op te maken. Phons neemt thee met niks en ik een koffie met een boterham met kaas. Om 8 uur verlaten we N’Gepi. Na veel hobbelen en manoeuvreren bereikt Aldo de weg. Terwijl wij de puinhoop op de weg bekijken krijgt hij een daverend applaus. Al snel komen we in een park waar we zebra’s, kudu’s, aardvarkens en verschillende herten zien.

Dan volgt de grensprocedure. Namibië uit en Botswana in. Vijf voor tien zijn we officieel in Botswana. We vervolgen de reis en zien onderweg ongelooflijk veel ezels. Rond 11 uur arriveren we bij SSS, de plek aan de rivier, waar de speedboot ligt, die ons naar de Housboat zal brengen. Maar bij Serunga Swamp Stop verorberen we eerst koffie en broodjes. Net na twaalven vaart de boot weg. De tocht zal zo’n twee uur duren. De natuur is prachtig. De oevers zijn begroeid met riet en papyrus. We spotten heel wat vogels zoals: ijsvogels, slangenhalsvogels, zwarte ibissen en natuurlijk visarenden. Het is 2 uur als de Housboat Inyakuni in zicht komt. Het ziet er leuk uit.
We krijgen allemaal een piepklein kamertje waar precies twee bedden in passen. Verder kun je er serieus je kont niet keren. Sanitair delen we met z’n allen. In eerste instantie dachten we dat we hier zouden blijven liggen, maar nu varen we toch. En het eerste pintje en wijntje hebben we al op. Terwijl we varen genieten we van de mooie omgeving. De drankjes worden op een lijst genoteerd. Iedere keer gaat Anneke inspecteren of we het wel eerlijk invullen. Wat een vertouwen in de mens.

Als om een uur of half 5 een deel van de groep gaat varen, blijven wij met de andere helft van de club aan boord. Nu kunnen we lekker rustig douchen. Het is heerlijk rustig. We lezen, kletsen of doen niks. Het avondeten wordt aangekondigd met een bel. Vooraf hadden we met een paar man de tafels al gedekt. Het wordt een diner by candlelight. Het is buiten stikdonker en aan tafel hebben we alleen maar kaarsjes. We beginnen met heerlijke champignonsoep.

De tweede bel is voor de goulash met rijst. De derde bel is voor dienstmededelingen en de vierde voor het toetje. Verrassing: alweer koek met vanillesaus. Waar hebben we dat eerder op?
We blijven nog even nazitten, maar zoeken om 9 uur de kooi op. Het is hartstikke gehorig in ons kotje. We fluisteren, maar al snel vallen de oogjes toe. We zijn gedurende de nacht wel vaak wakker geweest. Ergens aan boord slaapt een mega-snurker. Mijn God, je zult er naast liggen.

29 juli 2006 Rundu – N’Gepi

Het was “leeukoud” vannacht. Om met Aldo’s woorden te spreken: geslachkop in die hare. We hebben veel geluiden gehoord van weet ik wat, maar desondanks toch goed geslapen. Om half 8 begint de Nokia te snoozen. Nog even lekker nadoezelen, maar dan moeten we echt opstaan. Tegen half 9 zijn we in het restaurant voor het ontbijt. Brood, ei, koffie, sap, en het was prima. Dan rekenen we bij de receptie 336N$ af en iets over negenen vertrekken we. Na anderhalf uur bussen hebben we een korte rook en plaspauze. Het landschap is eentonig. Het is vandaag maar een korte rit ( 330 km ), maar toch last Aldo een extra pauze in, om de banden af te laten koelen.

Om half 1 zijn we op 4 km van N”Gepi Camp. Het laatste stuk van de weg is opgebroken. De insteek linksaf is kort, en Aldo maakt een ruime draai. Hierbij rijdt hij de berm in en de bus komt vast te zitten. Gelukkig komt er een jeep van N”Gepi Camp langs, maar de pogingen om de bus los te krijgen mislukken. De lodgebaas gaat hulp halen en bijna alle dames gaan met de eerste rit mee.

Inmiddels is de lokale bevolking ook gearriveerd en probeert te helpen. Er wordt zand achter de wielen vandaan gegraven, stenen gezocht, maar bij elke poging los te komen, graaft de bus zich verder in, in het mulle zand. Intussen is de jeep, samen met een truck teruggekeerd. De biervoorraad in de bus is aangesproken en wordt er nog gevoetbald met de N’Gepiboys en hun zelfgemaakte bal. Alle bagage wordt op de jeep geladen en gaat met Ada, Linda, Esther en Diederik naar de lodge. De poging de bus achteruit te trekken mislukt ook. Dan gaan de mannen met de derde rit naar het Camp. Hier aangekomen drinken we eerst een pilsje en doen verslag van het werk aan de weg en bus. José vertelt hoe ons hutje eruit ziet. We hebben een Treehouse, nr. 10. het is een hut op palen met bamboeschotten die opgerold kunnen worden. Boven is ook een douche met uitzicht op de rivier en onder de hut is de toilet die ook uitkijkt op het water. Het ziet er in een woord geweldig uit. Slapen in de natuur. Maar hoe zal vannacht de temperatuur zijn?

Eindelijk komt Aldo met zijn bus het Camp oprijden. Hij krijgt een luid applaus, maar zit in zak en as. Bij het uit het zand trekken is de voorkant van zijn bus beschadigd. En tijdens de rit naar het Camp zijn de zijkanten van zijn heiligdom flink bekrast. Hij vertelt dat hij de reparatiekosten zelf moet betalen. Of dat echt zo is, weten we niet. We gaan niet mee met de dorpswandeling, maar genieten van de omgeving, lekker met een drankje. Dan gaan we onze boomhut opzoeken, om met daglicht de rugzakken voor de aanstaande boottocht van morgen te prepareren. Dan neemt José nog een openluchtdouche. Het warme water komt uit een tank verderop. De tank wordt met een houtvuur gestookt. Tijdens het douchen komen er bootjes voorbij, die naast de dieren nu een extra attractie hebben.
De klok is een uur verzet. Om half 7 gaan we eten. De potten staan al op het vuur te pruttelen. Op de afgesproken tijd nemen we plaats op de “mokoro”banken. Ook het barretje is van 2 mokoro-boten gemaakt. Omdat we door het vastlopen van de bus de lunch hebben overgeslagen, heeft iedereen enorme trek. Het eten laat echter nog op zich wachten. Daarom drinken we nog maar een Tafel en een wijntje. Een deel van de groep zit rondom het kampvuur. Echt een gezellige ambiance. De maaltijd kunnen we om half 8 bij de keuken afhalen.
Voor iedereen is er een kant en klaar bord met rijst, kip, een halve aardappel, pompoen en gemengde groente klaargemaakt. Het fietst er in. Het is inmiddels flink afgekoeld, maar we hebben ons goed aangekleed, dus tafelen we met een Tafeltje nog even na. Om 9 uur zoeken we onze boomhut op. Op de vlonder drink ik nog een laatste pintje. Wat een rust en wat een verscheidenheid aan geluiden. Dat moet vannacht nog wat worden. Tegen half 10 laten we de bamboemuur zakken en zoeken we onze klamboe op. We kruipen lekker tegen elkaar aan. Een prima bed met voldoende dekens en een goed kussen. Het duurt dus niet lang voor ik in een diepe slappe val.

28 juli 2006 Etosha NP – Rundu

Na een goede, maar helaas korte nachtrust, staan we om kwart over 6 op. Het wordt een lange reisdag. Na het inpakken kunnen de “zakken” op de stoep en hebben we nog tijd voor een kop thee. Wilma en John zijn al weg, omdat ze gingen ontbijten. Tweejongens halen de bagage op en zelf gaan we ook naar de bus. De temperatuur is al lekker. Net iets over zevenen gaan we op pad. Na zo’n 80 km zijn we het park uit. Dat duurde anderhalf uur, maar dat is de schuld van 2 prachtige leeuwenmannen die we hebben gezien.
Ze kwamen links op de bus af en gingen daarna voor de bus op de weg staan. het was een geweldig gezicht en die twee hadden tijd zat. Uiteindelijk besloten ze om verder te gaan en dat deden wij ook. Bij het winkeltje aan de uitgang kopen we een balsahouten parelhoen voor 93,15 Rand. We vervolgen de route C42 naar Grootfontein voor de boodschappen. De 570 km voor vandaag zitten er nog niet op. Ben benieuwd hoe laat we vanavond op de plaats van bestemming zijn. Als Aldo maar niet weer in het donker hoeft te zoeken. Die lange rechte, saaie wegen vragen veel concentratie van hem.
Om 11 uur zijn we in Grootfontein. Aldo gooit bij het tankstation de bus vol en wij gaan een stukje verderop shoppen bij de Spar. Voor ons zijn appels en koekjes genoeg. Bij het afrekenen krijgen we een handvol kleingeld terug. Wat moeten we ermee? Bij de uitgang is een koffiehoek. We bestellen twee bakkies “boeretroos”, oftewel 2 grote bekers koffie met veel melk. De jongen die ons bedient is heel aardig en wil graag al dat bocht omwisselen. Hij blij en wij ook. De boeretroos kostte 13 Rand. Best op tijd vertrok de bus om kwart voor 12. we hebben nog zo’n 250 km voor de boeg.Om half 1 stoppen we voor de lunch op een picknickplaats langs de snelweg. Eindelijk vers brood. Volgens mij de eerste keer. Heerlijk.
Om half 2 rijden we weer en zijn om 2 uur bij het Animal Desease Checkpoint Mururani Gate. Vanaf dit punt controleert men of mensen vlees of kaas bij zich hebben. Dit i.v.m. mond en klauwzeer. Het kost maar amper 2 minuten voor we verder kunnen. Rond half 3 stoppen we bij hutjes. Van alle kanten komen kinderen en volwassenen aanstormen. Iedereen ging snoepjes en koekjes uitdelen. Nog erger dan Sinterklaas en je moet er maar van houden. De kinderkaarten vonden ze ook leuk, zelfs oude mensen.
Om half 4 bereiken we Rundu en zijn een kwartier later bij de Sarasunge River Lodge. Het ziet er geweldig uit. Ruim, groot en schoon. We kregen i.p.v. een huisnummer een dier. De zebra was voor ons, behorend bij de enige paalwoning van het park. Heel romantisch. Het is niet groot, maar heeft alles wat we nodig hebben, zelfs een veranda. We besluiten niet mee te gaan met de boottocht. We blijven lekker hier. Eerst gaan we even bij de rivier kijken en dan zoeken we het terras op. Een bierkie en een witwijn. En nog een en nog een. We hadden gezelschap van Aldo en hadden veel plezier. Gewoon gezellig kletsen over van alles en nog wat.
Tegen zessen werd het echt koud en zijn we ons warm gaan aankleden. Dat wordt nog wat vanavond met het eten. We hebben een buitendiner. Voor het eten hebben we een houten beeld van een jager met speer gekocht. De locals hadden een kraampje met spullen. Dit is een mooi aandenken aan Namibië. Het eten was heel goed, de wijn ijskoud en de dansvoorstelling niet zo geweldig. Dat kwam misschien door de kou.
Wat een idiote gedachte dat het overdag bloedheet kan zijn en in de avond zo bar koud. Om kwart over 9 zijn we maar naar onze paalwoning gegaan. Een extra deken op het bed en dicht tegen elkaar aan liggen. Brrrr. Door het bamboe klinken veel geluiden. Wat zou er zitten? Toch slapen we snel in.

27 juli 2006 Etosha NP

We moeten weer vroeg opstaan: kwart voor 6. Om 6 uur is het verzamelen in het restaurant. De koffie en thee staan klaar en voor José is een ontbijtpakket gemaakt. Klokslag half 7 rijden we naar het park, uitbundig nagezwaaid door de eigenaresse en Bernadette. We hebben ons “tented camp”helaas niet bij daglicht gezien. Jammer. Bij de poort betaalt Aldo 2000 N$ entree en we rijden door naar Aukakuejo, waar we om 5 over 7 zijn. We krijgen tot 8 uur de tijd om bij de poel te kijken, maar er is geen groot wild te zien. Daarom trekt een rood-zwart vogeltje alle aandacht. We besluiten om half 8 onze game-drive voort te zetten. Het sprinbokgehalte is weer erg hoog. Verder zien we gemsbokken, Cori Bustards, secretarisvogels en jakhalzen. Dan komen we bij een poel aan, waar tussen een kudde olifanten zebra’s en springbokken lopen. Een prachtig gezicht. Op weg naar Halali Rest Camp komen we nog leguanen en gnoes tegen.

Rond half 12 zijn we bij Halali, maar de huisjes zijn nog niet klaar. Daarom gaan we eerst picknicken. Als het eten op is en we nog niet naar de huisjes kunnen, vertelt Anneke op amateuristische wijze wie in welk huisje logeert. Dat doet ze buiten op de stoeprand, terwijl tweederde deel van de groep in de bus zit. Prima geregeld weer. Wij delen samen met John en Wilma huisje 45. als we daar aankomen, lijkt het of er een bom ontploft is. De vorige gasten hebben een puinhoop achtergelaten: vuile afwas, afval op de grond, troep op en in de wastafels en een plé vol stront. Dit is dus echt niet acceptabel en we vragen Anneke om een ander onderkomen te regelen. Dit lukt en we verkassen naar nummer 47. dit ziet er spik en span uit.
We kletsen eerst wat met z’n vieren op ons terrasje en lopen dan naar het zwembadterras voor een cola en een Tafellager. Hans en Ada zitten hier al en we schuiven bij. Later komen Arno, Esther, John, Wilma, Linda en Robert ons ook gezelschap houden. Zij zijn naar de poel , die bij het park hoort geweest. Ze hebben er niets gezien. Waarschijnlijk is het nu veel te warm. Om half 4 vertrekken we voor de tweede game-drive van deze dag. Jan moet Anneke bij het zwembad waarschuwen. Ze is de tijd vergeten!!! De drive gaat naar Etosha Pan, een grote uitgestrekte zoutvlakte, waar het park naar genoemd is. Onderweg verloot Aldo de DVD van Wijnand Windpomp. Degene die het aantal afgelegde kilometers tot nu toe raadt is de gelukkige. Ik ben die gelukkige met 3500 km. Slechts 27 km teveel geschat.

Etosha Pan is geweldig. Een grote eindeloze witte vlakte. Supergaaf.
Op de terugweg naar Halali zien we nog giraffen en kudu’s. als we om half 6 bij het Rest Camp aankomen lopen we gelijk door naar de poel. Maar er is nog steeds geen beest te zien. Wel heel veel nieuwsgierige mensen. Daarom houden we om 6 uur de poel voor gezien, want we zijn toe aan een lekkere douche. Tegen 7 uur lopen we naar het restaurant. Vanavond geen groepsbuffet, want op verzoek van iedereen op een eigen gewenst tijdstip. Als we binnen komen zitten er een aantal reisgenoten. Bertus is er ook met zijn OAD groep. We hebben hun optreden gemist. Van horen zeggen was het best een gênante vertoning. Gelukkig wilde onze groep hier niet aan meedoen. We hebben samen een tafeltje en drinken van armoede allebei bier, omdat er geen wijn meer was. Ik heb deze keer gelukkig een mals stuk vlees. De rest van het eten was niks bijzonders. De laatste die binnen kwamen vonden de hond in de pot. Iedereen klaagt over het buffet, behalve ik. Moet gezegd worden. Halali Rest Camp maakt de hoge verwachtingen, die door de Lonely Planet geschapen zijn, bij lange na niet waar.
We missen het Etosha Safari Camp. Ik reken 240 N$ af voor 2 buffetten en 2 bier. En dan gaan we op ons terras nog een afzakkertje drinken. John en Wilma schuiven gezellig aan. Terwijl we zitten te kletsen komt Hans langs gelopen. Hij gaat zijn camera halen. Bij de poel staan een kudde olifanten en een neushoorn. We geloven hem niet, maar als hij werkelijk met zijn camera terugkomt, gaan we met hem mee. Bij de waterplaats aangekomen tellen we 23 olifanten, inclusief een aantal kleintjes. De neushoorn is echter door de olifanten verdreven. We zien het voorspel van een paar olifanten. Een grote bul is aardig opgewonden en zijn genotsknots raakt bijna de grond.
Helaas voor ons loopt hij een blauwtje. We genieten van het gepoedel en het spelen van de kleintjes. Dan hebben de dikhuiden er genoeg van en stappen op. Als ze verdwenen zijn in het bos, wachten we nog 10 minuten op de neushoorn. Maar die komt niet meer terug, dus lopen we naar ons huisje. Het is 11 uur als we gaan slapen. We kunnen weer dromen van een hele bijzondere en mooie dag.

26 juli 2006 Etosha NP

Het is vroeg opstaan geblazen. De wekker staat op 10 voor half 6. Help! Om half 6 zijn we eruit en een kwartier later staat meneer Wake-up-call voor de tent. Tegen zessen gaan we de berg af. Het is al een beetje licht. In het restaurant staan de thee en koffie al klaar. Lekker, dat smaakt. Het ontbijtpakket bestaat uit twee hele dikke boterhammen. We zijn er klaar voor: op naar Etosha N.P. en laat de dieren maar komen.

Als eersten laten de springbokken en zebra’s zich zien, nog voordat we door de poort waren. Eenmaal in het park zien we bergen van deze beesten. Het springbok en zebragehalte is hoog. Het landschap is afwisselend vlak, dor, uitgestrekt of bossig. In het westelijke deel is niet zoveel te zien. Om 11 uur stopt Aldo binnen een hek. Het is plas en koffiepauze. Daar hadden we wel trek in, in die koffie dus. Even een half uurtje uit de bus. Als we weer verder gaan zien we nog wat gemsbokken ( ook wel spiesbokken of oryx genoemd ) , maar veel soeps is het nog steeds niet. Het is net of er hier naast de vogels, zoals de Cori Bustard en wat kleiner spul, maar drie soorten dieren rondlopen.

Om half 1 zijn we weer bij de ingangstoren van Oukakuejo. Eerst gaan we picknicken. Het brood is zo droog als wat, maar er zijn hier niet zoveel bakkers. We spoelen het met water weg. Na de picknick hebben we tot 3 uur de tijd om rond te wandelen. Als eerste gaan we naar de poel. Natuurlijk zijn daar springbokken, maar ons geduld wordt beloond. In de verte uit het bos komt een kolos van een olifant aansjokken. Op zijn dooie gemak komt hij onze kant op. Bij de poel aangekomen gaat hij eerst drinken. Het geslacht is snel duidelijk. Als we zijn ‘vijfde’ been ontdekken. Dan stapt hij de poel in en gaat zich besproeien met modderwater. Het is een geweldig gezicht. Na een poosje komen er zebra’s aan. De stoet is eindeloos lang. Wel een paar honderd. Ze gaan ook drinken en dringen om een plaatsje in het water, intussen de olifant goed in de gaten houdend. Het is een spel.

Maar dan is het 3 uur en moeten we de bus in. Die staat bij de toren. Dat wisten we van Aldo. Miss A. had weer eens niks gezegd. Ook Aldo heeft zijn zakken vol van haar. Als we het park uitgaan gaan we de linkerkantse of rechterkantse richting uit. Links of recht weet ik niet meer, maar in ieder geval de andere kant op dan vanmorgen. Het is weer hetzelfde beeld, tot we tot onze grote verbazing leeuwen zien. Een stuk of 8 leeuwen liggen op een rots en ernaast in het gras. Wie had dat verwacht? Een supergaaf gezicht. We nemen er alle tijd voor. In de verte wandelen 5 giraffen. Ze letten goed op en blijven uit de buurt van hun vijanden. Maar dan gebeurt het. Er komt een grote kudde springbokken aan en dat is de leeuwen niet ontgaan. De poezen komen in beweging en verspreiden zich. Ze lopen, kruipen, sluipen door het gras. De achterblijvende bokken worden omsingeld en de leeuwen lijken een kill te gaan doen. Helaas hebben ze blijkbaar geen honger genoeg en gaat voor ons het grote spektakel niet door. Jammer, maar je kunt niet alles hebben. We hebben leeuwen gezien op jachtoefening. Onze dag kan niet meer stuk.
Terug bij de toren in- en uitgang gaan we nog een half uur bij de poel kijken. Ook nu staat er een olifant. Het is een rustig en oud beest. Dan gaan we terug naar Etosha Safari Camp. Het schemert al als we er aankomen. Aldo rijdt de bus meteen naar de camp-site voor de braai. We krijgen amper tijd om de drankjes in onze tent te gaan halen, want ze willen om half 7 beginnen. Als we arriveren fikken de twee braaibakken al goed, maar het duurt nog tot half 8 voordat het eerste vlees erop gaat. We starten met kudu, gaan verder met speklappen en besluiten met schapenworst. De kudu en het spek zijn goed te eten en we laten de worst voor wat die is.
Met een blikje bier en een fles wijn was het goed te doen onder de stralende sterrenhemel. Samen hebben we geholpen met opruimen. In het stikdonker viel dat niet altijd mee. Toen zijn we met Aldo en zijn bus meegereden naar boven om bij de receptie alvast af te rekenen. Het kan maar gebeurd zijn. We slenteren naar boven en besluiten om voor ons tenthuis op de kleine veranda nog een afzakkertje te nemen. In stilte genieten we van de geluiden om ons heen. Plotseling fladdert er iets rakelings langs onze hoofden.
In de boom tegenover ons landt een uiltje. Het beestje van zo’n 15 cm zit recht tegenover ons op 3 meter afstand. Gewoon geweldig. Hij staat op de foto, alleen niet scherp. Dat is jammer. Na 5 minuten fladdert hij weg en gaat iets verderop zitten. Dan wordt het voor ons toch bedtijd. Om kwart over 10 gaan we slapen. Ook morgen is het weer vroeg dag.

25 juli 2006 Khorixas – Etosha NP

Opnieuw een reisdag. Toch gaat het niet vervelen. We staan om kwart voor 7 op, drinken een kop thee en vertrekken om half 8. Het is prachtig weer, maar frisjes. Na 40 km stoppen we bij Petrified Forrest, een park waar wat versteende bomen liggen. Na het betalen van de entree, 25 N$ p.p. gaan we er wandelen. De bomen zijn 280 miljoen jaren oud en ooit een onderdeel geweest van Petrified Forrest N.P. in Arizona. Dat park, dat we bezocht hebben in 1994, is 100 keer mooier. Tijdens de wandeling zien we aparte planten en bomen. Na een tochtje van een half uur, zijn we weer terug bij de ingang. De gids was niet erg spraakzaam.

Om kwart over 9 vervolgen we onze route over de C35, terug richting Khorixas. Plotseling stoppen we voor een kraal. Moeders met kinderen zitten voor hun stalletjes langs de weg. Lollies, ballonnen, kaarten snoepjes worden uitgedeeld. De kinderen komen handen tekort. We mogen ook nog in hun bouwval kijken. Na een half uur rijden we weer verder en nemen de D2612 richting Twijfelfontein dat op nog 30 km ligt
Hier stoppen we ook voor een wandeling van een uur. Een ruig pad met stenen leidt ons naar rotsschilderingen van 6000 jaar oud. Onze gids Charles vertelt uitgebreid en duidelijk over het hoe en wat. De schilderingen en het uitzicht zijn geweldig. De temperatuur is inmiddels hoog. Deze excursie van 30 N$ is beslist de moeite waard. Het is 12.05 uur als we de weg vervolgen . We stoppen nog even bij de orgelpijpen. Een stenen wand, die eruit ziet als orgelpijpen. Voor ons geen foto waard.We picknicken weer in de middle of nowhere, lekker in de schaduw van een boom. Tien voor half drie vertrekken we weer. Het landschap wordt steeds groener. We rijden over de C39 naar Outjo en dan over de C38. in Outjo moet Aldo tanken en gaan wij even wat drinken. Een pilsje en een cola. Anneke zaait weer volop verwarring. Gelukkig schept Aldo duidelijkheid. We moeten bij een bottle-shop inkopen doen voor de braai van vanavond. Het eten komt uit de pot, maar voor drank moeten we zelf zorgen. We kopen een fles witte wijn van 27,50 N$ en 6 blikjes Castlebier voor 30,30N$. Dan gaan we met de bus naar de supermarkt, inkopen doen voor de braai van morgen en de picknick. Zelf kopen we een grote kaart van Namibië voor 16 N$, een wijnglaasje en een mars. Het is nog 85 km naar Etosha Safari Camp. Hier komen we om 7 uur aan.

We nemen allebei een snelle douche in de douche-grot, want om half 8 begint het buffet. Bernadette stelt het personeel voor, legt uit wat de bedoeling is tijdens het eten en zingt met haar collega’s een paar liedjes. Amarula, amarula. Het is een warme ontvangst door de ondernemers.

Ons onderkomen, nr. 9, is een “tented camp”. Het is een grote ruimte, opgebouwd uit een stalen frame met canvasdoek. In de grootste ruimte is een bed met klamboe. In de badkamer is een wastafel, een toilet en een soort grot met een regendouche. Het zou zo van de Flintstones kunnen zijn. Wat heel bijzonder was, is de vloer. Die is prachtig beschilderd met dieren. Veel reisgenoten hebben last van spinnen, wij gelukkig niet. Na het voortreffelijke buffet drinken we buiten ons drankje op. Om 10 uur is het bedtijd, want morgen moeten we vroeg op.

24 juli 2006 Swakopmund – Khorixas

Na een nachtrust van bijna 10 uur staan we om kwart voor 8 op. Deze nacht hebben we minder goed geslapen. De plankbedden zijn zo hard en de kussentjes zo klein. We ontbijten bij de lodge met thee, gebakken eitjes en spek.

Om 10.15 uur stoppen we even in Henties Bay. Daar kunnen we snoepjes kopen voor de kinderen in de kraal waar Aldo wil stoppen. Henties Bay is een rustig dorpje. Er staat een symbolische galg, om de mensen erop te wijzen de plaats en de omgeving schoon te houden. Half 11 gaan we verder over de C34 richting Cape Cross, over een zoutweg. Het lijkt op asfalt. De ondergrond van de weg is keihard, maar wordt bij regen spiegelglad. We zien grote zoutpannen. Om half 12 arriveren we bij de Seal Colony. Er liggen duizenden robben in de zon te stinken. En evenveel van die dieren liggen er lekker in de zee te dobberen. Het is een leuk gezicht, alleen de vliegen zijn minder. Toch anders dan op Galapagos. Nu moeten we afstand bewaren en achter een stenen muur blijven. Toen liepen we tussen de robben door. Op het strand lopen een hoop jakhalzen. Zij hebben hier eten genoeg. De batterijen van Phons zijn camera zijn leeg. Heel jammer, maar wel eigen schuld. We hebben 3 reservebatterijen en de vierde zit in de grote tas. Pech gehad.

Twaalf uur wordt kwart over voor we weer weg zijn. Dan weer een plaspauze. Hadden we 3 kwartier geleden ook al. We tuffen door de eindeloze dorre en uitgestrekte vlakte. Zo desolaat. Alles ziet beige-geel met af en toe en bosje. Om half 2 stoppen we in deze woestijn om te picknicken. Niet te geloven. Bloedheet en geen schaduw. Het heeft wel wat. De boterhammen met kaas, komkommer, tomaat en avocado fietsten er weer in. Met z’n allen hebben we opgeruimd en Phons had afdroog corvee. In 45 minuten tijd hadden we gegeten, opgeruimd en konden we verder. Nu over de C35 richting Uis. Daar zijn we om 15.10 uur. Even 10 minuten om te plassen en dan verder over de C35 naar Khorixas. Vanaf Uis is dat nog 115 km.
Twijfelfontein zit er vandaag niet meer in. De weg daar is erg slecht en het is te vermoeiend voor Aldo, plus is het hier gevaarlijk om in het donker te rijden. Maar eerst gaan we naar Brandberg, zo genoemd, omdat bij zonsondergang de berg in brand lijkt te staan. we gaan een korte wandeling maken in Brandberg en kijken naar de White Lady.Bij Brandberg aangekomen stappen we stevig door. De omgeving is werkelijk adembenemend mooi. Een eiland in de woestijn. Via stapstenen in beekjes , klauterend over de rotsen , genietend van de natuur bereiken we in 35 minuten de White Lady. We zweten als postpaarden. De White Lady is een muurschildering in de rots. Eigenlijk is de Lady een man. Er zijn dieren en jagers te zien. Het is klein maar fijn en beslist de moeite waard naar dit stukje geschiedenis van de bushman te gaan kijken.
In het donker rijden we nog zo’n anderhalf uur naar Igowati Lodge. Als we daar aankomen is het kwart voor 8 en moeten we over 15 minuten eten. Lekker buiten in de kou. Niet echt lekker dus, want het is maar een graadje of 6, maar er is geen binnen. We beginnen met een stevige tomatensoep. Daarna buffet met kudu. Die kudulap van Phons is zo taai als een schoenzool, maar die van mij zo mals als boter.
Er is volop groente en rijst. Als toetje is er ijs met vruchtjes. Onder het eten krijgen we nog een optreden van de lokale bevolking. Omdat de bar ook in de open lucht is, nemen we een Tafeltje en een wijntje mee nar onze kamer. Daar is de temperatuur beter. De kamer is weer geweldig: groot en mooi en alles met een luipaardprint. Gordijnen, lakens, handdoeken. De twee bedden zijn betonblokken met een matras erop. Hoe zal dat liggen?

23 juli 2006 Swakopmund

Het is kwart over 3 als we van een of ander alarm wakker worden. Gelukkig slapen we weer snel in. Onze kamer ligt aan het pad naar de parkeerplaats. Als Pieter met zijn Summumgroep vertrekt worden we opnieuw wakker, we doezelen nog wat na en staan om half 9 op. Eerst hebben we bij het guesthouse een kop thee gedronken en kaarten geschreven. Dan gaan we op zoek naar Coffeeshop Out of Africa. José loopt er recht naartoe, maar het is zondag en de tent is gesloten. We zoeken verder naar een plek om te ontbijten en zien dat veel winkels en restaurants gesloten zijn. In de hoofdstraat ploffen we neer bij Café Treff, een Duitse tent, en bestellen allebei een ontbijt Hanse voor 26 N$ p.p. Sapje, koffie, toast en scrambled eggs. Het smaakt voortreffelijk. We nemen allebei nog een kop echte koffie en gaan daarna richting strand. Hier is een boulevard en we besluiten een flink stuk te gaan wandelen.
De oceaan is woest en de kustlijn prachtig. Er staan geweldige woningen met zeezicht, echt wat voor ons. Onderweg genieten we een paar keer op een bankje van het uitzicht. Na anderhalf uur zijn we terug bij af en gaan op het dakterras van de Lighthouse Pub & Restaurant een pilsje en een witte wijn drinken. Tegelijkertijd reserveren we een tafel voor vanavond, zodat we niet meer hoeven te zoeken. We genieten van de zon en het uitzicht. Het is weer prachtig weer. Dan wandelen we naar de pier en vervolgens naar het National Marine Aquarium. Onderweg komen we de trainer van twee jeugdvoetbalelftallen tegen. Hij vertrekt binnenkort met zijn jongens naar München om toernooien te spelen. We sponsoren de jeugd en hij ook blij.
Om half 3 gaan we het aquarium binnen voor 30 N$ de man. Het is een kleine ruimte en via een tunnel kun je door het water lopen. De bak zit vol grote vissen: haaien, schildpadden, roggen en nog veel meer. Als het 3 uur is, springt er een kikvorsman in het water. Het is voedertijd en hij gooit grote stukken vis naar de beesten. Vooral de schildpadden zijn niet te verzadigen. Hij moet ze van zich afduwen. Het is een geweldig spektakel. Om half 4 hebben we het wel gezien en lopen we terug naar het piertje. Daar drinken we nog een wijntje en een Tafelbier met onze blik gericht op een groep optredende kinderen. Ze hebben zelfgemaakte kroontjes op en zingen en dansen.
De hoed wordt door het voorbij wandelend publiek goed gevuld. Rond 5 uur zijn we weer bij het guesthouse, waar de was klaarligt. Tijd voor een kop bouillon en een frisse douche. Onze gezichten zijn door de zon en de zeewind flink verkleurd. Nog even naar Tilburg gebeld, waar alles goed is.
Om 7 uur zijn we bij de Lighthouse Pub & Restaurant. We krijgen tafel 19 met uitzicht op zee. Maar helaas is het stikdonker. José neemt kabeljauw met 3 grote garnalen en Mariscalsaus. Ik ga weer een filletsteak testen. De steak is werkelijk voortreffelijk, “the best ever “. Ik breek mijn persoonlijk record vleeseten door 300 gram naar binnen te werken.
Ook de hele portie franse frietjes eet ik op. De fles Nederburg Riesling is zo lekker, dat we er nog maar een kleintje bij bestellen. Denice, onze “personal waiter “is heel aardig en legt ons in de watten.
Ze is een gezellige dikke lachebek, die zich het vuur uit de schenen loopt. We rekenen 250 N$ af, inclusief 26 fooi en wandelen naar de Lodge. Ik neem nog een Tafelbier voor op de kamer mee en we pakken de tassen in. Wat een geweldige dag, ook een heel bijzondere, want we zijn vandaag 17 jaar verliefd.

22 juli 2006 Sossuvlei – Swakopmund

Opnieuw hebben we heerlijk geslapen. Fijne bedden en warme dekens. Voor ons vandaag geen ontbijt. Om 7 uur worden de tassen opgehaald. Op weg naar de bus ontdekt Phons, dat zijn portemonnee nog in de spijkerbroek zit. Gelukkig staan de tassen nog naast de bus en is het probleem snel opgelost. Het is 7.35 uur als we Namib Desert Lodge verlaten op weg naar Swakopmund. Om 10 over 8 stoppen we voor 20 minuten in Solitaire. Het is er eenzaam en verlaten. Behalve een leeg restaurant en een aftandse benzinepomp is er een winkeltje. Het lijkt op
Ome Sami se winkel, maar dan kleiner, stoffiger en ouder. Maar de eigenaar is erg vriendelijk en eigenlijk een beroemdheid. Het is Moose, bekend van zijn rol in het boek “Solitaire “van Ton van der Lee. Helaas is het boek in zijn winkeltje uitverkocht, maar we krijgen van Moose een briefje, met daarop een stempel en zijn, handtekening. Dat kunnen we later in het boek plakken. We drinken er nog een bekertje koffie en gaan om half 9 verder over de C14 naar Walvisbaai. Het is weer lekker hobbelen en schudden op de gravelweg.

Om 10 over 9 zijn we op 23,5º zuiderbreedte, de Steenbokskeerkring. Natuurlijk een fotostop. We hebben al op een hoop gekke plekjes gestaan: Four Corners, de evenaar, Continental Divide. Als we de weg vervolgen komen we door Naukluft. En ja, de kloof is nauw en ongelooflijk mooi. We slingeren erdoor en genieten van de rotsen en de buckle-piste. ( zo lijkt het net ) het zwartbruin van de rotsen en het zachte gele glanzende gras zijn net een sprookje. Wat is het een werk geweest om hier een weg aan te leggen. Na de bergen komt de middle of nowhere. Wat een uitzicht. In een woord geweldig. Alsof je over een gele zee uitkijkt, met hier en daar een donker stipje.

Onderweg hebben we een jakhals, veel springbokken en struisvogels gezien.

De lunchstop is vroeg vandaag. Even na twaalven, bijna 7 km voor Walvisbaai, stoppen we bij Dune 7. Vlug eten en opruimen en om kwart voor 1 draaien we de C14 weer op. Nog 45 km tot Swakopmund. De bewoonde wereld doemt op. We scheuren door Walvisbaai, waar volop bewolking is. Langs de kustlijn rijden we naar Swakopmund. Eerst moeten we naar een briefing over allerlei activiteiten die je hier kunt doen. Voor ons is er niks bij. Met de Lonely Planet erbij vermaken we ons zelf wel. In de stad stoppen we om te pinnen. De informatie is weer lekker onduidelijk. Als je Anneke wat vraagt, krijg je een antwoord dat kant noch wal raakt. Wat moet je daarmee? We pinnen wat Namibische dollars en zien Binky uit Waalwijk ook nog staan. om 15.15 uur komen we bij Dunadin Star aan. Volgens Anneke vooraf niks bijzonders, maar we hebben best een fijne kamer. Niets te klagen.

In het ontbijtzaaltje krijgen we kort wat info van de baas. Daarna haal ik voor 45 Rand een waszak. Vandaag brengen is morgen ophalen. Als alles is geregeld lopen we samen naar het stadje. Het is best frisjes. Terrasjes vinden we niet, maar wel Fagin’s Pub, waar we wat gaan drinken. Het is een echte lokale kroeg, waar we de enige blanken zijn. Het is er gezellig en iedereen is vriendelijk. Voor 2 flessen Tafel en 2 wijntjes zijn we 30 kwijt. Op de terugweg snuffelen we nog wat rond bij Pick and Pay, de plaatselijke supermarkt.

Terug op de kamer spoel ik nog 2 ritsbroeken en wat shirtjes uit. Tijd om te douchen en dan weer terug naar het centrum om te eten. We gaan op zoek naar Oasis. We lopen straat in, straat uit, maar de voedseloase is onvindbaar. We sjouwen al dik een half uur rond, als we besluiten bij de eerste de beste tent binnen te gaan. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan: alles zit bomvol. Uiteindelijk zijn we bij Napolitana beland.

Wel Italiaans, maar je moet wat. Het zit er ook vol, maar als we even wachten aan de bar, zou er zo een tafel vrij zijn. Dat klopt. We hadden net een bier en een wijn voor onze neus, of de serveerster kwam ons halen. Een gezellig plekje met een mooi overzicht over de hele tent. De kaart was enorm uitgebreid. Phons gaat voor de fillet-steak met friet en sla en zelf kies ik kingklip, ook met sla een frietjes. Ondanks de drukte was het eten er snel. Dat was smullen. De fles wijn, die we besteld hadden, kon de weg niet vinden. Toen we de serveerster er op aanspraken, vloog ze en stond de wijn in een mum van tijd op tafel, lekker in een koeler. Mmmmm, we hebben gewoon zitten feesten. Niet alleen omdat alles zo lekker was, maar ook omdat we eindelijk een met z’n tweetjes op stap konden zonder de groep.
Dat heb je soms gewoon nodig. Toen we moesten afrekenen schrokken we van het bedrag. Het was 187 Rand/Nam. Dollars. Dat betekende dus, dat we voor 20 Euro hadden gegeten en gedronken. En dat voor zo’n lap vlees van 300/350 gram , een tweepersoons stuk vis, 2 drankjes vooraf en dan nog een hele fles wijn. Echt geen geld dus.

Net na half 10 waren we op de kamer terug en om kwart voor 10 ging het licht uit.

Yes, morgen een vrije dag en eigen baas !!!!

21 juli 2006 Sossuvlei

Het is 4.30 uur als er op de deur van onze lodge geklopt wordt. Bagage!!! Snel uit bed en de tassen buiten gezet. Om 5 uur staan de koffie en de thee klaar. Voor mij 2 bekers thee en koffie voor José. Het is half 6 als we richting Sesriem vertrekken. De sterrenhemel is nog prachtig. Plotseling rent een jakhals voor onze bus uit. Hij wijst de weg. Om half 7 komen we bij de ingang van het park aan. Aldo koopt de tickets en wij gaan toiletteren.

Als we weer vertrokken zijn zien we al snel de eerste duinen en wild. Van voor uit de bus wordt steeds geroepen “hoe laat” we moeten kijken. We stoppen diverse keren om foto’s te maken. De duinen zijn prachtig met hun slagschaduw. Na een uur zijn we bij de beroemde Duin 45. de oorsprong van de naam heeft 2 versies: 45 km van Sesriem of de 45^ste duin vanaf de ingang. Who knows ? Natuurlijk gaan we deze duin beklimmen. Het is een stevige klim met een hoogteverschil van 115 meter. Steeds twee stappen vooruit en één achteruit. Eenmaal boven is het uitzicht prachtig en de eerste groepsfoto is een feit. Jammer dat Henk, Irene en Diederik ontbreken.
Naar beneden gaat het een stuk gemakkelijker. Aan de voet van de duin bij de bus wacht ons een verrassing. Aldo heeft koffie gezet. Het is dan pas 9 uur en we hebben en voldaan gevoel. Als de koffie op is, rijden we een klein stukje met de bus. We stoppen op een parking waar de 4 wheel-drives van “Sossus on foot” voor ons klaarstaan. Eerst gaan er heel wat kleren uit. Het is hier erg warm. Voor de hele groep is er één auto beschikbaar, dus proppen we ons met z’n allen in het bakkie. De kosten voor de rit en de excursie zijn 70 Rand p.p. Omvallen kan gewoon niet lukken.
Om half 10 beginnen we met onze Japanse gids Yuri aan de wandeling naar Death Vlei. Ze vertelt heel leuk en enthousiast. Telkens rent ze als een hinde voor de groep uit. Aanpassen aan de omstandigheden: dat is het motto, om in deze woestijn, waar het ’s zomers 70 graden kan worden, te kunnen overleven. Yuri legt uit hoe de duinen ontstaan zijn uit het zand van de Kalahari, en waarom ze rood gekleurd zijn, nl. door geoxideerd ijzer. Met een magneet in een plastic zakje gaat ze over het zand en de ijzerkruimels plakken vast aan de magneet. Yuri vertelt over de oryx. Hoe hij met zijn shit een territorium afbakent en hoe deze spiesbok zich aan de omstandigheden heeft aangepast. Ook het overlevingsgedrag van de Toktokkie, een kever, wordt uitgebreid verteld.
In de duinen zijn heel veel sporen te zien en Yuri plukt hier zomaar een kevertje uit. Ook tekent ze Namibië in het zand en legt ze uit hoe de duinen zijn ontstaan en hoe het water uit de bergen in de vallei stroomt. Normaal krijgt men hier 20 mm per aar. Dit jaar is er al 200 mm. Daarom zien we zoveel planten. O ja, overleven is meat, meat, meat. Eindpunt van de wandeling is na 1,5 km Death Vlei. Hierin staan dode acaciabomen, die zes tot negenhonderd jaar geleden zijn gestorven. Het is een kleurrijk gezicht: de rode duinen, de witte vlakte, de zwarte bomen en de blauwe lucht. We lopen terug naar de jeep en rijden naar een vlei met een plas water. Het is 5 jaar geleden dat hier water in heeft gestaan. Door de enorme regenval is het in de vlei groen en zien we dus veel plantjes. We zijn bofkonten.

Met 2 jeeps rijden we terug naar de parking en de bus en is het tijd voor de picknick. Iedereen heeft trek. Het smaakt weer voortreffelijk en het is heel gezellig. Het is inmiddels half 3 als we weer vertrekken. Terug naar de ingang van het park, waar we om 15.20 aankomen. Tijd voor een plas en rookpauze. Dan nemen we de C19 richting Solitaire. Het is 16.15 uur als we bij de Namib Desert Lodge aankomen. We krijgen lodge 17, wederom een prachtige kamer, met een geweldig uitzicht, omdat we aan de rand van het complex bivakkeren. Wat is het hier mooi. Eerst spoelen we onder de douche het zand eraf en dan gaan we naar de bar voor een Tafeltje en een wijntje. José koopt onderweg in het winkeltje nog een kikkersleutelhanger voor 35 Rand.
Het buffet begint om half 7. We starten met pindasoep en vervolgen met Oryxspies, lam, elandsteak, verschillende groenten en sluiten af met een ananas-kokostoetje. Tijdens het dessert vertelt A. zonder overtuiging het programma voor morgen. We drinken nog een pilsje en een wijntje, rekenen 400 Rand af en gaan de tassen reorganiseren. Die moeten om 7 uur buiten staan. om 10 uur gaan we slapen en dromen over deze zeer bijzondere dag.

20 juli 2006 Fish River Canyon – Sossusvlei

Het valt niet mee zo vroeg. Om 10 over 6 stonden de ezels al voor de deur. Phons blijft nog even lekker liggen en ik zit nu te schrijven op de veranda. Het is heerlijk stil, alleen de vogels maken geluid en de lucht is prachtig gekleurd.

Dan is het tijd om tanden te poetsen, te toiletteren en de bus op te zoeken. We vertrekken om 7 uur, eerst richting Seeheim. Al snel zien we wat struisvogels en bokken. Na 40 minuten slaan we linksaf de C12 op, naar Seeheim. We rijden parallel aan een spoorlijntje. We zijn nog geen 5 minuten op de C12, of Aldo heeft een smoke-break. Dat doet hij naast een grote termietenheuvel ( wat het achteraf niet blijkt te zijn) , zodat de wachttijd met fotograferen gedood kan worden. A. is de bus uit en gaat rennen. Je moet wat doen om op te vallen, wanneer je organisatietalenten je in de steek laten. Dat kan niet, want ze heeft ze niet. De peuk is op en we kunnen weer verder. Om 10 voor 9 zijn we in Seeheim. Het is niks meer dan 2 huisjes en een hotel. Maar ze hebben koffie en voor 13 Rand drinken we een warme, slappe bak. Vooral warm was lekker. We hebben het koud in de bus. De airco moet aan voor het stof. Als om 10 voor half 10 het treintje langskomt, vertrekken wij ook.
We vervolgen de weg D4 richting Goageb, Lüderitz en wisselen de gravelweg in voor asfalt. Voorzichtig komt de zon tevoorschijn. We kachelen nog zo’n 60 km en zijn dan in Bethanie. Intussen schijnt de zon en is het aangenaam buiten. Bij het supermarktje kopen we 10 kaarten en bij het postkantoor postzegels. Op het postkantoor halen 2 oude mannekes hun pensioen op. De tweede vraagt 200, maar krijgt er 60. Hij snapt er niks van. Volgende week mag hij terugkomen. Om 11 uur moeten we verder, maar natuurlijk moeten we wachten. Vijf over 11 gaat A. naar het postkantoor en daar gaat het niet zo vlot. Wie riep er zo hard dat we op tijd bij de bus moeten zijn? Ook zij heeft tijd genoeg gehad.
Via C14 gaan we richting Helmeringhausen. Daar zijn we 10 voor half 1. aan het einde van het plaatsje kun je alleen rechtsaf naar Maltahöhe, of linksaf naar Aus. Wij gaan naar rechts, dus verder over de C14. tegen half 2 is de picknickstop. Aldo zoekt een “regte aftrekplek “. We waaien er bijna weg en het stuift enorm. Daarom ging alles in een sneltreinvaart. Wat zand tussen het brood en in de koffie. Och, het schuurt de maag.

Om 7 over 2 gaan we weer voor de laatste 20 km. Over de C19 richting Hammerstein. ( Wat een Duitse namen allemaal. ) Daar arriveren we om half 4. we krijgen al wel de sleutel van kamer 41, maar we gaan eerst naar de cats. Twee luipaarden, jachtluipaarden en rooikatten lieten zich door ons bewonderen. Dit worden mooie foto’s. na 3 kwartier hadden we het wel gezien en konden we naar de kamer. Even naar de toilet en dan als goede gewoonte naar de bar. Phons krijgt een joekel van een pint.

Voor we om half 7 gaan buffetten gaan we het stof eraf douchen. Het eten was overheerlijk, met groentesoep vooraf en o.a. kudu, springbok en lam als vlees. Ook het toetje was lekker. Het personeel kwam nog zingen en dansen. Tot slot van deze dag nemen we nog een afzakkertje en een peuk. Ook de rekening wordt voldaan. Voor 375 Rand zijn we klaar.

Terug op de kamer gaan we eerst “de zakken “prepareren. De grote bagage wordt morgenvroeg al om 5 uur opgehaald. Zelf gaan we om half 6 weg. Pluk de dag!!!! Nu slapen. We zijn vandaag weer 500 km verder gekomen. Trusten.

19 juli 2006 Oranjerivier – Fish River Canyon

We werden wakker van het licht en dachten dat we ons verslapen hadden. Maar het is hier gewoon vroeg ochtend en we konden nog een extra uurtje blijven liggen. Om half 8 staan we uitgeslapen en uitgerust op. Na het tassen pakken maakten we buiten nog wat foto’s. Het ontbijt was heerlijk: roerei, toast, tomaat en spek. Een koffie erbij en we kunnen er tegen.
Om 9 uur vertrekt de bus en al na 15 minuten stoppen we, omdat er in de verte een huttendorpje ligt. Opnieuw worden er foto’s gemaakt. Het landschap is geweldig. Bergen, rotsen vlakten en veel kleuren. Ook al is het winter, er is regen gevallen en daarom bloeit de woestijn. Donkerrood en heel zacht geel wisselen elkaar af. Op de stoffige weg komen we niets of niemand tegen op 8 impala’s in de verte na. Pas na anderhalf uur zien we een auto.
Dan zijn we al vlak bij Ai Ais, waar de rest van de groep gaat zwemmen in de warmwaterbaden. Aan ons is dat niet besteed. Wij ploffen lekker in de zon op een terras voor koffie. We kletsen er met een stel uit Waalwijk, dat al 11 maanden onderweg is. Heel gezellig. Phons proeft nog een Windhoekbier en om 12 uur moeten we bij de bus zijn. Dan gaan we verder naar Fish River Canyon, waarschijnlijk weer door het verlaten landschap. Wat wil je ook? Namibië is zo groot als Frankrijk en Italië samen met maar 2 miljoen inwoners. Even na twaalven gaan we weer op route.
Zo’n 20 minuten later stoppen we voor onze eerste picknick. Ongelooflijk wat er onder uit de bus kwam. Een grote tafel, klapstoelen voor iedereen, borden, bekers bestek en nog veel meer èn alles splinternieuw. Samen zetten we alles klaar en een deel van de groep snijdt, raspt en regelt verder. We zitten in de zon of schaduw. Ieder maakt z’n eigen brood. Ik knutsel een dubbele boterham met sla, komkommer, tomaat, kaas en avocado. Een beker koffie erbij en Phons idem dito. Het was heel gezellig en na de lunch ruimden we samen op. Afwassen, stoelen inpakken en alles terug onder in de bus. Dit was een keigave onderbreking.
Dan gaan we weer op weg. Het is niet zo lang meer. We slaan op een gegeven moment een zijweg in en moeten nog 2 km hobbelen naar Canyon Resort. Opnieuw een juweel van een onderkomen. Een leuk huisje met impalavellen op de grond en schilderingen op de muur. De ezelkar komt de bagage brengen. Om half 4 is het weer verzamelen om naar Fish River Canyon te gaan. Eerst lekker hobbelen en dan een eindeloze weg.
De Canyon is 126 km lang en niet zo diep. Het is wel mooi, maar niet te vergelijken met de Grand Canyon. Die is vel mooier. We wandelen het pad van 3 km heen en weer en kijken om half 6 naar de zonsondergang. Helaas was die gisteren, toen we in de bus zaten, mooier. Terug naar het Resort en de afspraak is om 8 uur eten. Kunnen we lekker eerst een pintje en een wijntje drinken en daarna douchen.
Onderweg horen we dat het om 7 uur eten is. Verdorie, je moet op deze reis alles van een ander te weten komen. Klopt niet, dat is de taak van A. We gaan toch naar de bar. Daar kletsen we gezellig met Aldo en met Cuba, de ober. Er komen mandjes met worst en kaas en langzamerhand druppelt de groep binnen. Het eten is weer buffet en vooraf krijgen we soep of boontjes. Wij gaan voor de zoete aardappelsoep met veel peper.

Stevig en lekker. Dan de hoofdmaaltijd met aardappelen, rijst, groenten en Oryx ( gems- of spiesbok ). Heerlijk, echt smullen. Als toetje taart. Na de maaltijd heb ik geprobeerd om aan A. duidelijk te maken dat ik al die informatie via via niet prettig vond, maar dat had ik net zo goed aan de tafelpoot kunnen vertellen. Weet je wat? We gaan naar de bar voor nog een laatste rondje met een peuk en Lady Blacksmith Mombassa. Voor we gaan slapen rekenen we af. De diners waren 110 Rand p.p., bier 11 en de wijn 14.

Morgen vertrekken we al om 7 uur en het ontbijt staat om 6 uur klaar. Niet voor ons dus, maar we moeten toch op tijd wakker zijn. De ezel komt om kwart over 6 de tassen ophalen. Vlug naar bed.

18 juli 2006 Lambertsbaai – Oranjerivier

Om kwart voor 6 loopt de wekker af. We zijn al wakker, want Aldo heeft zijn bus al gestart. Dat ding staat pal onder ons kamerraam. We pakken de tassen, drinken een kop thee ( toch makkelijk zo’n waterkoker op de kamer ) en checken uit ( 91 Rand ) .
Het is 7.40 uur als we Lambertsbaai verlaten. Het weer klaart snel op, maar in de bergen is het mistig. We rijden een stuk terug over de R364 richting N7. op de splitsing nemen we de route naar Van Rhijnsdorp, waar we om half 10 stoppen voor een kop koffie. Een uur later gaan we verder. Op naar Springbok voor de lunch. Hier komen we om 13.45 aan. We lunchen lekker ouderwets bij Wimpy voor 90 Rand en vertrekken niet zoals gepland om half 3, maar een dik uur later. Intussen zijn de picknick-inkopen wel gedaan. Omdat Aldo een stevige roker is, hebben we ieder uur een smoke stop. Het landschap waar we doorheen rijden is prachtig. Oranje, blauwe, gele bloemen sieren de kaarsrechte weg, inclusief een strak blauwe lucht en de heuvels.
Om kwart over 5 bereiken we de grens met Namibië. Eerst gaan we door de Zuid – Afrikaanse douane en dan weer de bus in. Aldo rijdt langzaam over de brug over de Oranjerivier. Zo kunnen we foto’s maken van niemandsland. Dan moeten we door de Namibische douane. Natuurlijk weer een formulier invullen voordat we de stempels krijgen in ons paspoort. Het is 6 uur als we Namibië binnenrijden. We zetten de klok een uur terug en vervolgen de D212, een stoffige weg. De zonsondergang is geweldig. De lucht staat in brand. Even wennen dat het hier een uur vroeger is, want nu is het om half 6 donker.
Tegen half 7 arriveren we bij Norotshama River Resort. We krijgen de sleutel van chalet 9. Een prachtige grote ruimte met een tweepersoons bed en nog twee eenpersoons bedden. Ook is er een hele keukenhoek ingericht met magnetron, koelkast, servies, potten, pannen en bestek. Een compleet appartement dus. Omdat de bagage met de pick-up bij de huisjes afgezet wordt, drinken we eerst maar een pilsje en een wijntje. De lodge ligt aan de Oranjerivier en de veranda ziet er heel romantisch uit. Jammer dat het stikdonker is. Dan gaan we douchen. Dat hebben we na een excursie van 12 uur wel verdiend. Om half 8 is het tijd voor het buffet: Potje Kos.

We eten buiten op de veranda en het smaakt heerlijk. De aardappelpuree, de bloemkool en het stoofvlees zijn erg smakelijk. En dat voor maar 80 Rand p.p. binnen zit een ploeg van OAD. Bertus, de Zuid-Afrikaanse reisleider van deze groep, daagt beide groepen uit. We ontmoeten elkaar nog een keer in Sossusvlei en in Etosha. Daar moeten we als groep in koor een Zuid-Afrikaans liedje zingen. Voorpret hebben we genoeg.

Om half 9 rekenen we bij de receptie af, inclusief het ontbijt van morgenochtend. Het is hier niet duur. Een wijntje kost maar 7 en een pilsje 8 Rand. We gaan vroeg slapen. Dat heeft 2 redenen: omdat het nodig is, en er is hier dus echt helemaal niks te doen. Als om 9 uur het licht uitgaat, zijn we snel vertrokken. We kunnen een flinke ruk maken.