We moeten weer vroeg opstaan: kwart voor 6. Om 6 uur is het verzamelen in het restaurant. De koffie en thee staan klaar en voor José is een ontbijtpakket gemaakt. Klokslag half 7 rijden we naar het park, uitbundig nagezwaaid door de eigenaresse en Bernadette. We hebben ons “tented camp”helaas niet bij daglicht gezien. Jammer. Bij de poort betaalt Aldo 2000 N$ entree en we rijden door naar Aukakuejo, waar we om 5 over 7 zijn. We krijgen tot 8 uur de tijd om bij de poel te kijken, maar er is geen groot wild te zien. Daarom trekt een rood-zwart vogeltje alle aandacht. We besluiten om half 8 onze game-drive voort te zetten. Het sprinbokgehalte is weer erg hoog. Verder zien we gemsbokken, Cori Bustards, secretarisvogels en jakhalzen. Dan komen we bij een poel aan, waar tussen een kudde olifanten zebra’s en springbokken lopen. Een prachtig gezicht. Op weg naar Halali Rest Camp komen we nog leguanen en gnoes tegen.
Rond half 12 zijn we bij Halali, maar de huisjes zijn nog niet klaar. Daarom gaan we eerst picknicken. Als het eten op is en we nog niet naar de huisjes kunnen, vertelt Anneke op amateuristische wijze wie in welk huisje logeert. Dat doet ze buiten op de stoeprand, terwijl tweederde deel van de groep in de bus zit. Prima geregeld weer. Wij delen samen met John en Wilma huisje 45. als we daar aankomen, lijkt het of er een bom ontploft is. De vorige gasten hebben een puinhoop achtergelaten: vuile afwas, afval op de grond, troep op en in de wastafels en een plé vol stront. Dit is dus echt niet acceptabel en we vragen Anneke om een ander onderkomen te regelen. Dit lukt en we verkassen naar nummer 47. dit ziet er spik en span uit.
We kletsen eerst wat met z’n vieren op ons terrasje en lopen dan naar het zwembadterras voor een cola en een Tafellager. Hans en Ada zitten hier al en we schuiven bij. Later komen Arno, Esther, John, Wilma, Linda en Robert ons ook gezelschap houden. Zij zijn naar de poel , die bij het park hoort geweest. Ze hebben er niets gezien. Waarschijnlijk is het nu veel te warm. Om half 4 vertrekken we voor de tweede game-drive van deze dag. Jan moet Anneke bij het zwembad waarschuwen. Ze is de tijd vergeten!!! De drive gaat naar Etosha Pan, een grote uitgestrekte zoutvlakte, waar het park naar genoemd is. Onderweg verloot Aldo de DVD van Wijnand Windpomp. Degene die het aantal afgelegde kilometers tot nu toe raadt is de gelukkige. Ik ben die gelukkige met 3500 km. Slechts 27 km teveel geschat.
Etosha Pan is geweldig. Een grote eindeloze witte vlakte. Supergaaf.
Op de terugweg naar Halali zien we nog giraffen en kudu’s. als we om half 6 bij het Rest Camp aankomen lopen we gelijk door naar de poel. Maar er is nog steeds geen beest te zien. Wel heel veel nieuwsgierige mensen. Daarom houden we om 6 uur de poel voor gezien, want we zijn toe aan een lekkere douche. Tegen 7 uur lopen we naar het restaurant. Vanavond geen groepsbuffet, want op verzoek van iedereen op een eigen gewenst tijdstip. Als we binnen komen zitten er een aantal reisgenoten. Bertus is er ook met zijn OAD groep. We hebben hun optreden gemist. Van horen zeggen was het best een gênante vertoning. Gelukkig wilde onze groep hier niet aan meedoen. We hebben samen een tafeltje en drinken van armoede allebei bier, omdat er geen wijn meer was. Ik heb deze keer gelukkig een mals stuk vlees. De rest van het eten was niks bijzonders. De laatste die binnen kwamen vonden de hond in de pot. Iedereen klaagt over het buffet, behalve ik. Moet gezegd worden. Halali Rest Camp maakt de hoge verwachtingen, die door de Lonely Planet geschapen zijn, bij lange na niet waar.
We missen het Etosha Safari Camp. Ik reken 240 N$ af voor 2 buffetten en 2 bier. En dan gaan we op ons terras nog een afzakkertje drinken. John en Wilma schuiven gezellig aan. Terwijl we zitten te kletsen komt Hans langs gelopen. Hij gaat zijn camera halen. Bij de poel staan een kudde olifanten en een neushoorn. We geloven hem niet, maar als hij werkelijk met zijn camera terugkomt, gaan we met hem mee. Bij de waterplaats aangekomen tellen we 23 olifanten, inclusief een aantal kleintjes. De neushoorn is echter door de olifanten verdreven. We zien het voorspel van een paar olifanten. Een grote bul is aardig opgewonden en zijn genotsknots raakt bijna de grond.
Helaas voor ons loopt hij een blauwtje. We genieten van het gepoedel en het spelen van de kleintjes. Dan hebben de dikhuiden er genoeg van en stappen op. Als ze verdwenen zijn in het bos, wachten we nog 10 minuten op de neushoorn. Maar die komt niet meer terug, dus lopen we naar ons huisje. Het is 11 uur als we gaan slapen. We kunnen weer dromen van een hele bijzondere en mooie dag.
