USA

2 en 3 augustus 2007 Anchorage – A’dam

Toch zijn we een beetje weggedoezeld en worden we wakker van de wekker. Hat is dan half 3 in de ochtend. Gelukkig staan de grote tassen al boven, Om 10 voor 3 staan we met alle bagage buiten en terwijl we de deur op slot doen, komt de taxi eraan. Die is mooi op tijd. De chauffeur geeft flink gas en we zijn om 10 over 3 op de luchthaven. Veel te vroeg. We wachten en wachten totdat we even na vieren kunnen inchecken. Dan moeten we door de controle. De schoenen moeten uit en de tassen worden doorgespit. Het is alarmfase oranje. Twee flesjes water en een nieuwe fles zonnebrand armer kunnen we verder. Bij Starbucks halen we koffie. Daar zijn we wel aan toe.

Keurig op tijd vertrekken we naar Seatle. Onderweg krijgen we thee en een koek. In Seatle gaan we met een shuttle ( 2x overstappen )naar South. De etappe naar Amsterdam vertrekt bij gate S9. we hebben tijd zat en nemen daar nog een thee en een soepje.

Eindelijk kunnen we boarden en dan gaat de 9 uur durende vlucht ( van 7836 km ) naar Amsterdam. We hebben stoel 36 A en B. lekker naast elkaar zonder buren. Iedereen heeft een eigen scherm om film te kijken, een spelletje te doen of muziek te luisteren. De service aan boord is prima. We krijgen genoeg te eten en te drinken. Met tussenpozen doen we een dutje. We vliegen over de Noordpool en over Groenland. Het is een prachtig landschap onder ons.

Omdat we flink de wind mee hebben, zijn we vroeger in Amsterdam dan gepland.( 45 minuten ) Het is 7 uur in de ochtend, wanneer we weer voet op Nederlandse bodem zetten. Alles verloopt vlot. Bij een café pakken we snel een peuk. Wij is Wilma en ik. Dan gaan we door de douane. Onze bagage is er al. Er is geen verdere controle. Bij de uitgang zeggen we Wilma en Ben gedag en gaan als een speer treinkaartjes halen. Als we die hebben gaan we razendsnel naar beneden.

De trein naar Den Bosch staat er nog. Echt op het nippertje kunnen we instappen. De trein van 7.44 uur vertrekt meteen. Da’s boffen. We blijven in het halletje zitten met al onze spullen. In Den Bosch stappen we over. Opnieuw hebben we hier geluk, want we hoeven maar 3 minuten te wachten. Ook dan staan we in het halletje. Deze keer niet alleen. Nog 3 andere terugkerende vakantiegangers vergezellen ons. Gezellig kletsend over Thailand en Alaska zijn we zo in Tilburg.

We sjouwen alles naar de bus. Lijn 2 staat op ons te wachten. Het gaat erg gladjes allemaal. Om kwart voor 10 zijn we thuis. Bekaf van de lange reis, maar met heel, heel er veel mooie herinneringen.

Alaska was geweldig. We gaan zeker nog een keer terug. Dat is iets wat zeker is, want we willen de Arctic absoluut zien.

Vakantie is geweldig. Weer thuis zijn is ook heerlijk.

1 augustus 2007 Anchorage

Eigenlijk hebben we best goed geslapen in ons smalle stapel campingbed. Terwijl Phons nog wat nadoezelt, loop ik een rondje door de buurt. Het is bewolkt en best frisjes. Om 8 uur staat het ontbijt klaar. Simpel. Voor ieder 2 sneetjes toast met jam, jus, koffie en thee. Aan ontbijtservice maakt Donna Doos het niet op. Beneden, via de computer, proberen Phons en Ben of ze al kunnen inchecken voor morgen. Maar helaas, dat lukt niet.

Dan gaan we rond half 10 naar de stad. Als eerste gaan we naar Wallmart om een koffer of tas te kopen. Zo, dit is pas een winkel, hier hebben ze dus alles. Het was even zoeken, maar na heel wat wikken en wegen hebben we een mooie blauwe koffer gevonden. Maar in de winkelwagen kwam nog meer: 2 echte Amerikaanse drinkbekers, een pet voor Phons, een Moose slacouvert en alvast een Sinterklaascadeau voor Anne-Marie.
Ook hebben we een gave fotocamera gezien, maar daar wachten we nog even mee. Het werd een pittige rekening, niet bepaald low-budget. O ja, het ULU mes dat we gisteren kochten is hier $5 goedkoper.
De tweede bestemming is Ship Creek River. We belanden eerst bij de ULU messenfabriek. Daar kunnen we zien, hoe de aparte Alaska messen gemaakt worden. Natuurlijk is er ook een winkeltje bij, bomvol met spullen. Ook hier is het mes goedkoper. Pech gehad.

Dan lopen we naar de rivier achter de winkel. De vissers staan elkaar in de weg, zo druk is het. Ze vangen de ene zalm na de andere. Ongelooflijk. Eerst drinken we een beker koffie en daarna gaan we het spektakel van dichtbij bekijken. De vliegvissers staan met hun voeten in het water of langs de kant. Ze gaan niet bepaald zachtaardig met hun buit om. De meeste zalmen worden in het water teruggegooid. Tussen de grijze beesten zwemt af en toe een rood exemplaar. Die gaan allemaal terug.

Dan wordt het tijd voor wat anders. We gaan richting 4th Avenue en zetten de auto in de parkeergarage. Het weer is inmiddels prima. In de zon is het zalig en we vinden al snel een leuk terras. Bij Alaska Salmon Chowder House bestellen we wat te eten en te drinken. De halve sandwich ham en de hele tonijn zijn heerlijk. Lekker mensenkijkend en smullend genieten met nog een extra pintje en wijntje. We zitten er een behoorlijke tijd. Tot slot lopen we de 4th Avenue nog af, kijken nog even bij een fotozaak en gaan dan via de 5th Avenue naar de parkeergarage om naar Donna te gaan.

Daar aangekomen regelt Phons de vliegtuigstoelen van Anchorage via Seatle naar Amsterdam, terwijl ik de boel ga inpakken. We zijn met 2 tassen gekomen en gaan er met 3 terug naar huis. We hebben de Amerikaanse economie goed gesponsord.

Ons afscheidsdiner hebben we bij Wendy’s: salade met frietjes , een hamburger en cola. Straks gaan we de auto op het vliegveld inleveren. Dat doen Wilma en Ben ook en dan gaan we met z’n vieren in één taxi terug. Het zal een korte nacht worden om 3 uur moeten we hier weg.

Om kwart over 9 gaan we met 2 auto’s naar de luchthaven. Phons levert de papieren in en ook de rekening van de olie. De bijna 50 Canadese dollars krijgen we niet terug. Da’s niet eerlijk. Wij zorgen keurig voor de auto en krijgen in ruil daarvoor een tegoedbon van $100 van Herz. Daar hebben we niks aan. De bon is een jaar geldig in de U.S.A. en daar komen we voorlopig niet meer. Waarschijnlijk kunnen we naar het geld fluiten. Als we thuis zijn gaan we wat proberen bij Hertz Nederland.

Dan met de taxi terug. Donna regelt een taxi voor vannacht 3 uur. We drinken nog wat en gaan dan slapen. In de consternatie en discussie over de $50 is Phons, of die kerel op het vliegveld, de autosleutels vergeten. Nou, ze zien maar. Slapen lukt niet. Het is bloedheet en misschien ook een beetje de spanning.

31 juli 2007 Homer – Anchorage

Het ontbijt is om half 9. Kate is erg benieuwd hoe het met het stekelvarken is afgelopen. We vertellen ons verhaal en laten de foto’s zien. Ze moet erg lachen om de foto’s van het noorderlicht. Het ontbijt is goed, en als het op is, sjouwen op ons gemak de bagage naar de auto. De kleine kat dolt met de kraanvogels. We nemen afscheid van Kate en beloven de foto’s te mailen. R4ond half 10 verlaten we Crane’s Crest.

We nemen de Sterling Highway en het landschap ziet er heel anders uit dan zondag. Dat komt omdat het bewolkt is. Het is ook veel minder druk op de weg. We rijden in een ruk door naar Soldotna. (85 mijl) Hier leggen we weer aan bij “The Moose is loose”. We bestellen 2 koffies en 2 muffins. Omdat het buiten koud is, drinken we de koffie binnen. Het is hartstikke druk in dit winkeltje, annex bakkerij. Na een half uur gaan we verder en neemt José de tweede etappe voor haar rekening. Bij Hamilton’s Place gooien we nog 7 gallon in de tank. Dat moet genoeg zijn tot het einde. Dan komen we voor de verandering weer bij een road construction. Expected delay is 30 minuten. We hebben weer geluk. Wanneer we achter in de rij aansluiten, begint het vooraan net te rijden. We kunnen volgen. De rit gaat voorspoedig en om half 3 stoppen we voor een korte plaspauze. We eten meteen een paar boterhammen en dan neem ik het stuur over voor het laatste stuk naar Anchorage.

Het is weer laag tij in de Turnagain Arm, dus we nemen niet eens de moeite om bij Beluga Point te stoppen. We rijden eerst naar Via Balboa ( Donna’s B&B ) om ons in Anchorage beter te kunnen oriënteren. Van hieruit wijs TomTom ons naar de 4th Avenue, dé winkelstraat in downtown Anchorage. (± 11 mijl)

We droppen de Explorer in een parkeergarage en gaan op pad. Eerst op zoek naar een café om iets te drinken. Onze keuze valt op Rumrunners in 4th Av, waar het gezellig druk is. We bestellen een thee en een Heineken voor $6,50. Dan gaan we winkelen. Hier zijn voornamelijk souvenirwinkels. Eindelijk vindt José een trui naar haar zin en het felbegeerde ULU mes voor in de keuken.

Het is kwart voor 6 en we besluiten om vandaag vroeg te eten. Bij Rumrunners bestellen we allebei een burger en een glas Chardonnay. Onze bestelling staat na 10 minuten al op tafel. Het is een flinke hap, maar smaakt uitstekend. De keuken maakt hier overuren. Dat is een goed teken.

Na het eten lopen we terug naar de parkeergarage, betalen $3 en rijden naar de Via Balboa. We nemen de Sterling Highway en herinneren ons een aantal punten van vrijdag 27 juli. We komen langs Fred Meyer en de Wallmart. Morgen bij Wallmart een koffer bijkopen, want we nemen meer dan 46 kg mee naar huis. Als een bagagestuk meer dan 23 kg weegt, betaal je een forse boete. Tegen half 8 komen we aan bij Donna’s B&B. Ben en Wilma zijn ook net gearriveerd. Zij hebben vanochtend nog een tweede poging voor de berenexcursie gewaagd. Helaas voor hen moest het vliegtuigje halverwege omkeren vanwege de mist.

We nemen allebei een douche en internetten uitgebreid. Nog wat e-mailen en dan onder het genot van een koud pilsje, we hebben een koelkast op de kamer, het reisverslag bijwerken en de dag van morgen voorbereiden.

30 juli 2007 Homer

Het is half 6 als de wekker ons roept. Kate is al op en de koffie staat al klaar. Op tafel staat allerlei lekkers, maar het is voor ons te vroeg. Voor onderweg nemen wat cake mee. Tegen zessen verlaten we het huis en dalen af naar het vliegveldje van Homer. We zijn als eerste bij Homer Air. Dave, de gids komt ook binnen en stelt zich voor. Het is wachten op de anderen en het weerbericht. De anderen zijn een vader en zoon en Ben en Wilma. Nou, het weer werkt niet mee. Katmai ( Kodiak ), onze bestemming, ligt in een dikke mist en we mogen niet vertrekken. Dat wordt dus wachten, wachten en wachten. We gaan maar naar de Spit om iets te doen te hebben. Het is daar uitgestorven. De tweede poging is om 9 uur en de volgende om 10 uur. Helaas, nog niet.

Om de wachttijd te doden gaan we naar de stad. We hebben de tijd tot 12 uur. Bij de bieb gaan we internetten en daarna nog maar een keer koffie drinken bij een of ander tentje. Om nog wat te doen te hebben rijden we nog een keer naar de Spit. We vinden er allebei geen barst aan. Het is bijna 12 uur als we voor de derde keer naar Homer Air gaan. Helaas, helaas, alle dagvluchten voor vandaag zijn geannuleerd. Wat een dikke pech. We zijn hevig teleurgesteld en de tranen prikken in mijn ogen. Phons regelt met de maatschappij de financiën en dan gaan we maar terug naar de B&B.

Kate verontschuldigt zich wel tien keer omdat de tocht niet doorging. Ze komt diverse andere dingen aanzetten die we kunnen gaan doen. Maar we zien wel. Eerst lekker douchen, schrijven en lezen. We hangen wat rond in huis. Kate is weg. De kraanvogels lopen weer op het grasveld, in het zonnetje en een frisse wind. We hebben allebei een onvoldaan gevoel. Rond half 3 gaan we toch maar de berg af. Even rondkijken bij de Safeway en in Pioneer Street. Daar zijn we zo mee klaar. Er is geen bal te doen in Homer. Dan maar weer naar de Spit. Daar is het nu wel druk, maar er staat een koude rotwind. Bij El Pescador gaan we wat drinken. Het is er flink aan de prijs. Voor een wijntje en een Heineken betalen we $11,75. later kijken we nog wat rond in de winkeltjes. Ze hebben er alleen maar zooi of het is niet te betalen. Er zit niks voor ons bij.

Omdat het nog vroeg is, gaan we de berg weer op. Samen met Kate kletsen we en drinken we wat. Kate stelt voor om even in de buurt rond te gaan rijden. Phons blijft thuis om lekker te lezen. Dus met zijn tweeën vertrekken we. De omgeving is erg mooi. Verre uitzichten, veel bloemen en een kariboe. Kate vertelt aan een stuk door. Na ruim een uur zijn we terug. Tijd voor opnieuw een afdaling, maar nu om te eten. In Homer is de ene tent dicht, een andere Mexicaans en de volgende heeft geen alcohol. We gaan terug naar de Bakery van gisteren, waar we hetzelfde bestellen. Vandaag smaakte het minder. Het is een echte dip-dag. Niets zit er mee.

Rond 10 uur zijn we terug bij Crane’s Crest, waar Kate ons buiten, gewapend met camera, staat op te wachten. Een grote porcupine, die eerst voor de zijdeur lag, was onder het huis gekropen. Ze wachtte tot het beest tevoorschijn zou komen. Maar voor haar duurde het te lang. Ze ging slapen. Wij zijn stilletjes gaan afwachten. Vier voor half 11 kwam het grote stekelvarken langzaam uit zijn schuilplaats. Het was me toch een prachtige joekel. En hard lopen kan zo’n ding ook nog. Langs het openhaardhout en onder de auto van Kate door zoekt Porky de vrijheid.

Phons maakt foto’s en ik kijk toe. Wanneer ik me een kwartslag draai, sta ik onverwacht tegenover een kanjer van een Moose. Het is vast het beest van gisteren. Natuurlijk volgt er weer een hele fotoreportage. Ook mogen onze bijzondere foto’s van het “noorderlicht”niet ontbreken. De mooie roze-rode lucht is super.

Dan is het mooi geweest voor vandaag. De dag die zo teleurstellend begon, had toch een mooi einde. Het is 11 uur, we gaan slapen.

29 juli 2007 Seward – Homer

We staan om half 9 op en drinken een kop koffie. In een ontbijt hebben we geen zin. Gelukkig hebben we vannacht goed kunnen slapen en hebben onze buren het rustig aan gedaan. Rond kwart over 9 verlaten we Seward via de Seward Highway (Highway 9). Na 35 mijl slaan we linksaf de Sterling Highway op (Highway 1). Wat is het hier druk. We komen heel veel campers tegen. Dit is het gebied waar de toeristen vliegvissen en het is zondag. We zien de vissers tot aan hun kruis in de rivier staan. Bij Soldotna leggen we aan bij The Moose is loose voor een kop koffie. Dit is een bakery. José bestelt er een muffin bij en buiten in het zonnetje genieten we van de koffie.

Dan rijden we verder richting Homer. Bij een scenic view loop ik een R.V.park op, want daar is het uitzicht mooier. Prompt word ik op een zeer onvriendelijke manier door de eigenaresse teruggestuurd. Dan maar ergens anders een foto maken. Hoe dichter we bij Homer komen des te mooier wordt het landschap. Het is helder weer en we zien prachtige gletsjers en een rokende vulkaan. Jammer genoeg is de vulkaan te ver weg voor een foto.

Rond 2 uur komen we in Homer aan. We gaan eerst naar het Visitor Center. Hier bel ik naar Hello Bay, om door te geven dat we Homer zijn aangekomen. We worden morgenvroeg om half 7 bij Homer Air verwacht. We kijken erg uit naar deze excursie met een watervliegtuig naar de beren. We krijgen een plattegrond en wat tips en vragen meteen de locatie van Crane´s Crest, onze B & B voor de komende nachten. Dan gaan we eerst naar het Pratt museum. Met de bon van het Visitor Center krijgen per persoon $1 korting. Nu betalen we voor samen $10. het is een prachtig museum met aandacht voor de rampzalige gevolgen van de Exxon Valdez, beren, marine life en kunst. Vooral de webcam met de beren maakt veel indruk op ons.

Na het museum verkennen we de Spit, een langgerekt, smal schiereiland met een haven. Het valt op, dat alles zo verwaarloosd is. Dan is het tijd om naar Crane´s Crest te gaan. De Bed and Breakfast ligt 6 mijl buiten Homer, boven op een berg. Via een slingerweg komen we hier om kwart voor 5 aan. Kate Gill begroet ons hartelijk en laat ons de huiskamer, slaapkamer, badkamer en het geweldige uitzicht zien. Met een kaart erbij worden de verschillende gletjsers aan de overkant getoond.

We zetten stoelen buiten op het grasveld en genieten van bijzondere panorama. We zien de Homer Spit, de Cook Inlet en de besneeuwde bergen met de gletsjers. Plotseling komen 2 kraanvogels aanvliegen. Ze landen in Kate´s tuin. Kate komt direct met voer naar buiten, dat ze op het grasveld strooit. Ze roept steeds: “it’s okay,you are allright.” De vogels genieten voor onze neus van de maaltijd en de kleine poes vangt een muis.

Dan wordt het etenstijd en we rijden naar Pioneers Avenue. Het is zondag en bijna alle restaurants zijn gesloten. Dus richting Ocean Drive, waar we aanleggen bij “Fresh Sourdough Express” Bakery/Restaurant. We bestellen een fles Chardonnay, een plain burger met gebakken uien en een visschotel met zalm en halibut. Het smaakt heerlijk.

Voldaan rijden we terug naar Crane’s Crest. Ik drink nog een pilsje en dan gaan we slapen, want morgenvroeg om half 6 staat de koffie klaar. Het zonlicht op de gletsjers is heel speciaal. Als ik net in bed lig roept Kate: “Joesie, Phons come and take your camera. There is a moose in the garden.” In mijn boxershort loop ik naar buiten. Het is een prachtig beest, dat door het kleine katje opgejaagd wordt. De Moose komt bij de sloot drinken. Het is een geweldig gezicht.

Het is bijna half 11 als we onder de dekens kruipen. Wat hebben we weer een geweldige dag gehad.

28 juli 2007 Seward

Deze morgen hadden we geen wekker nodig. Onze 4 of 5 buren, waar de badkamer mee delen, begonnen al tegen half 6 met hun ochtendrituelen. Om de beurt naar het toilet en douchen en dat bij elkaar ruim een uur. Om half 8 zijn wij startklaar voor de bootdag. We rijden naar de parking, waar de bus al klaar staat om ons naar de haven te brengen. Bij het kantoor ruilen we de voucher om voor 2 boardingpasjes. Dan moeten we tot kwart over 8 wachten op captain Joe. We schepen in met 13 andere mensen en al voor half 9 varen we de haven uit.

Al snel gaan de windjacks aan en de mutsen op. Het is echt koud aan de voorkant, maar het uitzicht is geweldig. We genieten met volle teugen. Van Kenny, de bootsjongen, krijgen we koffie in een beker met deksel. Dat smaakt. De lege beker doen we zolang in de jaszak. Phons ook, maar die had er geen erg in, dat er nog koffie inzat. Het resultaat was een nat kruis. Vanwege de kou zoeken we de achterkant op. Dat is een stuk aangenamer. De boot, die er flink de gang heeft, mindert plotseling vaart. We krijgen een prachtige humpbackwhale te zien. Het lijkt wel een onderzeeër, zo groot. Helaas krijgen we alleen de staart te zien. Die staat wel goed op de foto. Na een poosje varen we verder en zien: aalscholvers, eenden, meeuwen en volop tufted en horned puffins (papegaaiduyikers). Geinige vogeltjes met knaloranje pootjes en snavels.

Bij de rotsen zien we zeeleeuwen liggen en tegen de rotswanden aan zijn ontelbare nesten van meeuwen. Ze maken veel herrie en stinken een uur in de wind. Na dit allemaal gezien te hebben, varen we verder, totdat de kapitein 2 otters ziet. Maar terwijl we daar naar kijken zien we aan de achterkant iets springen. Dat blijken Dall’s propoise te zijn. Ze lijken op dolfijnen, maar zijn het niet. Ze zijn zwart met een witte vlek. Ze zwemmen net als dolfijnen met de golven van de boot mee. Voor hen en voor ons een spel. Ze zijn zo rap als water en erg verrassend. Ze maken er een hele show van. Net zo plotseling als ze verschenen zijn ze verdwenen.

Yes, it’s orkatime. Een stuk of 5/6 orka’s, waaronder een pasgeboren jong, zwemmem, spartelen en springen vlak bij de boot. Supergaaf. Te mooi om waar te zijn, net als de foto’s. Kenny vertelt dat de lichtgroene smurrie en de slierten de nageboorte van een orka zijn. Het kalf was dus pas geboren. En of het nog niet genoeg was, komt er ook nog een Bald Eagle laag over het water gevlogen met een grote zalm in zijn poten. Net voor de landing verliest hij/zij de buit.

Dit hebben we allemaal op de foto als een van de weinige of misschien wel als enige. Dan verlaten we de orka’s en racen naar Holgate Glacier, aan het eind van de Holgate Arm. In de verte doemt de gletsjer op. Het beeld is overweldigend. Een megagrote sneeuw en ijsmassa rijst op uit het water. De grillige vormen en de mooie kleuren benemen de adem. We komen er erg dicht bij en het is net of het onweert, zonder bliksem. Bij iedere rommel of knal dondert er met veel geweld een stuk ijs in het water. We zien heel wat vallen. Helaas, want het is allemaal het effect van de opwarming van de aarde. Toch is het fascinerend. Jammer genoeg kunnen we niet blijven en moeten terug naar Seward. Vol gas, soms wat minder voor bv kanoërs of vissersboten scheuren we over het water. De dwerg van Sneeuwwitje is nog steeds hondsberoerd en ligt met een deken over zijn hoofd in een hoek te slapen. Nog één keer stoppen we voor een groep van 11 otters. Ze dobberen en spelen in de ijskoude zee.

Om 5 uur zijn we in Seward terug, waar we afscheid nemen van captain Joe en Kenny, die goed voor ons gezorgd heeft. Aan eten en drinken heeft het ons niet ontbroken. Broodjes, soep, chips, appel, snoep, cola, koffie, noem maar op. Met de bus rijden we terug naar de parking en dan naar The Farm B&B. we zijn allebei behoorlijk moe. Hoe kan dat ook anders. Even rusten en douchen en dan zijn we weer klaar om naar de stad te gaan. We kopen eerst nog een shirt, een regenjack en een Amerikaanse vlag en gaan daarna eten bij Breeze Inn.

Phons natuurlijk een burger en voor mij halibut. Samen met een flesje wijn fietst het er wel in bij de zeelui. Terug bij de B&B hebben we nog even buiten gezeten. Lekker nakletsen over deze fantastische en onvergetelijke dag. Maar de ogen vallen bijna dicht, dus duiken we tegen half 11 het bed in. Tijd om te dromen van alle mooie dingen.

27 juli 2007 Palmer – Seward

We hebben allebei heerlijk geslapen. Het bed is zo groot, dat je elkaar moet zoeken. Om 8 uur zitten we aan het ontbijt: fruitsalade, pannenkoeken met een grote keuze aan siropen, bacon van kalkoen en worstjes. Vruchtensap en koffie ontbreken natuurlijk ook niet. Malle Pietje maakt een foto voor het gastenboek. We ondertekenen met een paar vriendelijke woorden het vel fotopapier en krijgen als herinnering een mooi blad met onze foto, een foto van de blauwe kamer en het huis. Heel erg aardig.

We kletsen nog wat en rond kwart over 9 rijden we richting Seward. Het is 60°F, bewolkt maar droog. We zitten zo op de Highway 3 en rijden richting Anchorage. Dit is ongeveer 40 mijl en hier aangekomen gooien we eerst de tank vol en drinken een stevige koffie op het terras van Starbucks. Als de koffie op is, vervolgen we onze weg. We rijden de Seward Highway op lang de Turnagain Arm. Het is laag tij en daarom zien we bij Beluga Point geen beluga-walvissen. Al snel rijden we door de bergen met besneeuwde toppen en zien we prachtige gletsjers. Het is heel relaxed om met 55 mijl per uur (=90 km) door zo’n prachtig landschap te rijden. We rijden door tot Moose Pass en passeren vele riviertjes.

Een paar mijl voor Seward slaan we rechtsaf de Exit Glacier Road in. 14 mijl verderop is het Visitor Center en zijn er een aantal trails naar Exit Glacier. We nemen de “moderate”overlook trail. Deze is 2 km en stijgt 70 meter. De inspanning is meer dan de moeite waard. We staan pal voor een joekel van een gletsjer met blauwe kleuren en zien de ijskolos langzaam smelten. Dit is echt prachtig. We wandelen op ons gemak terug en een uur later zijn we weer bij het Visitor Center, waar José haar tweede berenbel koopt. Snap ik niet. Wil je zo graag beren zien, dan koop je bellen om die beesten te verjagen. Zal wel aan mij liggen. (ach Phons, zie het als een leuk souvenir, een kinderhand is snel gevuld)

We nemen allebei een paar boterhammen en rijden dan naar 4th Avenue in Seward. Hier zit het kantoor van Kenai Fjord Tours. Voor morgen hebben we een cruise van 9,5 uur gereserveerd. Op advies van John uit Mississippi, die we in Fairbanks bij Allen en Verna hebben ontmoet, proberen we onze tickets te “upgraden”voor een 9 uurse tocht met een kleine boot van Mariah Tours. In plaat van met een groot cruiseschip ga je dan met een bootje voor 15 personen op pad. Zo’n bootje is veel wendbaarder, komt dichter bij de bezienswaardigheden en gaat op de wensen van de passagiers in. Jippie, er is nog plaats en met een bijbetaling van $20 kunnen we met de veel avontuurlijkere kleine boot mee. We kuieren nog wat rond bij de haven van Seward en zien vissers en vissen.

Dan gaan we op zoek naar Salmon Creek Road, waar de Farm B&B ligt. TomTom wijst ons hier goed naar toe. De man aan de receptie heeft een zware beroerte gehad en kan niet praten en amper lopen. Hij wijst naar de deur, waar enveloppen opgeplakt zijn. In de envelop zit de sleutel en een beschrijving van hoe je bij je kamer komt. We moeten naar Jack´s Room, bij de deur linksaf en dan moet er een trap zijn. We vinden niks. We stonden met onze rug naar de deur. Dat doe je toch altijd als je naar buiten loopt? We moesten echter rechtsaf. Na wat zoeken hebben we de kamer gevonden, lekker ruim met een balkon. De toilet en douche delen we met de mensen aan de andere kant van de badkamer.

Het is opgeklaard en we zien blauwe lucht met wolken. In het zonnetje is het 27°C. Hoezo is het ´s zomers koud in Alaska? Het is 10 over half 7, de zon schijnt en ik zit met een blote bast buiten een pilsje te drinken. Onvoorstelbaar. Na het douchen gaan we downtown Seward om te eten. Eerst gaan we naar een supermarktje, waar we bij de liquorstore bier en cola halen. Dan naar de haven, waar de buit van de vissers wordt binnengebracht. Wat een kanjers. De halibut is bijna niet te tillen. Even verderop wordt op een lange tafel de vis schoongemaakt en verpakt.

We willen naar het einde van de 4th Avenue lopen, maar dat is te ver. Dus nemen we de Explorer. In de bibliotheek is gratis internet. Maar het werkt allemaal niet zo. Omdat we geen restaurant naar onze zin vinden, rijden we terug naar de haven. We kiezen voor Breeze Inn Restaurant. José bestelt een zalm en ik een New York steak. Vooraf krijgen we een salade. Het smaakt voortreffelijk, maar zoals we gewend zijn is het veel te veel. Inclusief wijn en fooi zijn we $61 kwijt.

Op ons balkonnetje drinken we nog wat en roken een peuk. Dan is het bedtijd, want morgenochtend rammelt de wekker om 7 uur.

26 juli 2007 Tok – Palmer

Na een onrustige nacht, het was erg licht in de kamer met 2 ramen zonder gordijnen, staan we tegen achten op. Eerst douchen en inpakken en dan ontbijten. Het sap en de koffie staan al klaar. Dan zet Helga gebakken spek en een grote pan op tafel. In die pan zit Dutch Babies, een joekel van een soort zoet brood. Het is heel apart en lekker. Van oorsprong is dit, volgens Helga, een Duits recept. We krijgen van haar een kopie van het recept en haar visitekaartje mee. Na het ontbijt pakken we de auto in en nemen hartelijk afscheid van Helga. Hier zouden we graag een dag langer gebleven zijn, maar wie weet komen we er nog een keertje terug.

Om half 10 gaan we richting Tok. Bij de winkel, die we gisteren al hadden gezien, kopen we voor Phons een sweater eb voor thuis een Eskimo kerststalletje. Ook kan Phons er 10 minuten gratis internetten. Dan is het inmiddels kwart over 10 als we koers zetten naar Palmer. Eerst volgen we een stuk de Tok Cutoff. Af en toe stoppen we onderweg voor een foto. Het landschap is prachtig. Na 64 miles gaan we even de weg af voor een kop koffie. We komen terecht bij Midway Service. Het eenzame geval ligt in de middle van niks. Het is een winkeltje, camping, wasserette en met gratis koffie. De 2 dames binnen zijn erg vriendelijk.
De muur hangt vol jachtfoto’s, en pelzen en her en der staan opgezette dieren of delen ervan. Dan komt de baas binnen en we beginnen een gezellig gesprek met hem n.a.v. de foto;s. Hij, Jay en zijn vrouw Debbie Capps, zijn keiharde werkers. Ze jagen niet voor de fun, maar uit bittere noodzaak. Per jaar mogen ze 4 zwarte en 1 grizzlybeer schieten. Wolven zoveel ze kunnen. De beren en wolven zijn in dit gebied een bedreiging voor de mensen en ze hebben er ook voor gezorgd, dat er geen Moose meer rond lopen. Deze 2 mensen mogen het hele jaar door jagen. Andere mensen mogen maar 2 weken per jaar jagen en als ze dan een beer schieten, moeten ze 4 jaar wachten. Al het vlees wordt gegeten en de pelzen verkocht. Ook vertelde Jay, dat er nog maar 75 mensen in dit gebied wonen. De meesten zijn vertrokken, omdat het leven hier zo duur is. Toen er nog geen stroom was, moesten ze een aggregaat laten draaien. Dat ding kostte $3 aan diesel per uur. Deze man werkt dag en nacht. Per week 50 uur bij een elektriciteitsmaatschappij, brengt 3 keer per week melk in de afgelegen gebieden, gaat jagen voor zichzelf en met anderen. Petje af.

Maar we moeten verder. De gratis koffie is op en voor de vorm kopen we wat vergeelde kaarten voor een paar dollar. Dit is het echte Alaska.

We tuffen door en nemen tot slot de Alaska Highway One. De uitzichten verbazen je iedere minuut. Bomen, grasvlakten, meren en meertjes, bergen met of zonder sneeuw, de toendra. In één woord “amazing”. We krijgen ook nog mooie gletsjers te zien. Bij Matanuska Glacier stoppen. Wat een natuurkracht en pracht. Dan komt de voorspelde roadconstruction. We hebben weer geluk. We sluiten aan achter een lange rij en hoeven maar een paar minuten te wachten. Het kan ook gewoon 25 minuten duren. De weg is ontzettend slecht en het grote materieel is uitgerukt. Ze kunnen nog t/m/ september werken, dan komt de vorst en sneeuw. Tot een mile of 25 voor Palmer is het een rotweg om te rijden: smal, bochtig en nat.

Eenmaal in Palmer begint de ellende echt. We moeten naar B&B Tara Dell’s. Eindelijk hebben we Thrunk Road gevonden, maar geen Tara Dell’s. We zwerven rond. Bij een bedrijf willen we de weg vragen, maar er is geen mens te zien. Dan besluiten we naar het ziekenhuis te rijden,. Daar zullen ze de weg toch wel weten? Aan de overkant van de parking ontdekken we het Visitor Center. Daar aangekomen ( 2 voor half 7 ) is het dicht. Er staat nog een auto. We kloppen en bellen aan en het lijkt tevergeefs. Maar een mevrouw doet toch open en helpt ons. Eerst zoekt ze waar we moeten zijn en belt de B&B. met een stadsplattegrond gaan we op pad. Thrunk Road is erg lang, en in eerste instantie waren we toch op de goede weg. Kwart over 7 hebben we Tara Dell’s gevonden. We komen terecht bij een paar apart. Bij hem lijkt een steek los en zij ziet er niet uit. De B&B is een kast van een huis vol prullaria. Zelfs de kerstboom staat er nog, inclusief andere kerstversiering. We krijgen de blauwe kamer. Het bed is super king-size en de kamer erg netjes.

Net na ons arriveert een ander stel. Het zijn ook Nederlanders. Achter het huis op het terras maken we kennis met Wilma en Ben uit Schijndel. We kletsen even en dan gaan zij weg om te eten. Wij blijven hier en vullen onze magen met brood en bier. Als het gaat regenen gaan we maar slapen. Het is dan kwart over 10. het reuzenbed ligt heerlijk.

25 juli 2007 Haines Junction – Tok

Vandaag hebben we een reisdag van een kleine 500 km. We staan om half 9 op, en José zet een lekker bakkie koffie. Heerlijk op ons gemak starten we de dag. Om 9 uur zeggen we Grűß Gott tegen de uitbater”Albert Schweitzer” en zijn we weg. Het is weer prachtig weer, maar wel fris met 52°F. We rijden dezelfde route als gisteren richting Sheep Mountain. Bij het Visitor Center is vandaag niets te doen. Bij de roadconstruction van 7,2 km hebben we geluk. We kunnen meteen achter de pilotcar aan sukkelen. De weg is erg slecht en dat blijft het hele stuk zo. We rijden in een ruk door naar Beaver Creek ( 146 miles ) en bestellen bij Buckshot Betty’s twee koffies. Dit mens is net zo sacherijnig als de lui aan de overkant bij Ida’s Motel. De koffie drinken onder het genot van een paar boterhammen op aan een picknicktafel op de parkeerplaats. De temperatuur is inmiddels gestegen naar 65°F.

We zijn vlak bij de grens en als ik de Amerikaanse douane verteld heb wat mijn beroep is en dat we bier en sigaren aan boord hebben, mogen we doorrijden. Bij een aantal scenic views stoppen we. Dat moeten we ook bij een aantal roadconstructions. Delen van de weg zijn gravel en de auto ziet er niet meer uit. Bij Bushman Hardings kopen we een zakje Fireweed.

Hoe dichter we bij Tok komen, hoe bewolkter het wordt. We rijden de bergen uit en het begint een beetje te regenen. Rond 3 uur rijden we Tok binnen. Een gat, gebouwd rondom de Alcan Highway. Allereerst gooien we de tank weer vol. Dan hebben we hier morgen geen omkijken meer naar. Dan gaan we naar de supermarkt ( Three Bears ) inslaan voor de lunch van de komende dagen. We kopen ook nog een prachtige kalender voor $7, met bijna allemaal foto’s van plaatsen waar we geweest zijn of nog komen.
Dan gaan we op zoek naar onze B&B: The Off The Road House. Het ligt een paar mijl buiten het centrum van Tok. Zo’n 5 mijl later slaan we linksaf een landweg in. We moeten nog 1,2 mijl hotsebotsen en door grote waterplassen rijden. José vindt dit wel leuk.

Als we bij OTRH aankomen, worden we hartelijk begroet door Helga. Ze is een Duitse ( links snor, rechts snor ), die hier al 30 jaar in de bossen woont. We krijgen een echte cabin in “the wood”. Primitief, maar geweldig. Helga maakt koffie voor ons en we gaan buiten voor onze cabin zitten. Ik drink een paar Labatt’s Blue en we lezen wat. Dit is genieten. Wat een rust.

Rond half 7 gaan we richting Tok. We bezoeken een giftshop, die hele mooie en dure dingen heeft. Dan naar Fast Eddie’s Restaurant voor het diner. De lucht is intussen strak blauw en het is 72°F. We hebben het mooie weer meegenomen. Ik neem een Classic Burger en José een Hawaї Pizza. De Riesling uit California smaakt prima. Het eten trouwens ook.

Als we terug rijden, sjeest José als een echte rallyrijdster door een plas water. Het water splasht boven de auto uit. Voor de cabin roken en drinken we nog wat. Het ontbijt hebben we om half 9 besteld. Ook al is het laat, het is nog klaarlichte dag.

18 juli 2007 Fairbanks – Beaver Creek

We worden om 8 uur aan de ontbijttafel verwacht. De wekker rammelt om half 8 en dit is de eerste ochtend dat ik moeite heb met wakker worden. Verna heeft weer een heerlijk ontbijt gemaakt. We beginnen met een fruitcocktail van banaan, mandarijn, ananas en gedroogde cranberries. Daarna pancakes met blueberries en gebakken spek. Alles smaakt prima. Nancy schuift ook aan, en vertelt over haar avontuur boven de Artic Circle. Ze heeft Musk Oxen, caribous en hele mooie planten gezien. Nancy maakt zich zorgen over het broeikaseffect. Wat gebeurt er met de planten en dieren als de permafrost gaat dooien?
We kletsen er vrolijk op los. Maar dan wordt het echt tijd om te vertrekken. Nog snel even mailen en beurzen. Voor Allen hebben we nog een rolletje Wilhelmina pepermunt. Dat waardeert hij. Dan nemen we afscheid van Verna, Allen en Zachery. Om half 10 vertrekt de Ford Explorer over de 1^e Avenue richting North Pole. Dit plaatsje, 23 mijl van Faibanks, is de woonplaats van de Kerstman. Na wat zoeken vinden we Santa House. José raakt aan de praat met een negerin, die in Nederland heeft gewoond. Haar man wil wel een Topdrop proberen, maar dat bevalt niet goed. In een tuin naast het grote huis loopt Rudolf, het rendier.
Binnen is het Kerstfeest. Zelfs de Kerstman en mevrouw Claus waren in levende lijve aanwezig. Met de Clausjes gaan we op de foto. In de winkel kopen we 50 kerstkaarten, een kerstmannetje en een vlag van Alaska. Na een uur in kerstsfeer te zijn geweest, rijden we de Richardson Highway op richting Delta Junction. Het is mooi weer en het landschap is prachtig. Vlak voor de Junction zien we de Alaskan Pipeline. Natuurlijk stoppen we hier om foto’s te maken.
Bij een souvenirshopje koopt José voor $2 een ijsworm van beverbont. Een halve mijl verder drinken we bij Rika’s Roadhouse in het zonnetje een flinke beker koffie. Bij Delta Junction begint de Alcan ( Alaska-Canada ) Highway. Deze weg is na de aanval op Pearl Harbor i9n WO II aangelegd om Alaska via land te verbinden met de “Lower 48”. Op deze Alcan Highway ( nr.2 ) zien we langs de weg een “mama”Moose. We rijden door naar Tok en picknicken langs de weg. Af en toe stoppen we bij een Scenic View. Hoe dichter we bij de Canadese grens komen, hoe slechter de weg wordt.
We gaan over gravel en moeten soms achter een “pilot-car”aanrijden. Dit gaat in een tempo ven 5 mijl per uur. Rond 5 uur zijn we bij de grens tussen Alaska en Yukon. We maken foto’s bij de borden en passeren de Amerikaanse grens zonder controle. De weg is nu erg slecht, vol gaten en hobbels. Zo’n 20 mijl verderop moeten we 10 minuten wachten voor de Canadese douane. We zijn al in Beaver Creek, en de procedure is eenvoudig. Een paar vragen beantwoorden en we mogen door. Rond 6 uur, maar hier in Canada is het een uur later, komen we bij Ida’s Motel aan. Aan de receptie zit een luie neger met een spraakgebrek. We krijgen de sleutel van kamer 201, een loei van een kamer met 2 tweepersoons bedden. José reorganiseert de tassen, terwijl ik een douche neem. We hebben 319 mijl = 500 km gereden en we zijn best moe.
We gaan op zoek naar een restaurant. Omdat Buchshot Betty’s gesloten is, lopen we naar de Westmark Inn. José bestelt spaghetti en witte wijn en ik een Westmark Burger en een Labatt Blue. Dit is jeugdsentiment, want dit merk bier heb ik op mijn Canada-Amerikareis van 1983 heel wat gedronken. En het smaakt nog steeds perfect. Na het eten “stoepen”we nog wat op de galerij voor onze kamer, maar er veel ongedierte. Dus gaan we maar naar binnen om het dagboek bij te werken en de reis voor morgen voor te bereiden. José ligt al plat en ik zal snel volgen. Het is nu 23.00 uur, de lucht is blauw en de zon schijnt nog volop. Wat een leven!

17 juli 2007 Fairbanks

Met de Logcabin B&B hebben we het echt getroffen. Een prima bed en een ruime kamer. De sanitaire voorzieningen zijn ook top. Om kwart over 8 zitten we met een internationaal gezelschap te ontbijten: Allen ( USA ), Verna ( Mexico ), Alexander ( Let ), Melissa ( Brazilië ), John en de taart uit Mississippi ( USA ) en wij. Het ontbijt begint met een stuk meloen en frambozen. Vervolgens gebakken eieren, spek, koffie en sinaasappelsap. Gewoon voortreffelijk. We kletsen gezellig met de nieuwsgierige Amerikanen en komen geen praat tekort.

Na het ontbijt ga ik eerst internetten een mail naar Tilburg sturen. Daarna vertrekken we naar het Museum of the North. Dit museum, dat op de campus van de UAF ( University of Alaska Fairbanks ) ligt, is pas in 2005 geopend. De architectuur van dit gebouw is fenomenaal. Voor $10 p.p. mogen we naar binnen. We reserveren meteen voor de Wintershow voor $5 p.p. De art-gallery hebben we zo gezien. Dan scheiden onze wegen en doen we het museum in “eigen tempo”. Het museum is in één woord amazing. Bij de ingang staat een grote opgezette grizzlybeer van 9 feet = 2,7 meter.
Van de korte historie van Alaska wordt uitgebreid verslag gedaan. De Russische periode, Wereldoorlog 2, hoe word ik een staat, de goldrush, de Alaskan Pipeline, de permafrost enz. ook aan beesten geen gebrek. Van mammoets tot vogels, (ijs )beren, buffels en zeeotters.
De Wintershow is erg leerzaam. Je krijgt echt een beeld van wat de winter in en voor Fairbanks betekent. De animatie, waarin getoond wordt waarom het ’s winters 3 uur en ’s zomers 31 uur licht is, is super .Na de show kopen we 2 koffie die we buiten in de zon opdrinken. Er komt nog even een man een praatje maken. De mensen hier zijn vriendelijk, maar ook nieuwsgierig. Als hij hoort dat we uit Nederland komen, en dat ik met computers werk en José les geeft, stelt hij onmiddellijk voor om hier te komen wonen. Er is hier voor ons volop werk zegt hij. Dat hebben we al vaker gehoord. Als het even kan moeten we ook een lading vrouwen meebrengen. Die zijn er veel te weinig in Alaska.

Na de koffie en het gesprek vervolgen we onze culturele toer. Ik geniet met volle teugen en dat is lang geleden dat dit in een museum gebeurd is ( Evoluon 1968 !!). Om half 3 houden we het voor gezien. We hebben het intussen koud van de airco die op 15 graden staat. We rijden naar Collegeroad, want hier is een hele grote supermarkt. We kopen brood, kaas, chocoladekoekjes voor José en 24 Butweiser voor mij. Omdat we maar 200 peuken mochten invoeren, moet de voorraad worden aangevuld. We kopen een doosje van 10 stuks voor $4,25 op proef. We vragen de weg naar Barnes & Nobles,want we willen een Milepost kopen. We vinden er een, kosten $27,95. ik koop voor $8 ook nog een boek van Nelson Demille: Lion’s Game. Leuk voor de oktobervakantie, want de komende weken zal ik hier wel niet aan toekomen. José ziet een grote schoenenwinkel. Ze wil nieuwe Columbia slippers hebben. Helaas hebben ze deze niet. Ik zie wel leuke Columbia sneakers. Ze zitten als gegoten en zijn in de opruiming. Van $79,99 voor $59,99. inpakken en wegwezen. We rijden terug naar de Cabin Lodge en ik drink op de veranda een paar pilsjes en lees in de Milepost de route van morgen. José neemt intussen een verfrissende douche en komt me daarna gezelschap houden. Het is nu 19.22. uur en 27,2 °C op 65 ° Noorderbreedte en 237 meter hoogte.
We lopen naar downtown Fairbanks om een restaurant te zoeken. TomTom heeft een paar suggesties en we kiezen Soapie Smith’s restaurant. José neemt een halibut en ik een prima steak. De knul uit Bulgarije doet enorm zijn best. Het eten is er goed en John Cleese probeert de show te stelen. Na het eten wandelen we op ons gemak terug naar de B&B. donkere wolken verschijnen aan de hemel.op het terras lezen we nog wat. Allen komt nog een praatje met ons maken en geeft nog wat tips. Om half 11 gaan we naar onze kamer en kijken naar een documentaire over de aanleg van de Alaskan Pipeline. Allen heeft in deze reportage een bijrol. Hij vertelt waarom hij in 1973 van Utah naar Fairbanks kwam. Als leraar verdiende hij in Utah $1000 per maand. Bij de Pipeline, als vorkheftruckchauffeur kreeg hij $1500 per week. Wel was dat 12 uur per dag, 7 dagen in de week keihard werken. Nu heeft Allen zijn hart aan Alaska verloren en leeft hier nu al 34 jaar erg gelukkig.

Om kwart over 11 gaan we slapen. Typisch, we hoeven het licht niet uit te doen.

16 juli 2007 Denali NP – Fairbanks

Opnieuw hebben we heerlijk geslapen. Na het ontbijt beneden gaan we de boel inpakken, de bedden afhalen en wegwezen. Dat was om 10 uur. We gaan nog één keer naar Denali N.P. voor een laatste wandeling. Vanaf het Visitor Center vertrokken we naar Mount Healy. Een stevige klim, vergezeld door alweer muggen. De DEET doet hier goede zaken. Ook de zon doet goed zijn best.
We houden het vol tot ongeveer de helft. Het is keizwaar en we draaien om. Gek hè, naar beneden gaat altijd sneller. In het park drinken we eerst een lekkere koffie en eet ik een noten/bananenmuffin. Dan gaan we op weg naar Fairbanks, met een korte stop in het dorpje naast het park. Daar kopen we een T-shirt, een beertje en een berenalarmbel. De reis verloopt voorspoedig. Op de weg is het rustig en het zonnetje schijnt. We “brunchen”onder het rijden met een appel en een paar boterhammen. Eenmaal in Fairbanks wijst TomTom ons de weg en net na vieren arriveren we bij Verna en Allen Fleming. Ze runnen de B&B: Down Town Log Cabin Hideaway. Ze zijn erg gastvrij en vooral Allen roert zijn mondje. Hij geeft tips voor ujitstapjes en kletst de oren van het hoofd. Verna is heel rustig. Zachery, de hond is een lief beestje.

Onze kamer is ruim, fris en gezellig. We maken intussen kennis met de buren in huis. Het is een stel uit Brazilië dat hier ook logeert. Ze kwamen vrolijk binnen, maar na een telefoongesprek hebben ze knallende ruzie. Gezellig. Op de veranda hebben we wat gedronken en nu, terwijl ik schrijf, is Phons aan het internetten. Straks gaan we in de stad wat eten. We gaan te voet, want het is maar 10 minuutjes lopen. Na het douchen gaan we op pad. Het is een lange rechte weg naar het centrum. Op advies van Allen gaan we naar de Thai. Phons bestelt er iets met kip en ik met garnalen.
We drinken er een flesje Heineken en een glaasje witte wijn bij. Het is heerlijk. Na het afrekenen slenteren we via het parkje terug. De temperatuur is zalig en de zon die nog lang niet onder is, is scherp aan de ogen. Rond half 10 zijn we terug bij de B&B, en omdat het nog zo lekker is buiten, ploffen we met een drankje en een boek neer op de veranda.
We zitten er nog maar net, of we krijgen gezelschap van een stel: John en een dikke taart, waar de mond niet van stilstaat. Ze hebben eten afgehaald bij de Thai, waar wij net zijn geweest. Als ze alles op hebben gaan we kletsen. Phons krijgt van John the Milepost te zien. Het is een compleet boek met kaarten info en plattegronden van o.a. Alaska. Misschien iets voor ons, omdat er ook een deel Canada in staat. Daar hebben we helemaal geen documentatie van. Morgen even in de boekwinkel kijken.

15 juli 2007 Denali NP

Tjonge, jonge, wat was dat gisteren een dagpas tegen half 9 waren we echt wakker.. We hebben echt als een blok geslapen. Eerst een heerlijke douche en daarna beneden ontbeten. We hadden nog brood, een beetje kaas, jam en pindakaas. Dat samen met een paar bekers thee was een goede start van de dag. Heerlijk, alles op ons dooie gemak.
De standaard zondagse eieren waren er dan wel niet, maar toch. We besluiten om naar Denali N.P. te gaan voor een lekkere wandeling. Rugzak, kisten en we kunnen er op uit. In eerste instantie rijden we het park voorbij, op zoek naar een supermarkt om brood te kopen. Voor 3 dollar kunnen we even vooruit. Dan naar het park. Maar eerst is het koffietijd. Voor allebei een beker koffie, klein naar Amerikaanse maatstaven. In het zonnetje genieten we van het bakkie.

Als eerste lopen we de Taiga Trail, die op het einde overloopt in de Horseshoe Lake Trail. Het is heerlijk rustig en de omgeving schitterend. Het tweede deel naar het meer gaat flink steil naar beneden. Onderweg word ik op mijn voorhoofd gestoken door een insect. Het wordt een grote vervelende plek. Beneden bij het meer is het warm en het uitzicht geweldig. Op een bankje rusten we wat en kletsen met een stel uit Nieuw-Zeeland. Boven op de berg komt de Alaska Express luid fluitend langs. Het plaatje is compleet. De weg terug was lekker zweten. Een eekhoorn poseerde voor de foto. Aan het einde van de tocht hebben we gepicknickt in de achterklep van de auto. Met een beker koffie en vers brood werden de hongerige magen gevuld.
Na de lunch gaan we voor een tweede wandeling. Het eerste deel over de Taiga Trail, dan de Meadow View TRail, met nog een stukje Roadside Trail. Nu is het andersom en moeten we flink klimmen. De klim wordt beloond met een prachtig uitzicht. Het dal, de bomen, de bergen. Geweldig. Geweldig waren ook hier weer de muggen. Het stikt hier van die rotkrengen. Goed, je moet er wat voor over hebben. Op de weg naar beneden zagen we nog een mooi vogeltje. Terug bij het Visitor Center hadden we 45 minuten gelopen. We lijken wel snelwandelaars, want volgens de kaart was het anderhalf uur. Toch zijn we behoorlijk moe. Gisteren heeft er behoorlijk ingehakt .Om uit te rusten gaan we nog een keer naar de film kijken.
Tot slot gaan we nog naar het Murie Science and Learning Center. De chauffeur van gisteren gaf daar hoog van op, maar ons viel het zwaar tegen. In 15 minuten waren we er klaar. We gaan lekker terug naar de hostel. Hier kunnen we op ons gemak schrijven, lezen, drinken. Phons gooit daar een paar dollar in de flappenhap ( geen tap ) en kan gaan internetten. Het is hier heerlijk rustig.
Pas rond 6 uur komen de mensen binnen. Het is allemaal jeugd. De meiden gaan een voor een naar de kamer naast ons en komen terug om te kokkerellen. Ze horen niet bij elkaar. Ook een stel knullen komt binnen om te koken. Nu zijn we echt in een jeugdhostel beland. Dit wordt de tweede film van vandaag. Blikken worden opengedraaid en weet ik wat al meer. Ik houd even een schrijfpauze, dan kan ik straks vertellen wat ze eten.
Wat staat er op het menu? Brood en wat nootjes, brood met soep, couscous met soep in een steelpan met te grote deksel. Een ding is zeker: ze zijn in ieder geval allemaal rustig. Het is wel te hopen dat het eten beter heeft gesmaakt, dan dat het rook. Inmiddels zijn de Duitsers ook gearriveerd. Ze hebben meteen de halve keuken nodig. Laat ons straks nog maar een keer naar de overkant gaan. Driemaal is scheepsrecht. Het is er stampvol, maar we hebben geluk. We kunnen kiezen uit een kleine tafel tegen de muur en een vier persoons tafel aan het raam. Het wordt het raam. Voor de derde achtereenvolgende keer bestelt Phons een Moose-burger en ik zalm, maar nu met kokos .Zoals bijna gewoonlijk een flesje Jacob’s Creek Chardonnay 2006 ( oost Australië ) erbij. Het is weer smullen geblazen. Als we tot slot de rekening krijgen is de wijn $3 te duur. Deze keer hadden we het gemerkt.
Om half 10 zijn we terug bij de hostel. Het is nog klaarlichte dag. Hoe leg je dat thuis uit? Om middernacht is het nog gewoon licht. En daarna is het een uur of vier schemerig. ‘s Winters omgekeerd. Onvoorstelbaar. We hebben mazzel met het weer zegt Phons net. En dat is ook zo. Om kwart voor 10 hebben we een blauwe lucht met hier en daar een klein wit wolkje. We zitten nog buiten met een vest aan, gezellig samen met de muggen. Maar om half 11 is het toch echt bedtijd. Over onze jetlag zijn we heen, maar de buitenlucht doet zijn werk. De laatste nacht in de hostel.

Waar komen we morgen terecht?

14 juli 2007 Denali NP

Vandaag staat de eerste gereserveerde excursie op het programma. De wildlife and tundra tour. Met de bus helemaal naar het einde van de park road: Kantishna. Om 05.10 uur rammelt de wekker. We zijn er klaar voor en al snel zitten we in de kleren. Als ik op het toilet zit, spot José moeder moose met twee kalfjes. Ze lopen zo maar langs onze blokhut. Beneden koken twee kerels hun ontbijt: havermout pap. Wij lopen meteen naar onze auto en rijden de 5 mijl naar Denali Cabins. Het is kwart voor zes als we hier aankomen en de bus rijdt samen met ons het parkeerterrein op. Het is 48° F = 9° C. We kunnen meteen instappen en kiezen een plaats aan de linkerkant. Een tip die op de voucher stond: de beste plaats om wild te zien.
Om tien over zes rijden we weg en pikken bij Grizzly Bear en het dorpje nog meer toeristen op. Onze chauffeur, Martin Brewer, begint meteen door zijn microfoon te vertellen. Hij is erg spraakzaam maar met zijn accent soms moeilijk te verstaan. We rijden via het visitor center, via Savage river, Sanctuary river naar de Teklanika river. Onderweg zien we Mount McKinley. De berg is bijna in zijn geheel zichtbaar. Volgens Martin ziet 20% van de toeristen McKinley, gedeeltelijk. 8% ziet de berg in zijn geheel en 2% ziet behalve de top ook de “buren”van Denali.Bij Teklanika River heeft Martin een verrassing: koffie, thee en snacks. We krijgen een mooie plastic mok met deksel en drinkopening en vullen deze met nescafé. We nemen ook een heerlijke chocolade koek. Het smaakt voortreffelijk.
Na een pauze van zo’n 20 minuten rijden we verder. Dan zien we twee wolven langs de weg lopen. Ze lopen een stuk met ons mee. Een zwart gevlekte en een grijze. Ze lopen onder ons raam van de bus door. Even verder stoppen we weer. Er is een grizzly beer gesignaleerd. In de verte loopt ze op haar gemak bessen te eten. Omdat ze een licht vacht heeft is het een vrouwtje. Ze heeft ook nog een jong bij zich. Iedereen vergaapt zich en omdat we aan de verkeerde kant van de bus zitten is het een beetje dringen. Dit zal jammer genoeg de hele dag zo blijven. Het was dus een waardeloze tip.
Na tien minuten rijden zien we weer een grizzly. Deze is een stuk dicht bij. We hebben nog geen 37 mijl gereden en al drie beren gezien. Elke keer als we wild zien heeft Martin hier een verhaaltje bij. Vragen weet hij ook met humor te beantwoorden. Onder het vertellen en het chauffeuren houdt hij de omgeving in de gaten. Met zijn haviksogen spot hij boven op de rotsen een kleine groep dall sheep. Met de verrekijker zijn ze nog klein! Deze berggeiten komen we nog een paar keer tegen. Telkens stoppen we. De volgende sanitaire stop is bij Polychrome rest area. Het landschap is prachtig, jammer van de bewolking. Beneden zie Martin drie caribou’s grazen. Wat een prachtige beesten.
Met 25 mijl per uur rijden door dit prachtige park. We rijden ruim een uur door taiga en toendra. De volgende rest stop is bij Toklat river. Vlak bij de parkeerplaats staat een grote moose te grazen. We mogen van Martin wel uit de bus maar niet de weg oversteken. Het is een prachtig mannetjes exemplaar met een groot gewei. Er wordt volop gefotografeerd en gefilmd.
Als de moose de weg is overgestoken verzamelt Martin de groep en rijden we weer verder. We passeren Wonder Lake en om 12.00 uur komen we in Kantishna aan. Dit is een oud mijnwerkers plaatsje. Hier wacht ons de tweede verrassing. We krijgen een lunch aangeboden. Langs de snel stromende rivier lopen we naar een hele grote blokhut. Hier staan een uitgebreid buffet met thee, koffe, limonade en ijsthee. op ons te wachten. Het smaakt uitstekend.

We hebben ruim een half uur om de omgeving te verkennen. Om kwart over 1 vertrekken twee wandelingen. De eerst door een botanische tuin en de tweede naar het Fannie Quigley huis. Wij nemen de laatste. Een enthousiaste student op geitenwollen sokken en sandalen, een echte milieuactivist, vertelt op amusante wijze het verhaal van Fannie. Een Poolse die rond 1900 naar Alaska is gemigreerd en hier pionierswerk heeft gedaan. Een zeer bijzonder verhaal. We worden lek gestoken door de muggen.
Na zo’n drie kwartier zijn we weer terug. Nog vlug een sanitaire stop want om kwart over twee wordt de terugreis ingezet. Als we een half uur aan het rijden zijn begint het flink te regenen. De hoop om nog wildlife te zien geven we op. We stoppen minder dan op de heenreis. Het weer kan hier heel snel veranderen want na de bui schijnt de zon weer. We zien een prachtige regenboog.
Dan stoppen we bij een informatiecentrum met een souvenir shop. We kopen kaarten van de big 5 en een boek over de geschiedenis van het Denali Nation Park ($10). Dan rest ons nog de laatste etappe. Eerst zien we een vos en dan een hele grote mannetjes grizzly beer. Deze is heel dichtbij en is zichtbaar op de foto! Een prachtig gezicht. Vijf minuten later zien we nog twee grizzly beren. Een mannetje en een vrouwtje. Deze zijn lui en liggen een beetje te rollebollen. Onderweg naar het visitor center ziet Martin nog een hele grote valk. Dit exemplaar is het grootste in zijn soort. Het is kwart voor acht als we bij het visitor center aankomen. We gaan eerst langs het dorpje, dan naar Grizzly Bear en vervolgens naar Denali Cabins. Het is kwart over acht als we terug zijn bij de Denali Morning Hostel.
We kleden ons om en gaan bij het Creekside café eten. José een zalm (de whaler) en ik weer een Mooster burger, dit keer zonder kaas. Een fles Chardonnay mag natuurlijk niet ontbreken. In de ontmoetingsruimte van de hostel drinken we nog een afzakkertje. We zitten in een gemêleerd gezelschap.
Om tien uur gaan we ons bed opzoeken. We zijn moe en voldaan en vallen als een blok in slaap!

13 juli 2007 Talkeetna – Denali NP

Weer waren we op tijd wakker. Het slappe piepbed heeft wel voor wat rugpijn gezorgd, maar dat gaat wel over. Na alles ingepakt te hebben gaan we eerst ontbijten. Allebei een roerei, Phons met thee en ik met koffie. Ook nu fietst het erin. Na het afrekenen, gaat de bagage de auto in en levert Phons de sleutel in. Precies om 5 voor half 10 verlaten we Talkeetna. Het was een leuk en gezellig begin hier van de vakantie. Nog maar net op weg begint het te regenen en de zware bewolking zorgt ervoor dat de bergen niet te zien zijn. Wat hebben wij de afgelopen twee dagen stinkende mazzel gehad. Bij de afslag naar Peters Creek gooien we de tank vol. Zo’n 13 gallon moet erbij. Met een volle tank en zonder zorgen gaan we op weg naar Denali. Onderweg stoppen we bij een aantal interessante punten. Als eerste bij mijl 135 op de Park Highway bij Denali view south voor een mooi uitzicht. Nou het was mooi, maar de bergen lagen verscholen achter de wolken. We zijn er nog naar boven gelopen, ook al hiel dat niet voor wat het uizicht betreft. Weer terug naar beneden, nog even gekletst met een Amerikaanse die wat tips had.
Het Veterans memorial op mijl 147 was als tweede aan de beurt. Klein maar fijn. Daar hebben we eerst koffie op en onze eerste souvenirs gekocht. Een kalender van $12 en een agenda voor $13. Bij mijl 163 was het tijd voor Denali view north. Wat was daar te zien: wolken! Rond de klok van twee waren bij Carlo Creek waar het Denali Mountain Morning Hostel lag. De eerste indruk is niet positief. Alles ziet er zo piepklein uit. We zien het wel. We nemen een snelle lunch met krentebollen en boterhammen met kaas. Omdat we pas om 16.00 uur in kunnen checken rijden we naar de officiële ingang van Denali National Park. De start was bij het Wilderness Acces Center. Het was aardig, maar niet zo bijzonder. Het Visitor Center was schitterend. We kregen een prachtig overzicht van planten en dieren en tot slot een geweldige film over het park. Er is ook een TV scherm waarmee je via een webcam het zicht op Mount McKinley vanaf Wonder Lake kunt zien. Voor overmorgen hebben we vast wat startpunten voor wandelingen opgezocht en even op het station gekeken.
Dan wordt het tijd om terug te gaan naar de Moutain Morning Hostel om in te checken. Onderweg hebben we nog even gekeken waar we morgenvroeg voor bus op moeten zijn. Bij de hostel aangekomen krijgen we een kamer boven in het octagon. Het valt alles mee. Een leuk kamertje, waar we in ieder geval de tassen kwijt kunnen. De kamerdeur mag niet op slot, want op ons kamertje is de fire escape. Omdat het weer zonnig is, gaan we aan de rivier wat drinken, uit eigen voorraad. Het is er zalig zitten. Dit houden we vol tot 18.00 uur, want dan is de zon foetsie. Uit de auto halen we eten en drinken. De tomaten en kaas gaan met naam erop in de koelkast.
Intussen is het 1e kookstel aktief. Wij gaan wel naar de overkant. “Het is stil aan de overkant”, geldt hier niet. Het is heel druk bij McKinley Creekside cafe, maar voor ons is er een tafeltje. Eerst krijgen we de standaard bekers met water en ijs. We bestellen een lekkere fles wijn, Phons een flinke burger met friet en ik zalm met een appel bruine suiker en amandelen. Het is een ware feestmaaltijd. De knul die ons bedient is heel aardig. Even iets anders dan dat ongelooflijk snauwerig stuk chagrijn van gisteren.
Na het eten is de lucht strakblauw en de zon straalt en is nog warm. We wandelen nog wat rond en proberen bij een soort Pizza-hut bier en thee te bestellen. Dat mislukt dus. Vandaar dat we bij de hostel een afzakkertje van ons zelf drinken. Heerlijk tussen de rook van barbecue en kampvuur. Het lijk behelpen, maar het heeft wel wat. Straks alvast brood maken voor morgen. We moeten om 5.45 uur weg voor de bustocht door het park. Dus gaan we maar op tijd slapen. Met muggentroep want de eersten zijn al gespot op de kamer.

12 juli 2007 Talkeetna

Na het ontbijt gaan we met de Explorer naar twee viewpoints van Mount McKinley. De eerste is 1 mijl vanaf het dorpje. Hier hebben we een prachtig uitzicht op de Alaska Range. Mount McKinley torent er hoog boven uit. We hebben geluk dat het helder is. Het is wel fris: 58° F = 14,5° C. Na tien minuten wordt McKinley bedekt met wolken flarden. We rijden de Talkeetna Spur Road af naar de Park Highway. Hier slaan we rechtsaf. Bij een brug moeten we tien minuten wachten. Er wordt aan de weg gewerkt en er is maar één rijstrook beschikbaar. Met tien mijl per uur rijden we de brug over. Bij mijl 115 slaan we links af de Peterville road in.

Na zo’n 8 mijl wordt deze weg onverhard. Het is een oude mijnwerkers weg waar we bij mijl 20 een uitzicht punt moeten vinden. De weg slingert flink en gaat gestaag omhoog. We rijden van 100 naar 400 meter hoogte en laten een flinke stofwolk achter ons. Bij mijl 20 zien we echter alleen maar bos en in de verte is geen berg te zien. Als we bij mijl 23 nog geen bergen zien, besluiten we om te draaien. Bij Fork roadhouse leggen we aan voor een koffie. Hier kun je in de middle of nowhere overnachten. We vinden de uitbater die met van alles bezig is: de was, de kamers en de hond. We bestellen twee koffie en krijgen twee american sized mokken. De troost smaakt goed en dat voor 2$. We krijgen bezoek van vijf duitsers die aan het bier schieten. We wandelen wat en rijden dan terug naar de Park Highway. Bij mijl 18 zien we het bergmassief. Dit is het uitkijkpunt dat we van gaans gewoon voorbij zijn gereden. Te veel op mijl 20 gelet? Mount McKinley is weer mooi zichtbaar en we maken mooie foto’s.
Een paar mijl verder weer een prachtige scenic view. Voor ons een meertje met op de achtergrond de Alaska range. De foto is prachtig met de spiegeling in het meer.
We rijden terug naar Talkeetna en stoppen nog een keer bij mijl 13, maar het uitzicht is nu een stuk minder dan vanochtend. Om 14.15 uur zijn we terug bij The Roadhouse. We gaan op zoek naar een terrasje om te lunchen. Het is inmiddels 27° C en de zon schijnt er vol op los. Omdat bij American High Mountain Pie en bij Wildflower alles bezet is, strijken we neer bij West Rib Café and Pub. José bestelt een wijn en een kleine Ceasar’s salat en ik twee Corona’s ($19). Het is hier goed toeven. Om kwart over drie beginnen we aan de hike langs de rivier. Na een half uur zit deze er al weer op en zijn we bij de brug die de Alaska railroad over de Talkeetna river verbindt. We wandelen door het historische Talkeetna en bezoeken het museum ($6). Dit geeft een goed beeld van het leven en de bezittingen van de miners en trappers zo’n 100 jaar geleden. In de laatste cabin bevindt zich een grote maquette van Mount McKinley. De twee routes die de bergbeklimmers namen om de tot te bereiken (61 km) zijn mooi aangegeven.

We kopen kaarten en postzegels en drinken bij American Pie Mountain High een witte huiswijn en een beugelfles Grolsch. Dan gaan we naar de kamer en nemen een heerlijke douche. Ik maak gebruik van de gratis internet mogelijkheid voor gasten en mail een status update door aan papa. De AEX is van 553 naar 560 gestegen maar de browser van de Mac kan mijn favoriete sites niet aan. We wandelen naar West Rib Café and Pub. Buiten zijn alle tafels bezet dus gaan we binnen zitten. Voor allebei een broodje hamburger met “shoestring french fries”. José een witte wijn en voor mij een flesje Heineken. De burger smaakt voortreffelijk en is uitgedost met sla en gebakken uien. We rekenen $18,40 af. Omdat de serveerster een groot stuk chagrijn was, waar geen vriendelijk woord uitkwam, geven we deze keer geen fooi.

Bij Mountain High nemen we nog een afzakkertje (wijn en bier). Hier is weer live muziek. Dit keer hebben de muzikanten een Ierse komaf. De ogen worden zwaar en om 22.00 uur is het bedtijd. Wat een geweldige dag in het plaatje met het motto: “where the road ends and life begins”.

11 juli 2007 Anchorage – Talkeetna

Om 6 uur zijn we al klaarwakker. We springen eerst onder de douche en gaan dan de spullen reorganiseren. De rugzakken worden ingeruimd en de landkaarten + adreslijsten voor in de auto klaar gelegd. Het ontbijt is om 8 uur. Een saai stel uit Florida zit met kleinzoon aan tafel. De jus uit pak en de koffie/thee zijn al ingeschonken. Vannacht hebben we onze bestelling nog door moeten geven. Dan krijgen we french toast, of te wel wentelteefjes. De smaak is prima, maar het is zwaar eten. De eetmanieren van dat joch slaan alles. Zijn wij dan zo Pietluttig?. Na het ontbijt gaat Phons internetten en ik de laatste dingen inpakken. Om 10 over 9 vertrekken we bij Donna. De eerste stop is na 26 mijl in Eklutna, waar een klein Russisch orthodox kerkje met kerkhof ligt. Een grote groep mensen is er aan het werk, om de boel op te knappen. Voor ons is het geen $5 per persoon waard om bouwvakkers te zien. We vervolgen de route en het weer wordt steeds beter.

Voor we er erg in hebben zijn we al in Wasilla. Daar gaan we shoppen. Een voorraadje aanleggen voor de komende dagen: fruit, kaas, brood en drinken en niet te vergeten een tempex koelbox, cola light en 12 blikjes Budweizer. Buiten in de zon drinken we een cappuccino. Dan ruilen we van plaats in de auto en rijd ik richting Talkeetna. Het is even wennen. De rechterhand wil automatisch schakelen. Het landschap is prachtig. Rond 1 uur rijden we Talkeetna binnen. Piepklein, een paar straten naast Mainstreet, en veel toeristen. De Roadhouse is snel gevonden. We kunnen al op de kamer. Het wordt nummer 2, naast de douches en toiletten. Kan makkelijk zijn, maar ook lastig. We zien wel.
Eerst gaan we het gat verkennen. Het is gezellig druk. Bij Mountain High Pizza Pie drinken we een pint en een emmer cola. De honger wordt gestild met een broodje kip/kaas. Als alles op is gaan we naar de rivier. Die is ook snel gevonden. Aan de oever van de Talkeetna River is het goed toeven. We hebben het mooie weer meegenomen. Als antwoord op de vraag “Waar gaat de reis dit jaar heen? Alaska”, reageerden de meeste mensen met: Oei hoe koud is het daar? Moesten ze vandaag eens komen temperaturen: (30° graden Celcius). Bloedheet en goed verbranden. We slenteren nog wat langs het water, gaan even terug naar de kamer en dan weer het dorpje in om te kijken waar we vanavond gaan eten. Michelle is erg duur. Via het vliegveldje en het kerkhof belanden we bij Wildflower Cafe. Daar drinken we voor $6 een Heineken en een cola.
Af en toe speelt de biologische klok op. Een ding is zeker: we moeten niet gaan liggen.
Om half 7 als ik even naar buiten ga is het flink afgekoeld en vallen er een paar spatjes. Het blijft bij een paar want als e gaan eten is het droog. Overal zijn het burgers en een normale maaltijd is erg duur. Na veel zoeken komen we toch weer terecht bij Mountain High. Phons is nog niet in zijn ritme en wil niet eten. Zelf neem ik een pizzapunt. Smaakt best goed. Intussen krijgen we op afstand les in pizza eten/vreten. Ze schrokken alles hap-slik naar binnen.
Op het terras hebben we live muziek. Een hele dikke (kunnen ze twee anderen van maken) deed zijn best en Phons genoot. Er stond een rotwind en het werd koud. Gelukkig was vesten halen een kwestie van oversteken. Als alles op is en afgerekend, lopen we nog naar de rivier. Gossie, half 10, stik licht en volop lage zon. Hartstikke maf. Bij de rivier zien we tot onze grote verrassing Mount McKinley in de verte. Alleen de top ligt in de bewolking. Ernaast nog meer besneeuwde bergen. Dit is wat je noemt het toetje van de dag, te weten dat de berg maar 20% van de tijd zichtbaar is.
Dan is het echt bedtijd en om half 11 gaat het elektrische licht uit. De natuur hier verlicht gewoon verder. Dus gewoon ogen dicht en knorren maar. Oja, ook stil liggen. Het bed piept van alle kanten. Op de gang is het nog niet rustig. De muren zijn hier van figuurzaaghout. Je hoort alles en iedereen. En de mensen hebben allemaal zo’n harde nasale Nanny Fine stem.

10 juli 2007 Amsterdam – Anchorage

Het is 10 over 7 in de ochtend als we gepakt en gezakt naar de bushalte lopen. We hebben een geplande reisdag van 26 uur voor de de boeg. De bestemming: Alaska. “The Last Frontier”.
Lijn 2 is mooi op tijd en binnen tien minuten staan we op Station West. We trekken twee enkeltjes 2e klas naar Schiphol (€ 16,70 per stuk). De trein richting Den Bosch staat al klaar. Hij vertrekt drie minuten te vroeg en een half uur later staan we in Eindhoven!? Dat begint goed. Geen nood want de trein naar Schiphol vertrekt over 5 minuten. Om 09.45 uur komen we op onze internationale luchthaven aan. Gisteren heb ik onze e-tickets ingecheckt en stoelen naast elkaar geregeld. We hoeven dus alleen onze bagage maar te droppen. Dit duurt nog best lang, maar als dit gebeurd is gaan we door de douane en lopen we naar Bar Amsterdam.

Tijd voor een cappuccino en een thee. De bediening is minder dan we gewend zijn. We drinken nog een pils en een thee en wandelen om 11 uur naar gate E8. We sluiten aan in de rij want elke passagier wordt uitvoerig ondervraagd. De stempels van Turkije en Egypte die in ons paspoort staan, maken ons verdacht. Hier krijgen we vragen over: wat hebben jullie daar gedaan? Ken je daar iemand? Hoe vaak per jaar gaan jullie op vakantie? Na deze security check kunnen we meteen het vliegtuig in. Het duurt nog wel een uur voordat alle passagiers en de bagage aan boord is.

Om 13.15 uur, met 20 minuten vertraging, kiest de Boeing 757 van Northwest Airlines het luchtruim. Vlucht NW35 is vertrokken voor de 3920 mijlen naar Detroit. De verzorging aan boord is goed. We hebben alleen geen individuele tv-schermpjes met video’s en spelletjes. De vlucht is rustig en we doezelen wat weg. Om 15.30 uur locale tijd (= 6 uur vroeger dan in Nederland), raakt de Boeing de landingsbaan van het vliegveld in Detroit. Omdat onze pier nog bezet is, moeten we 3 kwartier wachten. Het wordt bloedheet in het toestel. Daarom zijn we blij als we de gekoelde aankomsthal inlopen. Bij de douane gaat het vlot. Van onze linker- en rechter wijsvinger wordt een elektronische afdruk gemaakt. we worden met een webcam ook nog op de foto gezet.
Dan moeten we lang op onze bagage wachten. Als we deze eindelijk hebben moeten we met de reistassen door de douane. Dit gaat weer vlotjes. Vervolgens de reistassen afgeven bij een belt en op naar de volgende security check. We moeten in een apparaat gaan staan dat controleert of we explosieven bij ons hebben. Uiteraard moeten de wandelschoenen weer uit. Onder het motto “veiligheid voor alles” ondergaan we de procedure gelaten. We lopen naar de gate en zien dat de vlucht naar Anchorage vertrekt vanaf gaat A28.
In een DTW press shop kopen we voor $3,50 2 halve liters Cola light. José heeft behoefte aan een peuk en we lopen naar het enige rokershol op de luchthaven: Fox Sports. Een gezellig café met veel tv’s, allemaal afgestemd op verschillende sportzenders. We bestellen 2 cola’s ($6) en nemen een nicotine shot. Dan lopen we naar gate A28 waar we op het boarden wachten. Ook voor de NW815 wordt op tijd met het boarden begonnen. Dit keer geen strenge controle. We mogen zelfs de aangebroken flesjes cola mee aan boord nemen. De laatste passagiers druppelen rond 19.30 uur het toestel binnen. We moeten drie kwartier wachten voordat de verkeerstoren groen licht geeft om op te stijgen.

De duur van de vlucht van de Boeing 757 is 6 uur en 12 minuten. Na twee hoofdstukken van Grisham’s “The Testament” worden mijn ogen zwaar. Daarom besluit ik een poging te doen om te gaan slapen. Dit lukt aardig want ik doezel/slaap zo’n 5 uur. Voorat ik het weet wordt de landing ingezet. Als we door het wolkendek gezakt zijn zie ik de eerste bergen, sneeuw en meren van The Last Frontier. Met een vertraging van een kwartier raast de Boeing van Northwest Airlines over de landingsbaan van het Ted Stevens Airport van Anchorage.
Als we de aankomsthal in lopen worden we door een grote, rechtopstaande, opgezette Kodiak beer begroet.
Het is onduidelijk op welke belt we de bagage op moeten pikken. Gelukkig zijn er maar twee. De tassen hebben we redelijk snel en we volgen de borden “car rentals”. Na een paar honderd meter, lopen we recht op de balie van Hertz. We moeten zo’n tien minuten wachten en dan begint de incheck procedure. Na de administratieve handelingen krijgen we de sleutels en de papieren. Onze auto staat op lot nummer E59, een grote rode Ford Explorer.
Het openen van de voorste portieren gaat vlot. Van de achterklep gaat alleen het bovenste deel open. Dan gaat het alarm af. Snel het contactslot gezocht en de sleutel erin gestoken. De rust is weder gekeerd. Omdat ik de ontgrendeling van de voetbediende handrem niet kan vinden gaan we assistentie vragen. Als al onze vragen beantwoord zijn, rijden we met onze four wheel drive naar buiten. Ons avontuur is nu echt begonnen. Het is inmiddels middernacht en het schemert. TomTom wijst ons de weg naar de Via Balboa. Op nummer 11335, 7 mijlen van het vliegveld, is onze eerst bed and breakfast: Donna’s B&B.

De deur is op slot en er is geen bel. Al snel verschijnt Donna in de deuropening. Ze lag al op bed. We sjouwen de bagage naar onze kamer: “de Iditarod room”. Een kleine kamer, met een groot bed en veel prullaria. We frissen ons nog wat op en ploffen dan neer op het kingsize bed. De eerste vakantie c.q. reisdag zit er op. We zijn 27 uur onderweg geweest en we zijn de ‘spannendste’ dag goed doorgekomen. Voldaan vallen we in slaap. We leven op Standard Pacific Time -1. Dat is tien uur vroeger dan in Nederland.