Het is 10 over 7 in de ochtend als we gepakt en gezakt naar de bushalte lopen. We hebben een geplande reisdag van 26 uur voor de de boeg. De bestemming: Alaska. “The Last Frontier”.
Lijn 2 is mooi op tijd en binnen tien minuten staan we op Station West. We trekken twee enkeltjes 2e klas naar Schiphol (€ 16,70 per stuk). De trein richting Den Bosch staat al klaar. Hij vertrekt drie minuten te vroeg en een half uur later staan we in Eindhoven!? Dat begint goed. Geen nood want de trein naar Schiphol vertrekt over 5 minuten. Om 09.45 uur komen we op onze internationale luchthaven aan. Gisteren heb ik onze e-tickets ingecheckt en stoelen naast elkaar geregeld. We hoeven dus alleen onze bagage maar te droppen. Dit duurt nog best lang, maar als dit gebeurd is gaan we door de douane en lopen we naar Bar Amsterdam.

alaskaroute

Tijd voor een cappuccino en een thee. De bediening is minder dan we gewend zijn. We drinken nog een pils en een thee en wandelen om 11 uur naar gate E8. We sluiten aan in de rij want elke passagier wordt uitvoerig ondervraagd. De stempels van Turkije en Egypte die in ons paspoort staan, maken ons verdacht. Hier krijgen we vragen over: wat hebben jullie daar gedaan? Ken je daar iemand? Hoe vaak per jaar gaan jullie op vakantie? Na deze security check kunnen we meteen het vliegtuig in. Het duurt nog wel een uur voordat alle passagiers en de bagage aan boord is.
Schermafdruk 2014-12-28 17.29.14

Om 13.15 uur, met 20 minuten vertraging, kiest de Boeing 757 van Northwest Airlines het luchtruim. Vlucht NW35 is vertrokken voor de 3920 mijlen naar Detroit. De verzorging aan boord is goed. We hebben alleen geen individuele tv-schermpjes met video’s en spelletjes. De vlucht is rustig en we doezelen wat weg. Om 15.30 uur locale tijd (= 6 uur vroeger dan in Nederland), raakt de Boeing de landingsbaan van het vliegveld in Detroit. Omdat onze pier nog bezet is, moeten we 3 kwartier wachten. Het wordt bloedheet in het toestel. Daarom zijn we blij als we de gekoelde aankomsthal inlopen. Bij de douane gaat het vlot. Van onze linker- en rechter wijsvinger wordt een elektronische afdruk gemaakt. we worden met een webcam ook nog op de foto gezet.
Dan moeten we lang op onze bagage wachten. Als we deze eindelijk hebben moeten we met de reistassen door de douane. Dit gaat weer vlotjes. Vervolgens de reistassen afgeven bij een belt en op naar de volgende security check. We moeten in een apparaat gaan staan dat controleert of we explosieven bij ons hebben. Uiteraard moeten de wandelschoenen weer uit. Onder het motto “veiligheid voor alles” ondergaan we de procedure gelaten. We lopen naar de gate en zien dat de vlucht naar Anchorage vertrekt vanaf gaat A28.
In een DTW press shop kopen we voor $3,50 2 halve liters Cola light. José heeft behoefte aan een peuk en we lopen naar het enige rokershol op de luchthaven: Fox Sports. Een gezellig café met veel tv’s, allemaal afgestemd op verschillende sportzenders. We bestellen 2 cola’s ($6) en nemen een nicotine shot. Dan lopen we naar gate A28 waar we op het boarden wachten. Ook voor de NW815 wordt op tijd met het boarden begonnen. Dit keer geen strenge controle. We mogen zelfs de aangebroken flesjes cola mee aan boord nemen. De laatste passagiers druppelen rond 19.30 uur het toestel binnen. We moeten drie kwartier wachten voordat de verkeerstoren groen licht geeft om op te stijgen.
ak-003

De duur van de vlucht van de Boeing 757 is 6 uur en 12 minuten. Na twee hoofdstukken van Grisham’s “The Testament” worden mijn ogen zwaar. Daarom besluit ik een poging te doen om te gaan slapen. Dit lukt aardig want ik doezel/slaap zo’n 5 uur. Voorat ik het weet wordt de landing ingezet. Als we door het wolkendek gezakt zijn zie ik de eerste bergen, sneeuw en meren van The Last Frontier. Met een vertraging van een kwartier raast de Boeing van Northwest Airlines over de landingsbaan van het Ted Stevens Airport van Anchorage.
Als we de aankomsthal in lopen worden we door een grote, rechtopstaande, opgezette Kodiak beer begroet.
Het is onduidelijk op welke belt we de bagage op moeten pikken. Gelukkig zijn er maar twee. De tassen hebben we redelijk snel en we volgen de borden “car rentals”. Na een paar honderd meter, lopen we recht op de balie van Hertz. We moeten zo’n tien minuten wachten en dan begint de incheck procedure. Na de administratieve handelingen krijgen we de sleutels en de papieren. Onze auto staat op lot nummer E59, een grote rode Ford Explorer.
Het openen van de voorste portieren gaat vlot. Van de achterklep gaat alleen het bovenste deel open. Dan gaat het alarm af. Snel het contactslot gezocht en de sleutel erin gestoken. De rust is weder gekeerd. Omdat ik de ontgrendeling van de voetbediende handrem niet kan vinden gaan we assistentie vragen. Als al onze vragen beantwoord zijn, rijden we met onze four wheel drive naar buiten. Ons avontuur is nu echt begonnen. Het is inmiddels middernacht en het schemert. TomTom wijst ons de weg naar de Via Balboa. Op nummer 11335, 7 mijlen van het vliegveld, is onze eerst bed and breakfast: Donna’s B&B.
ak109.JPG-for-web

De deur is op slot en er is geen bel. Al snel verschijnt Donna in de deuropening. Ze lag al op bed. We sjouwen de bagage naar onze kamer: “de Iditarod room”. Een kleine kamer, met een groot bed en veel prullaria. We frissen ons nog wat op en ploffen dan neer op het kingsize bed. De eerste vakantie c.q. reisdag zit er op. We zijn 27 uur onderweg geweest en we zijn de ‘spannendste’ dag goed doorgekomen. Voldaan vallen we in slaap. We leven op Standard Pacific Time -1. Dat is tien uur vroeger dan in Nederland.

10 juli 2007 Amsterdam – Anchorage
Getagd op: