Het is kwart over zeven en we zitten al aan het ontbijt. We hanteren hier gewoon Quito tijd. We krijgen een hard gekookt ei met bacon. De jam en thee zijn weer aangevuld. Bij barkeeper Tony reken ik $50 voor de drank van afgelopen dagen af. Bier $2 (15 stuks), witte wijn $1,80 (6 stuks) en 1 caipiriñha ($3). Voor de laatste keer springen we in de dingy die ons in een paar minuten naar het vaste land van Puerto Ayora brengt.
Met het Kia busje rijden we naar het Charles Darwin Research Center dat 1 kilometer buiten Puerto Ayora ligt. Roberto vertelt alles over de schildpadden en we zien Diego de dekhengst schildpad en lonely George, de enig overgeblevene van zijn soort. De landleguanen liggen verscholen in hun hol. In een hoek ligt een verdwaald jonkie. Er zijn hier erg veel toeristen en we vinden het een beetje te massaal.
Om half 10 pillen we bij de haven onze bagage op en rijden vervolgens naar het vliegveld. Hier wordt onze bagage door de National Park Service gecontroleerd. We checken in en drinken in het restaurant een cola en een pilsje ($2,75). We lopen nog even naar de douane om een stempel van de Galapagos in ons paspoort te laten zetten. Om 12.10 uur is het boarding time en om 12.35 verlaat de Airbus 320 van TAME Linea Aera de Ecuador het vliegveld van Baltra. Aan boord krijgen we een overheerlijke maaltijd en omdat het twaalf uur geweest is nemen we een rode wijn en een pilsje.
De klok kan weer een uur vooruit en het is 15.15 uur als we op Guayaquil landen. Kist schoonmaken en passagiers erin en om 15.40 uur raast de airbus alweer over het asfalt. Het is 35 minuten vliegen naar Quito. We krijgen een snackje (saucijzen broodje en cakeje) en er is net genoeg tijd om een kop koffie te serveren. Het is 16.20 uur als we voor de vierde keer deze vakantie in Quito aankomen. De Finse tortelduifjes reizen met ons busje mee.
Ze worden in een vijf sterren hotel afgezet. Wij rijden eerst naar Fuente Puedro 1 om de tassen op te halen. Dan meteen door naar Fuente PUedro 2 aan de JC Mera. We krijgen de sleutel van kamer 17. Deze ligt op de vierde verdieping. Wat een gesjouw met de tassen. Hijgend val ik op bed neer. Moet ik nu weer aan de hoogte wennen?
We nemen eerst een warme douche want dat is er met het koude water op de boot bij ingeschoten. José begint zovast de tassen in te pakken en ik kijk een stukje van de wedstrijd Barcelona – AC Milan (2-1).
Dan lopen we de stad in en kopen voor 6 dollar nog een tasje voor José. We sturen de laatste e-mail naar het thuisfront en drinken bij Magic Bean een pilsje en een caipiriñha. We lopen naar de Texas Ranch en bestellen allebei een steak pimienta. De kip komt onze neusgaten uit en ik begin al bijna eieren te leggen. De steak smaakt prima. Ik reken $18,60 af en we lopen naar de hotelkamer. De kleren voor morgenvroeg leggen we klaar en om 21.30 uur gaat het licht van de schemerlamp uit.
Tag: Puerto Ayore
25 augustus 2004 Floreana -Puerto Ayore
We hebben vannacht niet echt goed geslapen. De deining ging van links naar rechts en omgekeerd. Om 7 uur bij het ontbijt was er fruit, één pancake p.p. en brood. Nu is ook de jam op, net als de melk. Het is armoe troef aan boord. Intussen varen we naar Floreana. Daar maken we van kwart over acht tot tien uur een wandeling. Zoals gebruikelijk liggen de zeeleeuwen al op ons te wachten.
Floreana is een vrij dor eiland met in het midden een meertje waar we in de verte een groep flamingo’s zien. Op het andere strandje zijn geen zeeleeuwen, maar volop Sally Light foot krabben. Het wemelt ervan. We worden gewaarschuwd niet in het water te gaan omdat er langs de kustlijn volop sting rays zwemmen. We hebben er dan ook een aantal gezien. De wandeling duurt zo’n anderhalf uur. Roberto vertelt nog het een en ander over de planten.
Dan is het BOB time. Terug op de boot hebben we 15 minuten om voor te bereiden op het snorkelen en een panga ride bij Devil’s Crown. Phons waagt zich aan het snorkelen. Het is de laatste kans. Zelf ga ik niet mee, ik vaar wel een rondje. Als de rondrit vertrekt staat Phons zich op het bovendek in een wet suite te hijsen. Het het vaartochtje stelde niks voor. Af en toe motregen en het was heel kort.
Bijna bij de Darwin Explorer zien we nog een schildpad met zijn hoofd boven water zwemmen. Als de snorkelclub terug komt blijkt Phons in een grijspak gehesen. Het zwarte dat we eerst zagen was de binnenkant. Het snorkelen op zich viel hem erg tegen. Sterke stroming, geen ervaring en een vervelende neusklem. Maar goed hij heeft het geprobeerd. Om 12 uur gaan we naar het postkantoor op Floreana.
De walvisvaarders manier gaan wij ook proberen.
Een kaart aan onszelf geschreven en een voor Martine en Dauwe. Na lang zoeken bij de aanwezige post hebben we een kaart die we thuis sturen naar Meppel (gepost op 18 aug) en een naar Heverlee in Belgie (gepost op 20 aug). Ben Benieuwd of onze kaarten ooit ook een keer aankomen. Op het eiland was het zonnig en warm.
En van de 15 pinguïns die er leven hebben we er drie gezien. Helaas hebben we ze niet op de foto vast kunnen leggen.
BOB is het het lunch tijd. We rammelen weer. Aardappelsalade, rode kool salade, rijst en vlees. Vooraf tomatensoep met popcorn er in en als toetje watermeloen. Intussen is de thee ook op! Tijdens het eten, waar je snel moet zijn met opscheppen, want anders heeft die aso italiaan alles, vaart de boot uit.
We zijn op weg naar Puerto Ayora. Dit gaat de hele middag kosten. Gelukkig is het weer heerlijk. Lekker doezelen in de zon.
Om 18.00 uur briefing. Daar horen we over het ontbijt (06.45 uur), het bezoek aan het Charles Darwin Center (van half 8 tot 10) en over het vertrek. Rond half 7 is er een afscheidsborrel en kunnen we de tip voor de gids en de bemanning afgeven. Zo ook het evaluatieformulier. Dat zullen heel wat opmerkingen worden over het eten en het tekort aan melk, jam en thee. Van ons tenminste wel. Het diner van 19.45 begon om 20.15 uur.
Voor de verandering maar weer eens kip, groenten en gepofte aardappel. Het toetje, halve perzik uit blik, kwam een half uur later. Na het eten snel met de dingy naar het vast land van Puerto Ayora. Internetten, Blackie is de pijp uit, wat drinken en om half 11 met het bootje terug naar de Darwin Explorer. Voor het slapen gaan nog een pilsje en een thee, tassen vol proppen en de ogen dicht. De laatste nacht aan boord. Morgen terug naar Quito, daar nog één nachtje slapen en dan naar huis.
P.S.
Op zaterdag 18 september kwam onze Galapagoskaart thuis aan, vergezeld door een kaart uit Groningen met de groeten van Brigitte en Walter.
22 augustus 2004 Puerto Ayore – Santa Cruz
Om kwart voor acht staan we uitgerust op. Het regent dat het giet en de lucht is grijs. Dit weer hebben we niet besteld. We lopen naar El Chocolate voor het ontbijt. Het dorp is uitgestorven. Bij El Chocolate duurt het ontzettend lang en we stappen op om in het hotel te ontbijten. Er wordt daar niks gevraagd en we krijgen een plak ananas, toast, roerei, jam, een glas vruchtensap en thee. Overheerlijk.
Op de kamer pakken we de spullen en als ik het ontbijt afreken ( $ 6 ) en de sleutel inlever, staat onze gids Miguel al te wachten. Iets voor half tien vertrekken we richting Baltra. Nog even langs de supermarkt voor de laatste inkopen voor de boot en langs het kantoor van Unigalapagos. We rijden dezelfde route als gisteren en Miguel heeft de snelheid erin. Hij rijdt 120 km. Waar je maar 80 mag. Een bekeuring is het gevolg.
Nadat we het hoogste punt van het eiland gepasseerd zijn, breekt de lucht open en de zon laat zich zien. Na 40 minuten zijn we bij de ferry. We hoeven niet lang te wachten. Op Baltra staat de bus naar het vliegveld al te wachten. Niet dat we weer de lucht ingaan, maar daar moeten we overstappen op een andere bus. Bij het vliegveld aangekomen, kunnen we met dezelfde bus door naar de haven. Miguel krijgt geen contact met onze boot.
Daarom moeten we lang op de panga ( taxibootje ) wachten. We vermaken ons met de pelikanenshow en de zeeleeuwen die voor ons zwemmen. Om kwart over 11 is onze panga gearriveerd. We stappen in met onze in vuilniszakken verpakte bagage. Dit is geen overbodige luxe, want door de harde wind staan er hoge golven. We worden tot ons kruis nat. Onze boot ligt een aardig eind uit de kust. 
Als we bij de Darwin Explorer aankomen krijgen we meteen onze hut aangewezen. Een kleine ruimte met een stapelbed. We trekken eerst droge kleren aan, en omdat de boot afgetankt wordt, moeten we in onze hut, zeg maar hutje, blijven. Nu is het wachten op onze medereizigers, die met het tweede vliegtuig uit Quito zullen aankomen. Het is, afgezien van de wind, prachtig weer. Kwart voor één worden de medepassagiers aan boord gebracht. We hebben een internationaal gezelschap.
Italianen, Finnen, Duitsers, Engelsen, een Australische en een Amerikaan. Om één uur kiest de D.E. het ruime sop. Om half 2 is het lunchtijd: een stuk meloen en een stuk pizza. Smaakt prima. Kwart over twee maken we de eerste natte landing op het strand: Bachas Beach. We maken eerst een korte wandeling en zien de Sally Lightfoot krab, zwarte krabben, fregatvogels, duikende blauwvoet Jan van Genten, pelikanen, een eenzame flamingo en zwarte zeeleguanen. We lopen terug naar het strand om te snorkelen. Het is prachtig weer, maar het water is koud. José was snel uitgesnorkeld.
Ze raakt in paniek en moet thuis eerst in de badkuip oefenen. Na 10 minuten heb ik het snorkelen onder de knie. Bij de rotsen zwemmen prachtig gekleurde visjes. Net een aquarium. Na het zwemmem zonnen we nog even op het strand en plotseling komt een zeeleeuw een kijkje nemen. Tegen zes uur zijn we terug op de D.E. en bij de bar drinken we 3 pilsjes ( 2$ kleine fles ) en een caipiriňa van 3$.
We maken kennis met Heinz en Ann uit Duitsland, Ryan from the States, en Paul from U.K. Om 7 uur is het dinertime. Spaghetti met sla, wortelen en broccoli. Als het zo doorgaat bekeer ik nog tot de Italiaanse keuken. Na het eten krijgen we een briefing van onze gids Roberto. De dag van morgen staat van uur tot uur op een white-board. Hier kan Steven nog iets van leren.
Na de informatie van Roberto krijgen we om half negen een welkomstdrankje. Het personeel stelt zich voor.
Daarna volgt een voorstelrondje van de passagiers. Het Finse stel is op huwelijksreis, en hebben op het dak de suite gekregen. Iedereen gaat na het drankje naar zijn/haar hut.
Wij blijven met Rose, onze Australische, nog naar de pelikanen kijken, die achter onze boot aan het vissen zijn. Een kanjer zit als een dokus op het platform. Om negen uur zoeken we onze hut op. Het is fris en morgen worden we om zeven uur voor het ontbijt verwacht.
21 augustus 2004 Quito – Baltra – Puerto Ayore
Om kwart voor zeven staan we op. De pot zit zo vol en scheren is ook snel gebeurd. Om zeven uur brengen we de bagage naar de receptie van het hotel. We krijgen een ontvangstbewijs en de sterke bewaker sjouwt de twee weekendtassen en de rugzak in één keer naar de opslagruimte. Om kwart over zeven belt de receptioniste dat onze chauffeur gearriveerd is. We wachten op Suzanne en om half acht vertrekt de Kia naar het vliegveld.
Tien minuten later staan we al in de vertrekhal. We worden naar een controle post gestuurd, maar omdat we alleen handbagage hebben mogen we meteen doorlopen. We hebben een pre check-in en hoeven daarom niet in de rij aan te sluiten. De stoelnummers worden op de coupon ingevuld en we kunnen door de controle. Suzanne moet haar nagelvijl inleveren. In de hal is niets te krijgen dus het is wachten tot we kunnen boarden.
Dit is om 09.10 uur. Vijf over half tien vertrekt vlucht EC103, een DC722 van TAME airlines. Het is kraakhelder en we zien de Antisane, de Cotopaxi en de Cayambe vanuit de lucht. Een prachtig gezicht. Om kwart over tien zet de kist zijn wielen op de landingsbaan van vliegveld Simon Bolivar in Guayaquil.
Hier moeten we 40 minuten wachten. In deze tijd vullen we de toelatingskaart voor de Galapagos eilanden in.
Rond elf uur verlaten we de grootste stad van Ecuador.
Onderweg krijgen we een lekker hapje. José neemt rode wijn en ik een pilsje. Om 5 over half één lande we op het vliegveld van Baltra. Omdat het hier een uur vroeger is zetten we het horloge op 11.35 uur.
Buiten staat Miguel al met een bordje “Djoser” op ons te wachten. Omdat we alleen handbagage hebben kunnen we direct naar de bus die ons naar het veerbootje brengt. Binnen tien minuten staan we op het eiland Santa Cruz.
We lopen naar het busje van H&M Tourist, weer een Kia en beginnen met de eiland tour. Het noordelijk deel van Santa Cruz is vreselijk droog. De bomen (Palisano) lijken wel dood. Na een half uurtje rijden wordt de natuur groener.
We stopen bij drie gaten in de grond. Deze zijn niet door vulkanisme ontstaan. We zien een prachtige monkey bird. We rijden verder en plotseling zit er een grote schildpad op de weg. Het is een vrouwtje.
Miguel legt uit hoe je het geslacht kunt bepalen (staart) en hoe je de ouderdom kunt vaststellen (schild). We rijden door en komen bij een grasveld waar nog veel meer van deze oerbeesten zitten. We wandelen ontspannen rond en maken foto’s.
Methusalem (nummer 660) is de oudste schildpad (200 jaar). Bij een restaurantje eten we sinaasappel en grapefruit, roken een peuk en drinken een kop nescafé.
Dan rijden we door naar Gran Hotel Lobo del Mar. We krijgen kamer 8 die erg ruim is. Het is weer een gezellig hotel. We wandelen het dorp in voor een late lunch. Bij Pelican Bay zitten de pelikanen in een boom. We strijken neer bij El Chocolate.
José neemt een Spagetti Bolognese en ik een hamburguesa. Beide porties zijn flink en overheerlijk. Inclusief bier en cola rekenen we $10,50 af.
We wandelen door de avenida Charles Darwin. Er zijn heel veel souvenirswinkels maar de prijzen het het dubbele van Quito. Een T-shirt en de hoed van José kosten hier $12! Onderweg schieten we een internet café in voor het laatste nieuws van de Spelen en de Holland Casino Eredivisie.
Omdat hotmail niet beschikbaar is sturen we een mail via “Mijn Djoser”.
We kopen bij de supermarkt grote plastic zakken om de bagage in te doen, sapjes en een fles bier. Dan gaan we naar de kamer om een paar uur met een boek te ontspannen. Voor het diner lopen we richting het plein. Het zijn hier Europese prijzen. Na wat rondwandelen besluiten we op het terras van El Chocolate te gaan zitten. José bestelt een salade atun en ik een pilsje. De hamburger van vanmiddag zit nog in mijn maag dus ik besluit niet te eten.
We zitten gezellig en José krijgt een flinke salade. Voor mij nog een pilsje en José een cola en om tien uur rekenen we $9,70 af. We gaan naar Lobo del Mar en proberen tussen het lawaai in te slapen. Dit is wonder boven wonder goed gelukt.