Vandaag vertrekken we om half negen. Daarom staan we om half 8 op. José neemt bij het hotel een ontbijtje met fruit en jam. Ik heb geen trek en neem een kop thee. Ik reken bij de receptie $ 18,65 af en even over half 9 vertrekt de bus. Fuente Piedra I is ons prima bevallen. Een geweldig gezellig hotel. Alleen jammer dat het zo gehorig is. Na een uur bussen ( volgens Steven 1½ uur ) komen we aan bij Hosteria La Estacion in Machachi.
Het is een oude hacienda buiten het dorpje tegenover een station. We droppen de tassen in de hal en stappen direct weer in de bus. Het is nog anderhalf uur rijden naar de Cotopaxi. Halverwege stappen de mountain-bikers uit. De 8 rafters plus Steven gaan met Arie’s bike een afdaling van de Cotopaxi maken. Wij rijden met de bus naar 4600 meter hoogte. De weg is vol scherpe bochten en zit vol met gaten.
Als César de bus een scherpe bocht niet omkrijgt, schijten Ellen en Nell zeven kleuren stront. De bus hotst van links naar rechts en de motor slaat 2 keer af. Met spinnende wielen weet César de bus de bocht om te krijgen, met een luid applaus als beloning. Als we op 4600 meter zijn aangekomen installeren de bikers, die met een aparte jeep naar boven gingen., hun helm, elleboog- en kniebeschermers. Wij kleden ons warm aan. Het is halfbewolkt, maar erg koud.
Dit is de eerste keer dat ik in Ecuador mijn handschoenen aandoe. José, Truus en Nell besluiten bij de bus te blijven. José voelt zich duizelig en niet fit genoeg voor de klim. Omdat Louise in Machachi is achtergebleven, beginnen we met z’n achten aan de klim naar de gele refuge op 4800 meter. De bergwand bestaat uit rulle lavaresten en is erg stoffig.
We hebben een ijskoude harde wind op kop, die de weinige adem ( zuurstof ) die we hebben afsnijdt. Het is 6 graden en voetje voor voetje bestijgen we de vulkaan. Na veertig stapjes moet ik boven mijn wandelstokken uithijgen. Ik loop van steen naar steen. Jeetje, wat is dit zwaar. Na vijftig minuten plof ik op de bank bij de REFUGIO JOSE F. RIBAS neer. Binnen een minuut is mijn hartslag weer normaal en is het tijd om van het landschap te genieten.
Tien minuten later bereiken Karin, Ellen en Henk de berghut. De rest is halverwege omgedraaid. Eerst even bijkomen en dan foto’s maken. Deze prestatie moet vastgelegd worden. Vlak voor we de afdaling in willen zetten begint het zachtjes te sneeuwen. Het afdalen gaat veel makkelijker dan klimmen, maar je glijdt steeds weg in de rulle lava. Mijn stokken bieden houvast. In twintig minuten zijn we weer 200 meter gezakt en als we de bus instappen krijgen we spontaan applaus. Omdat we ruim anderhalf uur boven waren, start César direct de bus om naar beneden te hotsen botsen. We komen de bikers tegen, die dezelfde route afleggen als de bus. Het meer waar we zouden picknicken laat lang op zich wachten.
Als Martina vraagt hoe lang het nog naar de lunchplek is, blijkt dat we niet naar het meer gaan. Een vorm van miscommunicatie. Omdat het al 3 uur geweest is en we allemaal honger hebben, eten we ons lunchpakketje in het gras langs de weg op. Na de lunchstop rijden we nog een half uurtje over de kasseien door een schitterend landschap. Om 4 uur zijn we weer bij Hosteria La Estacion. José regelt een pilsje en een cola. Vijf minuten later arriveert Steven met de bikers. We krijgen de sleutel van een ruime kamer en delen de ingang en hal met Ellen en Henk. We genieten van de consumptie en om half zes is het tijd voor een douche.
We lezen en schrijven nog wat en om half 8 worden we voor het diner verwacht. We zijn de eersten en schuiven met Ellen, Henk, Ciska en Charles aan de ronde tafel. Al snel komen Martina en Letty. De andere tafels worden ook snel gevuld. Louise vult de open plek bij onze tafel. Dirk schuift bij Steven aan. Het voorgerecht was een empanada met kaas. Daarna kregen we een groentesoep.
Het hoofdgerecht was gebakken kip met groenten, aardappelpuree en rijst. Tenslotte een taartje als toetje. José drinkt witte wijn en ik als gebruikelijk bier. Het diner wordt er in een half uur doorheen gejaagd. De jeugd zakt met Steven naar beneden naar de bar. Wij blijven boven en kletsen gezellig na. Ciska en Ellen bekijken op de landkaart de route die we gemaakt hebben.
Als ik van deze studie een foto maak, wil “slofke” van onze tafel een foto maken. Dit is volgens mij zijn eerste kennismaking van een digitale camera. Maar de foto is prima gelukt. Om kwart voor tien gaan we naar onze kamer. Even sanitair ontspannen en dan onder de wol. We hebben een heerlijk bed.
Om 10 uur komt Klaas Vaak langs en nestelen we in ons in het fijne bed.