5 augustus 2004 Jungle – Baños

We hebben heerlijk geslapen. Om 6 uur schrokken we wakker. De wekker was de kluts kwijt. Gelukkig was het meeste al ingepakt en waren we snel klaar. Vlug naar het ontbijt: thee, brood en jam. Ondanks dat het zo vroeg was, smaakte het prima. In twee boten met bagage, lege gastanks en kratten verlieten we de jungle. We gaan weer naar de bus. Het werd een lange hobbelochtend. Wat zijn de wegen hier slecht.
Eigenlijk zijn het zand en keienpaden. Maar ooit zal het goed komen, want er wordt hard aan de wegen gewerkt. Onderweg zijn we nog gestopt om te sassen. In Puyo hebben we een lunchstop bij El Torro Asado. Vooraf hebben we in de bus de menukaart bestudeerd. De serveersters kwamen in de bus om onze bestellingen op te nemen. Zo kan het dus ook. Voor het eten gaan we een balsahoutfabriekje bezoeken. Het is klein en wel aardig om te zien.
We kopen een toekan van  $0,75 en een panfluitje van $1,20.  Weert twee aanwinsten voor de plank. Intussen is het bloedheet geworden. Als de bezichtiging klaar is gaan we eten. Ze hebben het goed geregeld. Al snel zit iedereen aan de bestelde maaltijd. Phons aan de pollo à la plancha en ik rijst met garnalen. Het was lekker, en samen met bier en cola waren we $11,- kwijt. Weer even de bus , want we bezoeken nog een suikerrietdrankfabriekje. ( leuk woord voor galgje )
Het is niks bijzonders, maar het stinkt wel. We mochten in het winkeltje nog 2 drankjes proeven. Het water was maar 80%, het vruchtensapje 40%. Voor onderweg een ½ litertje sap voor $1 gekocht. Dan gaat de reis verder: asfalt en onverharde weg wisselen elkaar af.
Omdat er aan tunnels gewerkt werd, waren er verschillende wegomleidingen. Die wegen waren niet om aan te zien.
Na lang wachten, bij eenrichtingsverkeer, mochten we eindelijk verder reizen. Na 200 meter kreeg een andere bus voor ons pech. De hele uitlaat lag eraf. Ongeduldige automobilisten probeerden er langs te komen, aangemoedigd door ons. Het werd een hele show. Met hulp van onze César werd de bus provisorisch gerepareerd en kon aan de kant. Wij konden verder.
Kwart over 5 kwamen we bij een waterval: Pailon del Diablo.
In 3 kwartier mochten we naar beneden en terug. Phons heeft de hele route afgelegd en genoten van het gespetter. Zelf ben ik na een paar honderd meter afgehaakt en heb bij een kraampje zitten wachten. Geen zin. Als we weer op weg zijn naar Baños komt Steven met zijn “verrassing”.
Met een kabelbaan kunnen we voor een dollar over de Canyon Rio Pastaza roetsjen. Het leek eng, maar viel mee. Vandaar dat ik het toch maar gedaan heb. Weer verder. En als we bijna bij de stad zijn zien we de vulkaan Tungurahua (5016 m.) met de rookpluim. Jammer dat het al zo schemerde. Eindelijk komen we dan aan bij Hosteria Monte Selva. Sleutel 202 is voor ons. Een jongen helpt de tassen naar boven sjouwen. Dat kwam goed uit.

Het was een hele klim. De kamer ziet er gezellig uit. De bedden op een verhoging, een knusse zithoek en een prachtig uitzicht over de stad. En een fijne douche. Kunnen we eindelijk fatsoenlijk poedelen. Daar knapt een mens van op. Om half 9 hebben we beneden afgesproken om te gaan eten met Nell, Truus, Ellen en Henk. Meteen de vuile was meegenomen. In de hal staat de t.v. aan. P.S.V. speelde op Canal + een oefenwedstrijd tegen Boca Juniors.
Phons en Henk kunnen het als echte fans niet nalaten om toch even te kijken. Met z’n allen strijken we bij Mariane neer, een Frans restaurantje. We eten er een overheerlijke steak met pepersaus en provençaalse kruiden. Ook de wijn en het bier waren lekker. Voor $20 hebben we gesmuld. Na een hele gezellige avond lopen we terug naar de Hosteria. Morgen hebben we A.D.V. en kunnen we de hele dag ons eigen plan trekken.  Maar eerst gaan we lekker slapen: uitslapen.