Het is acht uur en we lopen met de paraplu in de stromende regen het dorp in. We hebben geen zin in ontbijt en willen bij een bakker wat broodjes kopen. We lopen naar de hoofdstraat en dan naar de supermarkt. Deze is nog dicht maar naast deze winkel is een bakkertje. We kopen voor een habbekrats drie broodjes en lopen naar Café Ali Cumba. De bazin staat ons al op te wachten. Het is niet druk en onze sandwiches liggen al klaar.
We bestellen een thee en een koffie. Dit is de lekkerste koffie die José in negen dagen gedronken heeft. We rekenen $3 af en lopen naar onze kamer. Het is inmiddels droog. We sleuren de bagage naar de bus en zijn blij dat we tassen met wieltjes hebben want het is een heel eind lopen. Om 9.15 uur vertrekken we richting Riobamba. We rijden eerst naar Hosteria La Andaluza. Dit is een prachtige Haciënda waar we omstreeks half elf aankomen.
We slapen in kamer 403. Een ruime kamer met een twee en een één persoons bed, goede douche en TV. We droppen de bagage en pakken de warme kleren. Om kwart over elf verlaat de bus het parkeerterrein en gaan we richting de hoogste berg van Ecuador. Halverwege betalen we $10 p.p. entree voor het park en na een aantal fotostops komen we bij de refuge op 4800 meter aan. De ocean safaris muts zetten we open de sjaal doen we om.
Als ik naar de banos loop, merk ik dat we op hoogte zitten. José en ik hebben afgesproken dat ieder in zijn eigen tempol naar de refugio Whymper op 5000 meter zal lopen. We vertrekken om 13.10 uur en voetje voor voetje, diep ademhalend om ze veel mogelijk zuurstof binnen te krijgen , ben ik klaar voor de klus. José twijfelt nog of ze dit avontuur wel aan kan. Het is prachtig weer, de zon schijnt en de witte kroon van de bergreus steekt af tegen de strak blauwe lucht.
Voetje voor voetje loop ik van steen naar steen. Verstand op nul en de blik op de Chimborazo. Mijn hart bonkt bijna uit mijn borstkast en ik moet regelmatig recupereren. Halverwege de klim word ik licht in mijn hoofd. Na veertig minuten hijgen en puffen bereik ik de refugio Whymper. Karin en Suzanne v.d. W zijn al boven. Eerst even bijkomen en dan maak ik met twee toestellen een groepsfoto van de Djoser groep die de 22 daagse Eucuador/Galapagos reis doet. Dan haal ik het felbegeerde stempel/stickertje in mijn paspoort. Iedereen maakt foto’s en tot mijn grote verbazing bereikt José om vijf over twee de refugio.
Half dood valt ze in mijn armen. De emotie is groot, een overwinning op haar zelf. Ook José heeft de stempel in haar paspoort. Uiteindelijk bereiken zestien groepsleden het doel. Letty en Louise zijn in Riobamba achtergebleven en Truus en Nell zien de klim niet zitten.
Om 14.20 uur beginnen we aan de afdaling. Dit gaat een stuk gemakkelijker. In een kwartier zijn we beneden. We voelen ons net dronkelappen. Als iedereen beneden is vertrekken we om kwart voor drie naar lagere oorden. Nog twee fotostops en dan naar Riobamba waar we inkopen voor het ontbijt en lunch van morgen doen. Om vijf uur rijden we naar de prachtige haciënda.
We trekken de kisten uit en drinken met Henk en Ellen in de bar een pilsje/cola. Dan naar de kamer voor de welverdiende douche. De kachel doet volop zijn best en het is bloedheet in de kamer. Daarom laten we de kachel uit zetten. Rond half acht lopen we naar het restaurant. Onderweg kopen we voor $5 een T-shirt met de vier hoogste bergen van de Ecuadoriaanse Andes.
Dan schuiven we aan voor het diner. José bestelt een salade mixte en een spaghetti Alfredo en ik een steak pimienta + bier en cola. Mijn steak is goed maar niet warm. Omdat we morgen om 4.40 uur gewekt worden gaan we om kwart over negen naar de kamer. De tassen inpakken,
