We hebben allebei goed geslapen, dus kunnen we er vandaag weer tegenaan. Om 8 uur gaan we naar het ontbijt. We schuiven aan bij Jean. De jus staat al klaar, net als de broodjes en het beleg. De ham en kaas eten we op, de worst krijgen ze terug. Het blijkt een zoveel gangen ontbijt te zijn, want de ober komt voor iedereen een kop pap brengen. Daarna volgt weer een bordje met een stukje omelet en een dikke knakworst.
Intussen hebben we ook thee gekregen en tot slot volgen nog 2 flensjes. Op deze manier werd het een lang en uitgebreid ontbijt. Maar om 9 uur stappen we in de bus en vinden we allebei een keertje een plek voor in de bus, ieder op een eigen stoel dat is ook wel eens fijn voor een keer. We tuffen zo’n 27 kilometer en arriveren dan in Vladimir. We bezichtigen eerst buiten en dan binnen een prachtige ( alweer ) Russisch orthodoxe kerk.
Phons kan zo naar binnen, maar ik moet een lap om. Vrouwen mogen alleen in een rok naar binnen. We boffen, want er is een dienst bezig. Opnieuw wordt er prachtig gezongen. Kippenvel. Ook de bezigheden van de priesters, en het zijn me er toch veel, zijn interessant. Mensen krijgen een lepel van een of ander goedje, kussen een kruis en de handen van de priester. Ook de kleding van de heren was indrukwekkend.
Ze droegen oranje-rode met gouddraad geborduurde kazuifels en hun hoofden waren bedekt met schitterende soort mutsen. Al met al was het genieten. Na zeker een half uur zijn we weggegaan en de hoofdstraat ingelopen. Daar vonden we een leuk cafeetje waar we koffie hebben gedronken. In de verte zagen we nog de gouden poort. Toen zijn we richting bus gegaan en hebben we in een park nog even lekker gezeten.
Tegen half 12 vertrekken we naar Moskou. We hebben 2 tussenstops. De eerste om foto’s van datsja’s te maken en de tweede voor de toilet en koffie. Phons neemt een blik bier en zelf heb ik nergens zin in. Het laatste stuk naar Moskou was erg druk op de weg. Langs de weg staan veel auto’s met pech en vraag niet waar ze staan.
Soms zelfs midden op de snelweg met een zielig gevarendriehoekje. We hebben zelfs file, maar we arriveren om kwart over 3 bij hotel Vega, waar we afscheid nemen van chauffeur Valerie. Omdat we hier internet hebben, ziet Phons meteen op zijn iPhone dat er in Libië een vliegtuigongeluk is gebeurd. Er zijn 61 landgenoten omgekomen. Daar wordt je even stil van. We krijgen sleutel 1324 en gaan rap naar boven.
Nog geen kwartier later zijn we al weer op stap. Met de metro, waar we een 10-rittenkaart voor kopen, gaan we naar de Arbat. Eenmaal aangekomen was het wel zoeken. Uiteindelijk vonden we de 800 meter lange straat, waar van alles te doen en zien was. Na een poosje ploffen we op een Italiaans/Japans terras neer. Onder het genot van een verfrissende pint kijken we heerlijk mensen.
Na het afrekenen slenteren we verder, bekijken wat souvenirwinkels, die veel te duur zijn, en eindigen bij één van de 7 zusters. Dit blijkt een ministerie te zijn. Een imposant gebouw uit de oude tijd. Tijd om terug te gaan. Intussen zijn er veel straatartiesten neergestreken op de Arbat. Schilders, goochelaars, muzikanten doe allemaal hun best. We gaan weer naar de tent waar we eerst waren en eten er een lekkere pizza.
Het is heerlijk om zo met ons tweetjes de hort op te zijn. Met de metro gaan we terug naar het hotel. Dat was even de weg zoeken, maar we hadden de tijd. Nu fijn douchen, verslag maken, een wodka drinken en dan is het bijna bedtijd.
