José is al vroeg uit de veren en rookt beneden een peuk. Ik doe het kalm aan. Heb slecht geslapen en eindelijk een dekbed om me in te rollen. Geef mij de schuld maar. Om half 9 zitten we aan het ontbijt. We genieten en hebben geen haast. Om half tien lopen we naar Metro station Partizanskaja. Het doel is Plosjad Revoljoetsi vlakbij het Rode Plein. We lopen de inmiddels bekende weg en rond het plein staan nog dranghekken.
De opruimwerkzaamheden van het 9 mei feest zijn nog volop aan de gang. Het Rode Plein mag gelukkig betreden worden. We genieten en gelukkig is het niet zo druk. Na een eerste indruk opgedaan te hebben besluiten we om het Mausoleum van Lenin te bezoeken. Dit is altijd al onze wens geweest. Als we de kortste weg willen nemen, dan worden we door een vrouwelijke politie tegengehouden.
We moeten om het gebouw heen lopen en aansluiten in de rij. Voor ons staat een Russische gids uitleg te geven. Als we de groep willen passeren, worden we afgesnauwd: “stop it”. José vraagt of dit niet vriendelijker kan en we krijgen contact met een stel uit Uruguay die het helemaal met ons eens zijn. Als de lul uitgekletst is, geven we onze camera’s en telefoons af (60 roebel).
We komen zonder problemen door de controle en lopen op ons gemak de uitgezette weg. Gelukkig is het niet druk. Als we bij het Mausoleum aankomen neemt het aantal politiemensen toe. Een groep achter ons praat vrolijk door maar een strenge ordebewaker geeft met een sissend geluid aan dat je respectvol en stil langs Lenin moet lopen. Onze Vladimir ligt rustig en parmantig opgebaard.
Het is indrukwekkend om de wereldveranderaar in zijn kist te zien liggen. Als we buiten komen worden we langs de graven van de Russische leiders geleid: Breznjev, Andropov en Stalin. Al met al hebben we het Mausoleumbezoek best snel gedaan. We lopen terug naar de charmante politievrouw en als ik mijn bewijs van de camera laat zien, mag ik de korte weg nemen. Dat scheelt een stuk.
We lopen het plein over en maken met behulp van de zoomlens foto’s van de borstbeelden van de communistische leiders. We lopen vervolgens naar de Basiliuskathedraal. Dit boegbeeld van het Rode Plein is indrukwekkend. Omdat we het Kerkenpad gisteren hebben afgesloten bekijken we vandaag alleen de buitenkant. We hebben een prachtig uitzicht, met de zon in de rug, over het Rode Plein.
Erg indrukwekkend, maar het Plein van de Hemelse Vrede is groter en heeft op mij meer indruk gemaakt. We slenteren en genieten van deze historische plek en besluiten een kop koffie te gaan drinken. Het terras waarop we zijn neergestreken is erg aan de prijs. We vertrekken en wensen ze veel succes met klandizie. Het is niet voor niks zo leeg.
We lopen richting Kremlin en zien de eeuwige vlam. Het is hartstikke druk en dat komt omdat de wacht gewisseld wordt. Dit is ook een erg indrukwekkend spektakel. De stappen zijn onnatuurlijk en de soldaten die op wacht staan zijn net wassen beelden. Toch heeft het iets. We lopen het park in waar we prachtige fonteinen zien. Het is onbewolkt, 25 graden en de lucht is strakblauw.
Omdat we geen leuk terras vinden, besluiten we om naar Ul-Arbat te lopen. Het is best een eind maar we genieten van het leven in de wereldstad.Op een terras van een koffietent is nog een tafeltje vrij. Ik bestel een café latte en een American. Allebei smaken ze voortreffelijk en we genieten van de passerende mensen en de kunstenaars. Ul-Arbat is de Ramblas van Moskou.
Om 1 uur lopen we naar het dichtstbijzijnde metrostation (Arbatskaja – licht blauwe lijn) en rijden via twee overstaphaltes naar de VNDCh. Dit is het indrukwekkendste park van Moskou met kitscherige sociaal-realistische architectuur. Het ligt buiten het centrum van Moskou en tegen twee uur stappen we het metrostation VNDCh uit. We volgen de mensenmassa en al snel zien we een monument van een weggeschoten raket.
We lopen het Kosmonautenmuseum in maar besluiten om dit te bewaren voor de terugweg. De poort van het 250 hectare grote park is indrukwekkend en het is veel drukker dan op het Rode Plein. De gebouwen zijn prachtig en we zien veel symbolen van de communistische periode. Wel bombastisch en slecht onderhouden. Op sommige gebouwen groeit mos en gras, vergane glorie maar desondanks adembenemend.
We lopen langs de brede laan en zien de Fontein Vriendschap van de Volken. Deze is prachtig. Rondom de fontein staan vijftien bronzen beelden van meisjes in nationale klederdracht. Ze vertegenwoordigen de voormalige 15 sovjet republieken. We rusten op de rand van de fontein en kijken naar de mensen om ons heen. Dan gaan we op een terras een Bajtinka en een cola drinken. Het personeel vindt ons maar een gek stel, maar zijn erg vriendelijk. Onze voeten beginnen te protesteren dus we rusten ruim een half uur en kijken hoe de Russen hun vrije tijd besteden. We kijken onze ogen uit. Na de broodnodige rust lopen we door naar het Ruimtepaviljoen. Hier staat hetzelfde type raket waarmee Yoeri Gagarin als eerste mens de ruimte in is geschoten.
Een bezoek in het vliegtuig dat er naast staat kost 150 roebel. Ik ben gaan kijken maar er staat nog geen stoel in. Het maakt weinig indruk en ik draai beleefd om. Veel gebouwen zijn nu veranderd in winkels. Van souvenirwinkel tot Intratuin.
We lopen op ons gemak terug, nemen rust op een bankje waar we naar skatende jeugd kijken en besluiten om naar het hotel terug te gaan. Het lichaam is moe en het Kosmonauten museum moet er aan geloven. Na twee en een half uur parkbezoek, en het was echt de moeite waard, lopen naar de metro en via twee stops gaan we naar het mooiste metrostation van Moskou: Komsomolskaya. Tussen het geel en roze marmer zie je kleurrijke goudomrande mozaïeken.
Op het einde staat een buste van Lenin met de hamer en de sikkel op de achtergrond.
We springen weer op de metro en stappen bij Partizanskaya uit. Bij een winkeltje kopen we twee flessen Bajtinca en een liter cola. We zijn blij als we de deur van kamer 1324 open doen. We zijn moe en onze benen en voeten doen zeer. Wat hebben we vandaag veel gelopen.
We rusten, internetten en nemen een verfrissende douche.
Om 7 uur gaan we in het hotel dineren. We zijn op tijd, dus alles is er nog in overvloed. Als we klaar zijn komt een Japans rugby team binnen. Met mondkapjes voor vallen ze als uitgehongerde honden het buffet aan. Is dit een voorproefje voor onze zomervakantie?
We nemen nog een toetje en gaan dan naar de kamer om het reisverslag uit te werken en de indrukken van vandaag de revue te laten passeren.
Het VNDCh is een tip voor iedereen die ooit naar Moskou gaat. Bijzondere gebouwen te midden van een soort kermis. Genieten.
Wat een bijzondere en geweldige dag. Ik wil met jou wel dansen maar mijn voeten doen zo zeer! Jammer, die van mij ook!!!
