We zijn vroeg op, kwart voor 7. We moeten om 10.30 uur Yukontijdin Skagway zijn. De afstand is 176 km en we moeten door de Amerikaanse douane. Je weet nooit hoe lang dit zal duren. We sjouwen de tassen naar boven en naar de auto. De sleutel ruilen we voor $5 borg om en om 10 over 7 rijden we de Jeckell uit. We rijden naar de Alakan Highway. Het is fris en zwaar bewolkt. Na zo’n 16 km nemen we Highway 2, ook wel bekend als de Klondike Highway. Al snel vallen de eerste druppels en zien we besneeuwde bergtoppen. Helaas liggen ze voor het merendeel in de wolken. Het is een prachtige route met veel meren, maar het weer werkt niet mee. We passeren Carcross, een gat met 446 inwoners, 71 km ten zuiden van Whitehorse. Het gaat nog harder regenen. Even later rijden we British Columbia in. Jammer genoeg staat er geen mooi bord. Toch een foto. Het landschap wordt steeds mooier en we beginnen te stijgen.
We rijden over de Whitepass en zitten helemaal in de wolken. Het hoogste punt is 1000 meter en we hebben maar 25 meter zicht. Met 25 km per uur rijden we de pas over. Het bord welkom in Alaska staat in de mist. Buiten is het 8 graden. We dalen dan snel en 20 km later stoppen we bij de Amerikaanse douane. De paspoorten worden gescand, en als we verteld hebben waar we vandaan komen en waar we naartoe gaan mogen we doorrijden. De klok hebben we al een uur teruggezet en we zijn een paar kilometer van Skagway af. Hier aangekomen rijden we naar de Ferry Terminal. We zijn 1 uur voor vertrek aanwezig. De check-in time is 2 uur voor vertrek. We horen bij de laatste 2 auto’s die inchecken en moeten meteen naar Lane 1. dat is op het nippertje. Er is geen tijd meer voor een kop koffie of om Skagway te bekijken. Volgens de reisbeschrijving van Askja zouden we ’s middags de ferry nemen. Dat is eigenlijk veel beter, want je kunt alles veel rustiger aan doen.
Anyway, de koffie nemen we op de boot. Een echte slappe Amerikaanse bak voor $2,50. als de koffie op is begint de tocht door de Talya Inlet, het meest noordelijke fjord van Noord-Amerika. We nemen boven op het buitendek plaats, onder een afdak met straallampen. Door de laaghangende bewolking zien we weinig van het landschap. Het regent nog steeds en deze excursie valt letterlijk in het water. We zien een paar watervallen en na een uur komen we in Haines aan. Het duurt ongeveer een kwartier voor de Ford in beweging gezet mag worden. Het is 4,5 km van de Ferry Terminal naar downtown Haines. Omdat we op de reservetank rijden, stoppen we bij het eerste benzinestation dat we zien. Het is een 24 uur Self Service, waar je met je creditkaart kunt tanken. Het duurt even voordat we het systeem door hebben, maar dan spuit de peut in de tank. We betalen hier $3,85 per gallon. Dat is fors meer dan de $3,20 die we gewend zijn. Voortaan toch maar bij een grote supermarkt tanken.
TomTom krijgt geen nauwkeurig satelietsignaal, dus we vragen de weg naar Fort Sewardstreet. Hier zijn we vlak bij, dus even later checken we in bij Hotel Hålsingfland. Volgens de Lonely Planet en de advertentie in de Milepost veel belovend, maar het net zo slecht als het weer. Bij de receptie werkt de computer niet en alles is hier aftands. We krijgen kamer 29, een klein kotje met een tweepersoons bed, een stoel, een wastafel en een barst in het raam. De waterleiding loopt door de kamer en hangt aan het plafond. Door het hele gebouw hangt een typische, onaangename geur. Wel hebben we in de verte uitzicht op het Lynn Canal.
In de regen verkennen we Haines. Het plaatsje is uitgestorven en de enige mensen die we op straat zien, zijn lotgenoten, die we ook op de boot zagen. Als we langs het water lopen zien we 2 bald eagles zweven. Wat een prachtige beesten, hebben we toch een beetje geluk.
Bij Fogcutter drinken we een Heineken en een witte wijn. Daarna wandelen we naar het Visitor Center en nemen een paar folders mee. Dan naar de American Bald Eagle Foundation ( $6 ). Dit is een klein museum met mineralen en opgezette beesten, die in Alaska voorkomen. Er is net een video gestart, maar omdat we niet in slaap willen vallen gaan we het museum bekijken.
Het regent nog steeds en we lopen terug naar het hotel. Van 3 tot 4 doen we een middagdutje om de batterij op te laden. Als we wakker worden valt de regen nog gestaag. In de lobbybar van het hotel schrijven en lezen we wat. José neemt een glas water en ik een Corona. Het is nu half 7 geweest. Het is inmiddels droog en we gaan een restaurant opzoeken. We strijken neer bij het Lighthouse-restaurant en krijgen een tafel met uitzicht op de haven en de bergen. We bestellen een fles Jacob’s Creek Chardonnay, voor José een overheerlijke zalm en voor mezelf weer een cheeseburger met friet. We genieten van een zalige maaltijd en een leuke sfeer.
We wandelen nog wat door Haines. Het is opgeklaard en we maken foto’s van de mooie bergen. Dan naar het hotel, waar ik nog een Budweiser drink.
