Na een hoop lawaai op de galerij zijn we in een diepe slaap gevallen. Rond een uur of 7 was er weer een boel herrie, maar we pitten lekker verder. Pas om kwart over 8 kom ik als eerste uit bed en ligt Phons nog te sudderen. Om 10 over 9, na getankt te hebben bij Ida’s gaan we op weg naar het Witte Paard. De weg is slecht. Gaten, bobbels en gravelstukken wisselen elkaar af. Dit is niet fijn rijden, maar ze noemen het wel een Highway. Dit duurt wel 100 kilometer. Gelukkig is het landschap geweldig. Bossen, kreekjes en bergen met of zonder sneeuw vormen het prachtige decor.
Op een gegeven moment moeten we even wachten op een pilot car, om ons voor te gaan op een stuk van 7,7 km. We hebben geluk en kunnen snel volgen. Voor ons rijden een auto en een motor, achter ons een grote vrachtwagen. Halverwege moeten we zo’n 5 minuten wachten, omdat ze de weg vrij moeten maken. ( Ze repareren de weg en rotsstukken worden opgeblazen en opgeruimd ) de sproeiwagen, tegen het stof, heeft wel voor veel drek op de weg gezorgd. De auto ziet er niet uit. Niet onze zorg. Aan het einde van het begeleide stuk staat heel wat tegemoetkomend verkeer te wachten. De vrachtwagen achter ons is plotseling verdwenen. Het gekke os, dat er na ons totaal geen verkeer meer komt. Nou was het aan het einde wel erg smal en we vermoeden allebei, dat hij daar niet goed is uit gekomen. Als we later een takelwagen tegenkomen, wordt ons vermoeden versterkt. Er komt nog steeds niks na ons. Waarschijnlijk hebben we heel veel geluk gehad. Nog een geluk is, is dat we nu over een goed wegdek rijden.
Het lichtje van de olie brandt. Nou zijn de benzinestations hier niet dicht bezaaid. Als we er een zien en er stoppen, verwijzen ze ons steevast door naar Whitehorse. In ieder geval hebben we een lekkere beker koffie op. Phons rijdt de laatste 150 km. Het schiet lekker op. Zo’n 20 km voor Whitehorse verschijnen de eerste reclameborden langs de weg. In Whitehorse zelf laat TomTom ons in de steek en rijden we rondjes. Bij een garage heb ik de weg gevraagd en toen was het snel gepiept. We komen bij een beige houten huis, met paarse en gele kozijnen. We worden er hartelijk ontvangen door een Oostenrijkste jongen.
We worden ingeschreven en krijgen de sleutel van de Europa kamer. In de keuken hebben we onze eigen mandjes om spullen in op te bergen. Dat geldt ook voor de koelkast. Prima systeem. Voor de tassen naar binnen gaan, zoeken we eerst de garage van Canadian Tires. Daar maken we een afspraak voor morgenvroeg om half 9. dan naar een bank, want we hebben nog geen Canadese dollars. Als alles is afgewerkt gaan we naar Hyde on Jeckell en brengen onze spullen naar de kamer beneden. Dan is het echt tijd voor een cola en een pint.
Achter het huis is een terrasje, waar we temidden van een nest Oostenrijkers in de bloedhete zon onze cola en bier gaan drinken. We zitten er tot een uur of half 2 en gaan dan op ons gemak het stadje in. Het ziet er gezellig en vriendelijk uit. Het plaatselijke VVVkantoor is snel gevonden Van een aardige mevrouw krijgen we info over eten, wandelen en things to do. Ons eetdoel is Klondikes Salmon and Rib. Daar is het echter zo druk, dat er buiten een hele rij mensen staat te wachten. Hierin hebben we geen zin en gaan op zoek naar de Edge. We zoeken daar een gezellig tafeltje en bestellen een flesje Chardonnay, voor Phons een New Yorksteak met peper en voor mij in de oven gegaarde zalm. Daarbij kregen we frietjes en groente. Het was zalig. Bij het afrekenen had de serveerster last van dyscalculie. I.p.v. 21 had ze 12 ingetikt voor de wijn. Een meevallertje dus.
Na het eten hebben we even geslenterd door Mainstreet en daarna langs het water. Daar lag het museumschip van S.S.Klondike, de raderboot. Misschien iets voor morgen. Er is hier genoeg te doen en/of te zien. Terug in de hostel gaat Phons internetten en ik schrijven. Het weer in Nederland valt mee, 22 graden. Het soort kampeerbed is opgemaakt, dus we kunnen plat als we willen.
Maar we gaan naar buiten, naar de muggen onder het afdak. Het regent een beetje. Het is nog schemerig en 24 graden. Het wordt gezellig kletsen met een Zwitser, een Canadese en een Jap die amper Engels spreekt.
Om half 12 is het echt bedtijd.
