Om half 5 staan we op, proppen de laatste spullen in de tas en brengen de bagage naar de hal. Daniëlle heeft zich verslapen. Een aantal reisgenoten, waaronder José, hebben last van maag en darmen. Tien over vijf vertrekken we voor de monsteretappe. We hebben 14 uren voor de boeg. De lokale bevolking is al wakker en de “stoepjes” worden schoongeveegd. Het is al volop licht, en iedereen probeert te slapen.
Dit vind ik niet meevallen. Ik geniet van het landschap en de mensen in de dorpjes. Om half 9 leggen we aan voor het ontbijt. José neemt alleen thee en ik 2 gebakken eieren en thee. De rollen zijn omgedraaid. De bediening is chaotisch, maar het ontbijt prima. Voor de lunch bestellen we 3 kaassandwiches en 2 bananen. Totaal reken ik met de nodige moeite en verwarring 350 roepies af. Het is kwart voor 10 als we de reis voortzetten. Af en toe een rook, plas en benen-strek-pauze en verder flink hobbelen. We rijden over zandwegen, die vol kuilen zitten. Onze chauffeur probeert ze zoveel mogelijk te ontwijken, maar het is net een kermisattractie.
Hebben we toch een beetje Tilburgse kermis. We lunchen in de bus en drinken cola van de bijrijder. José hoeft niet veel, alleen wat cola. Bij de laatste stop stroomt de lokale bevolking op ons af. Ze weten niet wat ze zien. Volgens mij zien ze zelden Westerse toeristen. De camera draait weer op volle toeren. Ze hebben bijna geen kleren aan hun lijf, maar wel gouden oorknopjes in hun neus. Dat is moeilijk te begrijpen. De laatste kilometers worden ingezet. Na een flinke plensbui onderweg, komen we om kwart voor 6 bij Hotel Pradeep aan. Dit is vijf kwartier eerder dan gepland. We krijgen een mooie bloemenslinger als welkomstgeschenk.
Was de kamer maar zo mooi. Die is dus K met P. Een klein hok, met in een hoek een piepklein raam. We zitten weer in een cel. Met kamers treffen we het deze reis niet. Niets aan te doen, het moet maar. We nemen allebei een douche. José voelt zich nog helemaal niet lekker en duikt haar bed in. Ik ga om 7 uur naar het restaurant om te eten. Omdat de boottocht van Chuna naar Varanasi wegens hoog water niet door kon gaan, krijgen we het diner namens Djoser aangeboden. We vinden het best dat we in deze toestand niet op een boot in de buitenlucht, met één gezamenlijk toilet, hoeven te slapen. José, Marianne en Pauline missen het Djoser buffet.
Ik vind het niet zo geweldig. Om 9 uur stroomt bijna iedereen naar een Internetcafé of naar bed. Ik drink nog gezellig een biertje met Irma en Kees. Om 10 uur ga ik naar boven. José heeft al een paar uur geslapen. Dat ga ik ook maar doen. De langste reisdag van deze vakantie hebben we overleefd. Morgen naar de Ganges in Varanasi.
24 juli 2005 Kharujaho – Varanassi
