Ik ben voor de wekker van 7 uur wakker en ga buiten voor het huisje zitten. De zon komt langzaam op en de kleuren van de lucht zijn nevelig pastel. Om me heen is het een kakefonie van vogelklanken en nog geen mens te zien. Het is geweldig. Om 8.00 uur gaan we samen ontbijten. Dat lukt deze morgen wel. Toast met gebakken ei en spek. Eigen thee en koffie en het fietst erin.
Kwart voor 9 is het verzamelen voor de wandeling verdeeld in twee groepen van negen vertrekken we met David naar het schooltje. We worden opgewacht door een vrolijke bonte groep kinderen. De juf, volgens ons een enthousiaste superlieve dame, is te laat. Als ze er eenmaal is kan het feest beginnen. Ze gaat voor de deur staan en de kinderen tegenover haar. Ze beginnen met het Onze Vader. Heel rustig en erg begaan. Dan mag het hele spul naar binnen.
Een stuk of 25-30 kids in de leeftijd van 4 tot 17 zoeken een plekje in de banken en wij ertussen. Sister en Evelien claimen ons beiden en daar komen we niet van los. Er wordt gekletst, gelachen en de juf vertelt dat het nieuwe gebouw is gesponsord door Nederlanders. De lokalen zien er netjes en vrolijk uit. Ieder lokaal heeft wandschilderingen met een eigen thema: zonnestelsel, wereldkaart.
Een heel verschil met het oude gebouw, dat er saai en haveloos uitziet. De juf roept de kinderen naar voren en ze gaan voor ons zingen. Dat levert kippenvel op. Zo mooi en zuiver. Tot slot zingen ze een lied voor Arie. Fantastisch. Dan worden er adressen uitgewisseld. De kinderen willen foto’s en kaarten uit Nederland.
Net voordat we weggaan en er geen juf in de klas is, zitten ze Vader Jacob te zingen. Roos, Sylvia en ik gaan samen terug en zetten met z’n drieën een canon in. Ogen als schoteltjes maar ze zingen door en wij ook. Ze vonden het prachtig. We nemen afscheid van de juf en haar kinderen in de wetenschap dat er hier nog veel nodig is. Eén kapotte abacus voor een hele school is triest. Het was een warm en emotioneel bezoek.
Met David gaan we verder, over de velden. Het stuift nog steeds erg hard en we zien er niet uit. Bij het museum krijgen we uitleg hoe een hut gebouwd wordt (met veel stokken en ‘horse shit’), over wat potten en pannen en pijl en boog. De kruidenthee slaan we over. Je kunt nooit weten.
Door naar het dorpje waar we bij een oma in haar hutje mogen kijken. Ze weeft hoedjes en mandjes van gras. Als we een mandje uitzoeken en haar 10 rand geven, begint ze te joelen en klappen van blijdschap. De foto die Phons van haar maakt en die ze zelf ziet, doen haar opnieuw uitbarsten van plezier en verbazing.
Rond 12.00 uur zijn we terug bij de lodge met heel erg veel mooie foto’s van kinderen, volwassenen en een bierbrouwer. We hebben niet geproefd maar het stonk wel.
Lunchtijd: salade, pasta en gehaktsaus. De smaak was prima. Tegen 14.00 uur gaan we ons voorbereiden op de paardrijrit. Zelf houd ik mijn vieze broek aan en Phons doet een trainingsbroek aan. Met z’n vijven gaan we op zielige paarden weg.
Twee begeleiders te paard en Bob wordt begeleid door een jongen te voet. We gaan giddy up go hobbelend het Lesotho landschap in. De uitzichten zijn prachtig. In de verte ligt nog sneeuw op de bergen. Boven op een plateau stappen we af en genieten we van het uitzicht. Na een kwartier gaan we verder maar het opstappen valt niet mee. Na drie pogingen zit ik, klaar voor een foto. Maar dan moet Phons nog op die knol.
Jeetje het was een hele toer en show. We liggen allemaal in een een deuk. Het lukt en we kunnen verder.
Na twee uur arriveren we met een zere kont bij de lodge. De zadels waren hard en slecht, maar het was wel genieten van de mooie natuur.
Tijd voor een drankje, bier en koffie. Hoog tijd voor een douche. We poedelen er het oranje stof af en dan is het tijd voor wat muziek.
Het dorpskoortje zingt fantastisch. Het zijn bijna allemaal weeskinderen. Het is erg mooi en emotioneel en de tranen biggelen over mijn wangen. Het collecte mandje wordt goed gevuld. Juf en Sister zijn er ook. Tot slot trad er een bandje op met zelfgemaakte instrumenten, maar omdat het zo koud is, gaan we naar binnen. In de bar geeft de straalkachel lekkere warmte af. Een bier en wijntje en lekker eten. Kip, rijst, groenten en worteltaart toe.
Na het eten gaan we buiten met een peuk om het vuur zitten. Later hebben we in de bar gedanst. Iedereen, inclusief een zooi Fransen, keek zijn ogen uit van Phons zijn elastieken benen. Er hangt een gezellige sfeer. We hebben de drank bijna op en we besluiten te gaan slapen. Eerst nog gauw even plassen maar als ik de WC uit wil gaan, gaat het licht uit. Pikdonker. Ik zoek de weg naar de bar op de tast.
In de bar branden kaarsen. Met twee zaklampen gaan we met z’n vieren op weg naar de huisjes. Op de trap dondert Wilfried over de kop. Schrikken en lachen. Te veel sprinkbokkies op? Gelukkig loop het goed af. Samen genieten we nog even van een geweldig mooie sterrenhemel. We zien de melkweg. Dan is het echt bedtijd en kruipen we in ons goede warme bed. De kaars gaat letterlijk en figuurlijk uit.
