1 augustus 2005 Pohkara

Om 5 uur schrik ik wakker. Ik heb de wekker op 5.45 gezet in plaats van op 4.45. geen nood, want om half 6 staan we in de lobby van het hotel om met de taxi naar Sarangkot te gaan. We willen de zonsopgang over het Annapurna massief zien en een stevige wandeling terug maken. Tot onze grote spijt regent het pijpenstelen en is het zwaar bewolkt. De excursie heeft dus geen zin en teruglopen wordt volgens Astrid een survivaltocht. Teleurgesteld gaan Jeroen, Kees, Jopi, Pauline, Elline, Astrid en wij terug naar de kamer. We vallen gelukkig weer snel in slaap. Om kwart over 8 staan we weer op en gaan in het restaurant van het hotel ontbijten. Dit wordt een drama, want het duurt bijna een uur voordat José haar eten krijgt en dan is het nog het verkeerde ook. Door dit gedoe vertrekken we pas om kwart voor 10 i.p.v. 9 uur. We gaan met z’n tienen op een excursie , die Astrid heeft bedacht.
Het weer is helemaal omgeslagen. Het is licht bewolkt en de zon schijnt. Vanaf ons balkon maak ik een mooie foto van de beroemde “Fish tail”. We wandelen naar het meer en stappen daar in 2 roeiboten. Na een kleine tien minuten varen over het glasheldere meer, komen we bij de Varahi Temple aan. Het is een boeddhistische tempel op een klei eilandje. We nemen ruim de tijd om de tempel te bekijken en te fotograferen. Het was er wel uitkijken geblazen voor de duiven. Dan roeien we over het Phewa Tal meer naar de dam. Vincent roeit zijn groepje, maar weet de weddenschap niet te winnen.
Hoe dat kwam? Misschien door de mede- en tegenwerking van zijn Nepalese roeimaat? Hier weet Astrid meer van. We zien het Annapurna massief gehuld in de wolken. Als we voet aan wal zetten sissen we. Het was 43 graden in de boot. Daarom hebben we een dakterras gezocht en een cola gedronken. Dan wandelen we naar Devi Falls.
Onderweg zien we kinderen heerlijk zwemmen in een snelstromend watertje. We krijgen stoere duikdemonstraties te zien. De mensen in de straatjes bekijken ons nieuwsgierig en zeggen vriendelijk goedendag. Devi Falls is een echte toeristische attractie met veel souvenirwinkeltjes. Ik koop voor 200 NPR een armbandje met gelukssteentjes. Omdat het laagseizoen is, zijn de prijzen flink gezakt. De mensen zijn blij als ze wat verkopen. Ook betalen we 10 roepies p.p. voor de entree. De waterval is niet groot, maar wel mooi. Het water verdwijnt met veel schuim en geweld onder de grond. Het water kolkt de aarde in en laat een mistige pluim achter. Hierin zien we een regenboog. Jopi heeft een gids opgedaan die een mooier uitzicht en een dorpje wil laten zien.
We volgen de jongen in de hitte en beginnen aardig te verbranden. Het uitzicht is inderdaad geweldig mooi. We kijken ver weg in een diep dal, waarin een rivier slingert. Maar de hitte vreet energie en we willen niet verder. Daarom keren we om en gaan langs het dorpje, waar Tibetaanse vluchtelingen wonen. We bekijken het Tibetaanse kloostertje en regelen bij de monnik een cola voor iedereen. Voor 15 roepies is de dorst weer voor heel even gelest. Nou hebben we in China het klooster van Xiahe gezien, en dan is dit nog minder dan kinderspel. De gids weet niet van ophouden, maar wij vinden het welletjes geweest en kappen hem af.

We lopen naar de hoofdweg, waar we de lokale bus nemen. Lekker warm op de lage bankjes met plastic bekleding tussen de Nepalezen. Bij de overstapplaats staat de bus naar Lakeside al klaar. Toch een leuke ervaring om met de locals te reizen, ook al was het maar kort. Bij de eindbestemming aangekomen, gaat iedereen zijn eigen weg. We lopen naar Busy Bee, maar hier wordt het terras verbouwd. Het ongezellig en rommelig. Daarom lopen we terug naar Club Amsterdam.
We zoeken binnen een tafeltje, want we kunnen even geen zon meer zien. Allebei een tomatensoepje en we bestellen één fles bier, die we samen delen. Dan kunnen we later weer een koude nemen. Het is hier goed toeven. Rond 3 uur kuieren we terug naar het hotel. We komen de straatverkoper tegen, die vanmorgen op de stoep van het hotel zat. Heel zijn handel wordt uit de rugzak gehaald en op een kleedje uitgespreid. José koopt een kleurrijke ketting (150) voor ons Martine, maar ik denk dat ze hem zelf houdt. De buurvrouw van onze verkoper heeft vandaag nog niks verkocht, zegt ze, dus kopen we bij haar nog een bijpassend armbandje voor 50. zij ook weer gelukkig.
Terug in het hotel nemen we allebei een koude douche. Afkoelen zoals we in de sauna altijd doen is echt nodig. Dan leggen we onze vermoeide lichamen op bed en doen een dutje van een uur. Als José wakker wordt, is ze lek gestoken door de muggen. Niet lekker, want jeuk is erger dan pijn, en haar hele rug zit vol. Als beneden naar een oplossing gevraagd wordt, komt een hotelmedewerker met insectespray de kamer ontsmetten. We krijgen ook nog een apparaatje voor in het stopcontact.
José prepareert/organiseert de bagage, terwijl ik dit verslag schrijf. Rond half 8 lopen we naar de hoofdstraat. Eerst op zoek naar de pinautomaat. De eerste accepteert alleen Visa, maar aan de andere kant van de straat is een ATM die Maestro goed vindt. We pinnen 20.000 NPR, zodat we zeker vooruit kunnen. In Kathmandu willen we een mooi Ganesha-beeld kopen voor onze verzameling. We lopen langs Club Amsterdam, maar hier zit niemand. In een inham ziet José een leuke tent: Mansoon. Hier gaan we naar binnen. De inrichting is gezellig, de bediening vriendelijk en de temperatuur aangenaam.
Een extra fan wordt meteen bij de tafel gezet. We bestellen allebei grilled chicken with chips and vegetables. José neemt een witte huiswijn (200) en ik een pilsje (140). Even later komen Irma en Kees het restaurant binnen. Ze komen gezellig bij ons zitten. Het eten was goed, alleen de kip was wat vet. José neemt nog een paar wijntjes en ik een biertje. We kletsen gezellig met z’n vieren en de tijd vliegt. Om kwart over 10 wandelen we terug naar het hotel. We zetten de wekker op half 5 !!! morgenvroeg om 5 uur gaan we poging 2 naar Sarangkot wagen. Het is half 11 als het licht uitgaat.