Vandaag wordt het een lange reisdag van Hoi-an naar Qui Nhon. We vertrekken om half 8. José heeft twee stokbroodjes met smeerkaas gekocht. Het is te vroeg voor een ontbijt, dus eten we later in de bus. We rijden eerst nog door dorpjes, maar dan schieten we autoweg 1 in zuidelijke richting op. Rond half 11 hebben we in een chique hotel een koffiestop.
Thuy vertelt ontroerd het verhaal van de massamoord die de Amerikanen op 16 maart 1968 hebben aangericht. 504 onschuldige burgers zijn in koelen bloeden vermoord. Eerst kijken we naar een KRO reportage: Reporter, die in 1993 uitgezonden is. Iedereen is er stil van. Daarna bezoeken we het museumpje en lopen we over de plek des onheils.
Kogelgaten in palmbomen zijn het bewijs van het oorlogsgeweld. Ontroerd verlaten we My Lai. Wat een ellende is deze mensen overkomen. Om 12.30 uur gaan we lunchen. We nemen hier de tijd voor. Het smaakt weer voortreffelijk.
Dan de bus weer in. Bijna iedereen slaapt en ik lees verder in mijn vakantieboek Up Country van Nelson Demille. Onderweg hebben we nog een fotostop bij landbouwers die met ossen een pindaveld aan het eggen zijn. Er wordt hard aan de weg gewerkt. Dit is ook wel erg nodig, want op sommige plekken is het wegdek ontzettend slecht. Rond 5 uur rijden we Qui Nhon binnen voor een “technische stop”.
Dat hier niet veel te beleven valt hebben we snel gezien. We hebben een 3 sterren hotel aan het strand met een flink zwembad. Bijna de hele groep neemt een frisse duik. Thuy krijgt weer duikles en hij duikt steeds beter. Om 7 uur gaan we douchen en kijk ik CNN. We eten in het restaurant van het hotel.
Het eten valt tegen. We lopen nog even over een kleine kermis, maar ook daar is niks aan. Bij het zwembad is het barretje nog open. Daar drinken we nog een pilsje, terwijl de ratten er vrolijk rondwandelen. Om 23.00 uur gaan de snaveltjes toe en de oogjes dicht.
5 augustus 2003 Hoi An – Qui Nhon
