Om kwart voor acht staan we uitgerust op. Het regent dat het giet en de lucht is grijs. Dit weer hebben we niet besteld. We lopen naar El Chocolate voor het ontbijt. Het dorp is uitgestorven. Bij El Chocolate duurt het ontzettend lang en we stappen op om in het hotel te ontbijten. Er wordt daar niks gevraagd en we krijgen een plak ananas, toast, roerei, jam, een glas vruchtensap en thee. Overheerlijk.
Op de kamer pakken we de spullen en als ik het ontbijt afreken ( $ 6 ) en de sleutel inlever, staat onze gids Miguel al te wachten. Iets voor half tien vertrekken we richting Baltra. Nog even langs de supermarkt voor de laatste inkopen voor de boot en langs het kantoor van Unigalapagos. We rijden dezelfde route als gisteren en Miguel heeft de snelheid erin. Hij rijdt 120 km. Waar je maar 80 mag. Een bekeuring is het gevolg.
Nadat we het hoogste punt van het eiland gepasseerd zijn, breekt de lucht open en de zon laat zich zien. Na 40 minuten zijn we bij de ferry. We hoeven niet lang te wachten. Op Baltra staat de bus naar het vliegveld al te wachten. Niet dat we weer de lucht ingaan, maar daar moeten we overstappen op een andere bus. Bij het vliegveld aangekomen, kunnen we met dezelfde bus door naar de haven. Miguel krijgt geen contact met onze boot.
Daarom moeten we lang op de panga ( taxibootje ) wachten. We vermaken ons met de pelikanenshow en de zeeleeuwen die voor ons zwemmen. Om kwart over 11 is onze panga gearriveerd. We stappen in met onze in vuilniszakken verpakte bagage. Dit is geen overbodige luxe, want door de harde wind staan er hoge golven. We worden tot ons kruis nat. Onze boot ligt een aardig eind uit de kust. 
Als we bij de Darwin Explorer aankomen krijgen we meteen onze hut aangewezen. Een kleine ruimte met een stapelbed. We trekken eerst droge kleren aan, en omdat de boot afgetankt wordt, moeten we in onze hut, zeg maar hutje, blijven. Nu is het wachten op onze medereizigers, die met het tweede vliegtuig uit Quito zullen aankomen. Het is, afgezien van de wind, prachtig weer. Kwart voor één worden de medepassagiers aan boord gebracht. We hebben een internationaal gezelschap.
Italianen, Finnen, Duitsers, Engelsen, een Australische en een Amerikaan. Om één uur kiest de D.E. het ruime sop. Om half 2 is het lunchtijd: een stuk meloen en een stuk pizza. Smaakt prima. Kwart over twee maken we de eerste natte landing op het strand: Bachas Beach. We maken eerst een korte wandeling en zien de Sally Lightfoot krab, zwarte krabben, fregatvogels, duikende blauwvoet Jan van Genten, pelikanen, een eenzame flamingo en zwarte zeeleguanen. We lopen terug naar het strand om te snorkelen. Het is prachtig weer, maar het water is koud. José was snel uitgesnorkeld.
Ze raakt in paniek en moet thuis eerst in de badkuip oefenen. Na 10 minuten heb ik het snorkelen onder de knie. Bij de rotsen zwemmen prachtig gekleurde visjes. Net een aquarium. Na het zwemmem zonnen we nog even op het strand en plotseling komt een zeeleeuw een kijkje nemen. Tegen zes uur zijn we terug op de D.E. en bij de bar drinken we 3 pilsjes ( 2$ kleine fles ) en een caipiriňa van 3$.
We maken kennis met Heinz en Ann uit Duitsland, Ryan from the States, en Paul from U.K. Om 7 uur is het dinertime. Spaghetti met sla, wortelen en broccoli. Als het zo doorgaat bekeer ik nog tot de Italiaanse keuken. Na het eten krijgen we een briefing van onze gids Roberto. De dag van morgen staat van uur tot uur op een white-board. Hier kan Steven nog iets van leren.
Na de informatie van Roberto krijgen we om half negen een welkomstdrankje. Het personeel stelt zich voor.
Daarna volgt een voorstelrondje van de passagiers. Het Finse stel is op huwelijksreis, en hebben op het dak de suite gekregen. Iedereen gaat na het drankje naar zijn/haar hut.
Wij blijven met Rose, onze Australische, nog naar de pelikanen kijken, die achter onze boot aan het vissen zijn. Een kanjer zit als een dokus op het platform. Om negen uur zoeken we onze hut op. Het is fris en morgen worden we om zeven uur voor het ontbijt verwacht.
