Wat hebben we vannacht lekker geslapen. Uitgerust zijn we om 9 uur gaan ontbijten. Omelet en koffie, spiegelei en thee, toast, jam en een sapje. Op ons gemak hebben we alles naar binnen gewerkt Om 10 uur hebben we afgesproken, Jeroen en Daniëlle gaan ook mee, om een rondje Agra te gaan maken met de bromtaxi. Het manneke van de vorige avond komt meteen op ons af. Natuurlijk gaan we met hem, hij rijdt rustig en goed. Voor 200 roepies brengt hij ons naar de hoogtepunten van de stad en zal steeds op ons wachten.
Daniëlle en Jeroen nemen samen een andere taxi. Het wordt anders zo proppen. We starten met het Fort. Het is een immens groot rood gebouw. Samen besluiten we om het maar niet van binnen te gaan bekijken. Het zou teveel tijd kosten. Snel een paar foto’s en hup de taxi in. We lijken wel een stel Jappen. Baby Thai staat als tweede op het programma. De rit erheen is super. Kleine straatjes, slechte wegen, veel verkeer en een smalle ijzeren brug war de taxi zich doorheen perst. Het kon allemaal maar net.
Baby Taj was niet groot, mar wel lieflijk. Het was er rustig en het straalde wel wat uit. Nadat we er voor 110 rp p.p. op ons gemak hadden rondgekeken, tuften we weer over de brug. Phons maakte er wat leuke, spannende foto’s. na opnieuw een leuke rit komen we terecht aan de rivier. Staande op de oever staan we recht tegenover de enige en echte Taj Hamal. Het is een schitterend plekje waar we een prachtig uitzicht hebben. Dit is intens genieten. Er wordt heel wat gefotografeerd. Ook de souvenirverkopers waren actief. Een t-shirt voor 170, ( blijkt achteraf veel te klein te zijn, ze hebben met de maten gerommeld ) een boek voor 20 en een d.v.d. voor 20. het ritje op de kameel hebben we maar overgeslagen.
Vanwege de eeuwige hitte en dorst hebben we een koude cola genomen. Een oude man vroeg ons iets in zijn schrift te schrijven. Natuurlijk doen we dat. Het was daar een gezellig plekje met vrolijke mensen, die het leuk vonden om met ons hun Engels te oefenen. Toch hebben we onze brommobiels maar weer opgezocht. We zijn al veel langer op pad dan gepland. We willen terug naar het hotel, maar maken eerst een tussenstop bij een juwelier. In dat winkeltje hebben we voor Phons een zilveren OM gekocht. Het Omteken zou je beschermen tegen 108 bedreigingen. Het is de vervanger voor Phons’Chinese Good Fortune hanger. Zelf heb ik een zilveren Ganesh-hangertje met kettinkje uitgezocht.voor 500 roepies zijn we allebei gelukkig. Rond half 2 zijn we terug bij Amarhotel. De tijd vliegt wanneer iets leuk is.
Aan de overkant is een pinautomaat, waar we een voorraadje roepies aanleggen. De buurman van de bank brandt onze foto’s op een cd-rom. Zo hebben we weer wat ruimte, want het gaat hard met de foto’s. ook kopen we daar kaarten. Allemaal dezelfde, natuurlijk van de Taj mahal. Intussen zijn we zeiknat van het zweet. Het gutst eruit. Toch gaan we eerst even bij het zwembad zitten voor een Kingfisher, waar we het vogeltje toevallig life konden aanschouwen. Ook een klein hapje gaat er wel in.
Ondertussen schrijven we de kaarten en worden we compleet gek van de vliegen. Het aangewezen postkantoor blijkt een brievenbus te zijn. We zien het later wel. Dan gaan we vlug naar de kamer, trekken een schoon en droog shirt aan en staan om 4 uur klaar in de hal. Eindelijk gaan we echt naar de Taj Mahal. Voor 30 roepies brengt onze privé bromchauffeur ons naar de West Gate. Daar kopen we voor 750 rp p.p. een entreekaartje. Jeetje, nu gaat een lang gekoesterde droom in vervulling. We gaan onder de poort door en ….we staan oog in oog met voor mij het allermooiste bouwwerk ter wereld. Het is adembenemend en de emoties komen los. Tranen biggelen over mijn wangen. Hoe moet je dit beschrijven ?
Het witte marmer, de fijne mozaïek, de reliëffen, het grootse, het serene, de symmetrie. Dit moet je zien, voelen, ik weet het niet. We laten het maar over ons heen komen. Terwijl ik op een bankje zit en alles op me laat inwerken, gaat Phons met een man die mooie plekjes weet foto’s maken. Dan wordt het tijd om de Taj Mahal in te gaan. Voor de ingang staat een bonte verzameling van Indiase vrouwen, die natuurlijk op de foto moeten. Maar het omgekeerde gebeurt ook. Wij moeten met een Indiase familie op de foto.
Dan gaan we naar binnen, op de blote voeten. We zien de graftombe van de vrouw voor wie dit allemaal gebouwd is. Alles is symmetrisch en van een eenvoudige schoonheid. De symmetrie wordt slechts eenmaal doorbroken. Naast het centrale punt, de tombe van de vrouw, is de graftombe van haar echtgenoot geplaatst. Deze echtgenoot had de Taj Mahal voor zijn overleden vrouw laten bouwen. Toen hij 22 jaar later overleed, heeft een zoon beslist dat ook hij daar bijgezet moest worden. Nadat we binnen “alles”gezien hebben, gaan we naar buiten om te genieten. De kleuren, die steeds wisselen door het zonlicht en de bewolking, de minaretten, de mensen en de rivier zorgen ervoor dat we ons niet hoeven te vervelen. We wachten op de zonsondergang, maar als we om 7 uur het complex moeten verlaten, hebben we geen mooi licht en kleurenspel gezien.
Da’s gewoon pech hebben. Via South Gate gaan we naar een restaurantje met dakterras. The highest roof of town. Eindelijk iets te drinken, we sissen. We bestellen bier, cola , water, een curry vegetable en iets met tomaat, aardappelen en erwtjes. Het smaakt heerlijk, maar we zijn moe en willen naar het hotel. De taxi’s hebben het “avondtarief”laten ingaan. Mooi niet dus, allemaal flauwekul. Voor 30 roepies gaan we ook weer terug. Daar aangekomen hebben we vlug de tassen weggelegd, peuken gepakt en zijn we naar de bar gegaan voor een welverdiende pint. Wat een dag zeg. 8in de bar hebben we nog wat gekletst met Irma, Kees en Astrid. Toen werd het tijd om afscheid te nemen van Isaac en ons bedje op te zoeken. Morgen staat er een stukje treinen op het programma. Als die trein maar gaat ? Je weet het nooit.
