Jose heeft vannacht geen oog dicht gedaan. Ik heb heerlijk geslapen. Ik vind het de beste nachttrein die we ooit hebben gehad, maar Jose is het met deze stelling niet eens. Om 06.15 uur maakt Marieke ons wakker. Voordat we de grens bereiken moeten we het toilet bezocht hebben, want dit mag niet gebruikt worden als de trein stil staat. Om kwart voor zeven wordt ons ontbijt gebracht.
Dit hebben we gisteren bij de treinjuffrouw, voor 25 yuan per persoon, besteld. Jasmijn thee, twee boterhammen en twee hard gekookte eitjes. Best lekker. Om 07.30 uur zijn we in Dandong. Al snel stappen twee douanieres in de trein om de exit briefjes en de paspoorten te verzamelen. Fotograferen is verboden. Dan worden we aan het werk gezet. Marieke heeft voor de Noord Koreaanse lokale gidsen cadeautjes gekocht.
Het is niet gebruikelijk om de personen die bij bezienswaardigheden gidsen een fooi te geven en daarom maken we een cadeautjespot. De presentjes, blauwe klompjes, theelepeltjes, eierdopjes en verschillende make-up worden allemaal in een papiertje gepakt en vervolgens in een doosjes gestopt. Voor de rest is het wachten en wachten, rondhangen en wat kletsen. De trein rijdt een aantal keren heen en weer.
Wagons worden af en aangekoppeld. Om 10.00 uur, na twee en een half uur, krijgen we onze paspoorten terug. Dan zet de trein zich in beweging en rijden we de grens, die gevormd word door de Amnok rivier, over. Als we om 10.25 uur de Sino Korean Friendship over zijn, stoppen we in Sinuiju. Een vrouwelijke douanier, die zo in een James Bond film mee kan doen, verzamelt en controleert de paspoorten op visa.
De ‘custom’ formulieren worden uitgedeeld en deze worden door ons ingevuld. En dan is het weer wachten. Dan worden onze rugzakken door een serieuze Noord Koreaan gecontroleerd. Jose moet haar reistas open maken. Deze wordt in 30 seconden helemaal overhoop gegooid en natuurlijk niet opgeruimd. Onze foto camera ’s worden niet gecontroleerd. We zetten onze horloges 1 uur vooruit en om 14.00 uur rijden we Noord Korea in.
De procedure bij de grens heeft in totaal vijf en een half uur uur geduurd en dit is ons record. We zien heel veel akkerbouw. Ossen ploegen het land en de mensen zijn op de rijstvelden actief. De wegen zijn niet geasfalteerd en we zien geen auto’s. Het meest gebruikte vervoermiddel is de fiets of de benenwagen. Opvallend zijn de coöperatieve dorpen die midden in het platteland gebouwd zijn. Allemaal dezelfde huizen die 1 hoog zijn.
De reis is een lange zit en sinds de grens zitten de gang en het halletje vol met Aziaten. Rond vijf uur kwam een man met bier langs. Dat fietste er wel in. Om 07.15 arriveren we in Pyongyang. Opvallend zijn de hoge flatgebouwen die onder prachtige architectuur gebouwd zijn. Op het perron staan onze gidsen mr Choe en Mr Yun op ons te wachten. We lopen naar een prachtige touringcar.
Op het stationsterrein hangt een enorm LCD scherm met een geweldige kwaliteit beeld. Onze chauffeur brengt ons in vijf minuten naar het Yanggakdo hotel. We krijgen de sleutel van kamer 33-07 op de 33e verdieping. Een prachtige kamer! Om 20.30 uur dineren we in 1 van de restaurants. Het is en buffet. Het bier is niet te zuipen en het eten half koud of op.
Om 21.00 uur sluit het restaurant en we worden naar buiten gekeken. Jose gaat naar het toilet op onze kamer en ik wacht beneden. Ze blijft maar weg. Plotseling is er paniek. Jose zit in een lift opgesloten en wordt bevrijd door Amerikanen. Ja die mogen hier zelfs op vakantie. Jose heeft ruim een kwartier opgesloten gezeten en is helemaal overstuur. Een Amerikaanse vrouw, Mandy geheten heeft rescue oil bij zich en geeft die aan Jose.
De gids van de Amerikanen komt nog een fles water en een fles vruchtensap brengen. Heel erg lief. Gelukkig kalmeert Jose snel. Als de grootste schrik voorbij is gaan we naar onze kamer voor een welverdiende douche. Dan is het bedtijd. Om 22.50 uur doen we het licht uit. Morgen beginnen de excursies in het gesloten Noord Korea.
