We hebben lekker uitgeslapen. Vandaag doen we het rustig aan en laten we de excursies, de jungletocht en de Green Canyon, aan ons voorbij gaan. Om half 9 zitten we aan de ontbijttafel. Toast met ei, fruit en thee. Heerlijk. Na het ontbijt verkennen we Pangandaran. We vinden het internetcafé en het postkantoor. Alles ligt erg ver uit elkaar.
Eindelijk vinden we ansichtkaarten. Vervolgens maken we een strandwandeling en zien hoe vissers een groot net uit de oceaan trekken. Wat een zwaar en hard werk. Bij een klein tentje drinken we voor 6000 roepies ( is 42 eurocent ) allebei een cola. We zitten lekker in de schaduw en genieten van het schouwspel voor ons. Onvoorstelbaar dat hier zo weinig toeristen zijn.
Het is heet en we slenteren terug naar het hotel, waar ik een korte gratis massage krijg. José neemt een verfrissende duik in het zwembad. Daarna schrijven we de kaarten. We gaan bij Relax lunchen Voor allebei een dubbele tuna-sandwich een bier en een thee. Het is heerlijk.
Dan lopen we naar het postkantoor om de kaarten van postzegels te voorzien. Ze worden meteen gestempeld. Dan lopen we naar de “east-beach”. Best een stuk lopen. Er wordt hard aan de boulevard gewerkt. Ook hier zien we vissers hun netten binnenhalen. Een vissersboot gaat een nieuw net uitzetten. Omdat het zo heet is , laten we ons door een becakrijder naar het hotel rijden. Voor 10.000 roepies en krap zitten zijn we de man. Ik ga een half uur internetten voor 250 rp per minuut. Dan lezen en drinken we wat op onze veranda. Om 5 uur wordt de schone was afgeleverd. ( 54.750 rp )
We nemen allebei een douche. We frissen er lekker van op, maar een handdouche is knap onhandig. Om half 8 lopen we naar Relax om te eten. De grote ploeg is ons net voor en de tent zit bomvol. We gaan terug naar onze veranda en drinken een pilsje. Om half 9 wagen we een tweede poging, maar Relax is nog steeds vol. José heeft pech, want ze had graag een glaasje rode wijn gedronken.
Na wat zoeken vinden we wat later een plaatsje op het terras van Only One Restaurant. Hier zit een internationaal gezelschap: Nederlanders, Fransen, Engelsen en locals.
We nemen allebei een Nasi Goreng Speciaal. Het is hier heerlijk zitten en we hebben veel contact met de mensen van hier. Ze spreken best goed Nederlands. Bo, een van de jongens daar, vertelde hoe hij op 17 juli 2006 de tsunami aan zag komen. Hij was op het strand en is gaan rennen en gillen. Uiteindelijk is hij in een palmboom geklommen en is zo aan de dood ontsnapt. Hij was nog steeds emotioneel. Tegen 11 uur gaan we terug naar onze kamer en gaan lekker slapen. Het was een heerlijke rustige dag.
