“Wake up call, good morning” klinkt het om kwart voor 6. Buiten is het nog donker. Toch maar opstaan, inpakken en de tassen buiten zetten. We zijn klaar voor het ontbijt. Voor Phons alleen thee, maar ik lust alles wel. Ananas, hard gekookt eitje en brood. Om 7 uur verlaten we met de boot Tuk Tuk. Op het water is het fris en we zijn blij met de vesten. Aan de overkant staat de bus al klaar. Weer een grote. Dan beginnen we aan de 230 kilometer.
Vrij snel stoppen we bij een ananaskweker. Foto’s maken en natuurlijk proeven. Thuis is ananas niet te eten als je het vergelijkt met deze. Zo’n twintig minuten later vervolgen we de tocht. De volgende stop is bij de rijstvelden en het kleine dorpje van de Toba-Bataks. Het is inmiddels flink warm. De wandeling is leuk. De mensen zijn druk op het land bezig met oogsten en dorsen. De volgende stop is in Balige, waar we op de markt gaan kijken.
Volop kleuren en vooral geuren. Ook drinken we daar thee. Maar we moeten verder. Het landschap is geweldig mooi. Zoveel kleuren groen. In een of ander gat lunchen we bij de Chinees. Een lekker soepje, rijst, noodles, groeten, varkensvlees, foe yong hai en ananas als toetje. Daar wil ik morgen nog wel een keer eten, maar dat zal niet lukken.
De laatste etappe wordt de heftigste.
Een ongelooflijk slechte weg moeten we doorstaan. Het geluk is met ons, omdat de weg door de luchtbel vandaag begaanbaar is. Het hele traject is een grote kermisattractie. De chauffeur brengt ons veilig in het intussen kletsnatte Sipirok. We krijgen de helft van een Batakhuis: nr 7. Els en Paul zitten in de andere helft. Nu hebben we een overdekte veranda, een hal en een slaapkamer. Keileuk, maar wel weer koud water uit de douche.
Da’s minder. Spartaans wassen we ons. Dan drinken we op de veranda een neut en gaan straks, het al bestelde eten, verorberen. De keuken en bediening is een ongeorganiseerde toestand. Terwijl we in het bargedeelte zitten wordt er per kamer nummer geroepen. We zijn de laatste twee. Rijst met saté en gado gado. Het is gewoon een salade met een apart schaaltje saté saus. Het geheel smaakt maar dat is ook alles. Ook het afrekenen wordt een hele toer. Het zijn al zoveel nullen, maar eentje extra is te gek. Hoofdrekenen was ook niet haar sterkste punt. Met het machientje scheelde het 70.000. We kletsen nog wat na en gaan op tijd naar bed. Om 10 uur ging het licht uit. Het is hier heerlijk rustig, dus pitten zal wel lukken.
