Om 8 uur worden we aan de ontbijttafel verwacht. Wij zijn vroeg wakker en om half acht zie ik bij het restaurant een prachtige toekan. De vogel hupst op en neer en is niet bang van mensen. In de bomen zitten aapjes. Ze slingeren van boom naar boom. Plots schiet er één over mijn hoofd. Grote hilariteit maar ik schrik me rot. Het ontbijt was geweldig. Heerlijk brood met roerei, jam en thee/koffie.
Terwijl de tassen worden ingeladen reken ik af: $22,50 ($3 ontbijt, $6 diner, $1,5 *3 bier). Dan lopen we met onze “jungle rugtas” het stuk wat we gisteravond in het donker hebben gelopen. Na tien minuten bereiken we de bus. Om 9.15 uur vertrekken we. Na een plaspauze en een tweede etappe komen we rond elf uur bij de aanlegsteiger van amazoonico aan.
We varen ongeveer vijf minuten in een gemotoriseerde uitgeholde boomstam naar dit opvangcentrum. Het is bloedheet met de zwemvest aan. We lopen naar boven en Sylvia, een Oostenrijkse, doet voor ons haar eerste toer in het engels. Ze vertelt duidelijk wat de opzet van het park is. Het opvangen van dieren die in de vrije natuur geen kans hebben. Als een dier zich in het wild weer in leven kan houden, dan wordt het vrijgelaten.
We zien loslopende apen, een capibara en een neusbeer. De meeste beesten zitten in kooien. We lopen langs papagaaien, toekans, ocelots, agouti’s en spider-monkeys. Na de toer betalen we $2,50 entree en lopen we door het winkeltje. Dan terug naar de boten. Weer een korte tocht en dan is het tijd voor de lunch. Uit grote kisten komt voor iedereen een plastic zakje met een sandwich, cakeje, koekje, biscuits, snoepjes en een flesje water.
We genieten van de lunch zittend op de grond in een plekje in de schaduw. Het is weer boven de 30 °C.Na de lunch stappen we weer in de bus. Het is ongeveer anderhalf uur rijden naar de volgende “boomstam”. Als we hier aankomen leggen we de rugzakken op een groot zeil. De zwemvesten weer aan en de groep wordt over twee boten verdeeld. Als de rugzakken ingeladen zijn vertrekken we over de Rio Napo.
Na slechts tien minuten varen komen we bij de Yacuma Lodge aan. We krijgen cabaña 80 aangewezen. Henk en Ellen zijn onze buren. We hebben een prachtig uitzicht op de rivier. Het is een gehorig onderkomen waar de kamers gescheiden zijn door een klein schotje. Het dak is open. We installeren meteen de klamboes om te voorkomen dat we lek gestoken worden. Steven roept dat we de laarzen moeten komen opzoeken.
De maat 41 die ik besteld heb is veel te groot. Omdat maat 40 voor Martina te groot is neem ik deze. Als iedereen van laarzen voorzien is gaan we een indianendorp bezoeken. Het is inmiddels al 4 uur. Een deel van de groep steekt de Rio Napo met de boot over. José en ik waden met andere waaghalzen door de rivier. Het water blijft net onder de rand van de boots. Omdat mijn linker laars lek is krijg ik een natte voet.
Geen probleem want ik heb geen sokken aan. Bij de overkant aangekomen gaan we rechtsaf en lopen we over de rivierbedding. Het is laag water. Na een kwartier wandelen steken we de rivier nogmaals wadend over. We verzamelen bij een kampvuur waar een quechua vrouw een demonstratie potje kleien geeft. Met spuug en tandenbijtend wordt een klein potje geknutseld. De kinderen en de locale papagaai kijken toe.
Het kampvuurtje dat de muggen verjaagt rookt erg. José sponsort de indianen en koop voor $2 een leuk schaaltje.Onze gids Bartholomé leidt ons door het dorp. We bezoeken het schooltje en lopen door het huis van de oudste bewoners (79 jaar!) van het dorp. Het blonde meisje, waarmee de dochter van Bartholomé “begunstigd” is, loopt steeds met ons mee. Haar vader woont in Hollanda.
Rond zes uur lopen we terug naar onze cabañas. We trekken de laarzen uit en gaan naar de bar. Het is tijd voor een heerlijk koud pilsje. Henk en Ellen schuiven aan. We kletsen en de muggen komen te voorschijn. Daarom trekken we een T-shirt met lange mouwen aan en is het tijd voor DEET. Als we terug bij het restaurant zijn, schuiven we aan voor het diner. De “jeugdherberg” zit aan een tafel en de “soos” aan de andere. We hebben twee groepen in een groep. Het eten is voortreffelijk: soep, frites met vis en warme boomtomaat als toetje. Heerlijk!Dan is het tijd voor het kampvuur.
Rond zes uur lopen we terug naar onze cabañas. We trekken de laarzen uit en gaan naar de bar. Het is tijd voor een heerlijk koud pilsje. Henk en Ellen schuiven aan. We kletsen en de muggen komen te voorschijn. Daarom trekken we een T-shirt met lange mouwen aan en is het tijd voor DEET. Als we terug bij het restaurant zijn, schuiven we aan voor het diner. De “jeugdherberg” zit aan een tafel en de “soos” aan de andere. We hebben twee groepen in een groep. Het eten is voortreffelijk: soep, frites met vis en warme boomtomaat als toetje. Heerlijk!Dan is het tijd voor het kampvuur. Martina bijt om half tien de spits af met “the lion sleeps tonight”.
Martina bijt om half tien de spits af met “the lion sleeps tonight”. Het klinkt prachtig. Jammer dat ze maar een paar liedjes kent. Ciska neemt het over met een nummer van Leonard Cohen en De Noordzee (Cornelis Vreeswijk). Dan speelt Cesar een paar nummers. Omdat het ‘gitaar repertoire’ op is zingen Louis en Esther zonder begeleiding. Na een paar nummers wordt het nog erger als een schoolkamp. Om 23.30 uur hadden we het wel gehad en zijn we op onze veranda gaan zitten. Even genieten van de natuur en ga ik de klamboe van binnen te bekijken!
