Als om kwart over 7 de wekker gaat, zijn we het over een ding eens: slecht geslapen !!!!
Een stug, smal en hoog bed en ook bloedheet. We durfden ons haast niet om te draaien, bang om uit bed te vallen of elkaar wakker te maken. Om kwart over 8 feliciteren we Jopi en net na achten verlaten we Shivpatinagar, op weg naar de Nepalese grens. Astrid heeft voor iedereen een feestmuts gekocht, die ze op onze hoofden zet. De hilariteit is groot, want het ziet er niet uit.
De mensen langs de weg lachen zich een deuk. Zelfs de chauffeur en de bijrijder krijgen een feestmuts opgezet. Zij zijn touwens de eersten die het ding afzetten. Jeroen hield het ‘t langste vol. Alweer rijdend door een mooi landschap arriveren we om 9.45 uur bij de grens. Dat is veel sneller gegaan dan verwacht. We nemen afscheid van onze 2 mannen, die ervoor gezorgd hebben dat we veilig door India toerden. Alle bagage wordt op 4 fietstaxi’s geladen en in een grote optocht gaan we naar het Indiase immigratiekantoor.
Als alle formaliteiten klaar zijn en alle stempels gezet, lopen we over de grens naar het Nepalese kantoor. Daar volgt hetzelfde ritueel. Phons wisselt snel wat geld en krijgt voor 900 Indiase roepies 1350 Nepalese roepies. Kunnen we in ieder geval wat eten en drinken. Het hele grensgedoe heeft precies een uur geduurd. Onze nieuwe bus, chauffeur en bijrijder staan klaar. De bagage wordt op het dak gesjouwd, vastgesjord en we kunnen gaan. Welkom in Nepal. Net over de grens wil ik een fles water kopen. Dat was een heel karwei. In de 1e winkel was geen mens te vinden, de 2e had geen water, maar de 3e wel water, alleen geen wisselgeld. Bij buren moest de man een briefje van 100 gaan wisselen. Uiteindelijk kwam het goed en hadden we water voor de dorst.
Het landschap was meteen anders. Rijstvelden, bergen en bossen wisselden elkaar af. Na twee uur rijden, het was toen inmiddels 1 uur, hebben we op 628 meter hoogte een lunchstop gehouden. Het was een soort nederzetting langs de weg. De temperatuur was erg aangenaam en de noodlessoep erg spicy. Werd het toch nog zweten. Inclusief een bier en twee cola’s kostte de hele grap 300 NPR ( € 4 ). Dat is toch geen geld.
Dan hebben we nog zo’n goeie twee uur bussen voor de boeg. Af en toe viel er een flinke plensbui. Niet gek, als je bedenkt dat we hier in de regentijd zitten. Het laatste stukje van de reis voor vandaag gaat door de middle of nowhere. Geweldig. Als we bijna bij Rhino Lodge zijn, kunnen we niet verder, omdat een tractor met aanhanger de weg blokkeert. Twee sterke gasten scheppen er zand af, terwijl de chauffeur lamzakkerig over het stuur hangt en weigert opzij te gaan.
Maar de redding is nabij. In de verte komen 2 olifanten aan. Ze wurmen zich langs de bus en de voorste geeft de aanhanger een klein zetje. De weg is vrij. De werkers hadden het nakijken en wij konden lachend verder. Slechts een paar honderd meter verder ligt Rhino Lodge. We worden hartelijk ontvangen.
Allereerst krijgen we tekst en uitleg over alles wat we hier kunnen doen plus een colaatje. Intussen doen de muggen ook goed hun best. Het is meteen raak. Een ding is zeker; in de benauwde hitte van Chitwan zullen we ons wel vermaken. Dan worden de sleutels uitgedeeld en krijgen wij kamer 727 op de bovenverdieping. Vanaf de veranda hebben we best een mooi uitzicht. Phons wisselt ons geld, en krijgt voor 12.000 INR 18.600 NPR en nog twee muntjes als souvenir. Meteen brengt hij wat te drinken mee. Jongens, wat is het hier broeierig benauwd. Het zweet stroomt uit onze lijven. De buiten en binnentemperatuur verschilt nauwelijks. Dat wordt dan lekker vannacht onder de klamboe.
Straks gaan we om half 8 buffetten en komen er Nepalese dansmariekes. Het buffet is goed en er is heerlijk veel groente. Het eerste rondje is voor rekening van Jopi. Ze trakteert voor haar verjaardag. Wel grappig dat je op één dag in twee verre landen jarig bent. Na het eten is er koffie of thee. Ik vraag om warm water en haal snel een zakje décafé.
Dan gaat het licht uit. Nee, het is nog geen bedtijd, maar Astrid komt binnen met een taart met brandende kaarsjes. De chocoladetaart is kersvers en overheerlijk. Ook het personeel laat zich niet onbetuigd. Eerst krijgt Jopi een grote rode tika op haar voorhoofd en een bloemenkrans en daarna een leuk T-shirt. Dan is het de beurt aan Marianne. Zij was de eerste dag van de vakantie jarig.
Tot slot krijgen wij allemaal een rode klodder op ons voorhoofd. Dan wordt het tijd voor dans en muziek. De dansmariekes zijn allen mannelijk. Het is wel aardig, maar erg langdradig. Het majorette-gehalte was hoog. Tijdens het laatste lied moesten we meedansen. Het was er veel te warm voor. Je zweette als een postpaard en tot overmaat van ramp sloeg de bril aan. Niet te doen dus, en ik heb voortijdig afgehaakt. Onder het genot van een pilsje en een watertje kletsen we nog wat en genieten we van de uitbundige sterrenhemel.
We zijn weer de laatste die gaan slapen. De kamer is onvoorstelbaar bloedheet, het bed een harde plank en het matras heel dun. Toch kruipen we allebei in onze klamboe. Dat wordt afzien vannacht, want de helikopter boven het bed geeft geen verkoeling en maakt veel lawaai. We zien wel.
